Loading...Γρήγοροι οἱ ρυθμοί τῆς ζωῆς στήν πολύβουη πόλη. Σέ κάνουν νά συνηθίζεις νά περπατᾶς μέ βῆμα γοργό, ἀκόμα κι ὅταν δέν ἔχεις κανένα λόγο νά βιάζεσαι.
Ἔχεις πλησιάσει στή μικρή πλατεία. Σέ μιά ἄκρη τοῦ πεζοδρομίου ἕνας ἡλικιωμένος ἐπαίτης κρατᾶ ἕνα πλαστικό ποτηράκι στό χέρι. Περιμένει τόν ἐλεήμονα περαστικό. Τόν περαστικό πού ἡ συχνότητα τοῦ φαινομένου τῶν ἀναγκεμένων ἀνθρώπων, πού ὅλο καί πληθαίνουν γύρω μας, δέν ἔπνιξε μέσα του τή διάθεση τῆς προσφορᾶς.
Ἔχεις πλησιάσει ἀρκετά. Καί τότε βλέπεις ἕνα πεντάχρονο ἀγοράκι νά ἔρχεται τρέχοντας πρός τό μέρος τοῦ φτωχοῦ ἀνθρώπου. Στό ἕνα του χέρι κρατᾶ ἕνα κουτάκι μέ χυμό καί στό ἄλλο ἕνα πλαστικό καλαμάκι. Στέκεται θαρρετά ἀπέναντι στόν ἡλικιωμένο ἄντρα καί τεντώνοντας τά μικρά χεράκια του τόν ρωτᾶ:
– Θέλεις νά σοῦ δώσω ;
– Ἐσύ νά τό πιεῖς, δικό σου εἶναι, τοῦ ἀπαντᾶ χαμογελώντας ὁ γέροντας, πού ὁ αὐθορμητισμός καί ἡ ἀθωότητα τοῦ μικροῦ παιδιοῦ τόν ἔκαναν νά ξεχάσει γιά λίγο, ποιός ξέρει τί βάσανα.
Ὄμορφος κόσμος, σκέφτεσαι, ὁ κόσμος τῶν παιδιῶν. Ἴσως αὐτή τήν ὀμορφιά τῆς παιδικῆς ἀθωότητας νά εἶχε μπροστά του ὁ Χριστός, ὅταν κάποτε ἔλεγε στούς μαθητές Του νά μήν ἐμποδίζουν τά παιδιά νά ἔρθουν κοντά Του, γιατί «τῶν τοιούτων ἐστίν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν».
ἀπό τό περιοδικό «Ἡ Δράση μας»
τεῦχος Νοεμβρίου 2019
