Loading...Μέσα στον ορυμαγδό των αφισοκολλήσεων στους τοίχους του Πανεπιστημίου, μία ξεχώριζε με το, λιτό και ασυνήθιστο συνάμα, μήνυμά της: Αγιασμός στο Πανεπιστήμιο. Το γεγονός ήταν πρωτοφανές για το Πανεπιστήμιο Πατρών και αντίθετο στην τάση της εποχής, αλλά και στις σύγχρονες (ή μοντέρνες όπως τις αποκαλούν) θεωρήσεις περί του ρόλου και του χαρακτήρα της εκπαίδευσης. Κι όμως· κάποιοι άνθρωποι, φοιτητές κατά κύριο λόγο, οργάνωσαν με ζήλο την τελετή αυτή του Αγιασμού. Όχι για να μετρήσουν τις δυνάμεις τους, ούτε για να δημιουργήσουν μία ακόμα παράταξη, αλλά διότι γνωρίζουν πως η θεία βοήθεια και ευλογία είναι απαραίτητη για την επιτυχία οποιασδήποτε ανθρώπινης δραστηριότητας, πολλώ δε μάλλον για την παιδεία, μία διαδικασία δύσκολη, επίπονη και με αμφίβολα αποτελέσματα.
Οι αντιδράσεις των φοιτητών ποίκιλλαν. Κάποιοι χάρηκαν. Άλλοι διαφώνησαν. Μερικοί αντέδρασαν. Ακούστηκαν ειρωνείες και κραυγές περί σκοταδισμού και οπισθοδρόμησης, που κανέναν δεν πτόησαν. Η πλειοψηφία παρέμεινε απαθής, θυμίζοντας τον δρόμο στον οποίον πέφτει ο σπόρος της πίστης και τον καταπατούν οι διαβάτες που αναφέρει ο Κύριος στην παραβολή του Σπορέως.
Η τελετή ήταν προγραμματισμένη για την Τετάρτη 5 Νοεμβρίου στις 12:00 το μεσημέρι στο αμφιθέατρο «Ευθύμιος Μαστρογιάννης», που η διοίκηση του τμήματος Πολιτικών Μηχανικών ευγενικά παραχώρησε. Κάποιοι φοιτητές βρίσκονταν εκεί από νωρίς το πρωί, φροντίζοντας να είναι όλα στην εντέλεια. Μέχρι και ολόκληρο ηχείο μεταφέρθηκε με αυτοκίνητο για να διασφαλιστεί η ακουστική της τελετής.
Η προσέλευση άρχισε λίγα λεπτά πριν τις 12. Δεν ήταν μαζική, αλλά ήταν εμφανής. Έξω από το αμφιθέατρο, τα στελέχη των κομματικών παρατάξεων παρατηρούσαν και σχολίαζαν τους καλοντυμένους μεν, συνεσταλμένους δε φοιτητές και φοιτήτριες που εισέρχονταν σ’ αυτό. Το ήθος των προσερχομένων ήταν στ’ αλήθεια εντελώς ξένο προς την επιθετική αλαζονεία των συγκεκριμένων ομάδων.
Εντός του αμφιθεάτρου ο κόσμος πλήθαινε. Η ατμόσφαιρα είχε αλλάξει. Η αρχική αμηχανία είχε παραχωρήσει τη θέση της σε φιλικές συζητήσεις. Όλοι περίμεναν την έλευση του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πατρών κ.κ.Χρυσοστόμου που είχε ανακοινωθεί μαζί με την εκδήλωση. Η απουσία του για λόγους ανωτέρας βίας ουδόλως βάρυνε την ευχάριστη ατμόσφαιρα.
Η τελετή άρχισε. Οι συζητήσεις σταμάτησαν μεμιάς και όλοι οι παρευρισκόμενοι στάθηκαν όρθιοι. Φοιτητές από διάφορες περιοχές της Ελλάδος και όχι μόνο, άνθρωποι με διαφορετικά ενδιαφέροντα και καταβολές είχαν γίνει μία ψυχή εκείνη τη στιγμή, με τον τρόπο που μόνο η κοινή προσευχή προς τον Θεό μπορεί να το επιτύχει. Ήταν σύντομη, αλλά όχι βιαστική, όπως άλλωστε και οι χαιρετισμοί που ακολούθησαν, για λόγους εξυπηρέτησης των φοιτητών που είχαν μάθημα. Αρκετοί εξάλλου είχαν θυσιάσει ήδη μία ώρα μαθήματος για να βρεθούν εκεί. Στο τέλος όλοι προσκύνησαν τον Τίμιο Σταυρό και έλαβαν τον Αγιασμό, ενώ μοιράστηκαν καλαίσθητες πλαστικοποιημένες εικόνες του Χριστού και της Παναγίας και εύγευστα γλυκίσματα. Ο κόσμος (περίπου 140 άτομα) αποχωρούσε χαμογελαστός. Δεν υπήρχε αμφιβολία πως η τελετή ήταν επιτυχημένη.
Όμως, οι Χριστιανοί δεν κρατούν την χαρά της επαφής με τον Κύριο μόνο για τον εαυτό τους. Επιθυμούν να την μοιράζονται και με άλλους ανθρώπους. Μερικοί φοιτητές, λοιπόν, ανέλαβαν να μοιράσουν εικόνες και γλυκά στους συμφοιτητές τους που βρίσκονταν εκείνη την ώρα στο κτήριο των Πολιτικών Μηχανικών. Το χαμόγελό τους, η ευγένειά τους, η προθυμία τους έκαναν ιδιαίτερα θετική εντύπωση, δίνοντας ταυτόχρονα την ευκαιρία σε κάποιους ανθρώπους να γνωρίσουν, έστω και φευγαλέα, έναν άλλο, καλύτερο τρόπο ζωής.
Εμείς δεν έχουμε παρά να δοξολογήσουμε τον Θεό για την ευκαιρία που μας προσέφερε και να Τον παρακαλέσουμε να μας προσφέρει και άλλες παρόμοιες στο μέλλον, μην ξεχνώντας να ευχαριστήσουμε τους ανθρώπους που, εμφανώς ή αφανώς, κοπίασαν για να ευοδωθεί η προσπάθεια αυτή.
Δημήτριος-Χρήστος Κούλης
Φοιτητής του τμήματος Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Τεχνολογίας Υπολογιστών
Πανεπιστημίου Πατρών
