Με την ψυχή μας

Έχει μεγάλη σημασία, οτιδήποτε κάνουμε για την αγάπη του Χριστού, να το κάνουμε με την καρδιά μας. Όχι άτονα, ξέψυχα και ανόρεχτα. Όχι γκρινιάζοντας, σχολιάζοντας και μεμψιμοιρώντας. Όχι σαν αγγαρεία, αλλ’ «εκ ψυχής»! Με ενθουσιασμό, με σπουδή, με μεράκι!

Ο απόστολος Παύλος στην προς Εφεσίους επιστολή του μας παρακινεί να μην εργαζόμαστε «κατ’ οφθαλμοδουλίαν ως ανθρωπάρεσκοι, αλλ’ ως δούλοι του Χριστού, ποιούντες το θέλημα του Θεού εκ ψυχής» (Εφ. ς΄ 6). Είμαστε δούλοι Κυρίου, εργαζόμαστε για τον Χριστό εκτελώντας το θέλημα του Θεού, και πρέπει να εργαζόμαστε με την καρδιά μας. Αλλά και στην προς Κολασσαείς επιστολή του μας παρακινεί καθετί που κάνουμε, να το κάνουμε για τη δόξα του Χριστού, με όλη μας την καρδιά, με όλες μας τις δυνάμεις. Διότι το κάνουμε για τον Θεό και όχι για τους ανθρώπους. «Παν ο,τι εάν ποιήτε, εκ ψυχής εργάζεσθε, ως τω Κυρίω και ουκ ανθρώποις» (Κολασ. γ΄ 23).

Το καλό να γίνεται με καλό τρόπο

Λόγου χάριν, συναντούμε στο δρόμο μας έναν εμπερίστατο άνθρωπο που μας ζητά βοήθεια. Εάν μονολογήσουμε: «Ήταν ανάγκη να βγει στο δρόμο μου; Ας του δώσω ένα κέρμα να τον ξεφορτωθώ!» Με τέτοια πικρόλογα δεν ελεούμε τον φτωχό με την καρδιά μας, αλλά γιατί βρεθήκαμε στην ανάγκη να το κάνουμε. Τέτοια ελεημοσύνη δεν τη θέλει ο Θεός. Ο απόστολος Παύλος μας προτρέπει να μην ελεούμε με λύπη και δυσαρέσκεια ή διότι βρεθήκαμε στην ανάγκη, αλλά με πρόθυμη και ευχάριστη διάθεση, με χαρούμενο πρόσωπο, διότι ιλαρό δότη αγαπά ο Θεός. «Μη εκ λύπης η εξ ανάγκης· ιλαρόν γαρ δότην αγαπά ο Θεός» (Β΄ Κορ. θ΄ 7). Αγαπά αυτόν που ελεεί με την καρδιά του. Αν πρόκειται να κατεβάζουμε το πρόσωπό μας, να σκυθρωπάζουμε, να ταρασσόμαστε, να κατακρίνουμε εσωτερικά για την ελεημοσύνη που κάνουμε, καλύτερα να μην ελεούμε τον συνάνθρωπό μας. Αφού κάνουμε που κάνουμε το καλό, να το κάνουμε καλά. Διότι το καλό δεν είναι καλό, εάν δεν γίνεται καλά.

Όχι οφθαλμόδουλοι

Πολλοί άνθρωποι προσλαμβάνονται ως εργαζόμενοι σε εξαρτημένη εργασία. Εάν ο εργοδότης που τους προσέλαβε είναι κοντά τους και παρακολουθεί την εργασία τους, δραστηριοποιούνται περισσότερο, έχουν ρυθμό στη δουλειά τους και αποδίδουν θαυμάσια. Εάν όμως ο εργοδότης απουσιάζει, αλλάζουν ρυθμό εργασίας, εργάζονται νωχελικά, κάνουν μεγάλα διαλείμματα και η απόδοσή τους μειώνεται. Έχουν νοοτροπία μισθωτού. Δεν την πονάνε τη δουλειά. Οι άνθρωποι αυτοί δεν εργάζονται με την καρδιά τους. Πάλι καλά που έστω εργάζονται. Γιατί στην εποχή μας υπάρχουν και πολλοί που θέλουν να πληρώνονται χωρίς να εργάζονται! Όμως η νοοτροπία αυτή του μισθωτού δεν είναι το ιδανικό που προβάλλει η Αγία Γραφή. Ο άγιος Θεός δεν θέλει την αναγκαστική παροχή υπηρεσιών αλλά την εθελοντική. Θέλει να τον υπηρετούμε με την ελεύθερη θέλησή μας.

Οι δούλοι του Κυρίου δεν είναι μισθωτοί αλλά εθελοντές. Δεν ρωτάνε πόσα χρήματα θα παίρνουν, ούτε το ρολόι τους κοιτάνε, ούτε τα ημερομίσθια μετράνε, ούτε στη σύνταξη βγαίνουν. Το θεωρούν μεγάλη ευλογία να υπηρετούν τον άγιο Θεό μέχρι την τελευταία τους αναπνοή, με την καρδιά τους, με προθυμία, με ευχάριστη διάθεση. «Το εκ ψυχής τούτό εστι, το μετ’ ευνοίας, μη μετά δουλικής αγάπης, αλλά μετ’ ελευθερίας και προαιρέσεως», ερμηνεύει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Αξία δεν έχει να βρίσκεται ο επιστάτης πάνω από το κεφάλι μας. Αξία έχει να εργαζόμαστε με την καρδιά μας και χωρίς επιστάτη. Μας παρακολουθεί ο παντέφορος οφθαλμός του Θεού, όχι για να επιτιμήσει μισθωτούς δούλους του, αλλά για να αμείψει τα αφοσιωμένα παιδιά του.

Ιστορικό παράδειγμα

Εξιστορούν οι ιστορικοί ότι κατά την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως, επειδή έπαιρνε μάκρος η πολιορκία, οι Τούρκοι στρατιώτες καταπονήθηκαν τόσο πολύ που αγανάκτησαν και ήθελαν να φύγουν. Αλλά οι τσαούσηδες (οι λοχίες) τούς χτυπούσαν με σκληρά ραβδιά και μαστίγια. Τους ανάγκαζαν να πολεμήσουν. «Και οι εναντίοι… τοσούτον αγανακτήσαντες, ώστε όπισθεν ολίγον ήθελον στρέψαι. Οι δε τζαούσηδες… μετά ράβδων σκληρών και βουνεύρων ανέτυπτον, ίνα μη δίδωσι νώτα τοις εχθροίς» (Σφραντζής).

Πόσο διαφορετικό όμως ήταν το φρόνημα των αγωνιστών που υπερασπίζονταν την Κωνσταντινούπολη μέσα από τα τείχη! Αυτοί πολεμούσαν με την ελεύθερη θέλησή τους, πολεμούσαν με την καρδιά τους! Ήταν αποφασισμένοι από αγάπη προς την Πατρίδα να χύσουν και την τελευταία ρανίδα του αίματός τους, να θυσιασθούν μέχρις ενός! Ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος ΙΑ΄ ο Παλαιολόγος στον τελευταίο λόγο του τους εμψύχωσε λέγοντας: «Ημείς πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεθα»!

Ο Θεός ευαρεστείται στην εθελοντική εργασία

Πολύ περισσότερο όσοι στρατεύονται στο στράτευμα του Χριστού κακοπαθούν ως καλοί στρατιώτες Ιησού Χριστού με τη δική τους ελεύθερη θέληση· με εσωτερική υπακοή, όχι με εξωτερική πειθαρχία· με διάθεση διακονίας, όχι με διάθεση αγγαρείας· με διάθεση κακοπαθείας, όχι με διάθεση βολέματος!

Πόσο πολύ ευαρεστείται ο άγιος Θεός από την εθελοντική εργασία! Πόσο πολύ αναπαύεται, όταν εργαζόμαστε τα έργα του τα άγια και ιερά με την καρδιά μας, με παλμό, με νεανικό ενθουσιασμό! Οι γκρίνιες, τα παράπονα, η τεμπελιά δεν έχουν θέση εδώ. Υπερισχύουν το πύρωμα της καρδιάς και η αγάπη! Ο πόθος, η σπουδή, ο ένθεος ζήλος να τα δώσουμε όλα για τη δόξα του Χριστού!

Όσοι με τέτοια διάθεση υπηρετούν «εκ ψυχής» τον άγιο Θεό στα πρόσωπα των αδελφών, την ημέρα της Κρίσεως «την επιφανή και μεγάλην» (Πραξ. β΄ 20) θα πάρουν μεγάλο στεφάνι!