Loading...
Το Σαββατοκύριακο 18-19/05/2013 πραγματοποιήσαμε τη διήμερη εκδρομή μας στην αγιοτόκο Κεφαλονιά.
Ξεκινήσαμε με χαρούμενη διάθεση για το λιμάνι της Κυλλήνης (Ν.Ηλείας), από όπου και περάσαμε με φερυ-μποτ στον Πόρο της Κεφαλονιάς.
Πρώτη στάση της περιοδείας μας απετέλεσε το χωριό Μαρκόπουλο, όπου είχαμε την ευκαιρία να προσκυνήσουμε την Παναγία τη Λαγκουβαρδιώτισσα ή Φιδούσα. Όπως μας αφηγήθηκε ο εφημέριος του ναού της Κοιμήσεως της Θεοτόκου του χωριού, π.Πέτρος Ανδρεάτος, εμφανίζονται κάθε χρόνο από 6 Αυγούστου μέχρι 15 του ίδιου μήνα τα φίδια της Παναγίας, πού κρέμονται από τις εικόνες με τις καντήλες και τα στασίδια, χωρίς να πειράζουν κανέναν. Η εικόνα της Παναγίας, σύμφωνα με την παράδοση, βρέθηκε μέσα σ’ ένα σκίνο (δένδρο), που άγνωστο πώς, πήρε φωτιά χωρίς να καταστραφεί η εικόνα. Οι χωρικοί έχτισαν στο σημείο εκείνο μία εκκλησία και έβαλαν μέσα σε ένα ωραίο εικονοστάσι την Παναγία. Μετά από λίγο καιρό χτίστηκε εκεί γυναικείο μοναστήρι. Οι μοναχές προσεύχονταν καθημερινά στην Παναγία ζητώντας την προστασία της. Πράγματι, σε επικείμενη πειρατική απειλή, η Παναγία έκανε το θαύμα της. Φίδια κύκλωσαν το μοναστήρι κι όταν πλησίασαν οι πειρατές φοβήθηκαν κι έφυγαν. Οι μοναχές σώθηκαν και ευχαρίστησαν την Παναγία. Από τότε κάθε χρόνο εμφανίζονται φίδια, τα οποία και αναχωρούν κατά το ξημέρωμα της 16ης Αυγούστου.Γερμανοί φυσιοδίφες τα εξέτασαν, αλλά δεν μπόρεσαν να τα κατατάξουν σε κανένα από τα γνωστά είδη. Είναι γκρίζα, λεπτά, και όταν τα χαϊδεύεις, νιώθεις το βελούδινο δέρμα τους. Στο πλατύ τους κεφάλι σχηματίζεται ένας μικρός σταυρός, καθώς επίσης και στην άκρη της λεπτής γλώσσας τους. Αν κάποια χρονιά τα φίδια δεν παρουσιασθούν, είναι κακό σημάδι-όπως υποστηρίζουν οι ντόπιοι- γεγονός που συνέβη το 1940, καθώς και το 1953, οπότε δοκιμάσθηκε το νησί από τους σεισμούς.
Επόμενος σταθμός μας, το μοναστήρι του Αγ. Ανδρέα Μηλιαπιδιάς, το οποίο βρίσκεται στο χωριό Περατάτα. Πρόκειται για παλαιότατη Βυζαντινή Μονή. Το 1639 η πριγκίπισσα Ρωξάνη Τζιγαρά, αφού σώθηκε από ναυάγιο έφθασε στη Μονή όπου και έμεινε για να μονάσει. Εκεί αφιέρωσε τη μεγάλη της περιουσία, αλλά και το δεξί πέλμα του Αποστόλου Ανδρέα το οποίο φυλάσσεται σήμερα στο εσωτερικό του ναού, και εκτίθεται για προσκύνημα στους πιστούς. Η τοπωνυμία Μηλαπιδιά οφείλεται σε ποικιλία δέντρου που υπάρχει στην περιοχή και αποτελεί διασταύρωση μηλιάς με απιδιά. Κάτω από τον ίσκιο των δέντρων, απολαύσαμε το μεσημεριανό γεύμα μας!
Το μεσημέρι ξεκουραστήκαμε στο ξενοδοχείο μας στο λιμάνι του Αργοστολίου και το απόγευμα άλλο ένα φερυ-μποτ μας μετέφερε στο Ληξούρι, την κωμόπολη που την κοσμούν τα ιερά λείψανα του τοπικού αγίου Παναγή-Παϊσίου Τυπάλδου-Μπασιά (1801-7/6/1888). Ο γραμματοδιδάσκαλος εκείνος, εμπνεόμενος από τον μεγάλο ασκητή Άγιο Γεράσιμο, καθώς και από τον γείτονά του, επίσης μεγάλο ασκητή, Άγιο Άνθιμο Κουρούκλη (Πολιούχο Αστυπάλαιας)εκάρη μοναχός και αργότερα χειροτονήθηκε Διάκονος και Πρεσβύτερος «διερχόμενος τας οικίας των πιστών, όπου υπήρχε χρεία, υλική και πνευματική, πόνος, θλίψις και φροντίζων ίνα εντυπωθή εις τας ψυχάς των χριστιανών η εικών του Χριστού». Ανακηρύχθηκε Άγιος την 7η Σεπτεμβρίου 1986. Τόση ήταν η ακτινοβολία της προσωπικότητός του, ώστε ο σατυρικός ποιητής Ανδρέας Λασκαράτος, παρά το αντιπαραδοσιακό του πνεύμα, εις την υποσημείωσιν 6 του έργου του “Μυστήρια της Κεφαλονιάς” σημειώνει: «Ετίμησα και αγάπησα μάλιστα την αρετήν κάθε που την εύρηκα και στα ράσα».
Το βράδυ του Σαββάτου, περιηγηθήκαμε στο Αργοστόλι αγοράζοντας ενθύμια και τοπικά γλυκίσματα.
Η επόμενη μέρα του διημέρου μας, η Κυριακή, ξεκίνησε με εκκλησιασμό στην Ιερά Μονή Κοιμήσεως της Θεοτόκου (κοινότητα Ομαλών) όπου βρίσκεται το άφθαρτο και ευωδιάζον ιερό λείψανο του Πολιούχου της Κεφαλονιάς, Αγίου Γερασίμου, το οποίο εκτίθεται προς προσκύνηση μέσα σε ασημένια, περίτεχνη λάρνακα, που είναι τοποθετημένη πάνω από τον τάφο του Αγίου.
Ο Άγιος Γεράσιμος ήταν γόνος της αριστοκρατικής οικογένειας των Νοταράδων. Γεννήθηκε στα Άνω Τρίκαλα Κορινθίας το 1506. Ο προπάππους του Λουκάς Νοταράς, υπήρξε ο τελευταίος πρωθυπουργός του Βυζαντίου και είχε συγγένεια – από το σόι της μητέρας του, με το Κωνσταντίνο Παλαιολόγο – το τελευταίο αυτοκράτορα.Το κοσμικό όνομα του αγίου ήταν Γεώργιος. Ο άγιος το 1527 πήγε στην Ζάκυνθο για να συμπληρώσει τη μόρφωσή του. Αργότερα πήγε στην Ιερουσαλήμ όπου χειροτονήθηκε διάκονος και πρεσβύτερος από τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων Γερμανό με το όνομα Γεράσιμος προς τιμήν του αγίου Γερασίμου του Ιορδανίτη. Εκεί έμεινε δώδεκα χρόνια υπηρετώντας στο ναό της Αναστάσεως. Περιόδευσε στην Αίγυπτο και τη Συρία για να επιστρέψει το 1559 στην Κεφαλονιά όπου και ίδρυσε το μοναστήρι του. Ο Άγιος Γεράσιμος πέθανε την 15η Αυγούστου του 1579. Επειδή την ημέρα αυτή γιορτάζεται η κοίμηση της Θεοτόκου, η γιορτή του Άγιου Γεράσιμου είναι ακριβώς την επόμενη μέρα. Ο Άγιος Γεράσιμος γιορτάζεται επίσης και στις 20 Οκτωβρίου, ημερομηνία κατά την οποία ανεκτίθη το ιερό σκήνος του αγίου δύο φορές (1581 και 1582) ανέπαφο από τη φθορά του χρόνου!
Στο πίσω μέρος του Ναού, βρίσκεται και η σκάλα από την οποία μπορούν οι πιστοί να κατέβουν στο σπήλαιο στο οποίο ασκήτεψε ο Άγιος. Για να βρεθείς στο εσωτερικό του σπηλαίου, υπάρχει μια λαξευμένη τρύπα στο βράχο, από την οποία χωρούν όλοι οι σωματότυποι! Πόση συγκίνηση νιώσαμε αναλογιζόμενες τις πολύωρες και δακρύβρεχτες προσευχές του Αγίου προς τον Γλυκύτατο Ιησού και την Παναγία μας μέσα σε εκείνο τον χώρο!
Με το πέρας της Θείας Λειτουργίας, κεραστήκαμε και πήραμε το πρωϊνό μας στον περίβολο της μονής, κάτω από τον πλάτανο τον οποίο είχε φυτέψει ο άγιος Γεράσιμος το 1570!
Πριν το Κυριακάτικο, παραδοσιακό, Κεφαλονίτικο, μεσημεριανό γεύμα στη Σάμη, επιβιβαστήκαμε στις βάρκες για μια σύντομη διαδρομή στο Λιμνοσπήλαιο της Μελισσάνης, με το ιδιαίτερο στολίδι του, τους «σταλακτίτες».
Αποχωρώντας από τη Σάμη, είχαμε την ιδιαίτερη ευλογία να περάσουμε από το Ναό της Παναγίας (Ζωοδόχου Πηγής Σάμης) και να προσκυνήσουμε τα χαριτόβρυτα λείψανα των αγίων Φανέντων, τα οποία μεταφέρθηκαν στην Κεφαλονιά από τον Ναό του Αγίου Ζαχαρία της Βενετίας. Οι τρεις (3) Φανέντες άγιοι: Θεόδωρος, Γρηγόριος και Λέων υπηρετούσαν ως στρατιωτικοί στον Ρωμαϊκό στρατό και διακρίνονταν για τις πολλές τους αρετές και τη βαθιά τους πίστη στον Θεό. Την εποχή του αιρετικού αυτοκράτορα Κωνστάντιου εγκατέλειψαν τη Σικελία, όπου βρίσκονταν και αποβιβάστηκαν στην Κεφαλληνία για να αποφύγουν να ασπασθούν τη φοβερή αίρεση του Αρείου.
Η επιστροφή, μάς βρήκε να ανηφορίζουμε προς το Κάστρο της Κυλλήνης, με υψηλές αποφάσεις, τόσο για την πνευματική μας ζωή, όσο και για τη συνεχή παρουσία μας στις όμορφες ευκαιρίες της ΧΦΔ!
