Loading...Μέσα σε καιρούς οπού κυριαρχεί η θλίψη και η απόγνωση για όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας εμείς οι χριστιανοί ανατροφοδοτούμαστε πνευματικά από τους σύγχρονους μας Αγίους που συνεχώς μας παραδειγματίζουν. Ένα τέτοιο λαμπρό παράδειγμα είναι και ο πρόσφατα καταταγμένος στον χορό των Αγίων, πατήρ Ιάκωβος Τσαλίκης.
Έτσι λοιπόν με αφορμή την πρόσφατη εορτή του ο κ. Σαββίδης Σωσίπατρος ανέλαβε να μας περιγράψει χαρακτηριστικά το βίο, αλλά και τα περιστατικά τα οποία τον περιστοίχισαν. Παίρνοντας τον λόγο λοιπόν ξεκίνησε συνοπτικά να μας παραθέτει στοιχεία για τα πρώτα χρόνια του Αγίου.
Συγκεκριμένα, ο «Ιακωβάκης » όπως τον αποκαλούσε η μητέρα του γεννήθηκε, την 5η Νοεμβρίου του 1920 στα ευλογημένα και ματωμένα χώματα της αγιοτόκου Μικράς Ασίας. Η οικογένεια του γέροντος ήταν από τις πιο εύπορες οικογένειες της περιοχής, ο μεγάλος της όμως πλούτος ήταν η ευσέβειά της και η αγνή χριστιανική πίστη που είχε πολύ βαθιές ρίζες. Τα θλιβερά γεγονότα όμως της Μικρασιατικής Καταστροφής, οι θηριωδίες και τα εγκλήματα των Νεοτούρκων και των Κεμαλικών σε βάρος των χιλιάδων Ελλήνων της Μ. Ασίας και του Πόντου, που είχαν ήδη αρχίσει από το 1915 και 1917 μέχρι το 1920, έπληξαν και την οικογένεια του Γέροντος Ιακώβου. Έτσι με ένα καράβι οδηγήθηκαν στο λιμάνι του Πειραιά. Από τον Πειραιά το καράβι που μετέφερε και την οικογένειά του Γέροντα έφυγε για την Ιτέα, όπου εκεί τους κατέβασαν μαζί με τους υπόλοιπους πρόσφυγες. Στα τέλη του 1925 η οικογένεια του Γέροντος Ιακώβου μεταφέρθηκε μαζί μ’ άλλους πρόσφυγες στην Βόρεια Εύβοια. Το μεγάλο δώρο της πίστεως και η ταπείνωση του μικρού Ιακώβου, καθώς και οι προσευχές της οσίας μητέρας του ήταν αιτία, ώστε ο Γέροντας Ιάκωβος από παιδί να έχει μία ζωντανή, μία θαυμαστή πραγματικά σχέση με την Παναγία μας και τους αγίους μας. Η αγία ζωή του μικρού Ιακώβου έκανε τους συγχωριανούς του, αλλά και τους κατοίκους των γύρω χωριών, όπου πήγαινε είτε ως μαστορόπουλο, βοηθός του πατέρα του, είτε για να ψάλλει με τη μελωδική και επιβλητική φωνή του στις γιορτές τους, να τον σέβονται και να τον υπολογίζουν ως παιδί της εκκλησίας, παιδί του Θεού. Έπειτα τέλεσε την θητεία του στον στρατό. Απολύθηκε απ’ τις τάξεις του Στρατού τριάντα και πλέον ετών και έχοντας ζήσει «ευαγγελικώς» στον κόσμο, ακολούθησε τη μοναχική ζωή, που από μικρός ολόψυχα πόθησε. Η ζωή που ακολουθούσε του επιφύλασσε πλήθος θαυμάτων και αποκαλύψεων εμποτισμένα με την ενέργεια της Θείας Χάρης. Αντάξια της θαυμαστής ζωής του ήταν και η οσιακή κοίμηση του Γέροντα, την οποία προγνώριζε, γι΄ αυτό και παρακάλεσε αγιορείτη ιεροδιάκονο που εξομολόγησε το πρωί της 21ης Νοεμβρίου 1991, εκείνης της τελευταίας ημέρας της επιγείου ζωής του να μείνει στο Μοναστήρι ως το απόγευμα για να τον «ντύσει».
Τον άγιο τον εορτάζουμε από φέτος στις 22 Νοεμβρίου. Ας πρεσβεύει για όλους μας και ας μεσιτεύει στον Θεό για εμάς με την ιδιαίτερη παρρησία που έχει προς Αυτόν.
