Το απόγευμα της 31ης Μαρτίου 2005 είχαμε την ευκαιρία να συμμετάσχουμε σε μια μεγαλειώδη εκδήλωση με αφορμή την επέτειο των 50 χρόνων από την ίδρυση της Ε.Ο.Κ.Α. (Εθνική Οργάνωση Κυπρίων Αγωνιστών) το 1955. Την εκδήλωση συνδιοργάνωναν η Χριστιανική Φοιτητική Δράση και η Π.Ε.Ο.Φ. (Παγκύπρια Ενιαία Οργάνωση Φοιτητών).
Οι εκδηλώσεις ξεκίνησαν από την αίθουσα του τμήματος Φυσικής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Το εορταστικό πρόγραμμα περιελάμβανε τραγούδια από τις χορωδίες, τη μεγάλη θεατρική παράσταση “Γρηγόρης Αυξεντίου, ο σταυραετός του Μαχαιρά”, ομιλίες σχετικές με το κεντρικό θέμα της εκδήλωσης και χαιρετισμούς από τους επισήμους που προσκλήθηκαν και συμμετείχαν στην εκδήλωση. Ανάμεσά τους και ο κ. Ν. Βασιλειάδης, συγγραφέας του βιβλίου “Εθνομάρτυρες του Κυπριακού Έπους 1955-59”, πάνω στο οποίο βασίστηκε το σενάριο της θεατρικής παράστασης.
Ακολούθησε μεγάλη πορεία στους κεντρικούς δρόμους της Θεσσαλονίκης με κατάληξη το τουρκικό προξενείο, όπου θυροκολλήθηκε σχετικό ψήφισμα.
Της εκδήλωσης είχε προηγηθεί μεγάλη πολυήμερη κινητοποίηση προς ενημέρωση του κοινού της πόλης, με δημιουργία σημείων ενημέρωσης σε κεντρικά σημεία της πόλης, από όπου διανέμονταν σχετικά φυλλάδια.
Ας θυμηθούμε μαζί μερικές στιγμές από τις παραπάνω εκδηλώσεις…
Νομίζω το “είστε απίθανοι!!” τα λέει όλα!!! που την “ξεθάψατε” αυτήν τη γιορτή;!! ήταν μοναδική, καταπληκτική!!! όσοι τη ζήσαμε από κοντά θα την αφηγούμαστε με κάθε βεβαιότητα στα παιδιά και εγγόνια μας!! θυμάμαι ήταν η φορά που στις πόρτες του κτιρίου βρισκόταν οι αναρχικοί που θα μπαίναν να τα σπάσουν-ως κλασικό- και κανείς φυσικά δεν κουνήθηκε απο τη θέση του, κανείς δεν το βαλε στα πόδια προκειμένου να μην αναβληθεί η γιορτή!! … Αυτή τη σημαία στο βήμα την ξέρω πολύ καλά… παραμένει υψωμένη τόσο στον τοίχο όσο και στις καρδιές των κατόχων της…και…στις καρδιές των φίλων και οικείων αυτών..
και δεν υπάρχει περίπτωση να ξεχάσει κανείς την πορεία που ακολούθησε μετά το πέρας της εκδήλωσης προς το τουρκικό προξενείο!!!! κορυφαίες στιγμές!μοναδικές!!!..και όλοι θα θυμάστε ποιος ήταν στην πρώτη γραμμή προκειμένου να ελέγχει τα πράγματα και να προστετεύει τα παιδιά του. Ακριβώς…αυτό το γνωστό και πολυαγαπημένο σε πολλούς ράσο, που ο καλός Θεός να του χαρίζει εν όψει της σημερινής εορτής του όσα τα αξίζουν!!και μόνο ο Θεός ως Παντοδύναμος μπορεί να ανταπεξέλθει σ’αυτά τα πολλά που του αξίζουν…
Ευχαριστώ, αδέλφια, για τις όσες όμορφες αναμνήσεις μου φέρατε στο μυαλό απόψε! ειλικρινά, ήταν ένα όμορφο δώρο απόψε!
ΥΓ. πάντως ρίχνοντας μια ματιά στις φωτογραφίες και αναγνωρίζοντας φίλους και φίλες συγκινούμαι! ήμασταν τότε όλοι παιδιά καί σήμερα γονείς με παιδιά! ή όπου αλλού τον έχει καλέσει τον καθένα ο καλός Θεός!
Το «ξεθάψιμο» αυτής της εκδήλωσης από τους υπευθύνους της ιστοσελίδας μας και το σχετικό σχόλιο του/της Νεοσσού, λειτούργησε ως αφορμή, να ανασύρω απ’ τη μνήμη μου, τα γεγονότα της 31ης Μαρτίου 2005, στο τμήμα Φυσικής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και να τα καταγράψω προς ωφέλεια και γνώση αυτών που δεν τα έζησαν.
Όπως γράφει και η ανταπόκριση: «είχε προηγηθεί μεγάλη πολυήμερη κινητοποίηση προς ενημέρωση του κοινού της πόλης, με δημιουργία σημείων ενημέρωσης σε κεντρικά σημεία της πόλης, από όπου διανέμονταν σχετικά φυλλάδια».
Το μέγεθος της διαφημιστικής καμπάνιας αυτής της εκδήλωσης ήταν φυσικό να καταστήσει ενήμερη για την επικείμενη εκδήλωση την πλειονότητα της φοιτητικής νεολαίας. Συν τοις άλλοις ας ληφθεί υπόψη ότι και τότε, όπως και τώρα, δεν υπήρχε καθολική αποδοχή της ΧΦΔ στο χώρο του Πανεπιστημίου. Ενίοτε ξεπρόβαλε, η λανθάνουσα εχθρότητα των αρνητικά διακειμένων προς το έργο της ΧΦΔ . Έτσι και τότε, με αφορμή τη συμμετοχή στη διοργάνωση της εκδήλωσης της ανέκαθεν εχθρού των «οργανωμένων» αναρχικών, ΠΕΟΦ, ξύπνησε για ακόμη μια φορά το μένος και η εκδικητική μανία των ανθελληνικών και αντίχριστων δυνάμεων με κύριους εκφραστές τους αναρχικούς και αποδέκτες τους πατριώτες Ορθοδόξους Χριστιανούς.
Απ’ ότι θυμάμαι, επί μία βδομάδα πριν την πραγματοποίηση της εκδήλωσης, ερχόντουσαν στα αυτιά μας φήμες για πιθανή εισβολή των αναρχικών στο Φυσικομαθηματικό κατά την διάρκεια της εκδήλωσης. Αλλά αυτές οι φήμες αποτελούσαν πιο πολύ εικασίες και πιθανολογίες παρά τεκμηριωμένες αποδείξεις. Για να καταλαγιάσουν όμως οι «κακές» γλώσσες και να δοθεί μια αίσθηση ασφάλειας στην εκδήλωση, αποφασίστηκε η περιφρούρηση της, από φοιτητές της ΧΦΔ, της ΣΦΕΒΑ και της ΠΕΟΦ. Έτσι, κάτω απ’ αυτά τα μέτρα ασφαλείας, τίποτα δεν προμήνυε «εχθρική εισβολή» και οι ετοιμασίες της εκδήλωσης συνεχίστηκαν κανονικά.
Το απόγευμα της 31ης Μαρτίου, οι ετοιμασίες (πρόβες, τεχνική υποστήριξη) ολοκληρώθηκαν και όλα ήταν έτοιμα για να λάβει σάρκα και οστά μια απ’ τις πιο μεγαλεπήβολες και ξεχωριστές εκδηλώσεις που ανέλαβε να φέρει εις πέρας η ΧΦΔ Θες/νίκης, στην ιστορία της.
Η συρροή του κόσμου ήταν εντυπωσιακή. Το αμφιθέατρο ήταν κατάμεστο από 700 και πλέον άτομα. Η εκδήλωση θα ξεκινούσε σε λίγα λεπτά…
Εν τω μεταξύ, καθ’ όλη τη διάρκεια της προσέλευσης του κόσμου, στα καμαρίνια είχε φουντώσει η συζήτηση μεταξύ των ηθοποιών της παράστασης που θα επακολουθούσε, για το τι μέλει γενέσθαι, σε ενδεχόμενο αναρχικής επίθεσης. Φυσικά, σε όλα τα πιθανά σενάρια επίθεσης -ο διάλογος γινόταν με αρκετή δόση χιούμορ, αλλά και κομπασμό- νικητές βγαίναμε εμείς και ηττημένοι οι αναρχικοί.
5’ λεπτά πριν την έναρξη της εκδήλωσης και ενώ η φημολογία σχετικά τους αναρχικούς αποτελούσε για τους πολλούς ήδη παρελθόν, εμφανίζεται καταμεσής της αίθουσας πανικόβλητος ένας απ’ τους υπευθύνους της εκδήλωσης και ζητάει να εκκενωθεί αμέσως η αίθουσα!
Οι στιγμές που ακολούθησαν δεν περιγράφονται… Σωστός πανζουρλισμός! Μόνο με σκηνές από σχετικές κινηματογραφικές ταινίες, θα μπορούσαν να παραλληλιστούν.
Τι είχε προηγηθεί, λοιπόν, αυτά τα λίγα λεπτά και μετέτρεψε το αμφιθέατρο σε πεδίο μάχης; Ας κάνουμε ένα flashback…
5’λεπτά πριν την έναρξη της εκδήλωσης μια 30μελής –αν θυμάμαι καλά- ομάδα αναρχικών εισέβαλε στο κτίριο διασπώντας πολύ εύκολα την γραμμή άμυνας που είχαμε στήσει στην είσοδο της Σχολής, αφού ήταν πολυαριθμότεροι και εξοπλισμένοι με λοστούς, ξύλα, σημαίες, σκληρόπετσα μπουφάν, κράνη και αλυσίδες. Οπότε το δικό μας «τείχος» έμοιαζε μάλλον «αχυρένιο» μπροστά στη «σιδερένια» επέλασή τους. Αυτή η άρτια μεθοδευμένη επίθεσή τους, που θύμιζε ορδές βαρβάρων, προσέδωσε μία αίσθηση σεισμοπληξίας σ’ όσους βρίσκονταν μέσα στο αμφιθέατρο, αφού ένιωθες ότι κατέρρεε κυριολεκτικά το κτίριο από τις σαρωτικές καταστροφές και τον εκκωφαντικό θόρυβο που προκαλούσαν οι αναρχικοί στο πέρασμά τους.
Ας περιγράψουμε όμως αναλυτικότερα τις καταστροφές των αναρχικών. Αν τις προσδιορίζαμε με μία φράση θα λέγαμε ότι κατέστρεφαν ότι έβλεπαν μπροστά τους. Αναποδογύριζαν τραπεζάκια, ξήλωναν αφίσες, διέλυσαν τα σταντ που βρίσκονταν στην είσοδο, έγραφαν με σπρέυ στους τοίχους «η Κύπρος είναι Κινέζικη», χτυπούσαν όποιον έμπαινε εμπόδιο στο δρόμο τους…, μέχρι που έφτασαν στην πόρτα-είσοδο του αμφιθεάτρου. Επιχειρήσαμε να κλείσουμε τις πόρτες και να μην τους αφήσουμε να μπουν, αλλά ήταν τόση η ορμητική τους μανία που απέβησαν άκαρπες οι προσπάθειές μας. Ακολούθησε ένας έντονος, αλλόκοτος και αδιέξοδος διάλογος με τον επικεφαλή των αναρχικών που δεν έβγαζε πουθενά. Απαίτηση των αναρχικών, μέσα σε αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά -οι αυτόπτες μάρτυρες θα την χαρακτήριζαν δαιμονική φρενίτιδα- και εκσφενδόνιση άφθονων υβριστικών συνθημάτων στο πρόσωπό μας, ήταν να εκκενωθεί άμεσα η αίθουσα για να συνεχίσουν το καταστρεπτικό και ειδεχθές έργο τους. Ένα μέλος της ΣΦΕΒΑ, φορώντας κράνος προσπάθησε να δώσει μια συμβιβαστική λύση. Αποτέλεσμα, ο επικεφαλής του διέλυσε το κράνος με το λοστό του. Λίγο έλειψε να του διαλύσει και το κρανίο. Η διάσωση της αίθουσας αλλά και της εκδήλωσης κρεμόταν πλέον από μια κλωστή. Οι περισσότεροι αυτόπτες μάρτυρες που έγιναν θεατές αυτού του τραγελαφικού σε όλες του τις διαστάσεις διαλόγου, κοιτούσαν σαν αποσβολωμένοι, ανήμποροι να κουνηθούν έστω και δύο εκατοστά απ΄ τη θέση τους.
Εν τω μεταξύ η ατμόσφαιρα στο αμφιθέατρο ήταν σε εκρηκτικό βαθμό φορτισμένη! Σου αναδυόταν μια αίσθηση παραληρήματος, σύγχυσης και τελείας αποδιοργάνωσης. Αυτή η αλυσιδωτή μετάδοση της παράκρουσης έφτασε στο αποκορύφωμά της με το βίαιο άνοιγμα των θυρών του αμφιθεάτρου απ’ τους αναρχικούς. Ο κόσμος, σαν ένας ορμητικός χείμαρρος, κατευθυνόταν προς την έξοδο του πάνω ορόφου. Σχεδόν τσαλαπατούσε ο ένας τον άλλο. Φυσικά δεν έλειπαν και οι υστερίες, τα ξεφωνητά και τα κλάματα. Η ψυχραιμία, η αυτοκυριαρχία και η νηφαλιότητα ήταν λέξεις άγνωστες για όλους, εκτός απ’ τον γενικό υπεύθυνο της εκδήλωσης π.Μιχαήλ.
Και τώρα ερχόμαστε στο κομβικό σημείο της εξέλιξης των γεγονότων. Αν κρίνει κανείς απ’ αυτά που αναφέρθηκαν παραπάνω, θα διαπίστωνε μετά βεβαιότητος ότι η μοίρα της εκδήλωσης φαινόταν προδιαγεγραμμένη και τελεσίδικη. Η αίθουσα θα παραδινόταν στο «έλεος» των αναρχικών.
Τότε, όμως συνέβη κάτι το συγκλονιστικό, κάτι το οποίο όποιος ήταν μπροστά θα το αποκαλούσε θαύμα. Ο επικεφαλής των αναρχικών, ενώ μέχρι εκείνη τη στιγμή έμοιαζε με μαινόμενο ταύρο ξαφνικά επανήλθε σε «ανθρώπινη λειτουργία» και διέταξε στην ομάδα του άμεση υποχώρηση με το αιτιολογικό ότι ο στόχος τους εκπληρώθηκε∙ η εκδήλωση διαλύθηκε. Για όσους ήταν μπροστά σ’ αυτή τη σκηνή, η κίνηση αυτή του επικεφαλούς των αναρχικών δεν είχε εξήγηση, δεν είχε λογική. Τόσο στιγμιαία μεταμόρφωση δε πρόλαβαινε να την αφομοιώσει ο νους τους. Ήταν κάτι απίστευτο, ανεξήγητο και απρόσμενο αυτό που εξελίχτηκε μπροστά στα μάτια τους. Προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι ο Θεός οικονόμησε έτσι τα πράγματα, ώστε οι αναρχικοί να έρθουν αντιμέτωποι με μια εικόνα που δεν περίμεναν. Ενώ προσδοκούσαν ότι θα διέλυαν μία αμιγώς φοιτητική εκδήλωση συνειδητοποίησαν μέσα στην παραζάλη τους, ότι το ακροατήριο είχε μικτή σύνθεση. Απαρτιζόταν κυρίως από φοιτητές, αλλά και ανθρώπους μεγάλης ηλικίας, όπως και παιδιά. Το σίγουρο πάντως είναι ότι αυτό που επέδρασε καταλυτικότερα στις ψυχές των αναρχικών ήταν οι προσευχές αυτών, που αντιμετώπισαν την κατάσταση πνευματικά και όχι ορθολογιστικά.
Αποχωρούν, λοιπόν, οι αναρχικοί και ο κόσμος προσπαθεί να συνέλθει απ’ το σοκ, να συνειδητοποιήσει τι έγινε, να αναρωτηθεί ποια θα πρέπει να είναι η αντίδρασή του. Οι υπεύθυνοι κάνουν αμέσως συμβούλιο, ώστε να ζυγίσουν την κατάσταση, να αποτιμήσουν πρόχειρα το μέγεθος της καταστροφής και το ποσοστό διαρροής του κόσμου (γιατί πολλοί, ιδιαίτερα οι ηλικιωμένοι έφυγαν) , και εν τέλει πάρουν την τελική απόφαση για τη πραγματοποίηση ή μη της εκδήλωσης. Η επικρατούσα άποψη ήταν να μην συνεχιστεί η εκδήλωση, εξαιτίας του πιθανού κινδύνου επανεισβολής των αναρχικών. Παρ’ όλα αυτά επικράτησε η μειοψηφούσα θέση του π. Μιχαήλ, να συνεχιστεί η εκδήλωση με πίστη στο Θεό για την ομαλή διεξαγωγή της.
Έτσι η εκδήλωση προς έκπληξη όλων, πραγματοποιήθηκε με μειωμένο αλλά ακμαίο στο ηθικό ακροατήριο (περίπου 450 άτομα). Εκείνο το «Τη Υπερμάχω..» που σηματοδότησε την έναρξή της, δε θα το ξεχάσω ποτέ…
Συγχαρητήρια παιδιά για το κουράγιο σας! Είθε το δικό σας παράδειγμα να εμπνέει και εμάς! Ας κάνουμε μια προσευχούλα για τους αναρχικούς να τους φωτίσει ο Χριστός.
Την Κυριακή 1 Δεκεμβρίου, στις 6 π.μ. στο Αμφιθέατρο του Ολυμπιακού μουσείου Θεσσαλονίκης, θα πραγματοποιηθεί εκδήλωση για την συμπλήρωση 50 χρόνων από την εισβολή...
Loading...
Νομίζω το “είστε απίθανοι!!” τα λέει όλα!!! που την “ξεθάψατε” αυτήν τη γιορτή;!! ήταν μοναδική, καταπληκτική!!! όσοι τη ζήσαμε από κοντά θα την αφηγούμαστε με κάθε βεβαιότητα στα παιδιά και εγγόνια μας!! θυμάμαι ήταν η φορά που στις πόρτες του κτιρίου βρισκόταν οι αναρχικοί που θα μπαίναν να τα σπάσουν-ως κλασικό- και κανείς φυσικά δεν κουνήθηκε απο τη θέση του, κανείς δεν το βαλε στα πόδια προκειμένου να μην αναβληθεί η γιορτή!! … Αυτή τη σημαία στο βήμα την ξέρω πολύ καλά… παραμένει υψωμένη τόσο στον τοίχο όσο και στις καρδιές των κατόχων της…και…στις καρδιές των φίλων και οικείων αυτών..
και δεν υπάρχει περίπτωση να ξεχάσει κανείς την πορεία που ακολούθησε μετά το πέρας της εκδήλωσης προς το τουρκικό προξενείο!!!! κορυφαίες στιγμές!μοναδικές!!!..και όλοι θα θυμάστε ποιος ήταν στην πρώτη γραμμή προκειμένου να ελέγχει τα πράγματα και να προστετεύει τα παιδιά του. Ακριβώς…αυτό το γνωστό και πολυαγαπημένο σε πολλούς ράσο, που ο καλός Θεός να του χαρίζει εν όψει της σημερινής εορτής του όσα τα αξίζουν!!και μόνο ο Θεός ως Παντοδύναμος μπορεί να ανταπεξέλθει σ’αυτά τα πολλά που του αξίζουν…
Ευχαριστώ, αδέλφια, για τις όσες όμορφες αναμνήσεις μου φέρατε στο μυαλό απόψε! ειλικρινά, ήταν ένα όμορφο δώρο απόψε!
ΥΓ. πάντως ρίχνοντας μια ματιά στις φωτογραφίες και αναγνωρίζοντας φίλους και φίλες συγκινούμαι! ήμασταν τότε όλοι παιδιά καί σήμερα γονείς με παιδιά! ή όπου αλλού τον έχει καλέσει τον καθένα ο καλός Θεός!
Το «ξεθάψιμο» αυτής της εκδήλωσης από τους υπευθύνους της ιστοσελίδας μας και το σχετικό σχόλιο του/της Νεοσσού, λειτούργησε ως αφορμή, να ανασύρω απ’ τη μνήμη μου, τα γεγονότα της 31ης Μαρτίου 2005, στο τμήμα Φυσικής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και να τα καταγράψω προς ωφέλεια και γνώση αυτών που δεν τα έζησαν.
Όπως γράφει και η ανταπόκριση: «είχε προηγηθεί μεγάλη πολυήμερη κινητοποίηση προς ενημέρωση του κοινού της πόλης, με δημιουργία σημείων ενημέρωσης σε κεντρικά σημεία της πόλης, από όπου διανέμονταν σχετικά φυλλάδια».
Το μέγεθος της διαφημιστικής καμπάνιας αυτής της εκδήλωσης ήταν φυσικό να καταστήσει ενήμερη για την επικείμενη εκδήλωση την πλειονότητα της φοιτητικής νεολαίας. Συν τοις άλλοις ας ληφθεί υπόψη ότι και τότε, όπως και τώρα, δεν υπήρχε καθολική αποδοχή της ΧΦΔ στο χώρο του Πανεπιστημίου. Ενίοτε ξεπρόβαλε, η λανθάνουσα εχθρότητα των αρνητικά διακειμένων προς το έργο της ΧΦΔ . Έτσι και τότε, με αφορμή τη συμμετοχή στη διοργάνωση της εκδήλωσης της ανέκαθεν εχθρού των «οργανωμένων» αναρχικών, ΠΕΟΦ, ξύπνησε για ακόμη μια φορά το μένος και η εκδικητική μανία των ανθελληνικών και αντίχριστων δυνάμεων με κύριους εκφραστές τους αναρχικούς και αποδέκτες τους πατριώτες Ορθοδόξους Χριστιανούς.
Απ’ ότι θυμάμαι, επί μία βδομάδα πριν την πραγματοποίηση της εκδήλωσης, ερχόντουσαν στα αυτιά μας φήμες για πιθανή εισβολή των αναρχικών στο Φυσικομαθηματικό κατά την διάρκεια της εκδήλωσης. Αλλά αυτές οι φήμες αποτελούσαν πιο πολύ εικασίες και πιθανολογίες παρά τεκμηριωμένες αποδείξεις. Για να καταλαγιάσουν όμως οι «κακές» γλώσσες και να δοθεί μια αίσθηση ασφάλειας στην εκδήλωση, αποφασίστηκε η περιφρούρηση της, από φοιτητές της ΧΦΔ, της ΣΦΕΒΑ και της ΠΕΟΦ. Έτσι, κάτω απ’ αυτά τα μέτρα ασφαλείας, τίποτα δεν προμήνυε «εχθρική εισβολή» και οι ετοιμασίες της εκδήλωσης συνεχίστηκαν κανονικά.
Το απόγευμα της 31ης Μαρτίου, οι ετοιμασίες (πρόβες, τεχνική υποστήριξη) ολοκληρώθηκαν και όλα ήταν έτοιμα για να λάβει σάρκα και οστά μια απ’ τις πιο μεγαλεπήβολες και ξεχωριστές εκδηλώσεις που ανέλαβε να φέρει εις πέρας η ΧΦΔ Θες/νίκης, στην ιστορία της.
Η συρροή του κόσμου ήταν εντυπωσιακή. Το αμφιθέατρο ήταν κατάμεστο από 700 και πλέον άτομα. Η εκδήλωση θα ξεκινούσε σε λίγα λεπτά…
Εν τω μεταξύ, καθ’ όλη τη διάρκεια της προσέλευσης του κόσμου, στα καμαρίνια είχε φουντώσει η συζήτηση μεταξύ των ηθοποιών της παράστασης που θα επακολουθούσε, για το τι μέλει γενέσθαι, σε ενδεχόμενο αναρχικής επίθεσης. Φυσικά, σε όλα τα πιθανά σενάρια επίθεσης -ο διάλογος γινόταν με αρκετή δόση χιούμορ, αλλά και κομπασμό- νικητές βγαίναμε εμείς και ηττημένοι οι αναρχικοί.
5’ λεπτά πριν την έναρξη της εκδήλωσης και ενώ η φημολογία σχετικά τους αναρχικούς αποτελούσε για τους πολλούς ήδη παρελθόν, εμφανίζεται καταμεσής της αίθουσας πανικόβλητος ένας απ’ τους υπευθύνους της εκδήλωσης και ζητάει να εκκενωθεί αμέσως η αίθουσα!
Οι στιγμές που ακολούθησαν δεν περιγράφονται… Σωστός πανζουρλισμός! Μόνο με σκηνές από σχετικές κινηματογραφικές ταινίες, θα μπορούσαν να παραλληλιστούν.
Τι είχε προηγηθεί, λοιπόν, αυτά τα λίγα λεπτά και μετέτρεψε το αμφιθέατρο σε πεδίο μάχης; Ας κάνουμε ένα flashback…
5’λεπτά πριν την έναρξη της εκδήλωσης μια 30μελής –αν θυμάμαι καλά- ομάδα αναρχικών εισέβαλε στο κτίριο διασπώντας πολύ εύκολα την γραμμή άμυνας που είχαμε στήσει στην είσοδο της Σχολής, αφού ήταν πολυαριθμότεροι και εξοπλισμένοι με λοστούς, ξύλα, σημαίες, σκληρόπετσα μπουφάν, κράνη και αλυσίδες. Οπότε το δικό μας «τείχος» έμοιαζε μάλλον «αχυρένιο» μπροστά στη «σιδερένια» επέλασή τους. Αυτή η άρτια μεθοδευμένη επίθεσή τους, που θύμιζε ορδές βαρβάρων, προσέδωσε μία αίσθηση σεισμοπληξίας σ’ όσους βρίσκονταν μέσα στο αμφιθέατρο, αφού ένιωθες ότι κατέρρεε κυριολεκτικά το κτίριο από τις σαρωτικές καταστροφές και τον εκκωφαντικό θόρυβο που προκαλούσαν οι αναρχικοί στο πέρασμά τους.
Ας περιγράψουμε όμως αναλυτικότερα τις καταστροφές των αναρχικών. Αν τις προσδιορίζαμε με μία φράση θα λέγαμε ότι κατέστρεφαν ότι έβλεπαν μπροστά τους. Αναποδογύριζαν τραπεζάκια, ξήλωναν αφίσες, διέλυσαν τα σταντ που βρίσκονταν στην είσοδο, έγραφαν με σπρέυ στους τοίχους «η Κύπρος είναι Κινέζικη», χτυπούσαν όποιον έμπαινε εμπόδιο στο δρόμο τους…, μέχρι που έφτασαν στην πόρτα-είσοδο του αμφιθεάτρου. Επιχειρήσαμε να κλείσουμε τις πόρτες και να μην τους αφήσουμε να μπουν, αλλά ήταν τόση η ορμητική τους μανία που απέβησαν άκαρπες οι προσπάθειές μας. Ακολούθησε ένας έντονος, αλλόκοτος και αδιέξοδος διάλογος με τον επικεφαλή των αναρχικών που δεν έβγαζε πουθενά. Απαίτηση των αναρχικών, μέσα σε αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά -οι αυτόπτες μάρτυρες θα την χαρακτήριζαν δαιμονική φρενίτιδα- και εκσφενδόνιση άφθονων υβριστικών συνθημάτων στο πρόσωπό μας, ήταν να εκκενωθεί άμεσα η αίθουσα για να συνεχίσουν το καταστρεπτικό και ειδεχθές έργο τους. Ένα μέλος της ΣΦΕΒΑ, φορώντας κράνος προσπάθησε να δώσει μια συμβιβαστική λύση. Αποτέλεσμα, ο επικεφαλής του διέλυσε το κράνος με το λοστό του. Λίγο έλειψε να του διαλύσει και το κρανίο. Η διάσωση της αίθουσας αλλά και της εκδήλωσης κρεμόταν πλέον από μια κλωστή. Οι περισσότεροι αυτόπτες μάρτυρες που έγιναν θεατές αυτού του τραγελαφικού σε όλες του τις διαστάσεις διαλόγου, κοιτούσαν σαν αποσβολωμένοι, ανήμποροι να κουνηθούν έστω και δύο εκατοστά απ΄ τη θέση τους.
Εν τω μεταξύ η ατμόσφαιρα στο αμφιθέατρο ήταν σε εκρηκτικό βαθμό φορτισμένη! Σου αναδυόταν μια αίσθηση παραληρήματος, σύγχυσης και τελείας αποδιοργάνωσης. Αυτή η αλυσιδωτή μετάδοση της παράκρουσης έφτασε στο αποκορύφωμά της με το βίαιο άνοιγμα των θυρών του αμφιθεάτρου απ’ τους αναρχικούς. Ο κόσμος, σαν ένας ορμητικός χείμαρρος, κατευθυνόταν προς την έξοδο του πάνω ορόφου. Σχεδόν τσαλαπατούσε ο ένας τον άλλο. Φυσικά δεν έλειπαν και οι υστερίες, τα ξεφωνητά και τα κλάματα. Η ψυχραιμία, η αυτοκυριαρχία και η νηφαλιότητα ήταν λέξεις άγνωστες για όλους, εκτός απ’ τον γενικό υπεύθυνο της εκδήλωσης π.Μιχαήλ.
Και τώρα ερχόμαστε στο κομβικό σημείο της εξέλιξης των γεγονότων. Αν κρίνει κανείς απ’ αυτά που αναφέρθηκαν παραπάνω, θα διαπίστωνε μετά βεβαιότητος ότι η μοίρα της εκδήλωσης φαινόταν προδιαγεγραμμένη και τελεσίδικη. Η αίθουσα θα παραδινόταν στο «έλεος» των αναρχικών.
Τότε, όμως συνέβη κάτι το συγκλονιστικό, κάτι το οποίο όποιος ήταν μπροστά θα το αποκαλούσε θαύμα. Ο επικεφαλής των αναρχικών, ενώ μέχρι εκείνη τη στιγμή έμοιαζε με μαινόμενο ταύρο ξαφνικά επανήλθε σε «ανθρώπινη λειτουργία» και διέταξε στην ομάδα του άμεση υποχώρηση με το αιτιολογικό ότι ο στόχος τους εκπληρώθηκε∙ η εκδήλωση διαλύθηκε. Για όσους ήταν μπροστά σ’ αυτή τη σκηνή, η κίνηση αυτή του επικεφαλούς των αναρχικών δεν είχε εξήγηση, δεν είχε λογική. Τόσο στιγμιαία μεταμόρφωση δε πρόλαβαινε να την αφομοιώσει ο νους τους. Ήταν κάτι απίστευτο, ανεξήγητο και απρόσμενο αυτό που εξελίχτηκε μπροστά στα μάτια τους. Προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι ο Θεός οικονόμησε έτσι τα πράγματα, ώστε οι αναρχικοί να έρθουν αντιμέτωποι με μια εικόνα που δεν περίμεναν. Ενώ προσδοκούσαν ότι θα διέλυαν μία αμιγώς φοιτητική εκδήλωση συνειδητοποίησαν μέσα στην παραζάλη τους, ότι το ακροατήριο είχε μικτή σύνθεση. Απαρτιζόταν κυρίως από φοιτητές, αλλά και ανθρώπους μεγάλης ηλικίας, όπως και παιδιά. Το σίγουρο πάντως είναι ότι αυτό που επέδρασε καταλυτικότερα στις ψυχές των αναρχικών ήταν οι προσευχές αυτών, που αντιμετώπισαν την κατάσταση πνευματικά και όχι ορθολογιστικά.
Αποχωρούν, λοιπόν, οι αναρχικοί και ο κόσμος προσπαθεί να συνέλθει απ’ το σοκ, να συνειδητοποιήσει τι έγινε, να αναρωτηθεί ποια θα πρέπει να είναι η αντίδρασή του. Οι υπεύθυνοι κάνουν αμέσως συμβούλιο, ώστε να ζυγίσουν την κατάσταση, να αποτιμήσουν πρόχειρα το μέγεθος της καταστροφής και το ποσοστό διαρροής του κόσμου (γιατί πολλοί, ιδιαίτερα οι ηλικιωμένοι έφυγαν) , και εν τέλει πάρουν την τελική απόφαση για τη πραγματοποίηση ή μη της εκδήλωσης. Η επικρατούσα άποψη ήταν να μην συνεχιστεί η εκδήλωση, εξαιτίας του πιθανού κινδύνου επανεισβολής των αναρχικών. Παρ’ όλα αυτά επικράτησε η μειοψηφούσα θέση του π. Μιχαήλ, να συνεχιστεί η εκδήλωση με πίστη στο Θεό για την ομαλή διεξαγωγή της.
Έτσι η εκδήλωση προς έκπληξη όλων, πραγματοποιήθηκε με μειωμένο αλλά ακμαίο στο ηθικό ακροατήριο (περίπου 450 άτομα). Εκείνο το «Τη Υπερμάχω..» που σηματοδότησε την έναρξή της, δε θα το ξεχάσω ποτέ…
Ούτε εγώ θα το ξεχάσω, αδελφέ μου…
Συγχαρητήρια παιδιά για το κουράγιο σας! Είθε το δικό σας παράδειγμα να εμπνέει και εμάς! Ας κάνουμε μια προσευχούλα για τους αναρχικούς να τους φωτίσει ο Χριστός.