Τη 18η Μαρτίου 2018 στη Θεοσκέπαστη μεταφερθήκαμε στην 20η Δεκέμβρη 1803 αλλά και πιο πριν!
Πριν την έναρξη της καταπληκτικής θεατρικής παράστασης “Η Δέσπω κάνει πόλεμο”, μας εισήγαγαν στην ιστορία της πατρίδος μας τραγούδια πατριωτικά με αναφορά πρώτα στο ραγιά και στη μακεδονία και ύστερα στο θρυλικό το Σούλι.
Ρίγος μας έπιανε σαν τραγουδούσαμε: “Κι αγνάντευαν τον πόλεμο, πως πολεμά το Σούλι, πως πολεμά η Τζαβέλαινα σαν πρώτο παλικάρι!”
Κι η θεατρική παράσταση ξεκίνησε με το σπιτικό του Γιώργη Μπότση και τη Δέσπω να φέρνει κακά μαντάτα! Παγίδα έστησε ο Αλή Πασάς των Ιωαννίνων στους 70 Σουλιώτες με τον καπετάν Τζαβέλα, που πήγαν να πολεμήσουν στο πλευρό του δήθεν με μια συνθήκη ειρήνης. Οι Σουλιώτες έμαθαν τα νέα και πολεμήσαν με νύχια και με δόντια! 3000 εναντίον των πάνω από 10000 Αρβανιτών! Ο Αλή δεν κατάφερε να τους κατατρωπώσει. Για 8 χρόνια τους άφησε ήσυχους! Μα η πείνα που θέριζε το Σούλι (καινούρια παγίδα του Πασά) ανάγκασε 20 οικογένειες να φύγουν από το αγαπημένο τους το Σούλι! “Και που μας μιλούσαν και απαντούσαν στις ερωτήσεις μας, τι καταλαβαίναμε;”, έλεγαν τα μικρά παιδιά της Κίτσας και της Τάσως, “Σημασία δεν έχει να ακούς αλλά να νιώθεις”. Και νιώθανε έτοιμα αυτά τα μικρά παιδιά να πολεμήσουν για την ελευθερία της πατρίδας τους! Τι ψυχή! Τι ηρωισμό μετέδιδαν τότε οι μάνες στα παιδιά τους!
Και ξημερώνει 20η Δεκεμβρίου 1803. Οι Αρβανίτες μετά το Σούλι, που ‘πεσε στα χέρια τους, τρέχουν να ρημάξουν και τα γύρω χωριά! Δεν θέλουν ν’ αφήσουν Σουλιώτη για Σουλιώτισσα πάνω στη γη αυτή. Φτάνουν και στη Ρηνιάσα. Για να γλυτώσει η οικογένεια της Δέσπως, η ίδια μαζί με τις 2 κόρες της, τις νύφες της και τα παιδιά τους, κλείνονται στον πύργο του Δημουλά! Λείπει όμως η Τάσω, που πήγε να βάλει νερό για να χουν να πιουν στον πύργο! Την καταλαβαίνουν οι Αρβανίτες κι αρχίζουν να την κυνηγούν. Φθάνουν στον Πύργο πάνω από 500 άντρες και με άγριες φωνές προκαλούν τις Σουλιώτισσες να βγουν γιατί δεν έχουν καμία ελπίδα!
« Αχός βαρύς ακούγεται, πολλά τουφέκια πέφτουν.
Μηνα σε γάμο ρίχνονται, μήνα σε χαροκόπι;
Ούτε σε γάμο ρίχνονται ούτε σε χαροκόπι.
Η Δεσπω κάνει πόλεμο με νύφες και μ’ αγγώνια.
Αρβανιτιά την πλάκωσε στου Δημουλά τον πύργο.
— “Γιώργαινα, ρίξε τ’ άρματα, δεν είναι δω το Σούλι.
Εδώ ‘σαι σκλάβα του πασά, σκλάβα των Αρβανίτων”.
— “Το Σούλι κι αν προσκύνησε, κι αν τούρκεψεν η Κιάφα
η Δεσπω αφέντες Λιάπηδες δεν έκανε, δεν κάνει”.
Δαυλί στο χέρι άρπαξε, κόρες και νύφες κράζει•
— “Σκλάβες Τουρκών μη ζήσωμε• παιδιά, μαζί μ’ ελάτε!”
Και τα φουσέκια άναψε, κι όλοι φωτιά γενήκαν.”
Αθάνατοι ήρωες! Κάποιοι φανεροί, κάποιοι αφανείς! Να τους θυμόμαστε, να μη τους λησμονούμε! Μες στην καρδιά μας να τους φυλάμε και να θυμόμαστε πως για την δική μας ελευθερία κάποιοι πείνασαν, δίψασαν, έδωσαν και τη ζωή τους πάνω στη μάχη για την ελευθερία! Να τους θυμόμαστε και να το μεταδίδουμε από γενιά σε γενιά, για να μη χαθεί ο γνήσιος πατριωτισμός και για να θυμόμαστε να μένουμε ελεύθεροι όχι μόνο από ανθρώπους αλλά και από τα πάθη μας!
Τόσοι κόποι και θυσίες από όλους τους συντελεστές της γιορτής αυτής μέσα σε λίγες ώρες φούντωσαν τις καρδιές μας και με συγκίνηση ψάλαμε στην Παναγιά το “Τη υπερμάχω” και τον εθνικό μας ύμνο:
“Απ’τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά και σαν πρώτα αντριωμένη, χαίρε ω χαίρε ελευθεριά!”
Παιδιά,
η λέξη «καταπληκτικά» είναι λίγη μπροστά σ´ αυτό που ζήσαμε. Απλά δεν έχω λόγια. Άντε παιδιά, και σ´ άλλα με υγεία. Περιμένουμε πώς και πώς το επόμενό σας!!!
Γράψατε!!!