Loading...Ύστερα από χρόνια απουσίας από το Αιγαίο, οι φοιτητές της ΧΦΔ Αθηνών ξανοιχτήκαμε στο ελληνικό πέλαγος. Και το διασχίσαμε μέχρι την νοτιοανατολική του άκρη, τα Δωδεκάνησα και – πιο συγκεκριμένα – μέχρι το «νησί των ιπποτών», την Ρόδο!
Φαίνεται μεγάλο το ταξίδι; Μακρινός ο προορισμός; Οι 15 ώρες του δεν καταλαβαίνεις για πότε περνούν, όταν έχεις την ευκαιρία να υποστηρίξεις την ομάδα σου στην Euroleague (για τους πιο τρελαμένους – τρομάρα τους), να μετράς goals στα προημιτελικά του Champions League (για τους ευρωπαίους οπαδούς), ως και να συζητήσεις με φόντο τα Κυκλαδονήσια και τον ήλιο να αποχαιρετά σιγά – σιγά τον πολύχρωμο ουρανό (για τους πιο ρομαντικούς).
Μα, σαν η νύχτα… πέφτει, όλοι μαζευτήκαμε στο σαλονάκι μας, για να στήσουμε το δικό μας Παλέρμο! Για όσο πάει… δηλαδή μέχρι να μας ζητήσουν (πάντα ευγενικά) οι υπάλληλοι να αποσυρθούμε στις καμπίνες.
Το πρωί της Πέμπτης μάς βρήκε λίγα μίλια δυτικά από τα μικρασιατικά παράλια, με το «σμαραγδένιο νησί» να μας περιμένει… Και με καιρό «ευλογία Θεού» (εξ ου και η ονομασία του νησιού «Αιθρία»), που έμελλε να χαλάσει μόνο όταν… καλύτερα ας το αφήσουμε αυτό για αργότερα.
Κι η περιπλάνησή μας ξεκινά! Έξω από την Ιερά Μονή Φιλερήμου, η πορεία προς τον Γολγοθά, με τις χάλκινες αναπαραστάσεις του Πάθους, οδηγεί σε έναν εντυπωσιακά μεγάλο Σταυρό – αξιοθέατο του νησιού. Από την άλλη, η «κοιλάδα των πεταλούδων» προσφέρεται για ξεκούραστο περίπατο και συζήτηση στην φιλόξενη φύση, αν και οι πιο ασυγκράτητοι επιδόθηκαν σε safari, ακολουθώντας το ποταμάκι ακόμα και μετά τον καταρράκτη! Μπορεί να μην ήταν η εποχή τους, ωστόσο φήμες λένε ότι κάποιοι είδαν και πεταλούδες… τους επαληθεύω!
Παρασκευή της Ζωοδόχου Πηγής και το νησί, περιτριγυρισμένο σαν με ασπίδα από αμέτρητα προσκυνήματα – εκκλησίες και μοναστήρια – της Παναγίας, δεν θα μπορούσε παρά να πανηγυρίζει, με όλη την Χριστιανοσύνη. Μαζί του κι εμείς, φιλοξενούμενοι και τιμώμενοι από την πρόσκληση του μητροπολίτη Ρόδου κ. Κυρίλλου, αλλά και από την παρουσία του επισκόπου Μεσαορίας Κύπρου κ. Γρηγορίου. Εσπερινός στην μονή Φανερωμένης Ιξιάς και Θεία Λειτουργία στους Αγίους Αναργύρους της Χώρας, όλα στολισμένα στο μοναδικό αναστάσιμο χρώμα της παραδοσιακής ελληνικής νησιώτικης άνοιξης και πλημμυρισμένα από την χάρη και τα θαύματα της Θεοτόκου – της «ζωηφόρου Πηγής», σύμφωνα με το ανά τους αιώνες ορθόδοξο βίωμα.
Η μονή Παναγίας Παραμυθίας ήταν στο πρόγραμμα του πρωινού του Σαββάτου, όπου τύχαμε ιδιαίτερης υποδοχής. Εξάλλου, στην διαδρομή προς Ασκληπειό, δεσπόζει το περίφημο προσκύνημα «Παναγιάς Τσαμπίκας». Ασφαλώς όμως η μεγαλύτερη στάση θα ήταν η Λίνδος, όπου η θέα προς το απέραντο γαλάζιο της ανατολικής Μεσογείου από την ιστορική ακρόπολη είναι μαγευτική!
Μα και η Χώρα – παλαιά και νέα – δεν υστερεί: τα δρομάκια είναι λες σχεδιασμένα για βόλτα, μια βραδινή έξοδο με λίγο φαγητό και πολλή κουβέντα. Οι παραλίες και το παλαιό λιμάνι – με τα ελάφια στην θέση του «Κολοσσού» της Ρόδου – σε προκαλούν να ξαποστάσεις: με την παρέα σου κι ένα παγωτό στο χέρι. Στο δε βορειότερο τμήμα της Χώρας, αλλά και συνολικά του νησιού, μία προσεγμένη συλλογή από ψάρια της μεσογείου – το «ενυδρείο» – δεν είναι δυνατόν να περάσει απαρατήρητη.
Άξια λόγου ήταν και η επίσκεψη στο παλάτι του Μεγάλου Μαγίστρου των ιπποτών – σωστός μαραθώνιος δωματίων, αιθουσών και εκθεμάτων, ενώ η λεπτομερέστατη αριστουργηματική Κυριακάτικη ξενάγηση – οδοιπορικό στην παλαιά Χώρα… απλά δεν περιγράφεται. Επίσης, ξεχωριστή ευκαιρία αποτέλεσε και ο Εκκλησιασμός μετά Δοξολογίας, Κυριακή του Θωμά αλλά και 19 Απριλίου (ημέρα Φιλελληνισμού), στην Μητρόπολη Ρόδου, μία επιβλητική βασιλική πλάι στο παλαιό λιμάνι.
Συμπληρωματική και καθόλου αμελητέα πινελιά στην φετινή μας απόδραση υπήρξαν οι αθλητικές ευκαιρίες: μπάνιο στα ομολογουμένως παραπάνω από «δροσερά» νερά – είτε της θάλασσας, είτε της πισίνας του ξενοδοχείου – και τουρνουά μπάσκετ με τέσσερεις μάχιμες ομάδες και έξι επικά αμφίρροπες αναμετρήσεις. Ας πούμε πως συνέστησαν μία προσπάθεια να καεί το ατέλειωτο μεσημεριανό…
Προφανώς και δεν προλαβαίναμε με μόλις τέσσερεις μέρες παραμονής να περιηγηθούμε σε ολόκληρο το νησί. Ήταν μόνο μία σύντομη μα και ενδεικτική γεύση της πλούσιας ελληνικής φύσης και πολιτισμού, μέσα στο εορταστικό κλίμα της Αναστάσεως. Με την συντροφιά της Χριστιανικής Φοιτητικής Δράσης. Αλλ’ όσοι θεώρησαν πως η εκδρομή μας τελείωσε με την επιβίβαση στο πλοίο της επιστροφής, ξεχνούσαν ότι οι διακεκριμένες θέσεις επρόκειτο να μετατραπούν σε εντευκτήριο με δυνατότητα συναναστροφής και ποικιλία επιτραπεζίων παιχνιδιών για χάρη τους! Και – για να μην ξεχνιόμαστε – Παλέρμο αντί «καληνύχτα».
Τι έγινε μόλις ξυπνήσαμε και πατήσαμε Πειραιά, την Δευτέρα, εκτός από το ότι ξαναβρεθήκαμε στα έδρανα των σχολών μας; Απλά διαβάστε ξανά την 4η «παράγραφο»…
Κ.Ρ., φοιτητής ΗΜΜΥ ΕΜΠ
Ωραία και ζηλευτή η εκδρομή σας, όπως και όλες όσες οργανώνει η ΧΦΔ.
Οφείλω να σημειώσω κάτι που παρατήρησα και μου έκανε αρνητική εντύπωση. Θα μπορούσε ο τίτλος του κειμένου και κάποιες φράσεις να ήταν γραμμένες με σωστά ελληνικά. Οι φοιτητές της ΧΦΔ και μελλοντικοί επιστήμονες της κοινωνίας μας δε μπορεί να ακολουθούν αυτό το ισοπεδωτικό της γλώσσας ρεύμα.
Με όλο το σεβασμό,
επιτρέψτε μου να μιλήσω λίγο φιλολογικά: το ανωτέρω σχόλιο στη φιλολογική διάλεκτο αναφέρεται ως καταστροφολογία. Η χρήση της γλώσσας -σε γλωσσολογικό και λαογραφικό επίπεδο- διαμορφώνεται ανάλογα με το κειμενικό πλαίσιο, στο οποίο εντάσσεται. Αν γράφεις ένα σοβαρό δοκίμιο, σαφώς και το ύφος σου θα πρέπει να είναι κατάλληλο για το θέμα που πραγματεύεσαι και η γλώσσα σου εκλεπτυσμένη. Ένα άρθρο, όμως, σαν το ανωτέρω, που απευθύνεται σε νέους θέλοντας να δείξει τις εμπειρίες των φοιτητών που συμμετείχαν στην εν λόγω εκδρομή προφανώς και δε θα μπορούσε να έχει τη βαρύτητα του επιστημονικού, ούτε όμως και την δουλική απαίτηση του “καθώς πρέπει”.
Ας μην είμαστε τόσο αυστηροί κριτές…Ναι, να μιλάμε σωστά ελληνικά, αλλά να μην φέρνουμε την καταστροφή με τόσο βαρύγδουπες εκφράσεις για τον τρόπο εξωτερίκευσης των εμπειριών του καθενός….
Ευχόμαστε να περάσατε πολύ ευλογημένα!
Ο Θεός μαζί μας! 🙂
Συγγνώμη, φίλε Άγγελε, που η απάντησή μου
ήρθε με καθυστέρηση, παρά την πρόθεσή μου.
(Η Δράση θέλει τρέξιμο για κάθε ευκαιρία
και στην σχολή χρειάζεται να δώσω εργασία.)
Η φράση του προπονητή, που φαίνεται σαν λάθος,
δεν μπήκε χωρίς νόημα, ουσία ή/και βάθος
για όποιον τα αθλητικά λίγο τα μελετάει,
ξέρει τα συμφραζόμενα κι αστεία εκτιμάει.
Όσες δε λέξεις αγγλικές βλέπεις αναρτημένες
είναι γνωστές σε φοιτητές και χιλιοειπωμένες.
Απ’ την μοναδικότητα που είχ’ η εκδρομή μας
πηγάζει το “ανάρμοστο” στην ανταπόκρισή μας.
Θα μοιραστώ λαμβάνοντας την πάσα την ωραία
έναν απλό συλλογισμό με όλη την παρέα:
Γιατί σε χώρο φοιτητών πολυδιαφημισμένο
να περιοζόμαστε σε κάτι “τελειωμένο”;
Οι Χριστιανοί δεν έζησαν στον κόσμο τον δικό τους·
μπορούν να προσαρμόζονται κρατώντας τον σκοπό τους.
Κι αν λάθη παρατήρησες μες στη στιχομυθία,
επικαλούμαι το ρητό “ποιητικῇ ἀδείᾳ”.
Αδερφέ, όμορφο το ποίημα και έξυπνο ομολογουμένως. Δεν κατάλαβα όμως, αυτό το “τελειωμένο” τι ακριβώς σημαίνει και πού παραπέμπει;
Θα συμφωνήσω, η γλώσσα εξελίσσεται και “διαμορφώνεται ανάλογα με το κειμενικό πλαίσιο” κλπ. Όμως εδώ μιλάμε (νομίζω) για κάτι άλλο, λίγο διαφορετικό. Μιλάμε για μια… “υπακοή”. Υπακοή στα παραδεδομένα.Στο κλίμα και τη “γλωσσική” γραμμή του site που χρόνια κρατάει και μεταλαμπαδεύεται.
Άλλωστε αν ο πλούτος της ελληνικής γλώσσας δε μας φθάνει για να περιγράψουμε ακόμα και την πιο ξεχωριστή εμπειρία που ζήσαμε, τότε ίσως αυτή δε μπορεί να χωρέσει σε λέξεις.
Να με συμπαθάτε που γράφω ξανά, αλλά από ότι φαίνεται ένα απλό σχόλιο παρεξηγήθηκε. Δεν είμαι φιλόλογος, ούτε επιστήμονας, απλώς μου αρέσει η γλώσσα μας και στεναχωριέμαι για τον βιασμό που υφίσταται από μας τους Νεοέλληνες.
Το πρώτο βήμα στην προσαρμογή της γλώσσας που τόσο ενθέρμως επαγγέλλεστε θα έπρεπε να το κάνετε από το περιοδικό σας, απορρίπτοντας το ανούσια πια (λυπάμαι που το λέω) πολυτονικό. Αυτό κι αν είναι “τελειωμένο”…
Σε κάθε περίπτωση βέβαια όταν γράφουμε ένα κείμενο προς δημοσίευση, φροντίζουμε να είναι προσαρμοσμένο στο ύφος του μέσου(που το δημοσιεύει) και κατ’επέκταση των αναγνωστών του, και όχι του γράφοντος (εκτός αν δεν έχει ο συγγραφέας την ικανότητα αυτή). Νομίζω η ιστοσελίδα, όπως και το περιοδικό σας απευθύνεται σε ένα ευρύ κοινό.
Μακάρι η ΧΦΔ να κρατήσει αυτό το γλωσσικό επίπεδο που πάντα διακατείχε τα κείμενά της και αποτελεί μια ομορφιά του διαδικτύου.
μέσο= φοιτητικό site
αναγνώστες= κυρίως φοιτητές
Συμπέρασμα: ανταπόκριση απόλυτα κατανοητή από φοιτητές
Σχόλιο: νομίζω πως επιτέλους ανέβηκε και κάτι διαφορετικό απ’τα παλιά καθιερωμένα, νομίζω πώς είναι καιρός να μπούμε στον 21ο αιώνα, έστω και 15 χρόνια μετά…αλλά αυτά είναι προσωπικές εκτιμήσεις!!
Ειλικρινά για ποιο λόγο να δεχτεί τέτοιο πόλεμο κάποιος που εξέφρασε από ψυχής αυτά που έζησε σε μία εκδρομή, για ποιο λόγο μέχρι και η προσωπική-ψυχική του έκφραση να μπαίνει σε καλούπι(αφού δεν παραβαίνει κανένα ηθικό φραγμό)!! Οι τύποι είναι καλοί εκεί που έχουν νόημα και μας ανεβάζουν πνευματικά!!