Loading...
Έχουν περάσει τρεις μήνες και… Κι όμως, ακόμα στη μνήμη μου στέκει αλώβητη από τη φθορά της λησμονιάς εκείνη η ημέρα: 11 Δεκεμβρίου 2018. «Εξόρμηση στο Ε.Μ.Π. – Χριστιανική Φοιτητική Δράση», έλεγε η ανάρτηση στο site. Άλλη μία ευκαιρία μέσα στη ρουτίνα της Δράσης, άλλη μία εξόρμηση. Βέβαια η κάθε εξόρμηση, όπως και κάθε ευκαιρία της Δράσης, είναι ξεχωριστή. Κι όμως, αυτή η εξόρμηση ήταν αλλιώτικη, ένα ιδιαίτερο κομμάτι που συνθέτει το μωσαϊκό των φοιτητικών μου χρόνων.
Η πρώτη μας επίσκεψη στον χώρο της Πολυτεχνειούπολης ήταν στο Εκκλησάκι των Τριών Ιεραρχών. Ανάμεσα στα πολλά, μεγάλα και μικρά, σύγχρονα κτήρια το Εκκλησάκι αυτό μοιάζει σαν μια μικρή όαση μπροστά στους τσιμεντένιους γίγαντες. Εκεί συναντήσαμε έναν αξιαγάπητο άνθρωπο, παλαιό καθηγητή του Πολυτεχνείου, τον κύριο Ι. Αφού προσκυνήσαμε, μας έπιασε την κουβέντα:
-Από τη Δράση είσαστε;
-Ναι, του απαντούσαμε όλο χαρά που μας αναγνώρισε.
-Καλημέρα σας παιδιά! Θέλω μια χάρη… μην ξεχάσετε, πριν φύγετε, να μου αφήσετε μερικά από τα περιοδικά σας! Ξέρετε πόσος κόσμος, πόσοι φοιτητές (!) με ζήλο έρχονται να προσκυνήσουν και παίρνουν από τα περιοδικά, για να διαβάσουν κάτι πνευματικό, κάτι διαφορετικό; Συνεχώς τελειώνουν!
Εμείς γεμάτοι χαρά γνέψαμε καταφατικά και του δώσαμε την υπόσχεσή μας πως έτσι θα γίνει!
Στη συνέχεια μας εξέφρασε ένα παράπονό του: «Δυστυχώς κάποια παιδιά… δεν τον προσέχουν τούτο τον ναό…», και μας έδειξε στον εξωτερικό τοίχο του ναού ένα σύνθημα γραμμένο με μαύρο μαρκαδόρο… «Ζητώ συγγνώμη για τη θρησκεία μου…». Μας εξήγησε πως ήθελε πολύ να το σβήσει, μα τα διάφορα προβλήματα υγείας του το καθιστούσαν δύσκολο. Αμέσως κάποιοι από μας προσφέρθηκαν να βοηθήσουν, πήραν μπογιές, πινέλα και όλα τα σύνεργα και μέσα σε 5 λεπτά ο τοίχος πήρε την παλιά του μορφή!
Ύστερα, μπήκαμε στον Ναό να κάνουμε την προσευχή μας. «Δόξα σοι τῷ δείξαντι τὸ φῶς…»! Ο κ. Ι. έσπευσε να ανάψει τα φώτα και να προσευχηθεί μαζί μας. Ο Ναός γέμισε αμέσως με ουράνιες ψαλμωδίες· σαν να άκουγα τις φωνές των αγγέλων να ψέλνουν μαζί μας. Ανατρίχιασα! Και τότε κατάλαβα πως ο Κύριος ήταν εκεί, ανάμεσά μας! Η προσευχή τελείωσε. Ο κ. Ι. μας έδωσε αμέσως την ευχή του και μας ευχαρίστησε θερμά. Αφού πήραμε την ευλογία των Αγίων, ξεκινήσαμε την εξόρμησή μας.
Αμέσως μαζευτήκαμε στον χώρο συνάντησης. Μία υπέροχη αφίσα στόλιζε το τραπεζάκι μας, το οποίο γέμισε αμέσως με περιοδικά και χριστουγεννιάτικα φυλλάδια. Χωριστήκαμε αμέσως σε 3 ομάδες. «Εσείς θα πάτε στους ηλεκτρολόγους, εσείς στους χημικούς και εμείς στους ναυπηγούς και τους μηχανολόγους». Οι κινήσεις ήταν άμεσες. Το πρόγραμμα με τις ανακοινώσεις μεγάλο… «Κι αν έρθουν αναρχικοί στο τραπεζάκι μας; Πολυτεχνείο είναι, ο κίνδυνος είναι μεγάλος!». Μα και ο καιρός ακόμα δε φαινόταν σύμμαχός μας, γεμάτος απειλητικά σύννεφα. Υπήρχε μία διάχυτη ανησυχία.
Κι όμως, οι λογισμοί αυτοί δε στάθηκαν εμπόδιο και γρήγορα τα πρόσωπα όλων έλαμψαν από χαμόγελο. Αμέσως ξεχυθήκαμε στους διαδρόμους των σχολών. Καθώς περπατούσα αισθανόμουν μία αόρατη δύναμη να με σπρώχνει και να μου δίνει κουράγιο και ουράνια χαρά. Πρώτη ανακοίνωση, δεύτερη, τρίτη… αμέτρητες ανακοινώσεις βγήκαν εκείνη τη μέρα! «Συνάδελφοι, είμαστε από τη Χριστιανική Φοιτητική Δράση, ορθόδοξοι χριστιανοί φοιτητές από διάφορες σχολές! Ήρθαμε σήμερα με το περιοδικό μας, τεύχος Δεκεμβρίου, που φέρει ένα διαφορετικό μήνυμα από όσα συνήθως ακούμε, το μήνυμα της γέννησης του Χριστού μας…!». Κάποιοι άκουγαν με ενδιαφέρον, άλλα κοιτούσαν με αδιαφορία. Κάποιοι πήραν με χαρά το περιοδικό, άλλοι το αρνήθηκαν με ευγένεια. Ακόμα και κάποιοι άθεοι φοιτητές έδειξαν σεβασμό!
Η θύμησή μου όμως στέκεται στις δύο αυτές ανακοινώσεις. Η πρώτη ήταν σε εκείνη τη μικρή αίθουσα με τους λίγους φοιτητές. «Μπορείτε να μας επισκεφτείτε στο site μας, xfd.gr, για να δείτε ποιοι είμαστε και τι δραστηριότητες έχουμε!». Προσέγγισα έναν φοιτητή που έδειξε ενδιαφέρον να πάρει το περιοδικό. Η ματιά μου έπεσε στην οθόνη του υπολογιστή του, σαν να έβλεπα κάτι γνώριμο· ναι! Ήταν η αρχική σελίδα του site μας! Σήκωσα το βλέμμα μου και κοίταξα γύρω. Κι άλλες οθόνες είχαν φωτιστεί με τα ίδια χρώματα! «Θεέ μου», σκέφτηκα, «τελικά δεν πέφτει ο λόγος μας στο κενό!». Η δεύτερη ανακοίνωση ήταν σε αμφιθέατρο αυτή τη φορά. Γεμάτο πρωτοετείς έσφυζε από νεανικό παλμό. Εκεί τα έφερε ο Θεός και συναντήσαμε γνωστά φιλικά μας πρόσωπα που μας τόνωσαν με τα όμορφά τους λόγια.
Το όμορφο κλίμα στο τραπεζάκι μας ήρθε να συμπληρώσει την “επιτυχία” αυτής της εξόρμησης. Ένας από εμάς να μοιράζει πρόσχαρα φυλλάδια και άλλος ένας πίσω από το τραπεζάκι να υποδέχεται τους… περαστικούς. Ανάμεσά τους και μία κυρία, η οποία βλέποντας την αφίσα μας αναφώνησε με ανακούφιση: «Επιτέλους! Ήρθατε! Έχουμε μπουχτίσει από όλους τους άλλους που μας έρχονται!». Στο τέλος της εξόρμησης μαζευτήκαμε εκεί και αμέσως κανονίσαμε επόμενη εξόρμηση, αν και εκτός προγράμματος: σε μία εβδομάδα πάλι εδώ για τις υπόλοιπες σχολές του Πολυτεχνείου! Τα πρόσωπά μας άστραψαν από ουράνια χαρά! Και το τελευταίο θαύμα: όταν φύγαμε, ο ουρανός απελευθέρωσε τα δάκρυά του που τόσες ώρες κράταγε, για να μη μας εμποδίσει στο έργο μας.
Η εξόρμηση τελείωσε. Δεν έπαυσε όμως το μυαλό μου να γυρίζει γύρω από αυτές τις ώρες· μερικές ώρες πιο κοντά στους συνομήλικούς μας, στιγμές που ήρθαμε πιο κοντά μεταξύ μας, στιγμές δίπλα στον Θεό! Ναι, τώρα το βλέπω καθαρά: αυτή η αόρατη δύναμη που ένοιωσα, αυτό το χαμόγελο στα βλέμματα όλων, η ανεμπόδιστη πορεία της εξόρμησης, όλα ήταν αποτέλεσμα της προσευχής· όχι μόνο της δικιάς μας, αλλά και των υπόλοιπων αδερφών μας που δεν κατόρθωσαν να παραστούν σωματικά, αλλά ήταν εκεί με το πνεύμα τους. Αυτό το κλίμα που υπάρχει στη Δράση και που είναι έκδηλο σε κάθε εξόρμηση είναι από τα σημεία των φοιτητικών μου χρόνων που θα μείνουν πάντα αλησμόνητα!
Δόξα στον Μεγαλοδύναμο! Εύχομαι ολόψυχα να μας χαρίζει πάντα τέτοιες όμορφες ευκαιρίες, να μας, να μας στηρίζει και να είναι πάντα Παρών στην ιεραποστολή που εμείς επιχειρούμε ως ταπεινοί και ανάξιοι δούλοι Του! Καλή αντάμωση στην επόμενη εξόρμηση!
