Loading...— Θα πας σήμερα στο Άσυλο; με ρώτησε μια φίλη το μεσημέρι της Παρασκευής 16 Δεκεμβρίου 2011.
— Εννοείται! Θα ‘ρθεις; απάντησα απευθείας.
— Ουφ δεν ξέρω, είμαι λίγο διστακτική… απάντησε.
— Έλα!, την παρότρυνα, θα ‘ναι ωραία! Ας πάμε να δώσουμε λίγη χαρά ενόψει Χριστουγέννων σε τόσο πονεμένους ανθρώπους!
Στις 5:00μ.μ. της ίδιας μέρας συναντιόμαστε μια μεγάλη ομάδα της Χριστιανικής Φοιτητικής Δράσης Αθηνών στην είσοδο του Άσυλου Ανιάτων. Για κάποιες από μας, είναι η πρώτη επίσκεψη αγάπης σ’ αυτό το χώρο.
Με το που μπαίνουμε στο κτίριο οι αρχικοί μας δισταγμοί εξανεμίζονται! Οι ασθενείς μας χαμογελούν ζεστά, μας μιλούν! Μεγάλη ευλογία το ότι φθάνουμε ακριβώς τη στιγμή της τέλεσης ευχελαίου. Μας χρίει μια μια ο ιερέας κι ύστερα… το τραγούδι αρχίζει! Σε κάθε όροφο, σε κάθε δωμάτιο, η ίδια ζεστή υποδοχή, το ίδιο θερμό “ευχαριστώ”… Κάποιοι μας ακολουθούν σ’ όλα τα δωμάτια, τραγουδούν μαζί μας. “Να ξανάρθετε! Σας θέλουμε! Και του χρόνου!”, μας λέει μια κυρία σε αναπηρικό καροτσάκι. “Εμείς από σας παίρνουμε δύναμη και χαρά! Να σας έχει ο Θεός καλά!”.
Κι όμως… εμείς πήραμε και δύναμη και χαρά απ’ αυτή μας την επίσκεψη τελικά… Και ευχόμαστε ο Θεός να δώσει το καλύτερο για όλους αυτούς τους ανθρώπους που βρίσκονται στο κρεβάτι του πόνου!
— Λοιπόν πώς σου φάνηκε; ρώτησα τη φίλη μου στην επιστροφή.
— Χμ… πότε θα ξαναπάμε;
Λ., μέλος ΧΦΔ Αθηνών
Ας νιώσουμε λίγο από αυτό τον ενθουσιασμό:
