Loading...
Από τη Σόφια της Βουλγαρίας καταγόταν ο Γεώργιος ο νεομάρτυς, που εορτάζουμε στις 26 Μαρτίου.
Ήταν στρατιώτης με ανδρείο φρόνημα και αγαπούσε πολύ τον Θεό. Πίσω από το αθλητικό του παράστημα και την ευγενική του μορφή έκρυβε έναν υπέροχο ψυχικό κόσμο. Ήθελε να μένει πάντα ο ασυμβίβαστος με τον πονηρό κόσμο και πάντοτε πιστός υπήκοος στα προστάγματα του Κυρίου Ιησού Χριστού και ατρόμητος ομολογητής του.
Αυτό το απέδειξε και στην πράξη και μάλιστα σε κάποια δύσκολη ώρα της ζωής του. Ήταν τότε περίπου 30 ετών.
Ευρισκόμενος στην Αδριανούπολη της Θράκης – περιοχή τουρκοκρατούμενη – θέλησε να επισκευάσει το τόξο του. Επισκέφθηκε λοιπόν το εργαστήριο κάποιου Τούρκου τοξοποιού, και ξαφνικά, χωρίς λόγο, ο τεχνίτης εκείνος άρχισε να υβρίζει μπροστά του τον Θεό των Χριστιανών.
Τότε η καρδιά του γενναίου στρατιώτη Γεωργίου δεν άντεξε να ακούει τα βλάσφημα αυτά λόγια. Τόλμησε και άνοιξε το στόμα του και με θάρρος ομολόγησε δυνατά: «Ο Κύριος Ιησούς Χριστός είναι αληθινός Θεός, άγιος, δημιουργός του παντός. Η θρησκεία του Μωάμεθ έχει πλάνη».
Περίεργοι Τούρκοι στην αγορά που άκουσαν τον έντονο αυτό διάλογο έτρεξαν να δουν τι συμβαίνει. Άκουσαν ένα χριστιανό να ομολογεί την πίστη του και να περιφρονεί τον Μωάμεθ. Αλλά αυτό είναι θράσος. Και πρέπει να τον τιμωρήσουν. Όρμησαν λοιπόν στον Γεώργιο. Τον ράπισαν και με τη χορδή του τόξου του του έσφιγγαν τον λαιμό αφήνοντας στον τράχηλο έντονες κακώσεις.
Και αφού του έδεσαν τα χέρια, τον έφεραν σε δίκη «ως πρόβατο επί σφαγήν». Και ο μάρτυρας έλεγε: «Μακάριοι οι πορευόμενοι εν νόμω Κυρίου… Συ, Κύριε, ακούς, βλέπεις την ομολογία μου, σε παρακαλώ, μη με εγκαταλείψεις».
Και ο Κύριος δεν εγκατέλειψε τον δούλο του Γεώργιο, τον ενίσχυσε. Εκεί μπροστά στον ηγεμόνα ο μακάριος μάρτυρας δέχθηκε νέες μαστιγώσεις. Άκουσε όμως και υποσχέσεις πως εάν μετάνιωνε για όσα είχε πει θα απολάμβανε μεγάλες δωρεές. Όμως ο Γεώργιος συνέχισε ατρόμητος να ομολογεί: «Ο Ιησούς Χριστός είναι πλάστης μου και βασιλεύς μου αιώνιος».
Ο ηγεμόνας τον απείλησε με φωτιά. Ο μάρτυς τον νίκησε με παράδοξη απάντηση: «Αν το προστάξεις αυτό για μένα, θα σου σφίξω με πολλή αγάπη και χαρά το χέρι»!
Ο δικαστής οργισμένος διατάζει αμέσως τη φυλάκισή του μήπως και μετανιώσει… Νέα τώρα πορεία ταπεινώσεων για τον μάρτυρα. Καθώς ανηφορίζει το δρόμο για τις φυλακές του φρουρίου, πλήθος Αγαρηνών τον φτύνουν, τον χλευάζουν, τον ταπεινώνουν… Και ο Γεώργιος πορεύεται κατά τους αυτόπτες μάρτυρες «ανδρείος, μηδενί σαλευόμενος».
Την επόμενη μέρα ιεροδιδάσκαλοι του κορανίου έφθασαν στον άρχοντα με την άγρια απαίτηση να θανατώσει τον Γεώργιο αμέσως, «γιατί βρίζει αυτόν που κηρύττουν», ενώ έξω πλήθη φανατισμένων μουσουλμάνων φώναζαν: «Κάψτε τον! Τώρα! Αμέσως στη φωτιά!».
Η οργή του άσπλαχνου όχλου έκαμψε τον άρχοντα. Η διαταγή δόθηκε: «Ο Γεώργιος θα κατακαεί ζωντανός». Ο Γεώργιος οδηγείται στην κεντρική πλατεία της Αδριανουπόλεως. Ο μάρτυρας με υψωμένο το βλέμμα στον ουρανό περίμενε την ώρα για να πετάξει στον Πλάστη του.
Ένας οργισμένος μουσουλμάνος τον τραυμάτισε κοντά στην καρδιά με μαχαίρι. Το αίμα έτρεχε και πότιζε τα ξύλα της φωτιάς. Ο μάρτυς όμως δεν υποχώρησε, παραδίδεται στον Κύριο και Θεό του, που τον θέλει δικό του, νεομάρτυρα δοξασμένο…
Ο δήμιος άναψε τη φωτιά. Οι παρευρισκόμενοι εχθροί όρμησαν στον μάρτυρα. Και αφού τον έβαλαν σε ένα καλάθι, τον πέταξαν μέσα στις φλόγες, ενώ ακουγόταν η προσευχή του Γεωργίου: «Διά Σε πάσχω, Κύριε, επειδή δεν Σε αρνούμαι. Αξίωσέ με της ουρανίου Βασιλείας σου!».
Για να αυξήσουν τους πόνους του μάρτυρος τον τρυπούσαν με κλαδιά και ακόντια και έριχναν ρετσίνι για να δυναμώσουν τις φλόγες. Μέσα σ’ αυτές παρέδωσε ο γενναίος Γεώργιος την εξαγνισμένη ψυχή του στον λατρευτό του Κύριο. Ήταν Μεγάλη Τρίτη, 26 Μαρτίου του 1437. Ο Γεώργιος δεν πρόλαβε να εορτάσει το Πάσχα. Το εόρτασε με τους αγγέλους. Στον τόπο του μαρτυρίου του τις επόμενες μέρες μια στήλη φωτός με υπερκόσμια λάμψη – σημείο δόξας του από τον Κύριο – παρηγορούσε τους χριστιανούς. Οι βέβηλοι εχθροί τα υπολείμματα της τέφρας του μάρτυρα τα σκόρπισαν…
Ο Γεώργιος είχε προστεθεί στη χορεία των Νεομαρτύρων, είχε κερδίσει τον ουρανό. Είχε κατακτήσει συγχρόνως και τις καρδιές των πιστών χριστιανών. Είχε γίνει γι’ αυτούς ένα λαμπρό παράδειγμα γενναίου ομολογητή, ένας οδοδείκτης του Ουρανού!…
Περιοδικό «Ο Σωτήρ», αριθ. 1997
Διάβασα πριν λίγο για τον νεομάρτυρα Ευγένιο Ροντιόνωφ και μόλις για τον άγιο Γεώργιο τον νεομάρτυρα εκ Βουλγαρίας.
Καθημερινοί άνθρωποι, απ’ αυτούς που περνάνε δίπλα μας στο πεζοδρόμιο, άγνωστοι, αδιάφοροι σε μας. Τους συναντούμε στην σχολή μας, στην πλατεία της γειτονιάς, στο περίπτερο, στο θέατρο. Άλλοτε μας ευχαριστεί η εικόνα τους και άλλες φορές μας γεννά απέχθεια. Μπορεί να τους γνωρίζουμε ήδη, ή να μην τους μάθουμε ποτέ. Τέτοιοι άνθρωποι ήταν στην ζωή τους και οι άγιοι της εκκλησίας.
Πώς όμως είναι δυνατόν να χάνουν τη ‘ζωούλα’ τους για μια “ιδέα”, για κάτι “ανύπαρκτο”; Γιατί προτιμούν τον σκληρό θάνατο από την ζεστασιά της ζωής;
Σκέφτομαι λοιπόν οτι είναι παράξενο, μάλλον ‘ανόητο’, από μεριάς κάποιων, να θεωρούν τους χριστιανούς “κολλημένους”, “παλιομοδίτες” κλπ. Ακόμα κι αν πιστεύουν μερικοί ότι δεν υπάρχει ο Θεός, είναι αδύνατο να μην θαυμάσουν την ελευθερία, την “αναρχία” που αποπνέουν οι μάρτυρες με την αυτοθυσία τους, όταν αψηφούν τις απειλές των διωκτών τους και ατρόμητοι περιγελούν ακόμα και τον φοβερό θάνατο.
“Ψυχή και Χριστός μας χρειάζονται”. Μόνο έτσι θα αποκτήσουμε την “παράλογη” λογική των μαρτύρων.
Ας ευχόμαστε οι άγιοι μάρτυρες να πρεσβεύουν υπέρ ημών, ώστε να αξιωθούμε να σταθούμε κοντά τους, δίπλα στον Χριστό!