Loading...
Είδα στον ύπνο μου πως επισκέφθηκα τον Παράδεισο και ένας άγγελος ανέλαβε να με ξεναγήσει.
Περπατούσαμε δίπλα-δίπλα σε μια τεράστια αίθουσα γεμάτη με αγγέλους.
Ο άγγελος οδηγός μου σταμάτησε μπροστά στον πρώτο σταθμό εργασίας και είπε:
— Αυτό είναι το Τμήμα Παραλαβής. Εδώ παραλαμβάνουμε όλες τις αιτήσεις που φτάνουν στον Θεό, με τη μορφή προσευχής.
Κοίταξα γύρω-γύρω στο χώρο. Έσφυζε από κίνηση, με τόσο πολλούς αγγέλους να βγάζουν και να ταξινομούν αιτήσεις γραμμένες σε ογκώδεις στοίβες από χαρτιά και σημειώματα, από ανθρώπους σε όλον τον κόσμο. Μετά προχωρήσαμε σε ένα μακρύ διάδρομο, μέχρι που φτάσαμε στο δεύτερο σταθμό. Ο άγγελος μου είπε:
— Αυτό είναι το Τμήμα συσκευασίας και Παράδοσης. Εδώ οι χάρες και οι ευχές, που έχουν ζητηθεί προωθούνται και παραδίδονται σε αυτούς που τις ζήτησαν.
Πρόσεξα και πάλι πόση κίνηση είχε και εδώ. Αμέτρητοι άγγελοι πηγαινοέρχονταν δουλεύοντας σκληρά, αφού τόσες πολλές επιθυμίες είχαν ζητηθεί και συσκευάζονταν για να παραδοθούν στη γη. Τέλος, στην άκρη ενός μικρού σταθμού. Προς μεγάλη μου έκπληξη μόνο ένας άγγελος καθόταν εκεί, χωρίς να κάνει ουσιαστικά τίποτα.
— Αυτό είναι το Τμήμα των Ευχαριστιών, μου είπε σιγανά ο φίλος άγγελός μου. Έδειχνε λίγο ντροπιασμένος.
— Πώς γίνεται αυτό; Δεν υπάρχει δουλειά εδώ; ρώτησα.
— Είναι λυπηρό, αναστέναξε ο άγγελος. Αφού παραλάβουν τις χάρες τους οι άνθρωποι, πολύ λίγοι στέλνουν ευχαριστήρια.
— Πώς μπορεί κάποιος να ευχαριστήσει τον Θεό για τις ευλογίες που παρέλαβε; ρώτησα πάλι.
— Πολύ απλά, απάντησε. Χρειάζεται μόνο να πεις: «Ευχαριστώ, Θεέ μου!».
— Και για τι ακριβώς πρέπει να ευχαριστήσουμε;
— Αν έχεις τρόφιμα στο ψυγείο σου, ρούχα στην πλάτη σου, μια στέγη πάνω απ’ το κεφάλι σου και ένα μέρος για να κοιμηθείς, είσαι πλουσιότερος από το 75% αυτού του κόσμου.
Αν έχεις χρήματα στην τράπεζα, στο πορτοφόλι σου και λίγα κέρματα σ’ ένα πιατάκι είσαι στο 8% των ανθρώπων που ευημερούν.
Αν ξύπνησες σήμερα το πρωί με περισσότερη υγεία από ότι αρρώστια, είσαι πιο ευλογημένος από όσους δεν θα επιζήσουν καν ως αυτή τη μέρα.
Αν ποτέ δε βίωσες την εμπειρία του φόβου του πολέμου, της μοναξιάς της φυλακής, της αγωνίας του βασανισμού και της σουβλιάς της πείνας, είσαι μπροστά από 700 εκατομμύρια ανθρώπους αυτής της γης.
Αν μπορείς να προσευχηθείς σε ένα ναό χωρίς το φόβο της επίθεσης, της σύλληψης ή της εκτέλεσης, θα σε ζηλεύουν σίγουρα περίπου 3 δισεκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο.
Αν οι γονείς σου είναι ακόμα ζωντανοί και είναι ακόμα παντρεμένοι, είσαι σπάνιος.
Αν μπορείς να κρατάς το κεφάλι σου ψηλά και να χαμογελάς, δεν είσαι ο κανόνας, είσαι η εξαίρεση για όλους όσους ζουν μέσα στην αμφιβολία και στην απόγνωση.
Και αν διαβάζεις τώρα αυτό το μήνυμα, μόλις έλαβες μια διπλή ευλογία, γιατί σου το έδωσε κάποιος που σ’ αγαπάει και γιατί είσαι πιο τυχερός από δύο δισεκατομμύρια ανθρώπους, που δεν ξέρουν καν να διαβάζουν.
— Κατάλαβα. Και τώρα τι κάνω; Πώς μπορώ να αρχίσω;
— Να πεις καλημέρα, μου χαμογέλασε ο άγγελός μου, να μετρήσεις τις ευλογίες σου και να περάσεις αυτό το μήνυμα και σε άλλους ανθρώπους, για να τους θυμίσεις πόσο ευλογημένοι είναι.
Και μην ξεχάσεις να στείλεις το ευχαριστήριό σου.
Περιοδικό «Τόλμη», αρχιμ. Δανιήλ Σάπικα, ιατρού
Καλημέρα σας. Λέγομαι Μελ. Χρυσ. και μπήκα στο site ψάχνοντας τι λέει η θρησκεία μας για τις ψυχές μετά τον θάνατο. Πρόσφατα έχασα το κορίτσι μου. Ήταν 9 ετών και μπορώ να πω ότι είμαι απαρηγόρητη. Πάντα πίστευα ότι οι άνθρωποι και μάλιστα αυτής της ηλικίας γίνονται άγγελοι (οι ψυχές τους). Χθες ψάχνοντας και πάλι, δεν ξέρω ποια σελίδα επισκέφθηκα, η οποία αναφερόμενη σε εδάφια της Αγ. Γραφής “αποδείκνυε” ότι όταν οι άνθρωποι πεθαίνουν προς το παρόν παύουν να υπάρχουν (τόσο η ψυχή όσο και το σώμα)μέχρι την ΔΕΥΤΈΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ. Όλο αυτό με συντάραξε.
Σε κάποιο άρθρο σας βρήκα την απάντηση που έψαχνα. Αυτό όμως το άρθρο με έκανε να ανακουφιστώ κάπως.
Ευχαριστώ πάρα πολύ γιατί η αλήθεια είναι ότι είναι στιγμές που νομίζω ότι “χάνω την ψυχή μου”. Βλέπετε αυτό που θέλουν πάντα οι γονείς είναι να αισθάνονται ότι τα παιδιά τους όπου και αν βρίσκονται είναι καλά και με κάποιο τρόπο υπάρχουν.
Ευχαριστώ
Καλησπέρα σας.
Θερμά συλλυπητήρια για την απώλεια του παιδιού σας. Εύχομαι σύντομα ο Θεός να σας δώσει δύναμη. Είναι αλήθεια πως ο πόνος του είναι ένα δώρο που κανένας δεν θέλει. Μέσα από το προσωπικό αλλά και μοναχικό μονοπάτι του πόνου να ξέρετε πως ουσιαστικά δεν είστε μόνη σας. Ακόμη κι όταν τα πάντα χαθούνε, απομένει ο Χριστός, παράθυρο ανοιχτό στην ελπίδα!
Μπορείτε να διαβάσετε το βιβλίο “Το μυστήριο του Θανάτου” του Θεολόγου κ. Βασιλειάδη Νικολάου, των Εκδόσεων “Ο ΣΩΤΗΡ”. Υπάρχει σε όλα τα χριστιανικά βιβλιοπωλεία.
Θα σας βοηθήσει πολύ.
Λυπαμε και σας συμπονω πολυ για το χαμο του παιδιου σας, ειμαι σιγουρη οτι η ψυχουλα του αναπαυεται κοντα στον Θεουλη μας. Δεν νοιωθω ομως ευχαριστιες προς το Θεο, Αγιασμενο να’ναι το Ονομα Του. Μου εδωσε ευθηνες που χαρηκα και χαιρομε που τις εχω – δυδυμα κοριτσακια και μια ηκικιωμενη μητερα. Δεν με βοηθα ομως να τα βγαλω περα οικονομικα. Ζουμε στο εξωτερικο, ηρθαμε στην Ελλαδα για οικογενειακη υποστηριξη που δεν βρηκαμε, χασαμε τα λιγα λεφτα που ειχαμε, και τη σιγουρια της πολης οπου ζουσαμε. Φυγαμε κι απο την Ελλαδα, ηρθαμε σε καινουρια χωρα, στην αρχη ειχα δουλεια, δεν δουλευω ομως εδω και τρεις μηνες. Ψαχνω για δουλεια, προσπαθω να δημιουργησω δουλεια, τιποτα. Σε λιγο θα μας κοψουν το τηλεφωνο, ηδη κοπηκε το κινητο, θα μας κοψουν το γκαζι, το ρευμα, δεν κυκλοφορω το αυτοκινητο, δεν πληρωνω το σχολειο των παιδιων, θα μας βγαλουν απο το σπιτι, κλπ, κλπ… Νοιωθω ζωντανη νεκρη με δυο παιδια και μια ηληκιωμενη μητερα!!!
Κλαιω στις προσευχες μου, ελπιζω, και παιρνω δυναμεις, απαιλπισια με πλησιαζει οταν δεν βλεπω αλλαγες θετικες.
Το ποιο είναι το θέλημα του Θεού δεν μπορούμε να το ξέρουμε, το θέμα όμως είναι ότι πρέπει να αφεθούμε στο θέλημά Του γιατί σίγουρα θέλει το καλό όλων μας.. Εμείς νομίζουμε ότι δεν μας ακούει αλλά εκ των υστέρων βλέπουμε πολύ καλά ότι αυτό που γινόταν ήταν το καλύτερο για εμάς.. Πίστη χρειάζεται να έχουμε!! Αυτός ξέρει!
Μακάριοι οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι!!
Με αμέριστη συμπαράσταση και κατανόηση στον πόνο σας θα πάρω το θάρρος να σας γράψω μερικά λόγια που προέρχονται απ’ τη γραφίδα του μητροπολίτου Μεσογαίας Νικολάου και εύχομαι να σας ενισχύσουν και να σας ενθαρρύνουν να σηκώσετε το σταυρό που κουβαλάτε. “Γιατί να πονάει τόσο ένας άνθρωπος; Γιατί να μην μπορεί κανείς να τον ανακουφίσει; Ποιος να του πάρει τον ψυχικό πόνο; Πως αυτός ο πόνος συνάδει με τα περί αγάπης του Θεού; Γιατί ο πόνος να επιλέγει τους πελάτες του; Γιατί να μην μπορούμε να τον προβλέψουμε και να τον προλάβουμε;
[…]Αναντίρρητα βρισκόμαστε μπροστά σε ένα μυστήριο. Δεν έχουμε σαφείς ή τουλάχιστον εύκολες απαντήσεις. Ή δεν υπάρχουν ή δεν τις ξέρουμε. Η κατάσταση μας υπερβαίνει. Δεν υπάρχει ο σοφός που γνωρίζει ή ο έξυπνος που συλλαμβάνει και πρέπει οπωσδήποτε να γεμίσουν το κεφάλι μας με απαντήσεις. Κάτι άλλο πρέπει να γίνει. Σε άλλο χώρο πρέπει να ψάξουμε την παρηγοριά και τον φωτισμό μας. Εμείς απλά ζούμε στη συναίσθηση ότι ζούμε κάτι που μας ξεπερνά. Το μυστήριο δε ζητεί το λόγο μας, αλλά περιμένει την ταπεινή και διακριτική σιωπή μας.
[…]Ζωή που τελειώνει, θεός που εκλογικεύεται, κόσμος που λογικά κατανοείται, ούτε αξίζουν ούτε φυσικά υπάρχουν. Κάπου αλλού κρύβεται το μυστικό. Η προσπάθεια να δεις το Θεό μέσα από τον πόνο είναι συχνά ματαιοπονία. Χωρίς Θεό δεν ερμηνεύεται ο πόνος. Με λάθος πάλι Θεό, δεν παρηγορείσαι. Πιο φυσικό είναι να δεις τον πόνο μέσα από τον Θεό και τότε από τον πόνο να αναγνωρίσεις τον αληθινό Θεό. Τι φοβερό που η Εκκλησία μας κηρρύσσει Θεό Σταυρωμένο! Πόσο επαναστατικό για τη σκέψη μας και πόσο ανατρεπτικό!
[…]’Όποιος ζει εφήμερα τρελαίνεται. Όποιος επιθυμεί τα αιώνια πονάει ανθρώπινα, αλλά παρηγοριέται “υπέρ έννοιαν”. Μέσα από τον πόνο των φαινομένων, ζει τη γλυκειά ελπίδα και την αίσθηση των μη ορωμένων.”
Σας εύχομαι ολόψυχα καλή δύναμη και όπως λέει ο κκ Νικόλαος τις απαντήσεις που ψάχνεται θα τις βρείτε μέσα στην καρδιά σας δοσμένες από το Θεό.
Δεν ξέρω αν είναι αργά που απαντώ, καθώς βλέπω ότι η εν λόγω κυρία που ψάχνει αγωνιωδώς μια απάντηση στο “γιατί” της και αν υπάρχει μετά θάνατον ζωή, έχει γράψει πριν πολλούς μήνες. Ίσως, όμως, διαβάσουν και άλλοι τις απαντήσεις των αδελφών εδώ και βρουν μια κάποια ανακούφιση και παρηγοριά.
Και εγώ έχασα τον άνθρωπό μου…ήταν σε πολύ νεαρή ηλικία, μόλις 44 ετών. Και εμένα με έπνιγαν τα “γιατί” και έψαχνα (και ακόμα ψάχνω σε μερικά θέματα) απαντήσεις. Ξεκινώντας από τα απλούστερα, θα ήθελα να παραπέμψω σε μερικά ψυχωφελή αναγνώσματα:
1. ΠΑΡΗΓΟΡΙΑ ΠΕΝΘΟΥΝΤΩΝ (λόγοι του Αγ. Ιωάννη Χρυσόστομου από τη ΣΥΝΟΔΙΑ ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ – ΝΕΑ ΣΚΗΤΗ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ
2. Η ΨΥΧΗ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ (π. Σεραφείμ Ρόουζ – εκδ. Μυριόβιβλος)
3. Η ΖΩΗ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ (του μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγ. Βλασίου Ιεροθέου)
4. ΨΥΧΩΦΕΛΕΙΣ ΟΠΤΑΣΙΕΣ ΚΑΙ ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΖΩΗ (συλλογή κειμένων από τις εκδ. ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ)
Ο Θεός είναι Αγάπη. Ο Θεός είναι ανεκλάλητη Σοφία και Φιλανθρωπία. Εμείς οι μικροί τω πνεύματι (όλοι οι άνθρωποι δηλαδή) δεν μπορούμε καν να διανοηθούμε αυτές Του τις ιδιότητες. Δεν τις χωράει ο νους μας και σίγουρα δεν μπορεί να τις προσεγγίσει η περιορισμένη λογική μας. Τα “πάντα εν σοφία εποίησε” και αυτό ισχύει και για τις δοκιμασίες που περνάμε, για τους ανθρώπους που χάνουμε, για το Σταυρό που καθένας από εμάς σηκώνει. “Ον ο Θεός αγαπάει, παιδεύει”. Αυτό -στη δική μου λογική- σημαίνει ότι οι δοκιμασίες μας κάνουν καλύτερους, μας εκπαιδεύουν, δυναμώνουν την πίστη μας (και δεν την μειώνουν) και μας φέρνουν πιο κοντά στον Πατέρα μας. Το νόημα μιας δοκιμασίας θα το δούμε πολύ αργότερα. Την ευεργεσία θα την ανακαλύψουμε πολύ αργότερα. Αρκεί να έχουμε τα μάτια της ψυχής μας ανοικτά, όσο μπορεί ο καθένας, και να στεκόμαστε στη ζωή με καρτερία, πίστη και ελπίδα. ο Θεός δεν είναι άδικος, ακόμα και αν μας φαίνεται εμάς ως τέτοιος μέσα στις συμφορές μας. Επιτρέπει να συμβαίνουν διάφορα δυσάρεστα για κάποιον σοφό λόγο. Ας υπομένουμε και ας σηκώνουμε το Σταυρό μας με καρτερία, όπως έκανε και ο Κύριός μας. Διάβασα κάπου το εξής: “ο Θεός μας δίνει το Σταυρό που μπορούμε να σηκώσουμε”…αυτό έχει ΜΕΓΑΛΗ αλήθεια μέσα του. Ας σκεφτούμε όλοι τη ζωή μας και ας δούμε με καθαρή καρδιά και με ειλικρίνεια τις δυσκολίες που περάσαμε/περνάμε. Ποια από αυτές δεν αντέξαμε εν τέλει? Ποια από αυτές μας καταπτόησε τόσο, ώστε να παραιτηθούμε άπαξ δια παντός από τον αγώνα που ο καθένας μας κάνει? Και, στο τέλος, πώς βγήκαμε μέσα από αυτήν τη δοκιμασία? Μήπως βγήκαμε δυνατότεροι, καλύτεροι, ωριμότεροι και σοφώτεροι?
ο Θεός είναι Αγάπη, Έλεος και Φιλανθρωπία. Ας προσευχόμαστε με πίστη και ελπίδα και ας λέμε με όλην μας τη δύναμη “γεννηθήτω το θέλημά Σου”…