Ο πόλεμος των λογισμών

4
2928
Εκτύπωση Εκτύπωση
1 αστέρι2 αστέρια3 αστέρια4 αστέρια5 αστέρια (1 ψήφοι, μέσος όρος: 5.00 από 5)
Loading...

skepseisΑπό τους πονηρούς λογισμούς που πολεμούν τον άνθρωπο, τρεις είναι οι πιο σκληροί: της απιστίας, της βλασφημίας και της πορνείας.

Για να κοπάσει αυτός ο πόλεμος, πρέπει πρώτα να γνωρίζεις πότε αμαρτάνεις και πότε όχι: Δεν αμαρτάνεις όταν ο νους, η βούληση, δε συγκατατίθεται στους λογισμούς, πολύ περισσότερο όταν τους αποστρέφεται ή τους περιφρονεί. Αμαρτάνεις, κάποτε και θανάσιμα, όταν ο νους αυτοπροαίρετα συγκρατεί τους λογισμούς και η καρδιά ηδύνεται και ευχαριστείται μ’ αυτούς. Όποιος πολεμείται από πονηρούς λογισμούς και δεν τους αποδέχεται, ταράσσεται όμως νομίζοντας ότι αμάρτησε, αυτός είναι μικρόψυχος, εμπαίζεται από το διάβολο και δε γνωρίζει να διακρίνει μεταξύ προσβολής και συγκαταθέσεως.

Μην παραξενεύεσαι που οι ίδιοι λογισμοί φέρνουν μαζί τους και θάνατο και ζωή, αιώνιο θάνατο ή αιώνια ζωή. Σ’ εκείνον που τους αποδέχεται προκαλούν θάνατο. Σ’ εκείνον που τους αποστρέφεται και τους πολεμά χαρίζουν ζωή, και αυξάνουν το μισθό του στον ουρανό.

Συμβαίνει κάποτε να έρχονται λογισμοί απιστίας ή βλασφημίας κατά του Θεού, της Υπεραγίας Θεοτόκου ή των αγίων. Καμιά φορά, αντικρίζοντας τα άχραντα και θεία Μυστήρια ή τις άγιες εικόνες, πέφτουν επάνω σου σαν μαύρο σύννεφο βλάσφημες σκέψεις. Περιφρόνησε αυτούς τους λογισμούς. Αδιαφόρησε. Μην ανησυχείς και μη θλίβεσαι, γιατί έτσι χαροποιείς το διάβολο. Του αρκεί να σε βλέπει θλιμμένο και συγχυσμένο, αν δεν κατορθώσει κάτι χειρότερο. Θα επαυξήσει τότε τους λογισμούς σου, για να εξουθενώσει τελείως τη συνείδησή σου. Όταν όμως σε δει να περιφρονείς τους βλάσφημος λογισμούς, θα απομακρυνθεί ντροπιασμένος.

Πρόσεξε, και θα διαπιστώσεις ότι και τα τρία είδη των λογισμών γεννιούνται συχνά από την κατάκριση. Μην κατακρίνεις τον αδελφό σου και θα καταφέρεις γενναίο πλήγμα στους πονηρούς λογισμούς. Επειδή όμως ο πόλεμος των λογισμών ταλαιπωρεί συνήθως τους υπερηφάνους και φθονερούς, ο πιο σίγουρος τρόπος για ν’ απαλλαγείς απ’ αυτόν είναι να καλλιεργήσεις μέσα σου την ταπείνωση και την ακακία.

Οι άγιοι Πατέρες διδάσκουν και υποδεικνύουν τα μέσα και τους τρόπους που θα χρησιμοποιήσεις για να νικήσεις τους λογισμούς και να καταισχύνεις τους δαίμονες που τους σπέρνουν μέσα σου:

  • Να τους φανερώνεις στον πνευματικό σου με την εξομολόγηση.
  • Να προσεύχεσαι στον Κύριο με θέρμη, αναθέτοντας σ’ Εκείνον την ασθένειά σου και ομολογώντας την αδυναμία σου.
  • Να καλλιεργείς μέσα σου τη συντριβή του νου, την αυτομεμψία και, γενικά, ταπεινό φρόνημα.
  • Ν’ αγαπήσεις τη νηστεία, που θανατώνει προ παντός τους σαρκικούς λογισμούς.
  • Ν’ αγαπήσεις τους σωματικούς κόπους και μόχθους, που ταπεινώνουν το σώμα και πνίγουν μέσα στον ιδρώτα σου τις πανουργίες των δαιμόνων.
  • Να ζεις συνέχεια με τη μνήμη του θανάτου και της φοβερής κρίσεως του Θεού.
  • Ν’ αντιπαραθέτεις στους ρυπαρούς λογισμούς άλλους λογισμούς, υγιείς και θεάρεστους.
  • Τέλος, αν είσαι δυνατός, περιφρόνησε και περιγέλασε τους λογισμούς, κι ύστερα προσπέρασέ τους αδιάφορα.

Ο τελευταίος αυτός τρόπος εξευτελίζει τελείως τους δαίμονες.

Αγίου Δημητρίου του Ροστώφ, Πνευματικό Αλφάβητο, Ιερά Μονή Παρακλήτου

4 ΣΧΟΛΙΑ

  1. Σίγουρα ο πόλεμος των λογισμών από τους δαίμονες αλλά και από την αμαρτωλή μας σάρκα είναι μεγάλος και κανένας δεν μπορεί να τον αντιμετωπίσει από μόνος του χωρίς την βοήθεια από Τον Θεό και Την Υπεραγία Θεοτόκο.

    • Καλημέρα. Ωραία ερώτηση.
      Προσωπικά θεωρώ γενικώς ότι στην πνευματική ζωή η αυτόνομη χάραξη συμπεριφορών είναι εν γένει κάπως ύποπτη. Η αυτοτιμωρία μπορεί καταρχάς να δείχνει άνθρωπο με διάθεση να παλέψει με τα πάθη του, άλλωστε νομίζω ότι την συναντούμε και σε Αγίους ασκητές.
      Όμως εδώ εισέρχεται η ανάγκη ύπαρξης μίας βαθιάς διάκρισης και αναγνώρισης κινήτρων. Μία βαθιά αυτογνωσία δηλαδή, που συχνά δυστυχώς απουσιάζει. Για παράδειγμα, μπορεί κάποιος να αυτοτιμωρείται από καθαρό εγωισμό μην μπορώντας να αντέξει το γεγονός ότι αυτός έπεσε στον τάδε λογισμό ή αμάρτημα. Επίσης μπορεί να έχουμε μία συνείδηση περιδεή (ευαίσθητη) και να βλέπουμε στον εαυτό μας διαρκώς σφάλματα έτσι η ζωή μας θα είναι όπως καταλαβαίνεις ένα διαρκές μαρτύριο αυτοτιμωρίας. Ή μπορεί κάποιος έτσι να αυτοδικαιώνεται σκεπτόμενος: έπεσα πάλι αλλά τιμωρήθηκα οπότε όλα καλά. Χτίζουμε δηλαδή μια αυτόνομη σχέση με τον Θεό, χωρίς να έχουμε όμως όλα τα φόντα. Τέτοιες συμπεριφορές κατά την γνώμη μου μπορούν να οδηγήσουν και σε μία ψυχολογική εξουθένωση, από την οποία ο άνθρωπος κάποτε ίσως ξυπνήσει και μισήσει τόσο τον εαυτό του όσο και τον Θεό. Πολλοί την έχουν πατήσει έτσι λόγω μίας «στραβής» προσλαμβάνουσας σχέσης με τον Θεό.
      Είμαστε γενικώς πολύπλοκοι και μοναδικοί σε τέτοιες σκέψεις οπότε ένας εξωτερικός «παρατηρητής» όπως είναι ο Πνευματικός μπορεί να μας διαφωτίσει πολύ καλύτερα.
      Βέβαια, κάποιες μικρές καλοπροαίρετες προσωπικές «ασκήσεις» (όχι «τιμωρίες»…) με την ευλογία όμως και την γνώμη του Πνευματικού μας σίγουρα βοηθούν.

      Απάντησα ανθρωπίνως και σου ζητώ συγνώμη ίσως άλλος να έχει… «Επιστημονικότερη» άποψη επί του θέματος…

  2. Υπέροχο άρθρο. Η περιφρόνηση στην αρχική προσβολή του λογισμού είναι μάλλον ο ασφαλέστερος τρόπος αντιμετώπισής του. Αλλιώς -μετά- δύσκολα τιθασεύεται….

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ