Από τις εκδόσεις “Αγαθός Λόγος”
Η αληθινή ιστορία ενός δια Χριστόν σαλού που έζησε σε μία γειτονιά μέσα στο χάος της Αθήνας. Πίσω από την μάσκα της σαλότητας, βρισκόταν μία σύγχρονη χαρισματική μορφή που μυστικά και αθόρυβα βοηθούσε τους συνανθρώπους του με πολλούς τρόπους…
Πρόσφερε το υστέρημά του για να ανακουφίσει οικονομικά οικογένειες αλλά και νέους.
Προσευχόταν θερμά για όλη του τη γειτονιά. Σαν πραγματικός φύλακας άγγελος, προστάτευε άτομα από φυσικούς ή πνευματικούς-ηθικούς κινδύνους. Δεχόταν αγόγγυστα εμπαιγμούς και κοροϊδίες. Κατάφερε να ενώσει τους ανθρώπους μίας γκρίζας και απρόσωπης γειτονιάς.
Η ιστορία του τρελο-Γιάννη μας συγκινεί αλλά και μας γεμίζει ελπίδα. Αποδεικνύεται ότι και στις μέρες μας ανακαλύπτουμε διαμάντια μέσα στους βούρκους…
Παραθέτουμε ένα απόσπασμα από το κεφάλαιο «Η κρυφή ζωή του Γιώργου, του φορτηγατζή-χούλιγκαν». Επιλέξαμε τη συγκεκριμένη ιστορία, γιατί ο Γιώργος είναι μία φυσιογνωμία που αντιπροσωπεύει το μέσο Έλληνα, το συνηθισμένο άνθρωπο, τον άμεσο αποδέκτη των μηνυμάτων της Νέας Εποχής, τη θρυμματισμένη, άχαρη, σαρκική, υλιστική και απρόσωπη «προσωπικότητα» που έχει διαμορφώσει ο 21ος αιώνας. Όλοι μας λοιπόν, μπορούμε να δούμε στον καθρέφτη του Γιώργου το δικό μας πρόσωπο, τα δικά μας δεσμά που μας κρατούν αγκυλωμένους στη γη. Όλοι μας, μέσα απ’ αυτήν την ιστορία, μπορούμε να γίνουμε θεατές της συντριβής του υλισμού, του θανάτου της σαρκολατρείας, του ξεφτίσματος της έπαρσης και της αλαζονείας και να γοητευτούμε απ’ την ακαταμάχητη δύναμη του Χριστού μέσω του φορέα της χάριτός Του, του τρελο-Γιάννη!
Ονομάζομαι Γιώργος… Γεννήθηκα σε ένα χωριό της Μεσσηνίας αλλά από την εφηβική σχεδόν ηλικία ήρθα στην Αθήνα για να δουλέψω. Με το ζόρι τελείωσα την Γ’ τάξη Γυμνασίου. Δεν τα αγαπούσα και πολύ τα γράμματα. Ένας θείος μου είχε κατάστημα στην κεντρική Λαχαναγορά στο Ρέντη και με πήρε στη δούλεψή του. Έπιανα δουλειά τα χαράματα και σχολούσα πριν το μεσημέρι. Είχαμε είδη μαναβικής. Η καθημερινή ασχολία μου, εκτός της εργασίας, όμως, ήταν η ομάδα του Ολυμπιακού και οι γυναίκες.
Με την ποδοσφαιρική ομάδα του Ολυμπιακού είχα αναπτύξει μία ψυχική σύνδεση που επηρέαζε σχεδόν όλη τη ζωή μου. Η πορεία της ομάδας κατά κάποιο περίεργο τρόπο έπαιζε ουσιαστικό ρόλο στην καθημερινότητά μου. Χαιρόμουν και γλεντούσα με τις νίκες. Έπινα, χόρευα, φώναζα. Ένιωθα ευτυχής. Απογοητευόμουν και απελπιζόμουν με τις ήττες και τα έσπαγα. Τσακωνόμουν, απομονωνόμουν απ’ όλους. Και με το ζόρι πήγαινα ακόμη και στη δουλειά. Η άλλη ασχολία μου ήταν οι γυναίκες. Όλα σχεδόν τα χρήματα τα σπαταλούσα ως έφηβος σε επισκέψεις σε οίκους ανοχής και σε μπαρ με γυναίκες. Ο κοινωνικός περίγυρος των φίλων μου με είχε κάνει να βλέπω κάθε γυναίκα ως κινούμενο δοχείο ηδονής. Τη θεωρούσα αδύναμη και υποβαθμισμένη και δεν σας κρύβω πως πολλές φορές βιαιοπραγούσα πάνω της. Επίκεντρο στις σχέσεις που δημιουργούσα ήταν η επίδειξη δύναμης και ανδρικού εγωισμού.
«Αντιπολίτευση» η Εκκλησία
Όπως καταλαβαίνετε μ’ όλα αυτά ήταν φυσικό να βλέπω την Εκκλησία ως «αντιπολίτευση» στην άσωτη ζωή μου. Η όποια σχέση μου με την Εκκλησία οφείλεται στη μάνα μου και στη γυναίκα μου. «Δεν φοβάσαι το Θεό, βρε παιδί μου;» έλεγε η καημένη η μάνα μου, όταν καταλάβαινε πως παραστρατούσα. «Μείνε εσύ, ρε μάνα, μία ζωή με τα παραμύθια των παπάδων. Δεν βλέπεις πως η ζωή πάει μπροστά. Κοίταξε μωρέ να γλεντήσεις και να περνάς καλά και άσε τα περί του Θεού. Τον είδες μωρέ ποτέ το Θεό;» της απαντούσα. Εκείνη κουνούσε το κεφάλι και δεν μιλούσε. Μόνο με σταύρωνε. […]
Αργότερα ο Γιάννης παντρεύτηκε μία πολύ καλή κοπέλα με πνευματική ζωή, την Ελευθερία, αλλά έμεινε αδιόρθωτος και συνέχισε την ίδια άσωτη ζωή. Παρακολουθείστε τη συνέχεια εν συντομία:
[…]
Βέβαια το όλο σκεπτικό περί των γυναικών με εμπόδιζε να της συμπεριφέρομαι ισότιμα. Πολλές φορές ξέφευγα και την απατούσα. Έφθασα στο σημείο να δημιουργήσω ερωτική σχέση με την ξαδέλφη της, η οποία ήταν παντρεμένη! Τα ισοπέδωνα όλα μπροστά στο πάθος και στη νοοτροπία να αντιμετωπίζω κάθε γυναίκα ως δοχείο ηδονής. Αυτή ακριβώς την περίοδο άρχισαν και τα οικονομικά προβλήματα στο σπίτι, μιας και η ξαδέλφη ζητούσε συνεχώς χρήματα προκειμένου να δικαιολογείται στον άνδρα της ότι δήθεν εργάζεται ως πλασιέ! Με μαθητική ακρίβεια καταστρέφονταν δυο οικογένειες. Δεν σας κρύβω πως πέραν των κινδύνων της αποκάλυψης ένιωθα διαρκώς να με σφίγγει μία θηλιά στο λαιμό. Ήμουν για πρώτη φορά στη ζωή μου σε αδιέξοδο.
Και δεν έφθαναν όλα αυτά ήρθε και η αρρώστια της κόρης μου, η οποία εντελώς ξαφνικά παρουσίασε φύσημα στην καρδιά. Οι γιατροί στο Ωνάσειο (νοσοκομείο) μας έλεγαν πως δεν θα αποφύγει το χειρουργείο. Η γυναίκα μου όμως, είχε την ελπίδα της στον Χριστό και την Παναγία και προσευχόταν να μην μπει η Θεοδωρίτσα μας σ’ αυτή την περιπέτεια. Τελικά έγινε καλά προς έκπληξη όλων ακόμη και των γιατρών! Η Ουρανία μιλούσε για θαύμα αλλά εγώ απέδιδα τη θεραπεία της στα φάρμακα που της έδωσαν… Τόσο μυαλό είχα τότε!
Έβλεπα την καλοσύνη της Ουρανίας και έφτυνα τον ίδιο μου τον εαυτό. Προσπαθούσα απεγνωσμένα να βρω ελαττώματα στη γυναίκα μου για να δικαιολογήσω τις παράνομες πράξεις μου. Την άφηνα χωρίς λεφτά, λέγοντας πως δεν πάει η δουλειά καλά. Ξεσπούσα στα παιδιά χωρίς να φταίνε σε τίποτε. Και εκείνη η κακομοίρα έλεγε. «Δεν πειράζει Γιώργο, ο Θεός δεν θα μας εγκαταλείψει. Θα δώσει ο Θεός! Εσύ να είσαι καλά».
Και ο Θεός πράγματι έδωσε αυτό το ευλογημένο δρομολόγιο στη γειτονιά του αγγέλου Ιωάννη. Γιατί για μένα ο μακαρίτης ήταν ο φύλακας άγγελος που με τράβηξε μέσα από το βούρκο της ακολασίας. Μόνο τρελός δεν ήταν. Τετρακόσια τα είχε γιατί έβλεπε με άλλα μάτια. Η μόνη τρέλα του ήταν η αγάπη του προς τον Χριστό. […]
—Γιώργο από σήμερα φόρεσες για καλά τη φανέλα –όχι του Ολυμπιακού- αλλά του ουρανού. Το αν θα γίνεις καλός παίχτης και βάζεις γκολ εξαρτάται αποκλειστικά από σένα. Να πάρε αυτό το χαρτί. Περιγράφει τις μπάλες του ουρανού. Κοίταξε να παίζεις μ’ αυτές καλά και να γεμίσεις τα δίκτυα με πολλά γκολ. Το χαρτί έγραφε τις δέκα εντολές. Να ξέρεις ακόμη ότι τα πόδια σου γίνονται δυνατά και άτρωτα με την ταπείνωση και τη θυσία. Και την ταπείνωση και τη θυσία θα τη μάθεις από τον γέροντα προπονητή στη θεία εξομολόγηση και στη θεία Κοινωνία. Πιστεύω πως θα γίνεις πολύ δυνατός σέντερ-φορ!… […]
Από τότε ανέπτυξα μια πολύ καλή σχέση με τον μακαρίτη. Γνώρισε την Ουρανία και τα παιδιά. Τον είχα ρωτήσει μάλιστα πώς γνώριζε όλα αυτά που μου αποκάλυψε. Και εκείνος εντελώς φυσιολογικά απάντησε. —Να, είδα το φύλακα άγγελό σου, που στεκόταν απόμερα και έκλαιγε και τον ρώτησα, γιατί κλαίει… Τώρα όμως είναι πολύ χαρούμενος!
Ο τρελο-Γιάννης (Α+Β τόμος) είναι μία βιογραφία που η εξιστόρησή της σε συναρπάζει και σε καθηλώνει απ΄την πρώτη σελίδα της. Η ξεδίπλωση των προσόντων του τρελο-Γιάννη σε αφήνει άφωνο. Σοκάρεσαι απ΄τη σαλότητα του, συγκινήσε απ΄την χριστιμίμητη αγάπη του, θαμπώνεσαι απ΄τον πλούτο των αρετών του, αποσβολώνεσαι απ΄την ανεπιτήδευτη ταπείνωσή του. Συν το ότι η ιστορία εξελίσσεται στα χρόνια μας (αφήνεται να εννοηθεί δεκαετία ’90) καθιστά επιβεβλημένη την ανάγνωσή της.
Θα προσθέσω και ένα ακόμη θετικό στοιχείο. Διαβάζοντας αυτά τα βιβλία θα καθαιρέσουμε απ’ τη συνείδησή τα σαθρά είδωλά μας και θα μπολιάσουμε μέσα της γνήσια και αληθινά πρότυπα , όπως αυτό του τρελο-Γιάννη!
Παιδια πολυ ωραιοα βιβλια ,μακαρι να εχουμε την σαλοτητα του τρελογιαννη μηπως και μπορεσουμε να κερδισουμε μια γωνια στον παραδεισο,όπως ελεγε ο μακαριαστος τρελογιάννης!!!
Εμένα, ο πρώτος τόμος τον οποίο διάβασα, μου φαίνεται ένα ψεύτικο βιβλίο, για καλοπροαίρετους Χριστιανούς, που θα διαβάσουν ακριβώς αυτό που θέλουν και θα δώσουν τα ευρώ τους σε ένα πολύ αμφιλεγόμενο δημοσιογράφο. Πολλοί είναι οι σύγχρονοι άγιοι, οι αποδεδειγμένα θαυματουργοί… Δεν θα είναι η πρώτη φορά βέβαια που αναζητούντες αδελφοί ωφελούνται από αμφιβητούμενες προσωπικότητες (αμφισβητούμενο είναι αν υπήρξε ποτέ ο Τρελλογιάννης ή αν είναι αποκύημα φαντασίας ή συνοθύλλευμα άλλων διηγήσεων). Συγχωρέστε με, αλλά αν τον βίο του Αγίου Αντωνίου δεν τον είχε γράψει ο Άγιος Αθανάσιος, αλλά ένας δημοσιογράφος θα είχα μεγάλη επιφύλαξη για τα γραφόμενα. Αναρωτηθείτε μήπως είναι και έτσι τα πράγματα. Επειδή κι εγώ αναρωτιέμαι, αν κάνω λάθος, και δεν ξέρω αν άλλαξε στυλ ο δεύτερος τόμος, ο Τρελογιάννης θα με συγχωρέσει…
Σεβαστές οι απόψεις σας, αλλά για να αναρτηθούν εν είδει σχολίου στην ιστοσελίδα μας θέλω να πιστεύω ότι κρύβουν μεγαλύτερο επιχηρηματολογικό βάθος απ’ αυτό που φαίνεται με την πρώτη ματιά. Γιατί αν θεμελιώνεται το οικοδόμημα του συλλογισμού σας σ’ αυτό το ατεκμηρίωτο σκεπτικό νομίζω ότι θα γκρεμιστεί γρήγορα, εκτός βέβαια και αν παραθέσετε πιο αξιόπιστες εξηγήσεις προς ενίσχυση των θέσεών σας. Συγγνώμη για την ένταση του λόγου μου, αλλά νομίζω τέτοιου είδους κριτική σε ένα βιβλίο που αναμφισβήτητα άλλαξε ριζικά τη ζωή πολλών ή έστω μας εμπότισε λίγη κατάνυξη και ενστάλαξε στις ψυχές μας ψήγματα Θ. Χάρης, θα πρέπει να είναι πολύ προσεκτική, αφού αναφύεται το ενδεχόμενο να σκανδαλιστούν αναίτια πολλοί Χριστιανοί που αγάπησαν την ιστορία του τρελο-Γιάννη.
Κλείνοντας θα ήθελα να παραθέσω κι εγώ με τη σειρά μου κάποια αντεπιχειρήματα: 1)Αν ο συγγραφέας ήταν ένας επητείδιος ευρηματικός παραμυθάς, δε θα σκαρφιζόταν να πλέξει όλη αυτή την φενακιστική ιστορία χωρίς να κερδίσει τίποτα, αφού στη πρώτη σελίδα του Α’ τόμου αναγράφεται πως τα έσοδα θα διατεθούν για την ανέγερση του ναού του αγ. Χαραλάμπους (στα Άγραφα Όρη) και για ιεραποστολικούς σκοπούς. 2) Αν ο συγγραφέας ήταν ένας δόλιος απατεώνας δεν θα έγραφε με τόσο υψηλού επιπέδου ορθόδοξο ύφος. Το κείμενο σε όλη του την έκταση είναι διαποτισμένο από γνήσια ορθόδοξη πνευματικότητα. 3)η ιδιότητα του Δ. Μακρή ως δημοσιογράφου και μόνο, δεν αναιρεί την εγκυρότητα ενός ψυχοφελούς πονήματος του. Κλασικό παράδειγμα ο Μανώλης Μελινός ο οποίος δεν αμφισβητείται από κανέναν. 4)Το αν το βιβλίο σε κάποιους “μυρίζει” ψεύτικο, αυτό θα το κρίνει ο καθένας μόνος του. 5)Το γεγονός ότι αποσιωπούνται κάποια στοιχεία της ταυτότητας του τρελο-Γιάννη, δεν είναι κάτι το πρωτοφανές, αφού σε πλειάδα περιπτώσεων έχει ακολουθηθεί παρόμοια τακτική, εξαιτίας της νωπότητας της ιστορίας και της επιθυμίας των εμπλεκομένων στην ιστορία προσώπων να μην δημοσιοποιηθούν τα ονόματά τους, αποτρέποντας έτσι απρόβλεπτες και δυσάρεστες συνέπειες για τους ίδιους. 6) Ο συγγραφέας γράφει ότι η αποσιώπηση των ταυτοποιών στοιχείων των πρωταγωνιστών, έγινε προς εκπλήρωση της υπόσχεσης που δόθηκε από τον ίδιο στον μακαριστό γέροντα και στον κυρ-Αναστάση. Μάλιστα, τονίζει πως απέφυγε να παρουσιάσει όλες τις επιστολές που είχε στην κατοχή του είτε επειδή το περιεχόμενό τους αλληλο- καλύπτονταν είτε επειδή εμπεριείχαν στοιχεία που θα φωτογράφιζαν τη γειτονιά και τους αναμεμειγμένους στην ιστορία του τρελο-Γιάννη.
Εν κατακλείδι, πιστεύω ότι η απόψεις σας ήταν καλοπροαίρετες και το site μας προσφέρεται για τέτοιου είδους αντιπαραθέσεις, με την προϋπόθεση βέβαια να γίνονται με αγάπη και με σκοπό την ανάδειξη της ανόθευτης αλήθειας. Στο χρόνο τώρα απομένει να δικαιώσει τους μεν η τους δε ισχυρισμούς.
Ίσως πιο πολύ σημασία όμως έχει τέτοιες συζητήσεις, να μη σκανδαλίζουν συνειδήσεις, να μην κλονίζουν την πίστη μας, να μην καλλιεργούν ένα νοσηρό κλίμα στην ανέκαθεν στοχοποιημένη Εκκλησία μας.
Να προσθέσω στα επιχειρήματα του Ζωτικού, ότι στο Β’ τόμο υπάρχει και συγχαρητήρια επιστολή του μητροπολίτου Βελεστίνου Δαμασκηνού.
Επίσης, να αναφέρω ότι ο Δ.Μακρής είναι συντάκτης της εφημερίδας “Στύλος Ορθοδοξίας” και της ιστοσελίδας “www.orthodoxia.gr”.
Συγχαρητηρια για την παρουσιαση του τρελο Γιαννη,χαιρομαστε ιδιαιτερα για την προταση αυτου του βιου που ειναι οντως παρα πολυ διδακτικος – ελεχκτικος – επικαιρος.. Μακαρι ολες οι γειτονιες της Αθηνας να μοιασουν μ’αυτην του τρελο Γιαννη!
Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι σήμερα που έχουν αμφιβολίες. Οι αμφιβολίες αυτές δεν είναι λανθασμένες διότι η ίδια η ζωή είναι ένας αγώνας ή άγχος του “πού θα ποντάρω τα λίγα χρόνια που θα ζήσω”. Στα λεφτά, στις ερωτικές σχέσεις, στα ταξίδια; κτλ κτλ κτλ. Πρέπει να καταλάβουμε ότι ο κόσμος μας σήμερα φαντάζει σαν ένα τεράστειο κατάλογο “επιλογών ζωής” για τον μέσο άνθρωπο στις δυτικές τουλάχιστον κοινωνίες. Οπότε, η Εκκλησία, ανάμεσα σε όλες τις άλλες “Φανταχτερά Φαινόμενες” επιλογές, δεν φαίνεται ως “πολλά υποσχώμενη” ή κάτι από το οποίο απορρέει “ηδωνή και χαρά”. Έτσι, όταν άνθρωποι έρχονται αντιμετωποι με εμπειρίες θρησκευτικές, όπως για παράδειγμα μέσω ενός βιβλίου στην προκειμένη περίπτωση, παρ’ολο το γεγονός οτι μπορεί να τους αρέσει, τις απορίπτουν, διότι μέσα στο μυαλό τους, δεν προτίθενται να ασπαστούν τον “δήθεν συντηριτισμό” της θρησκείας, αντί τις “ωραίες” ηδωνές της υλικής διαβίωσης. Αυτό όμως που δεν κατανοούν, μην έχοντας ζήσει εν χάριτος Θεού, είναι ότι ο αλήθινός πιστός είναι υπερ-πλήρης έχοντας ένα απειροελάχιστο κομάτι της χάριτος του Θεού μαζί του, και ότι δεν έχει πια ανάγκη οποιαδήποτε υλική χαρά. Έτσι, υποθέσεις όπως του κυρίου Νταφούλη Παύλου εδώ είναι πλήρως κατανοητές. Ας μην ξεχνάμε το οτι ο Απόστολος Παύλος δεν ήταν μόνο αμφισβητίας του Χριστιανισμού, αλλά Διώκτης! Ας μην ξεχνάμε εμείς οι “δήθεν” χριστιανοί, οτι είναι εξαιτίας της χάρης του Θεού που πιστεύουμε, και οτι Αν ο Θεός το επιλέξει, μια αυριανή δοκιμασία μπορεί να μας κάνει Διώκτες. Ας μην ξεχνάμε εμείς οι “δήθεν” χριστιανοί επίσης, οτι η πίστις είναι ΔΩΡΕΑ Θεού, και ΟΧΙ απόκτημα δικό μας, σύμφωνα με την Ορθόδοξη Δογματική. Ο Θεός δίνει σε όλους τους ανθρώπους ευκαιρίες και σημάδια για να έλθουν κοντά σε Αυτόν. Ας κρατήσουμε ΟΧΙ τα μάτια μας ανοιχτά μόνο, αλλά ας κρατήσουμε ανοιχτή την καρδιά μας και ας έχουμε καλή προαίρεση, και τότε, η στιγμή του Θεού για όλους όσους είναι μακριά Του, θα έλθει.
Διάβασα τον πρώτο τόμο του Τρελο-γιάννη με εξαιρετική περιέργεια.
Αν το δούμε από άποψη λογοτεχνική η γραφή είναι προσεγμένη αρκετά, λιτή και ρέουσα. Η βασική ιδέα προσφέρει πολλές προοπτικές για μια καλή, πνευματική μυθιστορηματική βιογραφία.
Η περίσσεια της ανάπτυξης και ο σχεδιασμός της πλοκής όμως δείχνει μια υπερπροσπάθεια να πείσει. Φαντάζει σαν ένα καλό προσχέδιο που πρέπει να δουλευτεί ακόμη πολύ και να μονταριστεί, για να ολοκληρωθεί.
Ο συγγραφέας δεν επιχειρεί μαθήματα ύφους, εκθέτει τα πράγματα όμως μέσα καθαρά από την δική του υποκειμενική ματιά.
Δυστυχώς η δυναμική του κειμένου μένει καθηλωμένη στο επίπεδο των καλών προθέσεων, χωρίς το τελικό αποτέλεσμα να πείθει, καθώς αφήνει αναπάντητα καίρια ερωτήματα τα οποία πλήττουν την αληθοφάνεια του όλου εγχειρήματος. Για παράδειγμα: «για ποιο λόγο και ενώ οι δια Χριστόν σαλοί θέλουν να κρύβουν την αγιότητά τους κάτω απ΄ τον επίπλαστο μανδύα της σαλότητας και παρά την επιθυμία τους, εμείς ερευνούμε και συγκεντρώνουμε στοιχεία για να τους αποκαλύψουμε;» Σ’ αυτήν την προφανής απορία, δε δίνεται ούτε καν μια υπόνοια ενδεχόμενης απάντησης.
Πάραυτα στον «Τρελογιάννη» διαφαίνεται μια νοοτροπία, ένας τρόπος σκέψης και αντίληψης αντίθετος από την κοσμική σκέψη, απαρνήσεως των εγκοσμίων αγαθών και περιφρόνησης των εφήμερων συμφερόντων. Μπορεί κανείς να διακρίνει μέσα του πολλά συγκρουσιακά αλλά στενά συνυφασμένα μεταξύ τους δίπολα: η μνήμη κι η πραγματικότητα, το παρελθόν και το παρόν, η ευλάβεια και το συμφέρον, το φυσικό και το υπερφυσικό, η λογική κι η σαλότητα. Παρόλα αυτά, προχωρώντας στην ανάγνωση, ένιωσα ένα παράδοξο είδος ελαφρότητας.
Ο συγγραφέας έχει οικοδομήσει την βιογραφία με απολύτως ανοικονομικό τρόπο, φορτίζοντάς την με περιττές περιγραφές κι εκτενείς αναφορές στη συναισθηματική κατάσταση των ηρώων του, αφήνοντας ανελεύθερο τον αναγνώστη να τους κρίνει αν το επιθυμεί ή ν’ αντικρίσει χωρίς φίλτρα την εικόνα της δύναμης, το ένα άκρο της οποίας είναι η αγιότητα και το άλλο η σαλότητα.
Από πνευματικής άποψης όμως είναι μια φιλότιμη προσπάθεια να γίνουν ευρέως γνωστοί οι αγώνες ενός πραγματικού «βιαστή» του Παραδείσου ο οποίος εμπαίζει τον κόσμο και δεν εμπαίζεται απ’ αυτόν. Η εξουδένωση τους στα μάτια του κόσμου με προσποιητές τρέλες είναι στην πραγματικότητα εξουδένωση της ματαιοδοξίας και της κενοδοξίας, «αξιών» της εποχής, είναι εμπαιγμός των κοσμικών σχημάτων, της υποκρισίας, της επίδειξης και του φαρισαϊσμού.
Οι δια Χριστόν σαλοί δεν θέλουν καμμία υπόληψη, καμμία τιμή, κανέναν έπαινο σ’ αυτόν τον κόσμο, αλλά μάλλον ποθούν την ανυποληψία, την περιφρόνηση, την κατηγορία και την συκοφαντία.
Ένα κάποιος διαβάσει το βιβλίο αυτό με ελαφρά τη καρδία όπως ένα μυθιστόρημα για κάποιον θαυματουργό άγιο σαν κάποιον που απλώς ήταν ένας παράδοξος εκκεντρικός που η ασκητικότητα του εντυπωσίασε, (όπως για παράδειγμα τον αρχαίο Διογένη ),το βιβλίο αυτό δεν εκπλήρωσε τον σκοπό που γράφτηκε.
Υπάρχουν πολλά καλά βιβλία που αν και με τον ίδιο ή και περισσότερο πλούτο μένουν σκονισμένα στα ράφια μας και εδώ ας σας θυμίσω την Αγία Γραφή.
Κάτι τελευταίο για το εξώφυλλο του και τον τίτλο του, που προϊδεάζει για κάτι τουλάχιστον μη σεβαστικό για το πρόσωπο στο οποίο αναφέρεται, αν μπορούμε να πούμε για έναν άγιο.
Θα ήθελα να προσθέσω επίσης-(βάζοντας νερό στο κρασί μου!)-ότι δεν είναι το κάθε βιβλίο καλό, άγιο και πνευματικό επειδή το έγραψε ο όποιος και επειδή το βρίσκω σε χριστιανικό βιβλιοπωλείο.
Δεν αγγίζει το κάθε βιβλίο το ίδιο όλους τους ανθρώπους και αυτό έχει περισσότερο να κάνει με τα συναισθήματα και όχι με την “πνευματική” κατάσταση κάποιου. Άλλοι δακρύζουν και κατανύσσονται με το λουλούδι που ανθίζει(!)και άλλοι όχι. Και οι δυο έχουν ίσες πιθανότητες να «καούν» στην κόλαση ή να κερδίσουν τον παράδεισο.
Δεν είναι η γνώμη κάποιου αιρετική και αντίχριστη επειδή απλά και μόνο είναι αντίθετη. Δεν είναι ο χριστιανός ειδικός απεσταλμένος του Θεού που θα διορθώσει και θα σώσει τον κόσμο από την «αμαρτία» (αμαρτία= αμαρτία, αντίθετη γνώμη, αρετή κατά Θεόν) •το κάνει ο Θεός γι’ αυτόν. Και δεν χρειάζεται να τραβήξει κανείς τον κύριο τάδε απ’ την πλάνη του για να αποδείξει την «αλήθεια» της γνώμης του.
Άλλωστε υπάρχουν παντού ψήγματα αλήθειας όπως και μόρια πλάνης…
Επίσης δεν είναι όλοι όργανα αιρετικών υπερδυνάμεων, αλλά μήπως κάποιοι γίνονται όργανα σχισματικής παραφροσύνης και υπερβάλουν αγγίζοντας το παράλογο, πότε πότε και την συκοφαντία;
Προς κάθε ενδιαφερόμενο:
«Η κρίση του πολιτισμού μας» Ε. Π. Παπανούτσος,
κεφάλαια «η τέχνη του επιχειρήματος», σελ. 81-86
«η δουλεία του δογματισμού», σελ. 75-81
Καλη Τεσσαρακοστή και καλή Ανάσταση
ιάσωνας
Έμεινα πολύ ευχαριστημένος από τους δύο τόμους του τρελο-Γιάννη.Τέτοιοι άνθρωποι χρειάζονται στη σύγχρονη εποχή για να μας ξυπνήσουν από τον βούρκο της αμαρτίας στον οποίο βρισκόμαστε.Συγκινήθηκα αφάνταστα από αυτή την ιστορία,γιατί κατάλαβα ότι υπάρχουν άνθρωποι τους οποίους εμείς τους θεωρούμε χαζούς και σαχλούς εξαιτίας της συμπεριφοράς τους.Όμως είναι επίγειοι άγγελοι επειδή με τις πράξεις και τα έργα τους έφτασαν σε μεγάλα ύψη αρετής με αποτέλεσμα να μην μπορούμε να τους φτάσουμε στην πνευματική ζωή εξαιτίας της αμαρτωλότητάς μας.
Μπορεί κάποιος να μου πεί αν το βιβλίο αυτό μπορώ να το βρώ στο βιβλιοπωλείο Ο ΣΩΤΗΡ;
Ναι, νομίζω το φέρνει. Το είχε πάρει κάποτε το μάτι μου.
Το βιβλίο του τρελογιάννη είναι μια απόδειξη για τα μέτρα πνευματικότητας που μπορεί ο άνθρωπος να φτάσει μέσα στην πόλη.Μας γεμίζει με κουράγιο και ελπίδα.
Το αγόρασα από το “Σωτήρα” στην Αθήνα, άρα το έχουν.
Δεν μπορώ να δεχθώ την ανωνυμία τους. Κρύβουν τον “άγιο” ???
Είναι ποτέ δυνατόν ???
Αυτά και καλή Ανάσταση.
Μήπως θα μπορούσε να μου πει κάποιος σε ποια περιοχή της Αθήνας έμενε?Πραγματικά έχω πολύ μεγάλη ανάγκη και πιστεύω πως θα ωφεληθώ σε μεγάλο βαθμό.
Ευχαριστώ…
Έχω τον εξής λογισμό: τρελο-Γιάννης υπήρξε; Διάβασα τον πρώτο τόμο και μου κάνει εντύπωση το γεγονός ότι δεν υπάρχει ούτε ένα στοιχείο που να μπορεί να μας δώσει μια επιβεβαίωση της ύπαρξής του: μια φωτογραφία, το πραγματικό του ονοματεπώνυμο, το χωριό που γεννήθηκε κλπ.
Πείτε με δύσπιστο, αλλά στην εποχή μας πρέπει να είμαστε δύσπιστοι σε τέτοια θέματα. Κατανοώ το γεγονός ότι κανένας από αυτούς που αναφέρονται στο βιβλίο δε θέλουν να μαθευτεί τίποτε γι’ αυτούς (αφού τους θίγουν και τους στιγματίζουν), αλλά δεν μπορώ να δεχθώ έτσι εύκολα και έναν άγιο τη στιγμή που ξέρω ότι μπορεί κάποιος να έχει κάνει ένα γερό αστείο.