Loading...Αφουγκραζόμαστε διαρκώς τη σύγχρονη κατάσταση των ιδεών, έτσι όπως έχει στους χώρους, όπου εμείς καθημερινά κινούμαστε, στα «στέκια» όπου αφήνουμε ώρες από τη ζωή μας. Κι η διαπίστωση είναι εκπληκτική και πικρή συνάμα: Εκεί όπου παλιότερα κυριαρχούσαν οι ιδέες των διαφόρων «-ισμών» ή των πολιτικών, παντός χρώματος, ιδεολογιών, εκεί σήμερα επικρατεί η αβεβαιότητα, το χάος και η ψευδαίσθηση.
Χάος και το ένα, χάος και το άλλο, θα πει κανείς. Ο κόσμος μας αλλάζει, τα πολιτικά και ιδεολογικά δεδομένα του παρελθόντος μεταβάλλονται, τείχη και σύνορα πέφτουν. Ζούμε, είπαν κάποιοι, στην εποχή του «τέλους των ιδεολογιών». Ο άνθρωπος, το μόνο που θα κάνει πλέον θα είναι να διεκπεραιώνει τη ζωή του, έτσι ώστε να είναι κατά το δυνατόν «καλύτερη» γι’ αυτόν. Τόσο απλά. Πώς διεκπεραιώνει κανείς τις καθημερινές του υποχρεώσεις, μέσα στη ρουτίνα και τη βιασύνη, στην αναζήτηση της «καλύτερης λύσης»; Έτσι ακριβώς. Χωρίς οράματα κι αγώνες. Η ζωή μας ξεκινά από εδώ και φτάνει ακριβώς στο εδώ. Ούτε βήμα παραπάνω. Αυτή είναι η αλήθεια μας. Με τα ονόματα και τις φωνές που η καθημερινή πρακτική αποκαλύπτει.
Αυτή η αλήθεια, βέβαια, δε λέει τίποτε παραπάνω από ένα μηδέν. Γιατί είναι το τελευταίο στάδιο της κατάρρευσης του δυτικού – υλιστικού προτύπου σκέψης και ζωής· ο οποίος βασίζεται στις δύο κατεξοχήν «αξίες» της εποχής μας: τον ευδαιμονισμό – πλουτισμό και τον καταναλωτισμό. Και που εκφράζεται με όλες ανεξαιρέτως τις πολιτικές προτάσεις της εποχής μας, καθώς και όλες τις παραφυάδες τους, είτε ρατσισμός λέγονται αυτές, είτε οικολογία, είτε οτιδήποτε άλλο. Γιατί όλα, μα όλα, αυτά τα τελευταία καταφύγια ελπίδας του σύγχρονου ανθρώπου, που ψάχνει να βρει κάπου να στηριχτεί, κάπου να νοιώσει ασφάλεια και βεβαιότητα, ξεκινούν από την ίδια κρυφή, αλλά μάταιη ελπίδα: Να φτιάξουν έναν κόσμο εγκόσμιας ευτυχίας, στη λογική του «φάγωμεν, πίωμεν, αύριον γαρ αποθνήσκομεν».
Όμως δεν είναι μόνο το ότι ο χώρος των ιδεών βρίσκεται πλέον πιο μετέωρος παρά ποτέ. Είναι κι ο τρόπος, με τον οποίο κάποιοι προσπαθούν να μας επιβάλουν αυτές τις ψευτολύσεις. Τώρα που οι επικοινωνιακές δυνατότητες εκμηδενίζουν το χώρο και το χρόνο, τώρα είναι η ευκαιρία για την ισοπέδωση των διαφορών και την παγκόσμια κυριαρχία της ομοιομορφίας. Τύπος, ραδιόφωνο, τηλεόραση, κινηματογράφος, μουσική κι η λογοτεχνία ακόμη, αγωνίζονται στο όνομα ενός πολιτισμικού ιμπεριαλισμού, της παγκοσμιοποίησης, να κατευθύνουν ολόκληρο τον πλανήτη, και βέβαια εμάς τους νέους πάνω απ’ όλα, προς τη λογική που προαναφέρθηκε· και μάλιστα με τρόπους που ελάχιστα πλέον γίνονται αντιληπτοί και που εξυπηρετούν γιγαντιαία συμφέροντα, φανερά ή μυστικά.
Υπάρχει, ασφαλώς, κι ο πολιτικός οραματισμός, που λέγεται Ενωμένη Ευρώπη. Αλλά και αυτή φαίνεται μετά τη διεύρυνσή της να συγκεντρώνει τρομερές αντιφάσεις και συγκρούσεις. Πόσο ακόμη θα αντέξει μία Ευρώπη αποϊδανικοποιημένη;
Μπροστά στο ερώτημα, όμως, που συσπειρώνει ολόκληρο το νόημα του πρόσκαιρου βίου μας, αυτό το «τί εστιν αλήθεια;» (Ιωάν. ιη΄ 38), τα πρόσωπα αρχίζουν να σοβαρεύουν, το γέλιο να παγώνει, το μυαλό να δουλεύει, η καρδιά να χτυπά έντονα. Όσο κι αν θα το θέλαμε, κανένα νοητικό κατασκεύασμα, καμιά ιδεολογία ή πρακτική δεν μπορεί να δώσει μόνιμη απάντηση στην εναγώνια αναζήτηση του αληθινού, αυτού που γεμίζει και νοηματοδοτεί. Εκεί που οι άνθρωποι αποτυγχάνουν, εκεί όπου οι ιδέες και οι θεωρίες μένουν ξεκρέμαστες, χρειάζεται κάτι το υπέρτερο να μιλήσει, να προτείνει, να προσφέρει βεβαιότητα, απαντοχή. Χρειάζεται κάτι που θα υπερβαίνει τα όρια του «εδώ», τα οποία μόνο ψεύτικες και παραπλανητικές απαντήσεις μπορούν να δώσουν· χρειάζεται και ο ίδιος ο άνθρωπος να στραφεί πέρα από όλα αυτά, που θέλουν να αποφασίζουν για λογαριασμό του.
Στις μέρες μας δεν είναι λίγοι εκείνοι, που προσπαθούν να ξεριζώσουν και την τελευταία ελπίδα, που απομένει: την Ορθόδοξη πίστη. Αυτήν την πίστη, που (παρά τις αδυναμίες – χτυπητές κάποτε και πασίγνωστες – των ανθρώπων που προσπαθούμε να τη ζήσουμε) κρατά, χάρη στη δύναμη Αυτού που είναι η αποκάλυψη της αλήθειας, ακέραια όλη τη ζωντάνια και το βάθος του μηνύματος της, εκεί όπου η ασάφεια και η θολούρα κυριαρχούν. Θα μπορούσε να πει κανείς πολλά για το διάλογο της Ορθοδοξίας με τις ιδεολογίες «του αιώνος τούτου». Ίσως να μην είναι απαραίτητο· ίσως να αρκούν οι απτές αποδείξεις που υπάρχουν για το ρόλο που η Ορθοδοξία μπορεί να παίξει μέσα στο χάος των σύγχρονων αναζητήσεων. Δεν είναι τυχαία, άλλωστε η στροφή λαών ολόκληρων στην Ανατολική Ευρώπη, αλλά και χιλιάδων ειλικρινών αναζητητών της αλήθειας στη Δυτική Ευρώπη, προς την Ορθοδοξία, προς την αλήθεια. Ούτε είναι τυχαία η βίωση αυτής της αλήθειας από τις τόσες άγιες μορφές, που και σήμερα αναδεικνύει η Εκκλησία μας.
Όσο όμως εμείς θα κρατούμε αυτή την αλήθεια – την πραγματική λύση και ελπίδα – καταχωνιασμένη ανάμεσα στα σύνορα της εγωκεντρικής μας αυτάρκειας και της παγωμένης αγωνιστικότητας, τόσο άλλες «αλήθειες» θα κερδίζουν το ενδιαφέρον της πλειοψηφίας γύρω μας. Η Αλήθεια όμως δεν είναι ούτε ιδέα, ούτε προπαγάνδα, ούτε σχήμα ή σύστημα. Είναι πάνω απ’ όλα γνώση και βίωμα, πράξη και προσφορά. Σε πείσμα όλων των άλλων, η Ορθόδοξη πρόταση είναι παρούσα, ακμαία, δυναμική: Είναι το μόνο όνομα της Αλήθειας.
Δημ. Πάνου
Φοιτητής Φιλοσοφικής Αθηνών
Με αφορμή το παραπάνω άρθρο θα ήθελα να επεκτείνω τη σκέψη του αρθρογράφου και να επισημάνω τα εξής:
Θα πρέπει να αντιληφθούμε ότι καθίσταται επείγουσα ανάγκη, να επαναπροσδιορίσουμε κάποιες πάγιες συνήθειές μας, να ανασυνθέσουμε το λαϊκό (σε αντιπαράθεση με το μοναχικό) χριστιανικό πρότυπο ανθρώπου, να αναμορφώσουμε τον συμβατικό και συμβιβαστικό τρόπο γαλούχησης του σύγχρονου Χριστιανού.
Το πιο πρόσφατο σημάδι της πνευματικής μας κατάπτωσης, της ηθικής μας εξαχρείωσης και της πολιτιστικής μας παρακμής, αποτελούν -στις πρόσφατες εκλογές- οι πολιτικές επιλογές των ψηφοφόρων της πάλαι ποτέ «θρησκευόμενης πόλης», της πόλης του αγίου Δημητρίου, του «κάστρου» της Ορθοδοξίας… Πρέπει ν αναρωτηθούμε, μήπως ο Θεός και ο άγιος Δημήτριος εγκατέλειψαν για άλλη μια φορά τη Θεσσαλονίκη, εξαιτίας της πλεονάζουσας αμαρτίας και την παρέδωσαν στη μοίρα που η ίδια έχει επιλέξει;
Οι καιροί απαιτούν τη ριζική αναθεώρηση του τρόπου ζωής μας, με γνώμονα το Ευαγγέλιο και την Ανατολική Πατερική Παράδοση. π.χ. -Πόσοι από μας, άραγε, έχουμε συνειδητοποιήσει ότι η διαφορά μεταξύ μοναχισμού και έγγαμης ζωής έγκειται κατά βάση στην ιδιότητα της απομόνωσης και τη δημιουργία οικογένειας;
Όποιος ενδιαφέρεται να εμβαθύνει σ’ αυτήν τη φιλοσοφική κατεύθυνση, του προτείνω να διαβάσει την «Χρηστοήθεια» του αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτη (εννοείται με ευλογία του πνευματικού), η οποία εκ πρώτης όψεως σου αφήνει τη γεύση του εξωπραγματικού, σ’ επίπεδο εφαρμοσμένης διδασκαλίας. Πολλοί θα έλεγαν ότι σαν πορτρέτο ζωής, αγγίζει το μεθόριο του ψηλαφητού ρεαλισμού και της ρομαντικής ουτοπίας. Προσωπικά θα τη χαρακτήριζα ως ριζοσπαστική ευαγγελική έμπνευση που έρχεται να εξοβελίσει το παραδοσιακό και αμαρτωλοτρεφές κατεστημένο του σκοταδισμού και της υποκουλτούρας.
Αγαπητέ Ζωτικέ,
αν δεν το καταλάβαμε, το 58% όσων είχαν δικαίωμα ψήφου στο Δήμο Θεσσαλονίκης αποφάσισαν είτε να μην ψηφίσουν καθόλου, είτε να μη στηρίξουν κανέναν από τους δύο υποψηφίους. Μ’ αυτή την επιλογή οι Θεσσαλονικείς έδειξαν πως δεν ήθελαν να νομιμοποιήσουν με την ψήφο τους την επιβίωση του κομματοκρατικού συστήματος. Μια μείζων πολιτική επιλογή που δείχνει την αφύπνιση που πραγματοποιείται στις μέρες μας.
Σχετικά με τα όσα λες για τον εκλεγμένο Δήμαρχο Θεσσαλονίκης, μού φαίνεται ότι αναδίδουν μία παλαιοκομματική νοοτροπία. Ας μη βιαζόμαστε να βγάλουμε συμπεράσματα. Για μένα,το γεγονός ότι δεν πρόκειται για άλλον έναν “πολιτικάντη” (Δ.Ζ.Π.) είναι θετικός οιωνός. Θα φανεί στην πράξη τι στάση θα πάρει απέναντι στην Εκκλησία. Γι’ αυτό καλά κάνεις και μας καλείς σε πνευματική προετοιμασία, ώστε να αποκομίσουμε τη μέγιστη δυνατή ωφέλεια από κάθε πιθανή (φιλόχριστη ή μη) εξέλιξη.
Όσο για τη Χρηστοήθεια, θα συμφωνήσω ότι είναι ένα από τα καλύτερα έργα του αγίου Νικοδήμου, τον οποίο πολλοί σήμερα θα τον κατηγορούσαν για ηθικισμό. Αυτή είναι η κατάντια μας.
Με την εγνωσμένη συμπάθεια.
«Σχετικά με τα όσα λες για τον εκλεγμένο Δήμαρχο Θεσσαλονίκης, μού φαίνεται ότι αναδίδουν μία παλαιοκομματική νοοτροπία. Ας μη βιαζόμαστε να βγάλουμε συμπεράσματα».
Τα συμπεράσματα, αδελφέ μου, δεν είναι αυθαίρετα∙ προκύπτουν απ’ τα έως τώρα δείγματα ήθους και ιδεολογίκών προτιμήσεων του νεοεκλεγέντος δημάρχου, αλλά και απ’ τη – καθ’ όλη την πολιτική του σταδιοδρομία- σωρεία αντεθνικών και ανήθικων δηλώσεων του.
Ακόμα, καλά καλά δεν έγινε δήμαρχος και δες τί βγήκε και ανακοίνωσε: http://www.cosmo.gr/News/Hellas/297507.html
Τα παραπάνω, βέβαια, δε σημαίνουν ότι δεν πρέπει να προσευχόμαστε να τον φωτίσει ο Θεός να πράττει το σωστό και γίνει ένας άξιος δήμαρχος.
Άξιο υπογραμμίσεως είναι και το εξής:
Μια ομάδα ηρωικών νέων κατέστρεψε τα προκλητικά εκθέματα με την Παναγία, που φιλοξενούσε το κέντρο Ιστορίας Θεσσαλονίκης. Όσοι δεν είναι ενημερωμένοι σχετικά με την υπόθεση ας διαβάσουν αυτό:http://www.cosmo.gr/News/Hellas/297505.html
“Κατά την καρδίαν ημών και οι άρχοντες ημών” (Φ.Δ.), αδελφέ μου. Είδες όμως; Σε τέτοιες παρακμιακές περιόδους, βγαίνουν κάτι παλληκάρια που δε λογαριάζουν τίποτε. Μπράβο στα παιδιά.
Αδελφέ, αφού χρησιμοποιήσω μερικές πρόσφατες εκφράσεις σου: “Σχετικά με τα όσα λες για τον εκλεγμένο Δήμαρχο Θεσσαλονίκης, μού φαίνεται ότι αναδίδουν μία παλαιοκομματική νοοτροπία. Ας μη βιαζόμαστε να βγάλουμε συμπεράσματα” συνεχίζω με το εξής:
“«Σκοπεύω να κάνω μνημεία για τους Εβραίους Θεσσαλονικείς μάρτυρες και την Επανάσταση των Νεότουρκων», επισημαίνει σε συνέντευξή του στην«Ελευθεροτυπία», ο νεοεκλεγείς Δήμαρχος Θεσσαλονίκης, Γιάννης Μπουτάρης.
Όσο για τον Μητροπολίτη Άνθιμο, σημειώνει: «Παπά, ξύρισε τα γένια και κάνε κόμμα αγόρι μου. Δεν μπορείς να ανακατεύεσαι σε αυτό το επίπεδο σε κοσμικά θέματα».
Παρακάτω παρατίθεται απόσπασμα σπ’ τη συνέντευξή του Γ. Μπουτάρη στον Άρη Χατζηγεωργίου:
«Μετά το θέμα με την προσευχή των μουσουλμάνων με ρώτησαν τι θα κάνω για τζαμί. Είπα, εγώ θα φωνάξω τη μουσουλμανική κοινότητα και θα τους πω: Ορίστε, αυτός είναι ο χώρος, χτίστε το τζαμί σας».
«Είναι μερικά πράγματα που δεν τα ξέρει η Θεσσαλονίκη γιατί δεν διαβάζει Ιστορία. Η πλατεία Ελευθερίας ονομάστηκε έτσι από τον Κεμάλ Ατατούρκ. Εκεί ξεκίνησε η Επανάσταση των Νεότουρκων. Στην πλατεία αυτή σκοπεύω να κάνω υπόγειο πάρκινγκ τετραώροφο και επάνω μνημεία για τους Εβραίους Θεσσαλονικείς μάρτυρες και την Επανάσταση των Νεότουρκων».
Με στόχο;
«Να έρθουν 300.000 Τούρκοι και 300.000 Εβραίοι να προσκυνούν τα πατρογονικά τους. Πώς πάμε εμείς στην Κωνσταντινούπολη, προσκυνάμε την Αγια-Σοφιά και χώνουμε τα ωραία μας λεφτά; Στις 26 Οκτωβρίου έφυγαν από τη Σαλονίκη 5.000 και πήγανε στην Πόλη. Θα μας πέσει άσχημα να έρχονται και εδώ; Ας πιστεύουν ό,τι θέλουν -άσε που δεν μπορείς να αρνηθείς την Ιστορία, ότι αυτοί οι άνθρωποι ζούσαν εδώ».
…. λοιπόν;;;
Αν θέλετε να συνεχίσετε τη συζήτηση επί της συγκεκριμένης επίκαιρης θεματολογίας, παρακαλούμε κάντε το εδώ: http://www.xfd.gr/xfd-news/προκλητικές-δηλώσεις-νέου-δημάρχου#respond