Loading...Κρίση της Παιδείας
Προοιμιακά να σημειώσουμε πως δεν είμαστε ούτε οι αρμόδιοι ούτε οι ειδικοί για να επισημάνουμε τα χρονίζοντα και μάλλον αιωνίως διαιωνιζόμενα και ουδέποτε λυόμενα προβλήματα της ελληνικής Παιδείας. Το τούνελ είναι εξόχως σκοτεινό και φώς ουδαμού.
Όλοι οι άμεσα εμπλεκόμενοι και φυσικά ενδιαφερόμενοι —γονείς, μαθητές, δάσκαλοι, καθηγητές— στη λεγόμενη υπόθεση της Παιδείας ομολογούμε πως αυτή διέρχεται κρίση μοναδική. Και το πώς λειτουργεί η Παιδεία θα μας το δείξει το παράδειγμα που ακολουθεί ίσως φανεί υπερβολικό ή ακραίο ή κάτι το ασυνήθιστο. Μήπως όμως υπάρχουν και ακόμα χειρότερα παραδείγματα που δεν φτάνουν στην επιφάνεια και δεν βλέπουν το φως της δημοσιότητας; Να δούμε το συγκεκριμένο παράδειγμα που το αλιεύσαμε από την εφημερίδα «Καθημερινή» και με τίτλο βολεμένη ψευτοελίτ του Αλέξη Παπαχελά:
«Άκουσα πρόσφατα μια ιστορία που με προβλημάτισε για το πόσο βαθειά στο ελληνικό DNA έχει μπεί το στοιχείο της διαφθοράς και της κομπίνας. Μία κυρία προσήλθε στον δάσκαλο του παιδιού της, σε μεγάλο ιδιωτικό σχολείο, και διαμαρτυρήθηκε έντονα για το βαθμό που είχε πάρει το παιδί της σε μια εργασία. Ο δάσκαλος της εξήγησε πως η εργασία δεν άξιζε αλλά η κυρία επέμενε. Στο τέλος, εξοργισμένη, δήλωσε μάλιστα το εξής καταπληκτικό: «Δεν ξέρω τι μου λέτε, κύριέ μου. Εγώ πλήρωσα 200 ευρώ σε δασκάλα που δουλεύει εδώ, στο ίδιο σχολείο, για να μου ετοιμάσει αυτήν την εργασία». Και φυσικά σχολιάζει ο δημοσιογράφος «έχουμε δηλαδή μια κυρία που θεωρεί απολύτως φυσικό να πριμοδοτεί την κομπίνα του παιδιού της παραβιάζοντας κάθε κανόνα και κάθε ηθική, ένα κακομαθημένο παιδί που μαθαίνει από πολύ νωρίς πως «όλα αγοράζονται, αρκεί η τιμή να είναι σωστή», και μια δασκάλα που έχει κάνει τη μάθηση παρεμπόριο του αισχίστου είδους. Και η κατάληξη : «η ιστορία είναι τρομακτική γιατί δείχνει πως έχουμε γίνει μια κοινωνία που, με διάφορες δικαιολογίες και εκλογικεύσεις, έχει αποφασίσει ότι μπορεί να παραβιάζει όποιον κανόνα θέλει». (ΓΝΩΜΕΣ Κυριακή 12 Ιουλίου 2010).
Και ολοκληρώνουμε τις σκέψεις μας με την κατάθεση γνώμης δύο υπευθύνων ανθρώπων «για τα άλυτα προβλήματα της Παιδείας» που δημοσιεύτηκαν στην «Καθημερινή» στη στήλη ΚΟΙΝΩΝΙΑ (Κυριακή 11 Οκτωβρίου 2009):
«Ό,τι και να λεχθεί για τα προβλήματα της εκπαίδευσης, είναι πλέον κοινότοπο. Επί χρόνια, όλοι εστιάζουν στη σημασία των μεταρρυθμίσεων ως έναν από τους πυλώνες για την ανάπτυξη της χώρας. Όμως επί χρόνια τα νερά παραμένουν στάσιμα – το τέλμα είναι δεδομένο. Η ελληνική εκπαίδευση έχει ανάγκη από στρατηγικό σχεδιασμό ώστε να μην επαναληφθούν τα λάθη του παρελθόντος,… η ελληνική εκπαίδευση έχει, επίσης, ανάγκη και από καλή διαχείριση ώστε να δίνονται λύσεις στα καθημερινά προβλήματα, τα οποία, καθώς επαναλαμβάνονται κάθε χρόνο, ενισχύουν την εικόνα της ήσσονος προσπάθειας, της αναξιοκρατίας, του ωχαδελφισμού…». (Απόστολος Λακάσας)
Ο κ. Δημήτρης Βλάχος ομότιμος καθηγητής του ΑΠΘ και μάλιστα τέως πρόεδρος του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου —που είδε δηλαδή τα πράγματα από πολύ κοντά— καίρια επισημαίνει: «Όλες οι προσπάθειες στην Παιδεία έγιναν χωρίς ποτέ να ελεγχθεί «τι επιτυγχάνει, τι αποτυγχάνει και για ποιον λόγο». Και ο σωστός καταληκτικός του λόγος «η αντιμετώπιση των προβλημάτων του εκπαιδευτικού μας συστήματος αποτελεί θέμα άμεσης προτεραιότητας για τη χώρα. Ταυτόχρονα, η πολυπλοκότητα των προβλημάτων και η ταχύτητα μεταβολής των κοινωνικών συνθηκών επιβάλλουν τη συνεχή παρακολούθηση του συστήματος με στόχο την ανατροφοδότηση του εκπαιδευτικού σχεδιασμού».
Και τώρα η κρίση της Νεότητας
Ο θυμόσοφος ελληνικός μας λαός για όλες σχεδόν τις λεπτομέρειες του κοινωνικού μας βίου έχει και μια εύστοχη και ιδιότυπη απάντηση όταν δεν ερωτάται η γνώμη του για τα μεγάλα προβλήματα του έθνους μας, και φυσικά η Παιδεία δεν είναι από τα μεγάλα αλλά το μεγαλύτερο!
Και για την Παιδεία μας κάπως έτσι θα μπορούσε να εκφραστεί: «κατά μάνα κατά κύρη κάναμε και γιο Ζαφείρη». Με απλά λόγια, τέτοια η Παιδεία μας τέτοια και τα Παιδιά της. «Ισχυρίζομαι, έλεγε και ο αείμνηστος Τάσος Λιγνάδης —και μάλιστα με κεφαλαία γράμματα— ότι τα Εξάρχεια δεν είναι συνοικία της Αθήνας. Είναι εικόνα της εποχής μας. Και τις εικόνες της εποχής τις δίνει πάντα η νεολαία της. Η νεολαία είναι η φωτογραφία της εποχής… τα παιδιά μας είναι παιδιά της εποχής μας. Η εποχή μας είναι δική μας κατάκτηση, δική μας ευθύνη, δική μας λογοδοσία, δική μας αλαζονεία και κυρίως δική μας «Παιδεία». Με πόνο δε πολύ ερωτά και διερωτάται γι’ αυτό το κατάντημα: «ποιος προετοίμασε και ποιος τροφοδοτεί το σύμπτωμα των Εξαρχείων; Ποιος έχει σμπαραλιάσει τον άξονα της εκπαίδευσης; Ποιος έχει κάνει κανόνα και ρυθμό ζωής την ασυδοσία; Ποιος έχει μεταμορφώσει την καθημερινότητα σε μια διαρκή υπολανθάνουσα εγκληματικότητα; …ποιος έδιωξε το φόβο του Θεού και τον έλεον από άργιλο, η ηλικία της οποίας εκτιμάται ότι είναι μεγαλύτερη του Ανθρώπου από το σχολείο, την οικογένεια και την κοινωνία;».
Κανένας συνετός άνθρωπος δεν μπορεί να ισχυρισθεί πως οι νεολαίες άλλων εποχών ήσαν ιδανικές ή πρότυπα αγωγής· κάθε άλλο. Να ακούσουμε μια τέτοια φωνή: «η σημερινή νεολαία είναι διεφθαρμένη μέχρι τα τρίσβαθα της ψυχής της, είναι κακή και άθρησκη και νωθρή. Δεν θα γίνει ποτέ σαν την νεολαία του παρελθόντος και θα σταθεί ανίκανη να διασώσει τον πολιτισμό μας». Αυτά τα λόγια βρέθηκαν γραμμένα σε μια βαβυλωνιακή πινακίδα από άργιλο, η ηλικία της οποίας εκτιμάται ότι είναι μεγαλύτερη των 3000 ετών.
Όσο τώρα για τις ημέρες μας να πούμε πως «η σύγχρονη νεολαία είναι καλύτερη, όχι διότι κάνει λιγότερο κακό, αλλά διότι είναι πιο ειλικρινής». (Χάνς Κύνγκ)
Ένας σύγχρονος στοχαστής —συγγραφέας, με ένα δραματικό τέλος, ο Ζαν Ρενέ Υγκνέν— επισημαίνει: «Η νέα γενεά μας φαίνεται αλλαγμένη, τρομαγμένη, άγρια, σαν να κινείται μέσα σ’ ένα χάος απελπισίας… Η φτώχεια και η ξηρότητα μου φέρνουν τρόμο. Η σύγχρονη κρίση απ’ την οποία και εγώ υποφέρω αυτή την στιγμή είναι: απουσία θελήσεως, απουσία πράξεως, ανία, μίσος του άλλου, έλλειψη θελήσεως. Και η αγάπη σημαίνει να μοιράζεσαι με κάποιον το αίσθημα πως είσαι θνητός. Εποχή καταπτώσεως, εποχή που ξεχνά πως υπάρχει ένα τέλος σ’ όλα. Εποχή επίσης ατομικής καταπτώσεως. Ερωτισμός, φιλαργυρία, πάθη και λοιπά. Η σύγχρονη συνείδηση λειτουργεί άσχημα. Και η δική μου επίσης, εδώ κι’ ένα χρόνο.
Πώς θα ξεπεράσουμε την κρίση στην Παιδεία;
Για να μιλήσουμε με τη γλώσσα της σκληρής ειλικρίνειας, η κρίση της Παιδείας ανθρωπίνως δεν είναι δυνατόν να ξεπερασθεί. Και τούτο επειδή θεωρούμε ως κέντρο μόνο τον υλικο-υλιστικό άνθρωπο, το πλήθος των ανεξέλεγκτων ορέξεών του και φυσικά όλων των αθεμίτων ηδονών.
Όλοι οι προγραμματισμοί της σημερινής Παιδείας μάλλον συντηρούν ή και το χειρότερο τροφοδοτούν και υπηρετούν τους παραπάνω στόχους. Επομένως οι λύσεις που προτείνονται είναι ανέφικτες αλλά και ανώφελες, αφού δεν μπορούν μόνο οι οικονομικοί παράγοντες —ερήμην κάθε αρετής— να δώσουν κάποιο φώς κάποια βάσιμη ελπίδα για ένα αξιοπρεπές και με ανθρώπινο —έστω και λίγο— πρόσωπο σύστημα αξιών που θα πηγάζουν από τους οραματισμούς της Παιδείας, και κατ’ επέκταση να νοηματίζουν τους τρόφιμούς της, δηλαδή τους νέους ή πιο απλά τα παιδιά μας!
Και η δυναμική λύση που προτείνεται
Από Ορθοδόξου πλευράς τα προβλήματα θα λυθούν, όταν η σπονδυλική στήλη της Παιδείας δεν θα είναι αποκλειστικά και μόνο ανθρωποκεντρική αλλά θεοκεντρική. Μία Παιδεία που θα συνδέεται άρρηκτα με την Παράδοσή μας, που ναι μεν δεν παραθεωρεί την γνώση, αλλά την ιεραρχεί στη σωστή της θέση —δεν είναι πανάκεια επί παντός επιστητού— στην πυραμίδα των αξιών, και κινητήριος μοχλός θα είναι η διαμόρφωση προσωπικότητας του νέου ανθρώπου, που υποτίθεται ότι υπηρετεί η Παιδεία, με προεκτάσεις αιωνιότητος. Να μπορεί να φτάσει σ’ ένα τέτοιο οριακό σημείο ώστε «να δημιουργεί ως αθάνατος και να ζεί ως ετοιμοθάνατος»!
Ο άγιος των ημερών μας, κορυφαίος σέρβος θεολόγος και σφόδρα φιλέλληνας, πατήρ Ιουστίνος Πόποβιτς γράφει θεοφώτιστα:
«…Το σχολείον είναι το δεύτερον ήμισυ της καρδίας του Θεανθρώπου, η δε Εκκλησία το πρώτον… Οι άγιοι είναι οι πλέον τέλειοι φωτισταί και παιδαγωγοί· όσον αγιώτερον ζη ο άνθρωπος, τόσον γίνεται καλύτερος παιδαγωγός και φωτιστής».
Η Παιδεία μας τότε μόνο θα διαμορφώνει προσωπικότητες, όταν πέρα από τις στείρες και αυτονομημένες γνώσεις θα ανοίγει ορίζοντες, θα δίνει προοπτικές αλλά και δυναμικές, στις εκάστοτε παρουσιαζόμενες περιστάσεις, σωτήριες λύσεις, που εξυπακούεται θα είναι εφικτές, δηλαδή πρακτικά εφαρμόσιμες «στον καθ’ ημέραν βίον».
Όμως μία τέτοια αληθινή «παιδεία» της Παιδείας μας πρέπει απαραιτήτως να έχει βάση την ταπείνωση, που θα είναι και το κλειδί όλης της υπόθεσής μας. Και για μια τέτοια λύση θα δώσουμε το λόγο στον ασκητικό αγιασμένο λόγο:
«Ερωτώντος ποτέ του αββά Αρσενίου τινά γέροντα Αιγύπτιον περί ιδίων λογισμών, έτερος ιδών αυτόν είπεν· αββά Αρσένιε, πώς τοσαύτην παίδευσιν Ρωμαϊκήν και Ελληνικήν επιστάμενος τούτον τον αγροίκον περί των σών λογισμών ερωτάς; Ο δε είπεν προς αυτόν· την μέν Ρωμαϊκήν και Ελληνικήν επίσταμαι παίδευσιν· το δε αλφάβητον τούτου ούπω μεμάθηκα»!
Όταν ο άνθρωπος και εν προκειμένω ο νέος άνθρωπος, ο μαθητής, ο σπουδαστής, ο επιστήμονας ο «μορφωμένος» έχει ως θεμέλιο της «διά βίου» μάθησής του την ταπείνωση, δηλαδή την επίγνωση της πολλαπλής άγνοιάς του και του περιορισμένου των γνώσεών του, τότε και μόνον τότε υπάρχουν βάσιμες ελπίδες ανάκαμψης και επιστροφής της «διά βίου» ανερμάτιστης Παιδείας μας στο σπίτι του Πατέρα της για να ακούσει τον πιο παρήγορο λόγο επιτέλους: «έγειρε, άρον —τον άρρωστο— κράβαττόν σου και περιπάτει».
Τι λέτε λοιπόν όλοι εσείς οι εμπλεκόμενοι; Να το ελπίσουμε, να το περιμένουμε; Να δώσει ο Θεός!
ΣΑΒΒΙΔΗΣ ΠΑΥΛΟΣ,
ΘΕΟΛΟΓΟΣ ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ 5ΟΥ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΒΕΡΟΙΑΣ
«…Το σχολείον είναι το δεύτερον ήμισυ της καρδίας του Θεανθρώπου, η δε Εκκλησία το πρώτον… Οι άγιοι είναι οι πλέον τέλειοι φωτισταί και παιδαγωγοί· όσον αγιώτερον ζη ο άνθρωπος, τόσον γίνεται καλύτερος παιδαγωγός και φωτιστής»…. γράφει ο πατήρ Ιουστίνος, με φωτισμό Κυρίου! Και βλέπουμε με πόση επιτυχία εφαρμόζεται από το ενεργό δυναμικό του συστήματος παιδείας σήμερα! Θυμάμαι ότι συνάντησα κάποτε έναν φωτισμένο ιερέα, απόφοιτο της Θεολογικής σχολής Αθηνών, ο οποίος θέλοντας να μεταδώσει το θρησκευτικό φρόνημα μέσα στους χώρους των σχολείων, θα έκανε κατατακτήριες εξετάσεις στο Παιδαγωγικό τμήμα. Έλεγε ότι ο δάσκαλος, καταλαμβάνει τις περισσότερες ώρες μέσα στο 24ωρο ενός παιδιού και πως είναι εκείνος υπεύθυνος για την ηθικοπνευματική καλλιέργεια του παιδιού…
Όταν γεμίσουν με τέτοιους δασκάλους, με αληθινούς παιδαγωγούς τα σχολεία, τότε μόνο μπορούμε να ελπίζουμε στην υλοποίηση των λόγων του πατρός Ιουστίνου. Δυστυχώς, η πραγματικότητα του σήμερα, άλλα έχει να μας διδάξει… μοντέρνοι και προοδευτικοί δάσκαλοι γεμίζουν τα σχολεία, μαθαίνοντας στους μαθητές τι σημαίνει ζωή χωρίς Θεό… ζωή δίχως νόημα.
Ο Θεός πέθανε… τον σκοτώσαμε και μείναμε ορφανοί!
Καλή μας χρονιά στο site με ωφέλιμες και επικοικοδομητικές συζητήσεις!! η αλήθεια είναι πως πεθύμησα τη συναναστροφή μας και την περίμενα με λαχτάρα! Ωραία τα νέα “λουκ”-εικονίδια- αρκετών, πρωτοποριακά!!
Ως προς το θέμα μας τώρα, δύσκολα τα πράγματα στην παιδεία, ας το αναγνωρίσουμε αλλά όχι και να τα βάψουμε μαύρα. Υπάρχει ακόμη η καλή, έστω και λιγοστή, μαγιά των κατό το δυνατόν “σωστών” με φόβο Θεού εκπαιδευτικών. Με την προσευχή όλων, η προσπάθεια τους στηρίζεται και αποδίδει. Άλλωστε, ο Κύριος είναι ο ανώτερος “Υπουργός Παιδείας”, Αυτός κρατά το θέμα, όπως και όλα, στα χέρια Του, σ’Αυτόν δίνουμε αναφορά, απ’ Αυτόν παίρνουμε συμβουλές και στήριξη. Οι υπόλοιποι είναι όλοι υπουργοί και προϊστάμενοι μόνο στα χαρτιά και σίγουρα μόνο για τις καρέκλες τους.
Σκεφτόμουν, ακόμη, καθώς διάβαζα την τελευταία σου πρόταση: “Ο Θεός πέθανε… τον σκοτώσαμε και μείναμε ορφανοί!” … επέτρεψε μου αδελφικά να διαφωνήσω. Διάβασα κάπου πως κάθε πρωί στην προσευχή λέμε “Πάτερ ημών..” στο εξής, λοιπόν, είναι στο χέρι μας κατά πόσο θα περάσουμε ορφανοί ή όχι την ημέρα μας.
Αδελφέ Νεοσσέ, χαίρε!
Από την αρχή θα ήθελα να σε διαβεβαιώσω πως το σύνολο των θέσεών σου με βρίσκει καθ’όλα σύμφωνη! Για κάποιο λόγο παρεξηγήθηκα… δεν είχα την πρόθεση, πίστεψέ με! Αν έκανα λόγο για “δολοφονία”, αν θες, από μέρους μας, έναντι Του Θεού, το έκανα μιλώντας μεταφορικά, προφανώς, θέλωντας να δείξω την πιο ακραία ίσως, πλευρά της τραγικής αυτης κατάστασης, την οποία και βιώνουμε! Δε θα σου πω πως δεν πιστεύω ότι υπάρχουν και άτομα που όταν επικαλούνται Τον Θεό-Πατέρα το κάνουν απόλυτα συνείδητα… όμως τί γίνεται με τους άλλους; Αυτοί είναι που χρίζουν σημασίας προτίστως κι έπειτα όλοι οι άλλοι..
Σαν κι εσένα, θέλω να υπακούω σε νόμους μιας άλλης “Κυβερνήσεως”, ενός άλλου “Καθεστώτος” και φυσικά, δεν εννοώ πολιτικού, για να μην παρεξηγηθώ πάλι!
Επειδή, λοιπόν, οι “κουμανταδόροι” είναι άλλοι και επιτάσσουν, αν θες, ή απλά προστάζουν νέες και σύγχρονες, βεβαίως, παιδαγωγικές μεθόδους, οι οποίες και φυσικά αναπαράγουν το ελεύθερο φρόνημα, το οποίο και δεν υποτάσσεται σε θρησκείες, αξίες, ήθη κι άλλα τέτοια χαζά, είπα κι εγώ να προσεγγίσω το θέμα από την πιο ακραία του, ίσως, σκοπιά…
Μόνος σου μίλησες, έμμεσα, για κάποια πρότυπα εκπαιδευτικών, τα οποία σπανίζουν βέβαια, αλλά υπάρχουν! Συμφωνώ απόλυτα… αλλά το κακό είναι ότι δε φαίνονται! Και θα μου πεις: Είναι ανάγκη να φαίνονται;
Δεν είναι λες; Εγώ λέω πως, ναι…
Γι’αυτά τα πρότυπα, γι’ αυτές τις μορφές, γίνεται τώρα λόγος! Είθε ο Θεός να τους δυναμώνει! Είθε ακόμη, να φέρει κι άλλους στο δρόμο Του! Ο οποίος, λόγω του δύσβατου και απότομου που τον διακρίνει, μένει σχεδόν, άδειος!
Ξέρεις γιατί; Γιατί όλοι θέλουν να πάνε μπροστά, όχι ψηλά! Κι όταν κρατάς το σταυρό στο χέρι, δεν πας μπροστά… πας ψηλά!
Αυτό το ύψος είναι που φοβόμαστε…
Νιώθω τυχερός που συζητούνται τέτοια θέματα εδώ μέσα. Συνήθως οι φοιτητές κατηγορούνται για επιφανειακή θεώρηση των πραγμάτων, αλλά στα λόγια σας διακρίνω μεγάλη οξύνοια, όσο και μια διάθεση ποιητική.
Θα ήθελα να σταθώ σε μία φράση της Αιθεροβάμονος, η οποία πέρα από το αυθεντικά σημαινόμενό της (το οποίο κατανοώ), μου δημιούργησε τον εξής συνειρμό:
“…αναπαράγουν το ελεύθερο φρόνημα, το οποίο και δεν υποτάσσεται σε θρησκείες, αξίες, ήθη κι άλλα τέτοια χαζά…”.
Θεωρώ πως οι πραγματικά ελευθερόφρονες άνθρωποι δεν είναι αυτοί που δεν μπορούν να εκτιμήσουν τίποτα πέρα από τα στενά συμφέροντά τους, αλλά αυτοί που έχουν χειραφετηθεί από το φρόνημα της φιλαυτίας και γι’ αυτό ακριβώς υποτάσσονται ολοκάρδια στο Λόγο του Θεού. Εμείς οι υπόλοιποι απλά φαντασιωνόμαστε την ελευθερία, κάπως σαν τις σκιές στο σπήλαιο του Πλάτωνα.
Κάποτε, είπε ο π.Αστέριος Χατζηνικολάου, σε κάποια ομιλία του, ότι όσο περισσότερο δενόμαστε με Τον Κύριο, τόσο πιο ελεύθεροι όχι μόνο γινόμαστε, αλλά κυρίως… νιώθουμε!
Σημασία δεν έχει να κάνεις κάτι με βάση μια τυπική διάταξη ή ακόμη και μια σταθερή κατανομή του χρόνου μας, είτε αυτό αφορά την προσευχή και τη Λατρεία γενικότερα, είτε αφορά τον τρόπο με τον οποίο συμπεριφερόμαστε… τις πράξεις μας! Σημασία έχει, κατ’ εμέ, να εντάξεις στη ζωή σου Τον Θεό, με τρόπο τέτοιο, που να αισθάνεσαι ότι πραγματικά σε ελευθερώνει από τα δεσμά του κόσμου τούτου και πως σε κάνει να υποψιαστείς κάτι από αυτό το “κάτι” τόσο Μεγάλο…
Επί της ουσίας όμως, όταν κάποιος και συγκεκριμένα, κάποιος παιδαγωγός, καταφέρει να ζει και να βιώνει Τον Κύριο και όσα Εκείνος δίδαξε, τότε έχει καταφέρει το παν. Όταν καταφέρει να μεταδώσει, να μεταλαμπαδεύσει τους λόγους Του Φωτός, τότε δεν κέρδισε μόνο αυτός ο ίδιος… οδήγησε στην πόρτα του Παραδείσου κι άλλες ψυχές.
Δεν είναι τυχαίος ο λόγος που αναφέρει ότι η πόρτα του Παραδείσου είναι μικρή και πως για να τη διαβείς, πρέπει να σκύψεις, ή να είσαι… παιδί. Είναι τραγικό το πως κάποιοι επιτεδευμένα, συνεχώς το αναιρούν…!
Ακόμα δεν ιδρύθηκε η «Ένωση Αθέων» και το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν προμηνύονται καλά αποτελέσματα ιδιαίτερα στο χώρο της παιδείας για τον οποίο ο κάθε «ειδικός» εκφέρει γνώμη και θέλει και να την επιβάλλει…
http://www.cosmo.gr/News/Hellas/298001.html
Δε νομίζω ότι με φοβίζει μια “Ένωση Αθέων”. Ίσα-ίσα. Όσο πιο ξεκάθαρα τοποθετεί κάποιος τον εαυτό του σε μια ομάδα, ξεχωρίζει κιόλας από τους υπόλοιπους. Μήπως είναι καλύτερα να μιλάμε για τα ίδια πράγματα (μάθημα θρησκευτικών, χωρισμός κράτους-εκκλησίας κτλ.) και να νομίζουμε ότι οι πρώτοι εισηγητές τους είναι… συνειδητοί ορθόδοξοι χριστιανοί;!
Συμφωνώ απόλυτα με αυτό που λες. Φυσικά και δεν πρέπει να μας φοβίζει κάτι τέτοιο, αλλά σίγουρα πρέπει να μας προβληματίζει. Μέχρι τώρα όσοι σύλλογοι, ενώσεις κλπ. είχαν αντίστοιχο περιεχόμενο προσπαθούσαν να το καλύψουν ή τελοσπάντων προσπαθούσαν να κινούνται πιο καλυμμένα. Τώρα είναι πολύ ξεκάθαρα όλα (θετικό φυσικά), αλλά μήπως δεν φοβούνται πλέον; θεωρούν ότι έχουμε φτάσει σε μια κατάσταση που οι περισσότεροι συμφωνούν με τις απόψεις τους και δεν αντιδρούν; (μπορεί να είμαι και τελείως άστοχη).
Κυριες Κυριοι,
Παρακαλω πολυ να μου επιτρεψετε να σας πω σχετικα με αυτο που ειπε ο Ιουστινος Ποποβιτς οτι: “Το σχολείον είναι το δεύτερον ήμισυ της καρδίας του Θεανθρώπου, η δε Εκκλησία το πρώτον” οτι, προφανως, ο συγχωρεμενος εκανε λαθος διοτι η Εκκλησια ειναι ολοκληρη η καρδια και ολοκληρο το σωμα του Θεανθρωπου.
Με εκτιμηση και φιλία
Γεωργιος Θεοδοσιου