«Τα μωρά του κόσμου εξελέξατο ο Θεός»
Είναι καιρός τώρα που ακούω για τον Dr. Hendrin. Είναι διάσημος και κάπως μυστήριος ουρολόγος, με εκπληκτική δυνατότητα αναπλαστικών επεμβάσεων σε μικρά παιδάκια που έχουν γεννηθεί με συγγενείς δυσπλασίες. Με εντυπωσιακό τρόπο και ιδιοφυείς τεχνικές, θεραπεύει παθήσεις. Είναι πολύ δύσκολος να τον πλησιάσεις. Φαίνεται φοβερά απόμακρος. Αλλά όλοι λένε ότι κάνει θαύματα. Αντοχή απαράμιλλη. Την περασμένη Τρίτη πήγε στη Φρανκφούρτη, έκανε μια εγχείρηση που μόνον αυτός αναλαμβάνει να κάνει παγκοσμίως, γύρισε την Παρασκευή στη Βοστώνη και σήμερα Κυριακή μεσημέρι φεύγει για το Χόνγκ – Κόνγκ, από όπου θα επιστρέψει την Τετάρτη.
Την Πέμπτη έχουμε ραντεβού. Ύστερα από πολλές συναντήσεις ανέλαβε να εξετάσει τον Χρυσοβαλάντη, ένα παιδάκι μόλις δυόμιση ετών από την Κρήτη. Γεννήθηκε το κακόμοιρο με μία σειρά ανατομικών παθήσεων του ουροποιητικού. Οι γονείς του, δυο απλοί άνθρωποι, δεν ήξεραν τι να κάνουν. Πήγαν στους γιατρούς στο Ηράκλειο, αυτοί τους έστειλαν στην Αθήνα. Όλες οι ενδείξεις ήταν αποκαρδιωτικές. Όταν οι γιατροί δεν απαντούν με σαφήνεια, όταν αρχίζουν να μιλούν για τον Θεό, όταν σου υποδεικνύουν την υπομονή, καταλαβαίνεις ότι τα πράγματα είναι ανησυχητικά. Ο Χρυσοβαλάντης χρόνισε και σε λίγο πλησιάζουν τα δεύτερα γενέθλιά του. Από πουθενά δεν προέκυπτε λίγη ελπίδα.
Μια μέρα, η κ. Ανδρονίκη, η μητέρα του, πηγαίνει στο supermarket να ψωνίσει. Βρίσκεται μπροστά σε κάτι ράφια. Ακριβώς από πίσω δυο γυναίκες συνομιλούν:
-Είναι εκπληκτικό αυτό που συμβαίνει. Η ξαδέλφη μου είχε ένα κοριτσάκι που γεννήθηκε χωρίς κύστη. Μεγάλωσε με σωληνάκια και ουρολοιμώξεις. Οι άνθρωποι είχαν πραγματικά καταταλαιπωρηθεί και η μικρούλα ζούσε ένα μαρτύριο. Τελικά, βρήκαν τρόπο και πήγαν στη Βοστώνη. Εκεί υπάρχει ένας γιατρός που κάνει θαύματα! Τον βρήκαν και τους δέχτηκε. Η εγχείρηση κράτησε δεκαέξι ώρες. Πέρασε τώρα μία εβδομάδα και το κοριτσάκι είναι μια χαρά. Τους είπε μάλιστα ότι, όταν μεγαλώσει, θα μπορέσει να γίνει και μητέρα.
Η κ. Ανδρονίκη αφήνει τα ψώνια και πηγαίνει να συναντήσει τις γυναίκες. Τους λέει το πρόβλημά της, παίρνει πληροφορίες και σε δύο εβδομάδες βρίσκεται με τον Χρυσοβαλάντη στην Αμερική.
Αρχίζοντας εξετάσεις η μία μετά την άλλη. Ο γιατρός ακόμη δεν λέει τίποτα. Μόνο ρωτάει, εξετάζει το παιδί και σκέφτεται. Ούτε απογοήτευση ούτε όμως και ελπίδες. Τους είπε ότι θέλει να σκεφτεί, για να δει αν θα προσπαθήσει να κάνει κάτι. Κάθε παιδάκι είναι και ξεχωριστή περίπτωση. Οι πληροφορίες λένε ότι ο γιατρός αναλαμβάνει μόνο περιπτώσεις που αισθάνεται ότι τελικά μπορεί κάτι να κάνει. Κλείνει το περίφημο ραντεβού της Πέμπτης. Μου ζητούν από το Νοσοκομείο να συνοδεύσω τη μητέρα, για να βοηθήσω στη μετάφραση.
Φρόντισα προηγουμένως να τη γνωρίσω. Μια απλή, συμπαθής κοπέλα, με εμφανή τα σημάδια της αγωνίας και της ταλαιπωρίας επάνω της. Έμεινε πίσω στην Ελλάδα ο άνδρας της με το νεογέννητο μωρό τους και ήλθε αυτή στην Αμερική, χωρίς σιγουριά, χωρίς χρήματα, χωρίς γνώση της Αγγλικής, χωρίς καμία γνωριμία, με μοναδικούς συνοδούς την αγάπη στο παιδάκι της και την ελπίδα.
Ρώτησα για το όνομα του παιδιού και μου είπε ότι λέγεται Χρυσοβαλάντης. Το παιδάκι είναι ταμένο, σκέφτηκα. Τί ευλογία! Δεν είμαστε μόνοι. Από κάπου μας παρακολουθεί ειδικά ο Θεός. Δεν θα μας αφήσει. Η μητέρα μιλάει για τον γιατρό και το Νοσοκομείο, αλλά κάπου – κάπου αναφέρει και το όνομα της Παναγίας και την αγία Ειρήνη. Εμφανής πίστη λαϊκού χαρακτήρα αλλά καλής ποιότητος. Ό,τι πρέπει για την περίπτωσή μας.
Ήλθε η Πέμπτη. Ανεβαίνουμε με το ασανσέρ στον 5ο όροφο του Νοσοκομείου. Εκεί είναι το γραφείο του περίφημου γιατρού. Να δούμε τι θα πει. Θα αναλάβει την εγχείρηση ή θα μας πει ότι δεν μπορεί; Η κ. Ανδρονίκη αγχωμένη σταυροκοπιέται. Ίσως δεν καταλαβαίνει ακριβώς γιατί.
Φτάνουμε στο γραφείο. Μας περιμένει η γραμματέας χαμογελαστή εξωτερικά αλλά ανέκφραστη στην ουσία. Περιμένουμε περίπου δέκα λεπτά. Η κακομοίρα η κ. Ανδρονίκη δεν βολεύεται με τίποτα. Θέλει μόνο την επιβεβαίωση ότι κάτι μπορεί να κάνει αυτός ο άνθρωπος. Σε λίγο εμφανίζεται ο γιατρός. Πομπώδης, επιβλητικός, σοβαρός, αδιαπέραστος στην έκφραση. Περιγράφει την όλη κατάσταση, αναφέρεται αναλυτικά στον προβληματισμό του, εξηγεί περίφημα τη σκέψη του, αλλά δεν βιάζεται καθόλου. Τελικά, μας κλείνει ημερομηνία για εγχείρηση και λέει ότι θα προσπαθήσει. Η μητέρα εκτονώνεται πέφτοντας επάνω του και ρωτώντας:
-Δηλαδή, τί θα κάνετε, γιατρέ;
Ο γιατρός ψυχρός της απαντά.
-Πιστεύεις στον Θεό;
– Πιστεύω, αποκρίνεται εκείνη.
– Εγώ είμαι ο Θεός.
Κάνει μια παύση και συνεχίζει:
-Δηλαδή, όταν κάποιος πιστεύει στον Θεό, δεν ρωτάει τί Αυτός θα κάνει˙ απλά Τον εμπιστεύεται. Κι εγώ δεν ξέρω τι θα κάνω. Θα αποφασίσω την ώρα της εγχείρησης. Πάντως ο Βαλάντης θα πάει καλά.
Ο άνθρωπος κεντάει. Η εγχείρηση κράτησε σχεδόν είκοσι δύο ώρες. Άλλαξαν τρεις βάρδιες τεχνικώς και νοσηλευτών. Αυτός άγρυπνος. Λίγο ξεκουράζεται και επανέρχεται. Κοιτάζει, σκέφτεται, επινοεί, σχεδιάζει, αποφασίζει και προχωράει. Κανείς δεν ξέρει τι τελικά θα κάνει. Ούτε και ο ίδιος. Άρχισε στις 11 το πρωί και τελείωσε την επομένη στις 8:30. Τα έφτιαξε όλα. Ο μικρός όμως Χρυσοβαλάντης θα έπρεπε για οκτώ μήνες στην αρχή να περάσει από βασανιστικές διαδικασίες και στη συνέχεια να κάνει άλλες τρεις μικρές επεμβάσεις.
Ταλαιπωρία αφάνταστη για ένα μικρό παιδάκι. Ταλαιπωρία φυσική και ψυχική και για τους γονείς του τεράστια. Τα ερωτήματα για το μέλλον του παιδιού πολλά και αναπάντητα. Τελικά η χειρουργική επιτυχία είναι αδιαμφισβήτητη. Το παιδί θα ζήσει. Πώς όμως, κανείς δεν γνωρίζει ούτε μπορεί να εγγυηθεί. Αν για να ζήσει κανείς δεν πρέπει να ζει, τότε τί αξία έχει η ζωή;
Από την άλλη πλευρά, αν αυτή η προσπάθεια της επιστήμης να δώσει ζωή δεν βασίζεται στην αλαζονεία, αλλά κυριαρχείται από αγάπη, τότε ποιός, αλήθεια, μπορεί να αμφισβητήσει το επίτευγμά της; Ποιός μπορεί να ισχυριστεί ότι η αξία του ανθρώπου υποβιβάζεται από το μέτρο της αναπηρίας του; Πόσες φορές ο θησαυρός του προσώπου δεν αναδεικνύεται από το μέγεθος ακόμη και της διανοητικής ανεπάρκειάς του;
Σήμερα ο Βαλάντης είναι ολόκληρος άνδρας. Ένας πανέμορφος λεβέντης. Προ καιρού παντρεύτηκε. Πήρε μια γυναίκα εξαιρετική. Σύντομα περιμένει να γίνει και πατέρας. Η γέννησή του είναι ένα θαύμα του Θεού˙ Αυτός δίνει μόνο ζωή. Η επιβίωση του ένα θαύμα της επιστήμης˙ αυτή δυστυχώς δίνει και τον θάνατο. Αν γεννιόταν είκοσι χρόνια πριν, δεν θα μπορούσε να επιβιώσει. Αν πάλι μπορούσε η πάθησή του να διαγνωσθεί προγεννητικά, μάλλον θα του είχαμε στερήσει τη ζωή. Όλη αυτή η αγάπη που εκφράστηκε σαν αγώνας για να ζήσει αυτό το μικρό παιδί, θα είχε πνιγεί βάναυσα από την απάνθρωπη επιθυμία να μην ζήσει, όπως εμείς θέλουμε, όπως εμείς θεωρούμε πώς αξίζει. Ο Χρυσοβαλάντης θα γλίτωνε την εγχείρηση και ΘΑ έχανε τη ζωή. Οι γονείς του θα γλίτωναν την ταλαιπωρία και θα έχαναν την αγάπη τους. Θα έχαναν και την αγάπη του.
Νομίζω ότι το κείμενο αγγίζει πολλά ευαίσθητα θέματα. Όπως, για παράδειγμα, αυτό των αμβλώσεων σε περιπτώσεις που η κύηση διαταράσσεται από επιπλοκές που επηρεάζουν τόσο το έμβρυο, όσο και τη μητέρα. Πιστεύω πως το κείμενο αυτό μπορεί να σταθεί μια καλή αφορμή για μια τέτοια αντιπαράθεση απόψεων. Τι γίνεται όταν η διάγνωση λέει ξεκάθαρα ότι το έμβρυο θα έχει κάποιο πρόβλημα; Τι μπορεί να κάνει τότε μια μητέρα… Μπορεί είτε να του χαρίσει αυτόματα μια θέση στον Παράδεισο και πιθανώς, να πάρει μια αμαρτία πάνω της (δε ξέρω κατά πόσο εκλαμβάνεται σαν αμαρτία η άμβλωση σε αυτή την περίπτωση), είτε να σηκώσει δύο σταυρούς… το δικό της και του παιδιού που θα φέρει στον κόσμο.
Το θέμα είναι… τι επιλέγει;;;
Αν το έμβρυο δε γεννηθεί και δε βαπτιστεί, δεν μπορεί να πάει στον Παράδεισο. Αυτή είναι η φρικτότερη πτυχή του εγκλήματος των αμβλώσεων: ότι σκοτώνεις έναν άνθρωπο και του στερείς ταυτόχρονα τη δυνατότητα να κερδίσει την αιώνια ζωή.
Υπάρχουν λόγοι πατέρων σχετικά με αυτό, και κυρίως το όραμα του γέροντος Παϊσίου.
Αν χάσει τον Παράδεισο, θα πάει στην κόλαση… δε νομίζω ότι υπάρχει ενδιάμεση κατάσταση. Και κάτι τέτοιο αρνούμαι να το παραδεχτώ… δηλαδή λέμε ότι ο Θεός καταδικάζει μια αθώα ψυχή στην κόλαση;;; Ας είμαστε λίγο σοβαροί…
Πάντως στο όραμα του γέροντος Παϊσίου, γίνεται λόγος για ενδιάμεση κατάσταση.
Σε κάθε περίπτωση, ο λόγος του Χριστού είναι σαφής: “ο πιστεύσας και βαπτισθείς ούτος σωθήσεται”. Και δε νομίζω ότι μπορούμε να κρίνουμε το Θεό γι’ αυτό. Ο Θεός “ελεήσει ον αν ελεεί και οικτιρήσει ον αν οικτίρει”. Θεός είναι, ό,τι θέλει κάνει. “Μη ερεί το πλάσμα τω πλάσαντι, τι με εποίησας ούτως;;”
εγώ θα ήθελα να θίξω κάτι άλλο.. ρώτησες πότε ένα τέτοιο παιδάκι που γεννήθηκε με πρόβλημα αν θα ήθελε να ζει ή όχι , δεν νομίζω να μην ήθελε να υπάρχει.. και δεν νομίζω ότι είναι πότε 100% η διάγνωση σίγουρη.. και κάτι άλλο για να επιτρέψει ο Κύριος κάτι τέτοιο σημαίνει πως το αντέχουμε και μπορούμε να το σηκώσουμε και κάποιο σκοπό έχει…τα λόγια του Κυρίου είναι ξεκάθαρα “όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι”…. ο Θεός να μας δίνει δύναμη..!
Απαντάω πρώτα στον Γεώργιο… καλή και η δικηγορική, αλλά όταν ασκείται εκ του ασφαλούς, δε ξέρω κατά πόσο βρίσκει το νόημα για το οποίο υπάρχει. Τη λεπτομέρεια για την “ενδιάμεση κατάσταση” δεν τη γνωρίζω. Νομίζω πως όλα αυτά είναι βαριές θεολογικές κουβέντες και δε ξέρω κατά πόσο πρέπει να λέγονται έτσι, και μάλιστα να εκτίθενται σε έναν ιστοχώρο, στον οποίο, απ’ όσο έχω καταλάβει, έχει πρόσβαση ο κάθε φοιτητής, μαθητής, γονέας, και γενικότερα, ο κάθε ένας! Πώς θα αισθανθεί μια μητέρα, που έχει χάσει το παιδί της, εξ αιτίας κάποιας αποβολής, όταν διαβάζοντας όσα είπες, μάθει ότι το παιδί της χάθηκε στην κόλαση; Μου φαίνεται τουλάχιστον τραγικό! Δε νομίζω ότι ο λόγος του Κυρίου, είχε απευθυνόταν στην “κατηγορία” αυτών των ψυχών, αλλά μάλλον σε αυτούς που άκουσαν, έμαθαν και βίωσαν τι σημαίνει Ορθοδοξία, Πίστη και Ουράνια Βασιλεία και δε θέλησαν να την αποδεχτούν. Δε βαπτίστηκαν, συνεπώς και δεν εντάχθηκαν στο σώμα της Εκκλησίας, άρα θα μπορούσαμε να δεχτούμε ότι ναι, μπορεί να χάσουν τον Παράδεισο, αν και αυτό είναι πολύ βαριά κουβέντα, διότι δε ξέρουμε με ποια κριτήρια ενεργεί ο Θεός. Εδώ ακόμη και ο πιο χιλιοαμαρτωλός, ένα “Κύριε ελέησον” λέει και σώζεται! Ας θυμηθούμε το ληστή… Πώς λοιπόν, μια ψυχούλα που δεν έχει αντικρίσει ακόμη το φως του ήλιου, δεν έχει δει, δεν έχει γνώση, θα χάσει τον Παράδεισο; Γιατί ακόμη και το “ενδιάμεσο” να δεχτούμε, λογικά, θα είναι μια “μίξη” Παραδείσου και κόλασης… τουλάχιστον αυτό καταλαβαίνω και ΔΕΝ το καταλαβαίνω! Πώς λοιπόν, το αγγελούδι αυτό θα γευτεί καταστάσεις της κόλασης; Και ξαναλέω, αυτές είναι βαριές θεολογικές κουβέντες και δε ξέρω καν αν πρέπει να παρατίθενται έτσι εδώ μέσα…
Και τώρα να απαντήσω στην iliaxtida…
Όντως, ούτε κι εγώ νομίζω πως αν το ρωτούσαμε θα διάλεγε το να μην υπάρχει. Κρίμα όμως, που δεν αποφασίζει αυτό. Κι εγώ νομίζω ότι αν το ρωτούσαμε, τον Παράδεισο θα διάλεγε, αλλά παραπάνω ειπώθηκε πως θα τον χάσει. Όσο για τον σταυρό που λες… απόλυτα σύμφωνο με βρίσκεις. Γι’ αυτό άλλωστε, υπάρχει και επιτίμιο σε περίπτωση άμβλωσης, ακόμη και όταν αυτή είναι κατ’ ανάγκην. Υπάρχουν περιπτώσεις που πρέπει (αν μπορούμε να πούμε πρέπει) να γίνει γιατί διαφορετικά θα χαθεί όχι μόνο το παιδί, αλλά και η μητέρα. Και ξέρω περιπτώσεις, που ακόμη και ο πνευματικός συμφωνεί, αλλά φυσικά “ρίχνει” το επιτίμιο! Όλα αυτά όμως, πέρα από το ότι είναι καταστάσεις που δε ζούμε, άρα δε ξέρουμε, γι’ αυτό και δε μπορούμε με σιγουριά να μιλάμε, γιατί το κάνουμε εκ του ασφαλούς, είναι και λεπτά ζητήματα…
Μακάρι να μπορούμε όλοι να σηκώνουμε το σταυρό μας, αλλά να που δε γίνεται πάντα…
Ότι είναι τραγικό, είναι, αγαπητέ Χημικέ, αλλά δε νομίζω ότι έχουμε δικαίωμα να στρογγυλεύουμε την αλήθεια, όταν ακριβώς μιλάμε με γενικότητες. Το πώς θα νιώσει ο καθένας, όταν συνειδητοποιήσει την αλήθεια, ας το κανονίσει με τον πνευματικό του. Όπως λες κι εσύ, στον ιστοχώρο έχει πρόσβαση ο καθένας. Θα ήταν προτιμότερο να δώσουμε ένα μήνυμα του τύπου “Αν χρειαστεί, κάντε έκτρωση. Το παιδί σας θα γίνει αγγελάκι”;
Η ενδιάμεση κατάσταση αναφέρεται και σε άλλες περιπτώσεις, όπου κάποιος δεν γνώρισε προσωπικά το Χριστό στη ζωή του, αλλά παρ’ όλα αυτά πολιτεύτηκε δίκαια. Αναφέρω ενδεικτικά τη διήγηση της Αποκάλυψης για τα “φύλλα του δένδρου” που θα χρησιμεύουν “εις θεραπείαν των εθνών” στην άνω Ιερουσαλήμ, αλλά και τη διήγηση για τον “ελεήμονα πόρνο” του 9ου αιώνα.
Συμφωνώ ότι είναι δύσκολο να κατανοήσουμε αυτή την κατάσταση. Αισθάνομαι ότι πρόκειται όχι για μείγμα παραδείσου και κολάσεως, αλλά για μια κατάσταση ορισμένης αναψύξεως, που δε θα μπορεί όμως να συγκριθεί με την παραδείσια μακαριότητα.
Πάντως, άλλο είναι η αποβολή κι άλλο η έκτρωση. Οι Ιεροί Κανόνες κανονίζουν και τις δύο, αλλά την αποβολή ελαφρύτερα. Όταν η μητέρα αποφασίζει να σκοτώσει το έμβρυο, τότε το έμβρυο σαφώς αδικείται και θα βοά ενώπιον του θεού κατά της μητρός του, μέχρις ότου η μητέρα μετανοήσει και επανορθώσει.
Είναι σίγουρα άδικο να μιλά κάποιος που δεν έχει ζήσει αυτή την εμπειρία, αθωώνοντας ή καταδικάζοντας το παιδί ή τη μητέρα αντίστοιχα. Όμως, αν κάποιος ζει αυτή την εμπειρία, τότε θα πρέπει να ζητήσει εξειδικευμένη συμβουλή απευθυνόμενος σε πνευματικό, και όχι να αρκείται σε απαντήσεις “ψυχικών” ανθρώπων, που μόνο γενικές ή υποκειμενικές μπορούν να είναι.
Τέλος, νομίζω πως δεν πρέπει να μιλάμε για το πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να σωθεί κάποιος. Είναι ενδεικτικό, ότι ο Κύριος, όταν ερωτήθηκε “ει ολίγοι οι σωζόμενοι”, δεν αποκρίθηκε, αλλά είπε “αγωνίζεσθε εισελθειν δια της στενης θύρας, οτι πολλοί ζητήσουσιν εισελθειν και ουκ ισχύσουσιν”. Μακάρι να το συνειδητοποιούμε και να αγωνιζόμαστε.
αγαπητέ αλχημιστή, δεν διάβασες καλά τα λόγια μου. αυτό που είπα είναι το αντίθετο από αυτό με το οποίο συμφωνείς. δηλαδή, αν ρωτούσαμε ένα παιδί το οποίο έχει κάποιο πρόβλημα εκ γενετής αν θα ήθελε να υπάρχει ή όχι , θα μας απαντούσε ότι ναι θέλει να υπάρχει!! μου φαίνεται απίθανο να απαντήσει δεν θα ήθελα να ζω. ταπεινή μου γνώμη… το αν θα φύγει μια ΄ψυχή από τον κόσμο ή όχι είναι έργο του Θεού. Αυτός γνωρίζει πολύ καλύτερα από εμάς τι είναι το καλύτερο. αν θέλει να κρατήσει μια ψυχούλα στη ζωή θα το κάνει, αν θέλει για οποιοδήποτε λόγο να την πάρει κοντά Του θα την πάρει, όπως και να έχει δεν μπορούμε να αποφασίζουμε εμείς για κάτι τέτοιο για το οποίο μόνο ο Θεός έχει το δικαίωμα να το κάνει!
συμφωνώ ότι είναι καταστάσεις που δεν ξέρουμε και δεν ζούμε, γι΄αυτό είπα ο Θεός να μας δίνει δύναμη! δεν ξέρεις τι επιφυλάσσει το μέλλον, τι είναι το σχέδιο του Θεού για τον καθένα μας προσωπικά. πάντως πιστεύω ακράδαντα ότι πίσω από κάθε γεγονός στη ζωή μας ο Θεός μας παρακολουθεί με το στοργικό του βλέμμα και δεν θα μας αφήσει μόνους.. ειδικά αν έχουμε να σηκώσουμε ένα τέτοιο σταυρό.
Χαίρετε! Θα μου επιτρέψετε να παραθέσω μερικά σχόλια στη συζήτησή σας, λόγω της εμπειρίας που έχω από την εκπαίδευσή μου αυτή την περίοδο στη Μαιευτική και Γυναικολογική Κλινική στο Νοσοκομείο Αλεξάνδρα (όπου κάθε μέρα ποικιλοτρόπως σκοτώνονται έμβρυα) Παραπέμπω σε πολύ αξιόλογη βιβλιογραφία για όποιον ενδιαφέρεται.
1. Εφόσον το έμβρυο κατά την Εκκλησία μας εμψυχούται κατά τη στιγμή της γονιμοποίησης, οποιαδήποτε παρέμβαση στην κύηση (αντισύλληψη με σπιράλ ή το χάπι της επόμενης ημέρας, τεχνητή διακοπή κύησης ή κοινώς τεχνητή έκτρωση)είναι αφαίρεση ζωής, δηλαδή φόνος. (βλ. “Πότε εμψυχούται το ανθρώπινο έμβρυο” Εκδόσεις Σωτήρ και “ΕΚΤΡΩΣΕΙΣ” φεμινιστική, νομική, ιατρική, δημογραφική άποψη και η άποψη της Εκκλησίας, Εκδόσεις Αποστολική Διακονία)
2. Το μείζον θέμα που θίγεται ανωτέρω αφορά στις περιπτώσεις όπου ο προγεννητικός έλεγχος (είτε επεμβατικός είτε όχι) πιθανολογεί (προσοχή στη λέξη, πιθανολογεί!) τη ύπαρξη συγγενούς ανωμαλίας του εμβρύου. Και δυστυχώς αυτό είναι το θέμα στο οποίο σκοντάφτουν και οι θρησκευόμενοι γυναικολόγοι… Πάνω σε αυτό θα καταθέσω τους παρακάτω προβληματισμούς-αντεπιχειρήματα: (Υπόψιν ότι για να βγάλει κανείς κάποια συμπεράσματα χρειάζεται μια στοιχειώδης γνώση του αντικειμένου)
α) Ο προγεννητικός έλεγχος περιλαμβάνει σε επίπεδο ρουτίνας κάποιες εξετάσεις (αίματος, υπερηχογραφικές) με τις οποίες δίνεται μια υπόνοια για πιθανή ανωμαλία του εμβρύου. Αν υπάρξει κάποιο ύποπτο αποτέλεσμα (σημειώστε,πιθανό! -με βάση τους στατιστικούς όρους, η ευαισθησία και η ειδικότητα είναι χαμηλές)τότε η έγκυος γυναίκα οδηγείται από τους γυναικολόγους σε προγεννητικές επεμβάσεις (ίσως γνωρίζετε την αμνιοπαρακέντηση και τη λήψη τροφοβλάστης, αλλά υπάρχουν και άλλες φοβερές επεμβάσεις όπως είναι η λήψη αίματος από την καρδιά του εμβρύου!)προκειμένου να επιβεβαιωθεί όσο γίνεται αυτή η διάγνωση της εμβρυικής ανωμαλίας.
β) Οι προαναφερθείσες επεμβάσεις είναι αιματηρές και επίπονες τόσο για την γυναίκα όσο και για το έμβρυο. (φανταστείτε πόσο πονάει το έμβρυο τη στιγμή που του τρυπούν την καρδιά!…)ΠΡΟΣΟΧΗ! Αυτές οι επεμβάσεις δεν είναι ακίνδυνες. Έχουν ένα μικρό ποσοστό πρόκλησης αποβολής του εμβρύου, δηλαδή εμβρυικού θανάτου! Με λίγα λόγια…αν μια γυναίκα κάνει αμνιοπαρακέντηση και πέσει στο ποσοστό να πεθάνει το έμβρυο εξαιτίας της εξέτασης,…καταλαβαίνετε τί τύψεις θα έχει!! Πόσο μάλλον, όταν το έμβρυο αποδειχθεί ότι ήταν απολύτως φυσιολογικό και δεν χρειαζόταν καμιά επέμβαση προγεννητικού ελέγχου!!
γ) ΕΠΙΣΗΣ. Εμείς ως Ορθόδοξοι πιστοί Χριστιανοί, ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ στα θαύματα! Υπάρχουν πάρα πάρα πολλές καταγραφές και μαρτυρίες γυναικών ότι ενώ όλα έδειχναν ότι το παιδί θα γεννιόταν με πρόβλημα, έφεραν στον κόσμο υγιέστατα νεογνά!! Με την επέμβαση του Θεού και των Αγίων Του! ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΑΚΡΙΑ ΜΑΣ ΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ!… (βλ. το υπέροχο βιβλίο των Εκδόσεων Ορθόδοξος Κυψέλη “Η αλήθεια για τις εκτρώσεις”-φοβερό!!)
δ) Όμως… Επειδή η φύση, που ο Θεός δημιούργησε, προνοεί υπέρ του ανθρώπου, το μεγαλύτερο ποσοστό των εμβρύων που παρουσιάζουν πρόβλημα αποβάλλονται αυτόματα προτού παρέμβει ο άνθρωπος!
ε) Επίσης, υπάρχουν πολλοί λόγοι για να οδηγήσουν στη σύλληψη μη υγιούς εμβρύου, και για πολλούς από αυτούς ευθύνεται η μητέρα! π.χ. Κάπνισμα, αντισυλληπτικά, πυελικές φλεγμονές λόγω σεξουαλικώς μεταδιδόμενων νοσημάτων κ.α. … “το ένα κακό φέρνει τ’ άλλο”..!
στ)Παρ’ όλα αυτά, ο Θεός επιτρέπει και σε περιπτώσεις που δεν ευθύνεται η μητέρα την γέννηση παιδιών που είτε θα πεθάνουν αμέσως είτε θα ζήσουν έχοντας έναν ισόβιο Σταυρό.
ΚΑΙ ΡΩΤΩ:
1) Ποιός έχει δικαίωμα να αποφασίσει ότι αυτή η ψυχή δεν θα δει τον ήλιο;;;;;;! Ή μάλλον, ποιός έχει δικαίωμα να σκοτώσει μια ζωή, όπως και αν είναι αυτή;;;; Γιατί τότε έχουμε να κάνουμε με το ίδιο το θέμα της ευθανασίας!!
2) Ποιός μπορεί να πάρει την ευθύνη πάνω του ότι αυτό το έμβρυο είχε όντως 100% πρόβλημα και ότι 100% θα κατάφερνε να φτάσει ως τη γέννηση και δεν θα αποβαλόταν μόνο του;;
3) Ποιός είναι τόσο σίγουρος απέναντι στο Θεό για τη γνώμη του και αποκλείει το Θαύμα;;
4) Και…ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΜΗΝ ΖΗΣΟΥΝ ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΨΥΧΕΣ;;;;
5) ΓΙΑΤΙ; εφόσον μάς αποδεικνύουν ότι υπάρχει ο Θεός;;
6) ΓΙΑΤΙ; εφόσον συμμετέχουν ενεργά και συνειδητά στα Μυστήρια της Εκκλησίας μας και “μετέχουν της Βασιλείας του Θεού”;;;;; (αυτό το είχα ακούσει σε ομιλία στο ραδιόφωνο) εφόσον, δηλαδή, μπορούν να δοξάζουν με την ζωή τους τον Θεό;;;! Μήπως αυτός δεν είναι ο σκοπός της ζωής όλων μας;; (Μάλλον αυτά τα παιδιά τα καταφέρνουν καλύτερα από μας…!)
7) ΓΙΑΤΊ; εφόσον υπάρχουν άπειρες μαρτυρίες οικογενειών ότι αυτά τα παιδιά έφεραν όλη την οικογένεια κοντά στον Θεό;! εφόσον υπάρχουν τέτοια παιδιά που μπορούν και μεταμορφώνουν τον κόσμο γύρω τους και σαγηνεύουν τη γη με τα κατορθώματά τους;;;
8) Έχετε συναναστραφεί με τέτοια παιδιά;;! Είναι οι Άγγελοι του Θεού στη γη μας!! (βλ. e-mail που κυκλοφορεί “Άγγελοι στη γη”)
9) Έχετε στην οικογένειά σας τέτοια παιδιά;; Φαντάζεστε να τα είχατε σκοτώσει ενδομητρίως;;;; (ο β’ πληθυντικός αφορά όλους τους υπερασπιστές των αντιθέτων απόψεων)
(βλ. Ένα παιδί για την αιωνιότητα, Εκδόσεων Ακρίτας)
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΑ…
Για ποιόν λόγο να κάνει μια Ορθόδοξη Χριστιανή γυναίκα εγκυμονούσα προγεννητικό έλεγχο για πιθανές ανωμαλίες στο έμβρυο;;; Το μόνο που θα της προσφέρει είναι μια συνεχή και αδιάκοπη αγωνία ως την ημέρα της γέννησης, η οποία επιδρά επιβαρυντικά στην ομαλή ανάπτυξη του εμβρύου! Και…ίσως της προσφέρει και ένα φοβερό δίλημμα, αυτό της έκτρωσης, συγκλονίζοντας τα πνευματικά της θεμέλια και μαζί με αυτά και τα θεμέλια της οικογενείας της…
Μήπως να αφήσουμε τον Θεό να κυβερνά την ζωή και να μην του παίρνουμε την εξουσία;;… Γιατί… “ΤΟΙΣ ΑΓΑΠΩΣΙ ΤΟΝ ΘΕΟΝ Π Α Ν Τ Α ΣΥΝΕΡΓΕΙ ΕΙΣ ΑΓΑΘΟΝ”…
Το ζητούμενο: Αγαπούμε τον Θεό;
θα συμφωνήσω απόλυτα με την Υπατία! σε ευχαριστούμε!
Η παραπάνω βιβλιογραφία συμπυκνωμένη:
1. ΑΞΙΟΠΡΟΣΕΚΤΕΣ ΘΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΜΒΛΩΣΕΙΣ, Εκδόσεις «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»,
2. ΣΚΕΨΟΥ ΤΟ ΣΠΛΑΧΝΟ ΣΟΥ, Εκδόσεις «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»,
3. Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΚΤΡΩΣΕΙΣ, Εκδόσεις «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»,
4. ΠΟΤΕ «ΕΜΨΥΧΟΥΤΑΙ» ΤΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΕΜΒΡΥΟ, Εκδόσεις «Ο ΣΩΤΗΡ»,
5. ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ, Εκδόσεις ΑΚΡΙΤΑΣ,
6. ΤΑ ΘΕΜΕΛΙΑ ΤΗΣ ΒΙΟΗΘΙΚΗΣ, Εκδόσεις ΑΡΜΟΣ,
7. ΕΚΤΡΩΣΕΙΣ, Εκδόσεις ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ,
Επίσης, υπάρχουν πολλά αξιόλογα links στο youtube για όσους αντέχουν τη φρικαλεότητα των εικόνων. (λέξη-κλειδί abortions)
Νομίζω πως κι εγώ με τη σειρά μου, ίσως να παρεξηγήθηκα εν μέρει. Αρχικά, Γεώργιε, δε νομίζω μέσα από τα λόγια μου να πέρασα σα σύνθημα το “κάντε εκτρώσεις! Θα φτιάξετε αγγελάκια!”… Αν είναι δυνατόν. Το ότι ο χώρος είναι δημόσιος και ίσως να μην πρέπει να ακούγονται τέτοιες κουβέντες είναι γεγονός. Το ότι σε οποιαδήποτε μορφή διακοπής εκούσια ή ακούσια, το παιδί γεύεται τη Θεία Παρουσία, είναι επίσης γεγονός. Ας θυμηθούμε τα λόγια της Υπατίας… “Είμαστε Χριστιανοί και πιστεύουμε στα θαύματα!”, αν και κατά την ταπεινή μου γνώμη, δεν είναι τόσο θαύμα, όσο το αποτέλεσμα που έπεται. Το ότι επικροτώ τις εκτρώσεις… δε νομίζω να φάνηκε πουθενά, αλλά παρ’ όλα αυτά, δε δίστασες να με κατηγορήσεις γι’ αυτό. Είπα απλώς, ότι υπάρχουν και περιπτώσεις που γίνεται! Τί να κάνουμε, δε ζούμε σε κοινωνία αγγέλων… αμβλώσεις γίνονται κάθε μέρα, αυτό σε σημαίνει όμως, πως εφ’ όσον γίνονται, είμαστε και υπέρ. Ούτε όμως, το ότι γίνονται φόνοι εμβρύων, διότι περί φόνων μιλάμε, εμποδίζει Τον Θεό να τα πάρει κοντά του.
Όλα τα υπόλοιπα μου μοιάζουν λίγο ανούσια να τα συζητάμε γιατί πρώτον) είμαστε έξω από το χορό και δε μπορούμε να χορέψουμε και δεύτερον) είναι πολύ βαριές θεολογικές κουβέντες και δε μπορούμε να τις αναλύσουμε…
Αυτά…
Είναι πολύ θεολογικό αυτό το ζήτημα… Από τη μια πλευρά, είναι το θέμα ότι στόχο στο κέντρο(!) χτυπάει μόνο ο βαπτισμένος Ορθόδοξος Χριστιανός. Από την άλλη, τα έμβρυα είναι αθώα. Ο π. Παΐσιος, νομίζω, λέει ότι υπάρχει μια γωνιά στον Παράδεισο και γι’ αυτά. Θα μπορούσε ίσως κάποιος να ισχυριστεί ότι τα έμβρυα αυτά είναι μάρτυρες και βαφτίζονται στο αίμα τους; Πιθανόν και αυτό. Αν διαβάσετε πάντως τα παραπάνω βιβλία, και ειδικά το (3), θα δείτε συγκλονιστικές μαρτυρίες μητέρων με ονειροφάνειες και οράματα που δίνουν μια εικόνα της κατάστασης αυτών των ψυχών. Και να προσθέσω ότι, γι’ αυτό τον λόγο κάποιοι καιροφυλακτούν και κάνουν αεροβάπτισμα, στις περιπτώσεις που γίνεται έκτρωση με τοκετό (β’ τρίμηνο κύησης) και το παιδί σπαρταράει ώσπου να πεθάνει.
Σε κάθε περίπτωση, νομίζω ότι οφείλουμε να εμπιστευθούμε την Δικαιοσύνη του Θεού, που είναι πάνω από τα μέτρα μας και τη δική μας χοϊκή αγάπη…