Loading...Πράγματι· ο Θεός δε δημιούργησε απλώς τον κόσμο· η αγαθή Του Πρόνοια φροντίζει μόνιμα για όλα τα όντα· άψυχα και έμψυχα· άλογα και λογικά. Και για τα πετεινά του ουρανού, που δε σπέρνουν ούτε θερίζουν ούτε μαζεύουν σε αποθήκες. Φροντίζει και για εκείνα ακόμη των οποίων η τροφή είναι σπάνια και δυσεύρετη – όπως π.χ. τα κοράκια που τρέφονται με ψοφίμια. Ο Θεός τρέφει και αυτά. Πολύ περισσότερο φροντίζει για τους ανθρώπους (Ματθ. Στ΄ 26-27 και Λουκ. Ιβ΄ 24-25). Η αγαπητική μέριμνα του Θεού εκτείνεται σ’ όλα αυτά, και διότι δεν μπορούν τα δημιουργήματα αυτά να βοηθήσουν το ένα το άλλο· μόνο να ειδοποιηθούν μεταξύ τους μπορούν, όταν επισημάνουν κάποιο μέρος, όπου υπάρχει τροφή· π.χ. οι μέλισσες ειδοποιούνται μεταξύ τους μ’ ένα πολύ έξυπνο τρόπο κ.λ.π.
Ο Θεός δεν αδιαφορεί για κανένα από τα πλάσματά του. Η δε αγάπη του εκτείνεται ιδιαίτερα σ’ όλους τους ανθρώπους. Ανατέλλει χωρίς διάκριση τον ήλιο σε πονηρούς και αγαθούς · βρέχει τη βροχή του σε δικαίους και αδίκους (Ματθ. ε΄ 45). Έτσι ευεργετεί κι αυτούς που τον μισούν και τον υβρίζουν. Ο Θεός βρέχει και στη γη που καλλιεργείται από χέρια πλεονεκτών και εκμεταλλευτών. Ανατέλλει τον ήλιο που θερμαίνει τους σπόρους και πολλαπλασιάζει διά της ευφορίας τους καρπούς. Όταν δε η Αγία Γραφή μιλάει για τον ήλιο και τη βροχή, εννοεί και όλα όσα είναι απαραίτητα για τη ζωή μας, την αύξηση και την ευτυχία μας.
Η αγαθή λοιπόν πρόνοια του Θεού αγκαλιάζει όλους. Μεριμνά για όλες τις χώρες, για όλους τους λαούς. Όμως ποια είναι η δική μας συμπεριφορά; Είναι συνήθως η αδικία, η κακότητα, το συμφέρον, η εκμετάλλευση, η μισανθρωπία, η άρνηση να δώσουμε στον άλλο από τα αγαθά μας. Λησμονούμε ότι έχουνε όλοι –λευκοί, μαύροι, κίτρινοι- κοινή καταγωγή, κοινή φύση. Μένουμε όμως ασυγκίνητοι, ανάλγητοι, άκαμπτοι μπροστά στη δυστυχία των άλλων. Το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι πώς θα αυξήσουμε τα δικά μας κεφάλαια – ατομικά ή κρατικά. Η όποια δυστυχία όχι μόνο δε μας συγκινεί, αλλά και αποτελεί ευκαιρία τοκογλυφικών δανείων σ’ όσους έχουν ανάγκη, που σημαίνει τελικά αύξηση των δικών μας κεφαλαίων. Με μια φράση · Η δική μας συμπεριφορά προς τους συνανθρώπους μας είναι εντελώς αντίθετη προς την αγαπητική συμπεριφορά του Θεού στον κόσμο. Ξεχνούμε μια μεγάλη αλήθεια, παραβλέπουμε ένα μέτρο καλλιέργειας της ενότητος όλων διά της αγάπης, που έλαβε ο πάνσοφος Θεός για τα πλάσματά του. Δεν έχουν όλες οι χώρες τα ίδια αγαθά, τα ίδια προϊόντα, τον ίδιο πλούτο. Γιατί; Για να έχι ο ένας λαός, η μια χώρα ανάγκη της άλλης. Έτσι το υστέρημα ή το έλλειμμα του ενός καλείται να το αναπληρώσει ο άλλος. Μ’ αυτό τον τρόπο καλλιεργούνται στενές αδελφικές, ειρηνικές σχέσεις. Δυστυχώς όμως μπαίνει η δική μας απληστία και το συμφέρον. Και αντί αγάπης έχουμε το «ο θάνατός σου η ζωή μου». Ή αυτό που καταδικάζει ο απ. Παύλος · Άλλος μεν φτωχότερος να πεινά, άλλος δε πλουσιότερος να μεθά! (Α΄ Κορ. ια΄ 21). Έτσι ό,τι πρέπει να συντελεί στην αμοιβαία φιλία και αγάπη και στη δημιουργία καλών και ειρηνικών σχέσεων, γίνεται όργανο αρπακτικότητας, εκμετάλλευσης · δηλαδή καταστάσεων που συντελούν στην ψυχρότητα, τη διάσταση ή και σ’ αυτόν ακόμη τον πόλεμο! Στον οποίο χρησιμοποιούνται όπλα, πλοία, αεροπλάνα, βόμβες, πύραυλοι… Όλα δε αυτά φτωχαίνουν ακόμη περισσότερο τους φτωχούς και αδύνατους λαούς, τους βυθίζουν στην πείνα και στην εξαθλίωση και πλουτίζουν ακόμη περισσότερο τους πλούσιους και ισχυρούς, αφού αυτοί είναι οι κατασκευαστές και οι έμποροι των οπλικών συστημάτων…
Ώστε η φτώχεια, η πείνα, η δυστυχία των λαών δεν είναι τίποτε άλλο παρά καρπός της δικής μας κακίας, του δικού μας εγωισμού, του δικού μας αυτεξουσίου. Για τη θεραπεία αυτού του κακού δε φταίει βέβαια ο Θεός. Ωστόσο μάς έχει δώσει φάρμακο. Θα το δούμε προσεχώς…
Ν. Ροδινός
Σπρώχνουμε την ευθύνη μας προς Τον Θεό που έδωσε σαφείς εντολές προς εμάς για το τι να κάνουμε. Γιατί δεν βλέπουμε τα παραδείγματα τόσων ανθρώπων που ανα τους αιώνες φρόντισαν με περισσή αγάπη τους πεινασμένους και γυμνούς αδελφούς μας όπως η Άγια Φιλοθέη, τόσοι και τόσοι ιεραπόστολοι στην Αφρικανική Ήπειρο που μαζί με τον λόγο Του Θεού κάνουν υπεράνθρωπες προσπάθειες για να σιτίζονται, να ντύνονται και να μορφώνονται χιλιάδες άνθρωποι. Αυτά τα παραδείγματα αν βλέπουμε και παραδειγματιζόμαστε στο μέτρο του δυνατού τότε δεν θα αναρρωτηθούμε ποτέ γιατί Ο Θεός αφήνει τους ανθρώπους να πεινάνε.
Γιατί πεθαίνουν και βασανίζονται από αρρώστιες παιδιά και νέοι άνθρωποι που τόσο πολύ εκτιμούν αυτά που τους δόθηκαν και τόσο πολύ θέλουν να ζήσουν; Ενώ υπάρχουν άλλοι που ζουν 70 και 80 χρόνια και κακοποιούν ή αδιαφορούν τόσο για τους άλλους όσο και για την ίδια τη ζωή τους. Γιατί να έπρεπε να χάσω τον αδελφό μου στα 24 του χρόνια; Ο Θεός μας έφερε μαζί στη ζωή. Γιατί τον πήρε τόσο νωρίς;
Αγαπητέ Γιώργο,
Καταλαβαίνω απόλυτα πως αισθάνεσαι,βλέπεις κι εγώ έχω χάσει έναν στενό μου συγγενή.Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή λίγο τα πράγματα.
Αρχικά δεν μπορώ να ξέρω το γιατί.Αυτό που ξέρω όμως με βεβαιότητα είναι πως ήταν για το καλό του,αυτό 1000% σίγουρο.Ο Θεός πρώτα πρώτα θέλει όλοι οι άνθρωποι να σωθούν και κάθε μέρα εργάζεται με μεγάλη αγάπη και αγωνία γι’αυτό.Δεν γνωρίζω σε τί πνευματική κατάσταση ήταν ο αδελφός σου,αλλά αν ήταν μακριά από το Θεό τέτοιου είδους ασθένειες κάνουν τον άνθρωπο σίγουρα να λιγήσει.Μάλιστα έχω ως πρόσφατο παράδειγμα τη θεία μου που πάσχει από καρκίνο του μαστού και πριν από αυτό ασθένησε από ερπη και το στόμα της έχει μείνει στραβό.Πριν από όλα αυτά ήταν μακριά από το Θεό.Τώρα όμως και εξομολογήθηκε και κοινώνησε και βλέπει τα πράγματα τελείως διαφορετικά.Υπάρχει όμως και το ερώτημα: ωραία αφου συνήλθε πνευματικά γιατί να πεθάνει; Δυστυχώς όταν γινόμαστε καλά ξεχνάμε το Θεό τον βάζουμε στο περιθώριο και γυρνάμε στα ίδια οπότε είναι πιο ωφέλιμο για την ψυχή να φύγει μετανοημένη πριν “ξαναχαλάσει”.Έτσι έγινε και με τον πατέρα μου.Ήταν αδιάφορος προς όλα αυτά.Όταν αρρώστησε όμως και έχασε την υπερηφάνεια του “όλα τα μπορώ” τότε και στο Αγ.Όρος πήγε και εξομολογήθηκε και κοινώνησε.Και σε διαβεβαιώ ότι είμαι απόλυτα σίγουρη πως αν γινόταν καλά δεν θα ξαναέκανε τίποτα από αυτά.Τώρα έχω τουλάχιστον την ελπίδα ότι μπορεί να σωθεί.Και να σου πω και κάτι δεν αίσθανομαι ότι μου λείπει,νιώθω ότι είναι σαν να έχει πάει ταξίδι μακρινό και κάποτε θα τον ξαναδώ.Σκέψου, αν υπάρχει και η παραμικρή πιθανότητα να σωθεί η ψυχή του αδελφού σου και να πάει κοντά στο Θεό όπου θα εφραίνεται αιώνια,δεν αξίζει που τον έχασες.Τουλάχιστον θα ξέρεις ότι είναι καλά και αυτό μετράει.Πολλές φορές οι άνθρωποι βλέπουμε κάποια πράγματα εγωιστικά,σκεφτόμαστε μόνο τον εαυτό μας.Σίγουρα θα σου λείψει και θα κλάψεις,ανθρώπινο και αναγκαίο είναι,όμως ας μην τα βάζουμε με το Θεό,αν σε αυτό παραπέμπουν τα γιατί σου.Η προσευχή θα σε παρηγορήσει.Ο αδελφός σου τώρα ξέρει όλη τη αλήθεια και τη ματαιότητα αυτής της ζωής και σίγουρα θα χαρεί αν σε δει να προκόβεις στην πνευματική ζωή και να κάνεις το θέλημα του Πατέρα σας και Πατέρα μας.
Για να συνεχίσω όμως και λίγο τα προηγούμενα: Μπορεί ακόμη και σε έναν πιστό άνθρωπο να έλθει μια ασθένεια για να δοκιμαστεί η πίστη του(π.χ πολλοί και από τους αγίους).Άλλος λόγος είναι για να σταματήσει το μαρτύριο του αρρώστου,ιδιαίτερα σε ασθένειες με ισχυρους πόνους.Τέλος άλλος λόγος μπορεί να είναι για να στραφουν οι συγγενείς του αρρώστου προς το Θεό μέσω της υπομονής που θα κάνουν αρχικά για την αρρώστεια του και έπειτα το ότι θα αντιληφθούν το εφήμερο της ζωής και ότι πρέπει τουλάχιστον οι ίδιοι να προετοιμαστούν.Και άλλοι χιλιάδες λόγοι υπάρχουν διαφορετικοί για το κάθε άτομο που μόνο ο Θεός τους ξέρει.
Συγγνωμη κιολας αν σε κούρασα.Ίσως επίσης να μην συμφωνείς μαζί μου ή να τα έχεις ξανακούσει όλα αυτά και να μην σε αναπαύουν.Πάντως σε ευχαριστώ που το μοιράστηκες μαζί μας.Για ότι άλλο θες εδώ είμαστε.Όσον αφορά τους γέρους που λες “μηδένα προ του τέλους μακάριζε”.Καληνυχτα!
Αδελφέ, τα πολλά λόγια στο πονεμένο και δικαιολογημένο ερώτημα σας, δεν μπορεί παρά να είναι περιττά ή και κουραστικά πολλές φορές. ‘Ενα καλό βιβλίο,ωστόστο, το οποίο υποθέτω θα σας ανακούφιζε είναι το “Δια πονούντας και θλιβομένους” του αρχιμ. Παπουτσόπουλου, που διατίθεται στα χριστιανικά βιβλιοπωλεία. Βοηθά, να αντικαταστήσουμε το “γιατί Θεέ μου σε μένα;” με το “Ευχαριστώ, Θεέ μου, που διάλεξες εμένα”.
Το να προσπαθήσω εγώ ή ο καθένας να σε “παρηγορήσει” είναι μάταιο αν όχι άσκοπο, Γιώργο… γιατί έχεις ακόμη νωπή στη μνήμη αου και στην καρδιά σου την εικόνα του αδερφού σου, που έχασες… είθε ο Θεός να αναπαύσει τη ψυχή του…
Μπορεί να παρεξηγηθείς με τα λόγια μου, μπορεί να μην τα ακούσεις καν σαν αντίκουσμα στη θλίψη που δοκιμάζει η ψυχή σου… όμως, σκέφτηκες ότι ο Θεός μπορεί να πήρε τη ψυχή του αδελφού σου, πριν να είναι αργά; Ότι δηλαδή μπορεί να τον “προφύλαξε” από κάποια δοκιμασία, ίσως, την οποία δε θα μπορούσε να νικήσει και μαζί μ’ αυτόν να έχανες κι εσύ και όλη η οικογένειά σου; Και πάλι σου ξαναλέω ότι πιθανώς, να με παρεξηγήσεις και νομίσεις ότι όλα αυτά σου τα λέω απλά για να σου τα πω… όμως, πίστεψέ με… ο Θεός τίποτε δεν κάνει χωρίς λόγο! Καμία ενέργειά του δεν αφορμάται χωρίς κάποια αιτία, αν θες… Σκέψου ακόμη ότι ο Θεός είναι παιδαγωγός… ίσως να έπρεπε να δοκιμάσει για κάποιο λόγο εσένα ή κάποιον από την οικογένειά σου και θυμήσου το παράδειγμα του Αβραάμ… ένα γιο είχε κι αυτόν, τον απέκτησα ύστερα από χρόνια προσευχής και καρτερίας… κι όμως, ο Θεός θέλησε να τον δοκιμάσει με το να του ζητήσει να θυσιάσει τον μονάκριβο γιο του, γι’ Αυτόν!
Είναι νωπή ακόμα η θύμησή του και πονάς… να ξέρεις όμως, πως πάντα μετά τη βροχή βγαίνει το ουράνιο τόξο! Μην ξεχνάς ότι ο Θεός έχει σχέδιο… είμαι σίγουρη ότι ο αδερφός σου χαίρεται στην αιώνια ζωή! Και θα σου πω και κάτι ακόμη και συγχώρεσέ με αν γίνομαι κουραστική… υπήρξε κάποτε μια γυναίκα που δε μπορούσε να αποκτήσει παιδιά… χρόνια και χρόνια περίμενε πως ο Θεός θα της χάριζε επιτέλους ένα παιδί, ως ανταμοιβή για την υπομονή της… ζούσε ελπίζοντας ότι θα γινόταν κι αυτή… μάνα! Παρακαλούσε Τον Θεό μέρα και νύχτα με δάκρυα στα μάτια… ώσπου ο Θεός ύστερα από χρόνια προσευχής και υπομονής της χάρισε αυτό που τόσο λαχταρούσε… ένα παιδί! Το μεγάλωσε δίνοντάς του όλη της την αγάπη και τη φροντίδα! Αγωνιούσε σε κάθε του ανησυχία και πονούσε σε κάθε του λύπη! Η χαρά της προσέγγιζε το άπειρο σε κάθε χαμόγελο του παιδιού της, της ζωής της… το παιδί της ήταν όλη της η ζωή, όλο της το είναι και το κάθε της ανάσα, κάθε της χτύπος… ο λόγος για να ζει! Το νόημά της, η ζωή της όλη, το παιδί της… μεγαλώνοντας έμπλεξε με τα ναρκωτικά! Κάποια στιγμή, στα 20 του χρόνια, δηλαδή πάνω στο άνθος της ηλικίας του, στη χαρά της νιότης του, το παιδί αυτό πέθανε από υπερβολική χρήση ναρκωτικών ουσιών… δε μπορώ να σου περιγράψω τον πόνο αυτής της μάνας! Η ζωή της πια δεν είχε κανένα νόημα, κανένα σκοπό, καμία αξία… ο μονάκριβος γιος της χάθηκε! Σε ρωτάω λοιπόν, στο σημείο αυτό, τί θα ήταν καλύτερο γι’ αυτή τη ψυχή, γι’ αυτή τη δόλια μάνα… δε θα ήταν καλύτερα να μην αποκτούσε ποτέ αυτό το παιδί; Ίσως να σκέφτομαι λάθος… ίσως η σκέψη μου να είναι άπειρη και μικρή… αλλά πραγματικά πιστεύω πως αν αυτή η μητέρα δεν αποκτούσε αυτό που τόσο λαχταρούσε, δε θα πέθαινε στο τέλος απο τη δυστυχία της… Επομέβως, έχουμε δύο ψυχές “άδικα” χαμένες…
Μπορεί να σου δημιούργησα σκέψεις πέρα απ’το “κανονικό” και πολύ πιθανή είναι η παράμετρος να σε “σκανδάλισα” με τις σκέψεις που σε παρέθεσα… σου ζητώ συγγνώμη εκ των προτέρων γι’ αυτό κι ελπίζω να καταλαβαίνεις πως η πρόθεσή μου δεν είναι τέτοια…
Θυμήσου μόνο πως ο Θεός… έχει σχέδιο!
Συγχρητηρια ,πολυ ομορφα σχολια,ειδικα το τελευταιο
Εάν υπάρχει κάτι παρόμοιο παραπάνω συγχωρήστε με.Συχνά μας απασχολεί κάτι παρόμοιο με το παραπάνω ερώτημα που τέθηκε.Ή ακόμη ότι ο Θεός μας “φαίνεται”άδικος.Ο Αριστοτέλης,εάν δεν κάνω λάθος, μίλησε για την δικαιοσύνη και την γνώση των πραγμάτων.Κάποιος κρίνει ανάλογα με αυτά που γνωρίζει.Όσο περισσότερα γνωρίζει,τόσο δικαιότερος μπορεί να γίνει.Για κάποιον άλλον που γνωρίζει περισσότερα ή λιγότερα,η κρίση του διαφέρει από του πρώτου γι’αυτό και δεν κατανοεί την δικαιοσύνη του.Μόνο ένας είναι παντογνώστης,άρα η απόλυτη δικαιοσύνη προέρχεται από Αυτόν.
Τα διάβασα προσεχτικά …μου δώσατε παρηγοριά έχασα το γιο μου 18χρονων ο πόνος μου είναι αφορητος εδώ 8μισι μήνες..