Οι μαρτυρίες των Χριστιανών

Στο προηγούμενο άρθρο, μιλήσαμε για τον αγνωστικισμό και τις διάφορες τάσεις του, και καταλήξαμε ότι μια απάντηση στο περί Θεού ερώτημα είναι απαραίτητη, καθώς αποτελεί τη μόνη ασφαλή οδό για τη ρύθμιση της ζωής των ανθρώπων. Προσπαθώντας να εξετάσουμε αυτό το ερώτημα, είδαμε ότι οι αθεϊστές δεν προσάγουν καμία ιστορική απόδειξη, αλλά μόνο περιορίζονται σε σοφιστείες για την απόρριψη του Θεού. Αντίθετα, οι Χριστιανοί μιλούν για ιστορικές αποδείξεις, αλλά και για δυνατότητα προσωπικής γνωριμίας με το Θεό. Δε λένε μόνο ότι ο Θεός κάποτε φανερώθηκε στους ανθρώπους, αλλά ότι ζουν μαζί Του κάθε μέρα.

Απορία προκαλεί, στο σημείο αυτό, η στάση των αγνωστικιστών. Και δε μιλάμε γι’ αυτούς που λένε ότι το περί Θεού ερώτημα είναι «ανόητο» ή ότι δεν υπάρχουν αποδείξεις, γιατί αυτοί είναι αποφασισμένοι να «μην πεισθούν, κι αν πεισθούν». Μιλάμε για αυτούς που δηλώνουν απλά ότι «δεν ξέρουν αν υπάρχει Θεός». Πώς μπορούν να αγνοούν αυτές τις αποδείξεις; Η απάντηση είναι, ότι οι αγνωστικιστές αμφισβητούν αυτές τις μαρτυρίες ως απάτη ή φρεναπάτη. Ας δούμε, όμως, μία-μία τις μαρτυρίες των Χριστιανών, για να πεισθούμε κι εμείς ότι δεν είναι ψευδείς.

1. Η Ζωή του Χριστού

Παλαιότερα, υποστήριζαν κάποιοι ότι η ίδια η ύπαρξη του Ιησού Χριστού είναι μια απάτη και ότι τέτοιο πρόσωπο ποτέ δεν υπήρξε. Σήμερα, έχει αποδειχθεί από την ιστορική επιστήμη, ότι ο Χριστός όντως υπήρξε, και μάλιστα είμαστε πιο σίγουροι για την ύπαρξή Του απ’ ό,τι για όλη την προχριστιανική ιστορία. Η ιστορία της ζωής του Χριστού καταγράφτηκε ανεξάρτητα από τέσσερις πιστούς σε βιβλία, τα οποία ονομάστηκαν Ευαγγέλια. Τα βιβλία αυτά συμφωνούν στα βασικά τους σημεία, αλλά το καθένα αναφέρει και γεγονότα που δεν περιλαμβάνονται στα άλλα. Έτσι, έχουμε τέσσερεις ανεξάρτητους ιστορικούς, οι οποίοι έγραψαν την ιστορία τους από το 65 έως το 90 μ.Χ. και το αρχαιότερο σωζόμενο χειρόγραφό τους είναι του 120 μ.Χ. Επίσης, υπάρχουν και άλλοι ιστορικοί, όπως ο Ιώσηπος και ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος, οι οποίοι μιλούν για το Χριστό.

Η μελέτη των ίδιων των Ευαγγελίων πείθει, ότι δεν πρόκειται για μια προσυμφωνημένη απάτη. Το γεγονός ότι οι συγγραφείς τους ήταν πιστοί άνθρωποι δεν ενδιαφέρει την ιστορική έρευνα. Εξάλλου, κανένας ιστορικός δεν είναι ουδέτερος απέναντι στα γεγονότα. Πολύ περισσότερο, για να τα καταγράψει, πρέπει ή να τα έχει δει ο ίδιος, ή να τα έχει πληροφορηθεί από αξιόπιστους μάρτυρες. Ο Ματθαίος, ο Μάρκος και ο Ιωάννης πληρούν την πρώτη προϋπόθεση. Ο Λουκάς, ο οποίος μάς παρέδωσε και το πιο άρτιο ιστορικά και μεθοδολογικά Ευαγγέλιο έχει στηρίξει τη συγγραφή του στη μαρτυρία.

Αν η ύπαρξη του Χριστού δεν μπορεί να αμφισβητηθεί, μήπως όμως μπορούν να αμφισβητηθούν κάποια από τα γεγονότα των Ευαγγελίων, και κυρίως η Ανάσταση; Μήπως οι Απόστολοι, στους οποίους ανήκουν και οι τέσσερις ευαγγελιστές, συμφώνησαν μετά τη σταύρωση του Χριστού, να κηρύξουν στον κόσμο την Ανάστασή Του; Μήπως μάλιστα οι ίδιοι έκλεψαν το σώμα του Χριστού από το μνημείο, όπως υποστήριξαν οι Εβραίοι Αρχιερείς;

Το ερώτημα αυτό είναι το κυριότερο, καθώς αν αποδειχθεί, ότι ο Χριστός αναστήθηκε, τότε όχι μόνο πειθόμαστε για την ύπαρξη του Θεού, αλλά βρίσκουμε και ποια θρησκεία είναι η αληθινή. Οι Αρχιερείς όντως υποστήριξαν, ότι οι Μαθητές έκλεψαν το σώμα του Χριστού από τον τάφο του, ενώ οι στρατιώτες, που φυλούσαν σκοπιά εκεί ακριβώς γι’ αυτό το ενδεχόμενο, κοιμόντουσαν! Απορούμε, όμως, πόσο αξιόπιστος μάρτυρας είναι κάποιος που λέει ότι «συνέβη αυτό το πράγμα, αλλά εμείς δεν το είδαμε, γιατί κοιμόμασταν του καλού καιρού». Άρα το σώμα δεν κλάπηκε, καθώς δεν υπάρχει αυτόπτης μάρτυρας για κάτι τέτοιο. Πού πήγε, λοιπόν; Αυτό δεν το απαντάνε αυτοί που αμφισβητούν την Ανάσταση.

Επιπλέον, ο Χριστός εμφανίσθηκε στους μαθητές Του μετά την Ανάστασή του και τον είδαν πάνω από 500 άτομα. Είναι δυνατόν όλοι αυτοί να έχουν συμφωνήσει να πουν ψέματα; Πού ξανακούστηκε απάτη με συνεργούς 500 άτομα; Για ποιο λόγο; Μήπως είχαν να κερδίσουν κάτι; Δόξα; Οι Αρχιερείς είχαν συμφωνήσει να αφορίζουν όλους όσους πιστεύουν στο Χριστό και αυτό ήταν γνωστό. Χρήματα; Μα τα παράτησαν όλα και γύρισαν την Οικουμένη γι’ αυτή την απάτη! Σύντομα ξεκίνησαν και οι διωγμοί. Μα, καλά! Κανένας δε λύγισε; Να πει «φτάνει! Δε θα πεθάνω για ένα ψέμα!».

Καταλήγουμε, λοιπόν, ότι απάτη δεν υπήρξε και αυτό προκύπτει από τα ιστορικά περιστατικά. Μήπως, όμως, οι Απόστολοι τα φαντάστηκαν όλα αυτά; Μήπως είχαν παραισθήσεις; Ένα τέτοιο ενδεχόμενο δε συμβιβάζεται με τα επιστημονικά δεδομένα, καθώς δε γίνεται 500 άτομα να είχαν την ίδια παραίσθηση. Εξάλλου, δεν τον είδαν μόνο μία φορά.

Επομένως, ο Χριστός αναστήθηκε. Κι αν αναστήθηκε, ήταν Θεός! Άρα υπάρχει Θεός. Μα τι λένε, τότε, οι αγνωστικιστές ότι δεν υπάρχουν αποδείξεις; Η ίδια η ιστορία μαρτυρεί για την Ανάσταση του Χριστού.

2. Η Ζωή των Αποστόλων

Όπως είπαμε, αν ο Χριστός δεν είχε αναστηθεί, οι Απόστολοι δε θα πέθαιναν για να υποστηρίξουν ένα ψέμα. Αλλά είπαμε ότι οι Απόστολοι έκαναν και θαύματα καταπληκτικά. Ο Ευαγγελιστής Λουκάς περιγράφει, ότι θεράπευσαν έναν παραλυτικό. Και ποιον παραλυτικό; Αυτόν που καθόταν χρόνια στην πόρτα του ιερού περιβόλου του ναού της Ιερουσαλήμ και ζητιάνευε και τον ήξεραν όλοι. Μα δεν μπορούσε να γράψει ότι θεράπευσε έναν άλλο παραλυτικό λιγότερο γνωστό; Και πώς δε βρέθηκε κανείς να τον αμφισβητήσει; Και αν τον αμφισβήτησε, γιατί δεν υπάρχει καμιά τέτοια μαρτυρία; Γιατί οι μαρτυρίες να προέρχονται μόνο από απατεώνες, που δεν αποδεικνύονται από πουθενά ως απατεώνες; Άρα οι Απόστολοι έκαναν όντως θαύματα στο όνομα του Χριστού. Γιατί; Γιατί ο Χριστός ήταν Θεός!

3. Τα Μαρτύρια των Χριστιανών

Μα και οι επόμενοι Χριστιανοί, που δεν είχαν δει το Χριστό αναστημένο, πώς πίστευαν στους Αποστόλους; Και γιατί πέθαιναν για το Χριστό; Μα, καλά! Μόνο οι αγνωστικιστές έχουν μυαλό; Εκείνοι δεν είχαν; Να πουν «σιγά μην πεθάνω για κάτι που δεν είδα!». Είχαν μυαλό. Αλλά πίστευαν σ’ αυτό που δεν είδαν, γιατί έβλεπαν καθημερινά θαύματα στη ζωή τους. Γιατί προσεύχονταν και άκουγαν το Χριστό. Και τον έβλεπαν να τους ενθαρρύνει και ήξεραν ότι άλλος κόσμος τους περιμένει μετά το μαρτύριο, η μακαριότητα του Παραδείσου. Δεν το ήξεραν γνωσιολογικά, αλλά τους το φανέρωνε ο ίδιος ο Χριστός στη ζωή τους.

4. Τα θαύματα στη ζωή της Εκκλησίας

Πώς γίνεται να ανασταίνονται οι νεκροί; Μπορεί να το κάνει αυτό ένας ταχυδακτυλουργός; Πώς γίνεται να μένουν άφθαρτα λείψανα αγίων θαμμένα για χρόνια; Μήπως είναι ταριχευμένοι; Ας θάψουμε ένα ταριχευμένο πουλί και να δούμε τα αποτελέσματα. Πώς γίνεται να ανάβουν κάθε χρόνο τόσες λαμπάδες μόνες τους στην Ιερουσαλήμ και να πιάνεις τη φλόγα τους και να μην καίγεσαι; Μήπως είναι απάτη με φωσφόρο; Μήπως πετάει ο φωσφόρος; Μήπως δεν καίει η φλόγα από φωσφόρο; Μήπως όλοι οι ορθόδοξοι, που πηγαίνουν κάθε χρόνο εκεί είναι ηλίθιοι και μόνο οι νεοπαγανιστές ξέρουν από χημεία; Και γιατί στο κάτω-κάτω τόσοι ιερείς σε νοσοκομεία να κοινωνούν τόσους αρρώστους και να μην κολλάνε ποτέ τίποτα; Γιατί, τέλος πάντων, οι Χριστιανοί να γλιτώνουν από αρρώστιες, από νάρκες, από ατυχήματα, όπως λένε στα θαύματά τους; Μήπως είναι απλά τυχεροί; Μα τότε να γίνω κι εγώ Χριστιανός, άμα είναι να έχω τέτοια τύχη!

5. Οι Προφητείες

Για τις Προφητείες δεν μπορούμε να πούμε τίποτα. Αν οι Απόστολοι κατάφεραν να φτιάξουν μια ιστορία στην οποία μπόρεσαν να συγχωνεύσουν περισσότερες από 300 προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης, ώστε να βγαίνουν αληθινές, και δεν μπόρεσε να τους αμφισβητήσει κανείς από εκείνους που είχαν δει τόσα χρόνια το Χριστό και τον ήξεραν, τότε όλοι όσοι τους άκουγαν ήταν απλά ηλίθιοι. Αλλά αυτή η υπόθεση ξεπερνάει σε απιθανότητα ακόμη και το να συνέπεσαν απλά όλες οι προφητείες στο πρόσωπο του Χριστού (έστω αν εξαιρέσουμε την Ανάσταση, που κι αυτή είχε προφητευθεί και εκπληρώθηκε). Επομένως, αν θέλουμε να αρνηθούμε την ύπαρξη του Θεού, πρέπει να βασιστούμε στις πιθανότητες. Πόσες είναι αυτές; 1/10⁵⁷. Μα τι ήταν πια αυτός ο Χριστός; Θεός ήταν;

6. Η Προσωπική Εμπειρία

Και ερχόμαστε στο σήμερα. Όπως είδαμε, δύο ενδεχόμενα υπάρχουν: ή ο Χριστός να είναι Θεός, ή οι Απόστολοι να ήταν οι πιο έξυπνοι άνθρωποι στην ιστορία και όλοι οι υπόλοιποι πιστοί οι πιο ηλίθιοι. Αλλά αυτό δεν ισχύει. Γιατί υπάρχει και η προσωπική εμπειρία. Αυτό που έχουν όλοι οι συνειδητοί Χριστιανοί που πιστεύουν στο Χριστό και τον βλέπουν στη ζωή τους. Και επιπλέον αυτό το υποσχέθηκε ο Χριστός σε όλους όσους Τον πιστεύσουν. Ότι θα κάνουν θαύματα, ότι θα νικάνε την αμαρτία και την περιφρόνηση του κόσμου, ότι θα τον νιώθουν πάντα στο πλευρό τους. Μα γιατί αυτό να συμβαίνει μόνο σε όσους πιστεύουν στο Χριστό; Δε θα ήταν καλό να μπορούν να το ζήσουν αυτό και οι αγνωστικιστές για να πιστέψουν; Όχι. Αφενός, γιατί, αν θέλει κάποιος να πιστέψει, όλες οι παραπάνω μαρτυρίες είναι υπερεπαρκείς. Και αφετέρου, γιατί για να τα ζήσει κανείς όλα αυτά, πρέπει να πιστεύει στο Χριστό χωρίς κρατούμενα. Να τον αγαπάει. Γιατί ο Χριστός είναι Πρόσωπο. Γιατί ο Θεός είναι Πρόσωπο. Γιατί εν τέλει η Αρχική Αιτία του Σύμπαντος είναι προσωπική.

Συμπέρασμα

Χρησιμοποιήσαμε τα επιχειρήματα των Χριστιανών, γιατί είχαμε παραδεχθεί ότι, αν υπάρχει Θεός, αυτός ως υπερκόσμιος δεν μπορεί να αποδειχθεί επιστημονικά. Άρα, η μόνη δυνατότητα εμπειρίας του Θεού θα είναι η αποκάλυψη του Θεού στον άνθρωπο και όχι η ανακάλυψή του από αυτόν, όπως λέει πχ. ο Ινδουισμός. Με βάση τα παραπάνω τεκμήρια, μπορούμε να προβούμε στο ασφαλές συμπέρασμα, ότι ο Χριστιανισμός είναι η θεϊστική πίστη, που βρίσκεται πιο κοντά στον αγνωστικισμό. Παρ’ όλα αυτά, ενώ υπάρχουν τόσες μαρτυρίες για ζωντανό προσωπικό Θεό, οι αγνωστικιστές τις αγνοούν, ή προτιμούν να τις αγνοούν. Η πίστη σε έναν προσωπικό Θεό μάλλον τους φοβίζει, καθώς ένας τέτοιος Θεός απαιτεί την υπέρβαση του εαυτού τους και τη βίωση μιας ερωτικής σχέσης. Κατανοούμε, ότι δεν είναι εύκολη αυτή η απόφαση και οι ίδιοι δεν είναι έτοιμοι να την πάρουν. Ίσως γι’ αυτό ο αγνωστικισμός να θεωρείται της μόδας. Ο αγνωστικισμός μπορεί να είναι μοδάτος, δεν παύει όμως να είναι παράλογος.

Ο άνθρωπος, που έχει ανατραφεί στην κοινωνία μας με την ουμανιστική, ή χρησιμοθηρική παιδεία της, δεν είναι εύκολο να πάψει να υμνεί τον εαυτό του και τις «άπειρες δυνατότητες του ανθρώπου», να αναγνωρίσει την αδυναμία του μπροστά στο θάνατο, μπροστά στα ερωτήματα περί αρχής στο σύμπαν, μπροστά στην ίδια του την ευτυχία και να στραφεί στο Θεό. Η σχέση με ένα Θεό προσωπικό απαιτεί, όπως είπαμε, αγάπη. Δυστυχώς, στις μέρες μας δε μας μαθαίνουν να αγαπάμε. Εφόσον για τον αγνωστικιστή η δυνατότητα γνώσης του ανθρώπου είναι περιορισμένη και εφόσον η απάντηση περί Θεού δεν προκύπτει με φιλοσοφικές μεθόδους, ακριβώς λόγω των εν λόγω περιορισμών, γιατί να μην αναζητήσουμε την αλήθεια με αυτό που δε γνωρίζουμε, την αγάπη. Ας στραφούμε στο Θεό με αγάπη, και η προσωπική μας εμπειρία θα μας πείσει για όλα τα ερωτηματικά.

Σημείωμα για το Δεϊσμό

Οι Δεϊστές πιστεύουν ότι υπάρχει μεν μια ανώτερη ύπαρξη, η οποία δημιούργησε τον κόσμο και τη ζωή, δεν παρεμβαίνει όμως στην ανθρώπινη ιστορία. Τα επιχειρήματα και οι αποδείξεις των δεϊστών στρέφονται κυρίως κατά των θεϊστών και λιγότερο κατά των αθεϊστών. Είναι, σαφώς, πιο λογικοί από τους αθεϊστές, καθώς τουλάχιστον η δική τους φιλοσοφική θεώρηση δε συγκρούεται με τις επιστημονικές θεωρίες. Δε σκοπεύουμε να μιλήσουμε, όμως, εκτενέστερα. Όλες οι χριστιανικές μαρτυρίες, που εξετάσαμε, συνηγορούν υπέρ ενός Θεού προσωπικού, που έρχεται σε επικοινωνία με τους ανθρώπους. Τα επιχειρήματα των δεϊστών είναι κι αυτά σαθρά, αν όχι ανύπαρκτα, και περιορίζονται στο να μένουν σκεπτικοί απέναντι στις μαρτυρίες των θεϊστών για ένα Θεό προσωπικό, όπως ακριβώς και οι αγνωστικιστές. Θα λέγαμε, ότι ο δεϊσμός είναι μια λογική αποδοχή της ύπαρξης του Θεού, αλλά «ενός Θεού που είναι αρκετά μακριά μας, ώστε να μη μας ελέγχει».

Ζείδωρος