Απλώνω τα χέρια μου στο λυτρωτή μου, που προφητέψανε πως θε να ‘ρτει επί τέσσερες χιλιάδες χρόνια, κι ήρτε για να βασανιστεί και για να πεθάνει απάνου στη γης για μένα, τον καιρό που προφητεύτηκε και με όλα τα καθέκαστα που είπανε οι προφήτες. Και με τη χάρη τη δική Του, ακαρτερώ με ειρήνη το θάνατο να με πάρει, με την ελπίδα πως θε να ‘μαι ενωμένος μαζί Του αιώνια. Κι ωστόσο περνώ τη ζωή μου με χαρά, είτε με τα καλά που μου δίνει κατά του θέλημά Του, είτε με τα κακά που μου στέλνει για το δικό μου το καλό, και που ο ίδιος μου δίδαξε να τα τραβάω δίχως παράπονο, όπως τα τράβηξε και Κείνος.
Γι’ αυτό δεν παραδέχουμαι καμμιάν άλλη θρησκεία. Για τούτο βρίσκω απόκριση σε κάθε αντιμίλημα. Ένας Θεός τόσο καθαρός, είναι δίκιο να μην ξεσκεπάζεται παρά μονάχα σε κείνους πώχουνε καρδιά καθαρή.
Οι άνθρωποι πλάθουνε ένα είδωλο ακόμα κι από την ίδια την αλήθεια: γιατί η αλήθεια, δίχως την αγάπη, δεν είναι ο Θεός, παρά είναι το είδωλό του που δεν πρέπει να το αγαπούμε, μήτε να το λατρεύουμε. Κι ακόμα λιγότερο πρέπει ν’ αγαπούμε κια να προσκυνούμε τον αντίμαχό του, που ‘ναι η ψευτιά.
Μην πολεμάτε να πείσετε τον εαυτό σας με συλλογισμούς πως υπάρχει Θεός, αλλά με το να λιγοστέψτε τα πάθη σας. Θέλετε να φτάξετε στην πίστη, μα δεν γνωρίζετε από ποιον δρόμο να πάτε. Ποθείτε να γιατρευτείτε από την απιστία σας και ζητάτε να βρείτε το γιατρικό: μάθετέ το από κείνους που ήτανε αλυσωμένοι σαν κ’ εσάς, και που τώρα θυσιάζουνε ό,τι έχουνε, για την πίστη τους. Τούτοι είναι κάποιοι άνθρωποι που γνωρίζουνε το δρόμο που θέλετε να ακολουθήσετε, και που γιάνανε από μιαν αρρώστεια που θέλετε κ’ εσείς να γιατρευτείτε. Πορευτείτε όπως πορευτήκανε και κείνοι στην αρχή, δηλαδή κάνοντας όλα όσα κάνει ένας χριστιανός, σα να πιστεύανε, παίρνοντας αγιασμό, κάνοντας λειτουργίες, και τ’ άλλα τα τυπικά της θρησκείας. Κι αυτά ακόμα θα σας κάνουνε να πιστέψετε και θα σας απομωράνουνε1. Θα μου πείτε πως αυτό το πράγμα είναι ίσια εκείνο που φοβάστε. Και σας αποκρίνουμαι: Και γιατί; Τι έχετε να χάσετε;
1 “Εί τις δοκεί σοφός είναι εν υμίν εν τω αιώνι τούτω, μωρός γενέσθω ίνα γένηται σοφός” (Α΄ Κορινθ. 3:19) – “Και όντες σοφοί, ως άφρονες ενομίσθησαν. Ταύτην την άνοιαν αξιώσαι ημάς ο Θεός φθάσαι” (όσιος Ισαάκ ο Σύρος)
Blaise Pascal σε μετάφραση Φώτη Κόντογλου. Εκδόσεις Αστήρ
«Τα μωρά του κόσμου εξελέξατο ο Θεός ινα τους σοφούς καταισχύνη και τα ασθενή του κόσμου εξελέξατο ο Θεός ινα καταισχύνη τα ισχυρά, και τα αγενή του κόσμου…» (Α’ Κορ. 1:27-28)
Ο θεοφώτιστος πατέρας της Εκκλησίας μας αγ. Θεοφάνης ο Έγκλειστος μας λέει για την πίστη: «Αμφιβολίες γύρω από το Θεό και την πίστη έχουν κάποτε-κάποτε σχεδόν όλοι. Τα έργα του Θεού, που μαρτυρούν για την ύπαρξη και την πρόνοιά Του, έχουν πολλές πλευρές. Μία πλευρά είναι κατάφωτη και γι’ αυτό καταφανής. Μία άλλη είναι απλά φωτεινή και διακριτή. Άλλη είναι αμυδρόφωτη και δυσδιάκριτη. Άλλη είναι πάλι σκοτεινή και γι’ αυτό αόρατη. Την τελευταία πλευρά αφορούν οι αμφιβολίες. Έτσι, όμως οικονόμησε τα πράγματα ο Κύριος, για να δοκιμάζεται η ειλικρίνεια της αναζητήσεώς Του από τις ψυχές μας, καθώς και η ταπείνωσή μας. Βλέπεται ο Θεός και τα έργα του προσεγγίζονται μόνο με την ταπείνωση.
Να, λ.χ. ο στάρετς Σεραφείμ του Σάρωφ ήταν άνθρωπος απλοϊκός, αγράμματος. Και πού έφτασε; Μ’ ένα του λόγο έκλεινε το στόμα των πολυδιαβασμένων απίστων. Έτσι μεταμορφώνει η θεία χάρη όλους όσοι της παραδίνονται.»
Διάβασα κάπου και μου’ κανε εντύπωση το εξής (το μεταφέρω περιληπτικά): Συχνά για να πιστέψουμε ζητούμε θαύματα. Τα θαύματα γίνονται..κι όταν έχουμε ανοιχτά μάτια, τα αντιλαμβανόμαστε. Ενθουσιασμένοι απο το θαύμα, είμαστε θερμοί για όσο διαρκεί ο θαυμασμός και η εντύπωση του. Μετά, επιστρέφουμε στα ίδια, στο να ζητούμε θαύματα και αποδείξεις. Εκείνος όμως, που έχει ζήσει μέσα του τον Κύριο μας, την αγάπη Του, το στοργικό άγγιγμα Του στην καρδιά του, δεν ζητά θαύματα και αποδείξεις! Τον πιστεύει γιατί είναι Αυτός που είναι, γιατί είναι ο Ένας και ο Μοναδικός, ο Δικός Του, Ο της καρδιάς του.
Αμήν, να ζούμε τον Κύριο μας…
Θα συμφωνήσω, με όλα τα παραπάνω σχόλια και θα προσθέσω κι εγώ με τη σειρά μου μια μικρή σκέψη! Και το γεγονός ότι ζούμε, άραγε, θαύμα δεν είναι; Όλα αυτά που μας προσφέρονται καθημερινά απλόχερα από Τον Θεό, ένα θαύμα δεν είναι; Κάπου είχα διαβάσει, πως πάρα πολλοί επιστήμονες απορούν καθημερινά με την αρμονία του σύμπαντος, με την ομορφιά της πλάσης και με την χρηστικότητα του κάθε πράγματος πάνω στον πλανήτη! Όλα αυτά δεν είναι τρανταχτές αποδείξεις, ισχυρά επιχειρήματα; Αυτή η ισορροπία που διέπει να πάντα γύρω μας…αυτή η ΤΕΛΕΙΟΤΗΤΑ! Ειδικά, στις μελέτες της ιατρικής παρατηρείται πιο εύκολα αυτό. Τα πάντα μέσα στον οργανισμό μας εξυπηρετούν σε κάτι! Όλα είναι με τέτοια σοφία τοποθετημένα, ώστε να αποδίδουν στο μέγιστο τις δυνατότητές τους! Φτιαγμένα, πλασμένα από Τον Δημιουργό! Ποιο επιστημονικό επιχείρημα, ποια επιστημονική θεωρία το αποδεικνύει αυτό; Καμία! Σ’ένα τραγούδι λέει αναφέρεται κάπου ένας στίχος που νομίζω ότι ταιριάζει απόλυτα…ο στίχος αυτός λέει:”Στη λογική Του Παραδείσου δεν υπάρχουν αριθμοί…!”