Φωτιά δροσερή

0
1536
Εκτύπωση Εκτύπωση
1 αστέρι2 αστέρια3 αστέρια4 αστέρια5 αστέρια (2 ψήφοι, μέσος όρος: 3,00 από 5)
Loading...

Αυτό ζητάνε οι ψυχές μας. Μια ψιχάλα να πέσει. Μια βροχή. Φλόγινη βροχή. Ν’ ανάψει φωτιά, να γίνει πυρκαγιά, να κουφιστεί, να αναζήσει ο τόπος.

Όπως τότε στο Υπερώο. Ανάμεσα στους μαθητές, που βρίσκονταν σε αναμονή. Τους είχε δοθεί η υπόσχεση. Και περίμεναν την πραγματοποίησή της. Να λάβουν, λέει, δύναμη εξ ύψους, ενέργεια, ορμή, παλμό, κίνηση.

Και ήρθε. Σαν άνεμος. Σαν αστραπή. Σαν καταιγίδα. Σαν πυρκαγιά. Ήρθε η πηγή του Πνεύματος και έπεσε επάνω στις κεφαλές τους ποτάμια ολόκληρα πυρφόρα. «Και γέγονεν αυτοίς νέφος δροσώδες το πυρ, φωτίζουσα αυτούς και υετίζουσα φλοξ». Φωτιά δροσερή, δροσιά φλόγινη. Σταγόνες από λιωμένο φως επάνω τους. Κάθε σταγόνα και μια γλώσσα πυρός. Να τους καίει! Να τους δροσίζει!…

«Η του Πνεύματος πηγή, επιδημούσα τοις εν γη, εις πυρφόρους ποταμούς μεριζομένη νοητώς, τους Αποστόλους εδρόσιζε φωταγωγούσα. Και γέγονεν αυτοίς νέφος δροσώδες το πυρ, φωτίζουσα αυτούς και υετίζουσα φλοξ»(*).

Να τους δροσίζει με τη βροχή της. Και να τους καθιστά και τους ίδιους ποταμούς, να απλώνονται στον κόσμο και να πλημμυρίζουν τα έθνη από τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος. Και να τους καίει με το φλογοβόλημά της. Για να γυρνάνε στην οικουμένη, και το πέρασμά τους ν’ ανάβει πυρκαγιές. «Ζέσις πίστεως» ν’ απλώνεται στον κόσμο, «πλήρης Πνεύματος Αγίου».

«Δι’ ων ημείς ελάβομεν την χάριν δια πυρός τε και ύδατος» (Κάθισμα Όρθρου Κυριακής Πεντηκοστής).

Αυτό ζητά και σήμερα ετούτος ο τόπος. Να λάβει τη Χάρη του Πνεύματος με φωτιά και νερό. Μια βροχή από φωτιά. Μια αστραπή από αγιάζι…

Δροσερή φωτιά!

Για ν’ ανάψουν οι ψυχές μας. Ν’ αρχίσουν να κινούνται από το πάγωμα του φόβου, το αποκάρωμα της δειλίας. Να βρούμε τον εαυτό μας, την ταυτότητά μας, τα ζώπυρα εκείνα που ανέκαθεν μας κινούν ως έθνος και μας κάνουν να σαλεύουμε την οικουμένη.

Φλόγινη δροσιά!

Για να νοτιστούν ξανά αυτά τα χώματα. Η γη η φρυγμένη από το λίβα της απόγνωσης να δροσιστεί, να λάβει ανάψυξη, αναψυχή. Να αποκτήσει πάλι την αρχέτυπη ικμάδα της, αυτή που την έκανε πάντα να σφριγά, να αναθάλλει, να ποτίζει με το φως της τις πεδιάδες τη οικουμένης.

Ούτε φλόγα μόνο… Για να μη γίνουν όλα μαύρες στάχτες και καπνίζοντα αποκαΐδια.

Ούτε δροσιά μόνο… Γιατί ο τόπος χρειάζεται αυτό που θα αναλώσει κάθε τι σάπιο, ψεύτικο, φρυγανώδες.

Μαζί και φλόγα και δροσιά. Μια φλόγα δροσερή. Μια δροσιά φλόγινη.

Το Παράκλητον Πνεύμα. Αυτό έχουμε επείγουσα ανάγκη. Αυτό που ήρθε σαν φωτιά, και ονομάστηκε από τον Χριστό ποταμοί. Η Χάρις Του. Αυτή θα μας αναχωνεύσει σαν σε καμίνι. Αυτή θα μας ανακουφίσει σαν βροχή.

Η «υετίζουσα φλοξ». Η δροσερή φωτιά, η φλόγινη δροσιά. Αυτό.

από το περιοδικό Η Δράση μας,
τεύχ. Ιουνίου-Ιουλίου 2017

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ