Loading...
Ο πρώτος Αδάμ, με Θεόσδοτο τον προορισμό της θεώσεως μέσα στον Παράδεισο, έχασε το δρόμο · στη μοιραία στιγμή, που ένοιωσε την έπαρση της φιλοδοξίας να συνεπαίρνει την ύπαρξή του, πήρε αντίστροφα την κατεύθυνση · και αντί να ανέβει προς την ομοίωση του Θεού, έπεσε στο χάος. Έχασε τον δρόμο προς τη δόξα · διότι απώλεσε πριν την οδό της εμπιστοσύνης προς το Θεό · ταυτοχρόνως απώλεσε και την οδό της υπακοής.
Μόνος κι έρημος στη γη, στερημένος της Θεϊκής οικειότητας, με την ανάμνηση του παραδείσιου κάλλους, δε λησμονεί ποτέ τον προορισμό του · είναι στη φύση του να θέλει να υψωθεί, να μεγαλουργήσει · διότι έτσι τον έπλασε ο Δημιουργός του. Στην επώδυνη πορεία του πάνω στη γη, συχνά έκανε προσπάθειες να αναρριχηθεί στης δόξας τη λαμπρότητα, που έχασε · – ίσως και για να μετρηθεί με το Θείο μεγαλείο και να το προκαλέσει – κλασσικό παράδειγμα ο πύργος της Βαβέλ.
Πάντα στηριγμένος στις δικές του ανθρώπινες δυνάμεις, έπαιρνε λάθος δρόμο · – ίσως και να μην μπορούσε πια, εκτός ολίγων εξαιρέσεων, να βρει το δρόμο του μεγαλείου του και να πραγματώσει τον προορισμό του.
Διότι η οδός της δόξας μας είναι ποθητή, αλλά δεν είναι εφικτή με τις ανθρώπινές μας δυνάμεις, αν ο Θεός δε μας ευλογήσει και δε μας χειραγωγήσει. Στην ανθρώπινη όραση ο δρόμος που οδηγεί στην ομοίωσή μας προς το Θεό – Πατέρα, είναι κρυμμένος · περνά από ανυποψίαστα στενά και κανείς δε θα μπορούσε να φανταστεί ότι η οδός της θεώσεως θα ήταν ποτέ δυνατόν να περνά από το παχνί ενός στάβλου. Αυτό το πέρασμα για τους σοφούς της γης ήταν – μήπως δεν είναι ακόμα; – μια χλεύη · και για τους αγαθούς μια δοκιμασία. Μόνον ένας Θεός θα είχε την τόλμη να αναδεχθεί και τη δοκιμασία και τη χλεύη · διότι ο Θεός μέσα στο μεγαλείο της αγαπώσης φιλανθρωπίας Του ξεδιπλώνει την δόξα Του μέσα στο Σύμπαν που ολόκληρο δεν Τον χωρεί, σαν δημιούργημά Του που είναι · και την διπλώνει ολόκληρη την Θεϊκή Του δόξα μέσα στη φάτνη κάτω από σπάργανα βρεφικά.
Ο Υιός του Θεού με την ενανθρώπησή Του πήρε αντίστροφο δρόμο από εκείνον που διάλεξε ο Αδάμ · πήρε τον δρόμο της ταπείνωσης και της υπακοής. Διότι είχε εμπιστοσύνη στον Πατέρα και απέραντη αγάπη στον πλανεμένο άνθρωπο · και με όλη Του τη ζωή από τη στιγμή που ενανθρώπησε μέχρι την ώρα που ανελήφθη, έδειξε στους ανθρώπους τον πραγματικό δρόμο που οδηγεί από τη γη προς τον ουρανό. Ο Αδάμ οδήγησε το ανθρώπινο γένος από τη μακαριότητα του παραδείσου στην αθλιότητα της γης · από την αθανασία στο θάνατο · από το βασίλειο του ουρανού στην «έρημη χώρα του άρχοντος του κόσμου τούτου». Ήταν ο δρόμος της ανταρσίας που τίναξε στον αέρα τις γέφυρες της ταπείνωσης και της υποταγής στο θείο θέλημα.
Κι έστησε ο Θεάνθρωπος θεμέλιο τη φάτνη Του στη γέφυρα της επιστροφής του ανθρώπου στο Θεϊκό έλεος και την πλησμονή της Θείας αγάπης. Η γέφυρα αυτή της προσφοράς του Χριστού, που γεννήθηκε στη γη μας Λυτρωτής και Μεσίτης, στηρίζεται στο τόξο της θυσίας του Υιού του Θεού. Στη μια βάση του τόξου η φάτνη, στην άλλη ο Σταυρός. Πραγμάτωση και τα δύο της «κενώσεως» του Θεανθρώπου. Από το Θείο Βρέφος μέχρι τον Εσταυρωμένο, το τόξο της πορείας προς τη θέωση του ανθρώπου.
Όποιος πάρει την τόλμη να το διαβεί, με έκπληξή του θα συναντήσει πέρα από το Σταυρό την Ανάσταση · όχι μόνο του Κυρίου Ιησού · αλλά και τη δική του ανάσταση. Και θα ξαφνιαστεί, όταν στο τέλος του δρόμου της ταπεινώσεως και της υποταγής νοιώσει να ξεδιπλώνονται πλατιά τα φτερά της ψυχής του, να τον οδηγήσουν εκεί από όπου έχασε το δρόμο ο Αδάμ.
Ο νέος Αδάμ απ’ τη φάτνη Του τη φτωχή, την ταπεινή, την αδόξαστη, ανοίγει για το γένος του Αδάμ το δρόμο της δόξας και του μεγαλείου.
