Κυριακή της Ορθοδοξίας

5
2042
Εκτύπωση Εκτύπωση
1 αστέρι2 αστέρια3 αστέρια4 αστέρια5 αστέρια (καμία αξιολόγηση προς το παρόν)
Loading...

Απόστολος Κυριακής: Εβρ. ια’ 24-26, 32-40

Ἀδελφοί, πίστει Μωϋσῆς μέγας γενόμενος ἠρνήσατο λέγεσθαι υἱὸς θυγατρὸς Φαραώ, μᾶλλον ἑλόμενος συγκακουχεῖσθαι τῷ λαῷ τοῦ Θεοῦ ἢ πρόσκαιρον ἔχειν ἁμαρτίας ἀπόλαυσιν, μείζονα πλοῦτον ἡγησάμενος τῶν Αἰγύπτου θησαυρῶν τὸν ὀνειδισμὸν τοῦ Χριστοῦ· ἀπέβλεπε γὰρ εἰς τὴν μισθαποδοσίαν. Καὶ τί ἔτι λέγω; ἐπιλείψει γάρ με διηγούμενον ὁ χρόνος περὶ Γεδεών, Βαράκ τε καὶ Σαμψὼν καὶ  Ἰεφθάε, Δαυΐδ τε καὶ Σαμουὴλ καὶ τῶν προφητῶν, οἳ διὰ πίστεως κατηγωνίσαντο βασιλείας, εἰργάσαντο δικαιοσύνην, ἐπέτυχον ἐπαγγελιῶν, ἔφραξαν στόματα λεόντων, ἔσβεσαν δύναμιν πυρός, ἔφυγον στόματα μαχαίρας, ἐνεδυναμώθησαν ἀπὸ ἀσθενείας, ἐγενήθησαν ἰσχυροὶ ἐν πολέμῳ, παρεμβολὰς ἔκλιναν ἀλλοτρίων· ἔλαβον γυναῖκες ἐξ ἀναστάσεως τούς νεκροὺς αὐτῶν· ἄλλοι δὲ ἐτυμπανίσθησαν, οὐ προσδεξάμενοι τὴν ἀπολύτρωσιν, ἵνα κρείττονος ἀναστάσεως τύχωσιν· ἕτεροι δὲ ἐμπαιγμῶν καὶ μαστίγων πεῖραν ἔλαβον, ἔτι δὲ δεσμῶν καὶ φυλακῆς· ἐλιθάσθησαν, ἐπρίσθησαν, ἐπειράσθησαν, ἐν φόνῳ μαχαίρας ἀπέθανον, περιῆλθον ἐν μηλωταῖς, ἐν αἰγείοις δέρμασιν, ὑστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι, ὧν οὐκ ἦν ἄξιος ὁ κόσμος, ἐν ἐρημίαις πλανώμενοι καὶ ὄρεσι καὶ σπηλαίοις καὶ ταῖς ὀπαῖς τῆς γῆς. Καὶ οὗτοι πάντες μαρτυρηθέντες διὰ τῆς πίστεως οὐκ ἐκομίσαντο τὴν ἐπαγγελίαν, τοῦ Θεοῦ περὶ ἡμῶν κρεῖττόν τι προβλεψαμένου, ἵνα μὴ χωρὶς ἡμῶν τελειωθῶσι.

Αμετακίνητοι στην Ορθόδοξη Πίστη

Τα μεγάλα διλήμματα

Σήμερα Κυριακή της Ορθοδοξίας το αποστολικό Ανάγνωσμα μας παρουσιάζει μια χορεία αγίων μορφών της πίστεως στην προ Χριστού εποχή, οι οποίοι έδωσαν σκληρές μάχες και υπέστησαν φρικτά μαρτύρια, προκειμένου να μείνουν ανυποχώρητοι στην πίστη τους στον αληθινό Θεό. Πρώτον απ’ όλους ο απόστολος Παύλος εγκωμιάζει τον Μωυσή. Και λέει ότι αυτός, επειδή είχε πολύ μεγάλη πίστη στον αληθινό Θεό, όταν μεγάλωσε και έγινε άνδρας, αρνήθηκε να ονομάζεται βασιλόπουλο, γιος της κόρης του Φαραώ. Προτίμησε να κακοπαθεί με το λαό του Θεού παρά να έχει την πρόσκαιρη απόλαυση της αμαρτίας, να ζει δηλαδή άνετα και με τιμές ως Αιγύπτιος άρχοντας μαζί με τους ειδωλολάτρες που καταπίεζαν τους συμπατριώτες του. Θεώρησε μεγαλύτερο πλούτο από τους θησαυρούς της Αιγύπτου τις περιφρονήσεις που έμοιαζαν με τον ονειδισμό που υπέστη ο Χριστός· «μείζονα πλοῦτον ἡγησάμενος τόν ὀνειδισμόν τοῦ Χριστοῦ». Διότι είχε καρφωμένα τα μάτια του στις ουράνιες ανταμοιβές.

Προφήτης ΜωυσήςΕμείς βέβαια σήμερα δεν μπορούμε να κατανοήσουμε επακριβώς τι σήμαινε για τον Μωυσή αυτή η επιλογή που έκανε. Στο σταυροδρόμι της ζωής του έπρεπε να διαλέξει ανάμεσα σε δύο τρόπους ζωής. Από τη μία τα ανάκτορα και από την άλλη τα βοσκοτόπια. Κι ενώ είχε ζήσει τα παιδικά του χρόνια μέσα στα πλούτη και τις ανέσεις, με υπηρέτες και παιδαγωγούς, με τιμές και δόξες, τα αρνήθηκε όλα αυτά για να μη χάσει την πίστη του. Και πλήρωσε πολύ ακριβά αυτήν την επιλογή του. Από πρίγκιπας έγινε βοσκός, από πάμπλουτος, φτωχός. Γιατί όμως το έκανε αυτό; Διότι κατανοούσε ότι μέσα στα ανάκτορα κινδύνευε να χάσει την πίστη του. Σκέφθηκε καλά και αποφάσισε. Τι αξίζει περισσότερο; Η κοσμική καταξίωση ή η πίστη στον Θεό; Και πήρε την απόφασή του.

Τι θα ήταν άραγε ο Μωυσής, εάν επέλεγε τις εγκόσμιες απολαύσεις; Το πολύ ένας αντιβασιλεύς της Αιγύπτου που θα χανόταν κι αυτός στην ιστορία όπως τόσοι άλλοι. Αυτός όμως προτίμησε να μείνει πιστός στον αληθινό Θεό. Κι ο Θεός δεν τον άφησε. Του έδωσε μοναδική θέση, τιμή και αποστολή. Τον αξίωσε να ακούει τη φωνή του, να μιλάει μαζί Του, να δέχεται τόσο μεγάλες αποκαλύψεις, να κάνει εκπληκτικά θαύματα, να οδηγήσει το λαό του στη γη της επαγγελίας.

Ο Μωυσής μέσα από τα βάθη των αιώνων άφησε σε όλους μας ένα μεγάλο δίδαγμα: ότι για την πίστη μας αξίζει να στερηθούμε τα πάντα, καθετί που στέκεται εμπόδιο στην πνευματική μας πορεία. Και χρήματα και δόξα και τιμές. Κι αν άλλοι γύρω μας δεν κατανοούν την επιλογή μας και μας περιφρονήσουν, θα μας δοξάσει ο Θεός. Και θα μας αξιώσει να έχουμε τέτοιες ευλογίες στη ζωή μας, που ποτέ δεν θα μπορούσαμε να τις φαντασθούμε. Αρκεί να μένουμε απαρασάλευτοι στην πίστη μας, στην Ορθοδοξία μας, στην παρακαταθήκη των αγίων Πατέρων μας.

Στα ίχνη των Αγίων Πατέρων

Ο απόστολος Παύλος στη συνέχεια εξιστορεί τα ανδραγαθήματα αλλά και τα φοβερά μαρτύρια που υπέστησαν πολλοί άγιοι άνδρες της Παλαιάς Διαθήκης, προφήτες και δίκαιοι. Λέει ότι όλοι αυτοί «διά πίστεως κατηγωνίσαντο βασιλείας» –  επειδή είχαν μεγάλη πίστη, καταπολέμησαν και υπέταξαν βασίλεια – κυβέρνησαν με δικαιοσύνη, πέτυχαν την πραγματοποίηση των υποσχέσεων του Θεού, έφραξαν στόματα λιονταριών, έσβησαν την καταστρεπτική δύναμη της φωτιάς, γλύτωσαν από τη σφαγή, σώθηκαν από αρρώστιες, αναδείχθηκαν ανίκητοι στον πόλεμο, έτρεψαν σε φυγή εχθρικά στρατεύματα.

Άλλοι πάλι βασανίστηκαν σκληρά μέχρι θανάτου, επειδή δεν δέχθηκαν να αρνηθούν την πίστη τους. Κι άλλοι δοκίμασαν εμπαιγμούς και φυλακίσεις. Λιθοβολήθηκαν, πριονίσθηκαν, σφαγιάσθηκαν. Κάποιοι έζησαν μέσα σε στερήσεις, θλίψεις και κακοπάθειες. Περιφέρονταν σαν μετανάστες στις ερημιές, στα βουνά και στις σπηλιές της γης. Όμως ολόκληρος ο κόσμος δεν άξιζε όσο οι άγιοι αυτοί άνδρες, κι ούτε μπορεί να συγκριθεί μ’ αυτούς.

Και να σκεφθεί κανείς ότι ο απόστολος Παύλος τα αναφέρει όλα αυτά για μορφές της Παλαιάς Διαθήκης. Τι θα έγραφε άραγε σήμερα για τα αμέτρητα εκατομμύρια των αγίων Μαρτύρων που έχυσαν το αίμα τους για την Ορθόδοξη Πίστη μας; Τι θα έλεγε για τους θεοφόρους Πατέρες, τους ακαταμάχητους Ομολογητές, τους καλλίνικους Μάρτυρες, τους λαμπρούς Πατριάρχες, τους ευλαβείς ιερείς, τους οσίους μοναχούς και ασκητές; Διότι αμέτρητοι απ’ αυτούς υπέστησαν μαρτύρια όμοια ή και ασυγκρίτως μεγαλύτερα και οδυνηρότερα από αυτά της Παλαιάς Διαθήκης.

Κι όλοι αυτοί από τα ύψη του ουρανού δοξασμένοι, μέσα στο φως του Θεού μας καλούν να ακολουθήσουμε το δικό τους παράδειγμα. Ας ακούσουμε λοιπόν τη φωνή τους κι ας τους ακολουθήσουμε στην αυταπάρνησή τους, στη σταθερότητά τους, στην πίστη τους. Σε μια εποχή συγκρητισμού, όπου οι αιρέσεις και οι πλάνες κυριαρχούν, σε μια εποχή κατά την οποία η Ορθοδοξία πολεμείται τόσο σκληρά και τόσο ύπουλα, έχουμε χρέος να συνεχίσουμε εμείς τη δική τους αποστολή. Να μείνουμε απαρασάλευτοι στις παραδόσεις των αγίων Πατέρων μας και να τηρήσουμε τη δική τους υπόσχεση: «Οὐκ ἀρνησόμεθά σε, φίλη Ὀρθοδοξία». Ό,τι κι αν αυτά μας κοστίσει.

Περιοδικό «Ο Σωτήρ», αριθ. 1995

5 ΣΧΟΛΙΑ

  1. Με αφορμή το εν λόγω άρθρο, αλλά και την ημέρα, θα ήθελα να καταθέσω δυο σκέψεις που μου δημιουργήθηκαν ένεκα κάποιων συγκεκριμένων γεγονότων, που βάλλουν αυτό τον καιρό την ακεραιότητα της Εκκλησίας.
    Ολοένα και περισσότερο παρατηρείται σήμερα μια ανοδική πορεία που ακολουθούν σταθερά οι σύγχρονες αιρέσεις. Η εξάπλωσή τους, ακόμη και σε επαρχιακές περιοχές, αποτελεί φοβερό πλήγμα. Χαρακτηριστική είναι η εγκατάσταση μελών της αίρεσης των Πεντηκοστιανών, καθώς και η δράση τους μέσω ραδιοφωνικού σταθμού, στην περιοχή του Μεσολογγίου. Αυτό φυσικά είναι απλά ένα παράδειγμα, ανάμεσα στα τόσα άλλα, που φανερώνουν ότι η Εκκλησία μας αντιμετωπίζει έναν τεράστιο κίνδυνο, μια ενεργή απειλή! Το τρομαχτικό της υπόθεσης, όμως, δεν είναι αυτό. Κι αυτό, γιατί η Εκκλησία μας είναι συνηθισμένη, πια, από πολέμους και αγώνες. Το τρομαχτικό, ή καλύτερα το ανησυχητικό, στην υπόθεση αυτή, είναι μάλλον η στάση μας. Στο παραπάνω άρθρο βλέπουμε τόσα παραδείγματα, ζωντανά στη συνείδηση όλων μας, αλλά και στην ιστορία, ανθρώπων που θυσίασαν τη ζωή τους για χάρη της Εκκλησίας! Θυσίασαν πλούτη, δόξα, ανθρώπινη υστεροφημία, για να κερδίσουν την αιώνια Δόξα! Εμείς, θαμπωνόμαστε τόσο πολύ από την ανθρώπινη, συνεπώς από την ανύπαρκτη δόξα, που ξεχνάμε εύκολα τις μορφές που αφιέρωσαν ψυχή και σώμα για να υπερασπίσουν την Εκκλησία και την Παράδόσή της στο διάβα των αιώνων. Αυτοί όμως, γεύονται την υπερκόσμια δόξα!
    Ομολογία! Τί παθαίνουμε, άραγε, στο άκουσμα και μόνο αυτής της λέξης με την τόσο βαριά σημασία? Τρομάζουμε? Σκεφτόμαστε? Πράτουμε? Μένουμε αδρανείς? Ίσως όλα κι ίσως τίποτα…Απαγγέλουμε το Πιστεύω…πώς? Αισθανόμαστε αυτά τα οποία φωτισμένοι, από το Άγιο Πνευμα, άνθρωποι μας άφησαν παρακαταθήκη?
    Είναι λεπτά τα σημεία αυτά, που όμως κάνουν τη διαφορά στον τρόπο ζωής μας. Στα λόγια και στα έργα μας…
    Δεν είναι ντροπή να ομολογίσουμε την Πίστη μας! Ντροπή είναι να ξεγράφουμε έτσι εύκολα από τη ζωή μας Τον Θεό-Πατέρα μας και να ξεχνάμε πως υπήρξαν άνθρωποι που για χάρη της ομολογίας τους, έδωσαν τη ζωή τους, ευωδιαστό θυμίαμα μπρος στο θρόνο Του Θεου.
    Δεν μ’ενδιαφέρει η ενημέρωσή σου και οι πεποιθήσεις σου Πεντηκοστιανέ, Χιλιαστή, Σαϊεντολόγε…Έχω ξεκαθαρίσει μέσα μου Την Ύπαρξη Του Ενός και Μοναδικού Θεού! Του Θεού που προστάτεψε τα μέλη Της Εκκλησίας Του αιώνες και αιώνες! Εγώ έχω βρει την Αλήθεια μου και μένω ήρεμη και σίγουρη ότι το έλεος Του θα με καταδιώκει σε όλη τη ζωή μου! Σου εύχομαι να πέσουν τα λέπια από τα μάτια σου και να δεις κι εσύ την Αλήθεια…

    • Έχεις απόλυτο δίκιο,η ομολογία είναι κάτι στο οποίο όλοι χωλένουμε και όσο αφορά το Πιστεύω αλλά και το Πάτερ ημών έχουν γίνει “προσευχούλες” που μας έχουν γίνει συνήθεια και τις λέμε χωρίς να καταλαβαίνουμε το ουσιαστικό τους νόημα ή τα θεωρούμε κάτι το δεδομένο από τις τόσες φορές που το ακούσαμε.Για παράδειγμα όλοι γνωρίζουν θεωρητικά ότι ο Χριστός σταυρώθηκε και αναστήθηκε για τη σωτηρία μας, λίγοι όμως αντιλαμβάνονται τί σημαίνει αυτή η θυσία του Κυρίου και τι σημαίνει ουσιαστικά σωτηρία του κόσμου.
      Ένα άλλο στοιχείο που δείχνει την έλλειψη της ομολογίας σχετικά και με τις εικόνες είναι το εξής:Όλοι θέλουμε να έχουμε στα σπίτια μας ή και μαζί μας κάποια εικόνα να μας φυλάει, αλλά δεν θέλουμε οι άλλοι να τις βλέπουν ότι τις έχουμε.Επιπλέον λίγοι γνωρίζουμε το πνευματικό υπόβαθρο των εικόνων,πράγμα που μας λέει πολλά για το εικονιζόμενο πρόσωπο π.χ:η μεγάλη μύτη της Παναγίας που δηλώνει την πνευματική όσφρησή της,το μικρό στόμα την ολιγολογία της κ.α που δεν τα γνωρίζουμε όταν βλέπουμε τις εικόνες.Πολλοί μάλιστα τις αντιμετωπίζουν μόνο ως έργα τέχνης.
      Μακάρι να μας φωτίσει όλους ο Θεός να εκτιμήσουμε το προνόμιο που μας έχει δώσει να είμαστε ορθόδοξοι και να αγωνιζόμαστε με το παράδειγμα πρώτα και ύστερα με τα λόγια να δείξουμε την υπεροχή της ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ μας που όχι μόνο οι αιρέσεις άλλα και εμείς τη βάλλουμε σημαντικά με την απιστία και την έλλειψη εμπιστοσύνης προς το Θεό.

      • Σταύρο,
        όπως είπα και πιο πάνω, αυτά είναι κάποια, ίσως, λεπτά σημεία…σημεία όμως, που πρέπει όλοι να σταθούμε! Συμφωνώ με όλα όσα λες, καθώς και με όλα όσα ειπώθηκαν από την πλευρά της Νεφέλης! Και ιδιαίτερα πανω στης απόψης της, μου δημιουργήθηκαν κάποιες σκέψεις…
        Δεν είναι φοβερό, άνθρωποι δογματικά τοποθετημένοι λάθος, με άκυρες και ψεύτικες πεποιθήσεις, να κάνουν τα ΠΑΝΤΑ προκειμένου να προσελκύσουν όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους στην αίρεσή τους, ενώ σε αντίθεση, εμείς οι Χριστιανοί και μάλιστα οι Ορθόδοξοι, αυτοί δηλαδή που ακολουθούν το ορθό δόγμα, να μένουμε ασυγκίνητοι, αν θέλετε, και χλιαροί όσον αφορά τον τρόπο που βαίνουν σήμερα τα γεγονότα που αφορούν την Εκκλησία μας?
        Εμένα αυτό το σημείο με τρομοκρατεί! Υπάρχουν άνθρωποι που πεθαίνουν για τα πιστεύω τους τη στιγμή που είναι ψεύτικα και δεν στηρίζονται πουθενά! Κι εμείς οι Χριστιανοί Ορθόδοξοι, οι “σωστοί”, κρύβουμε το Σταυρό μας κάτω από το πουκάμισό μας! Αυτό το πουκάμισο, τελικά, συμβολίζει πολλά περισσότερο…
        Είμαι Χριστιανό/ή Ορθόδοξος/η και δεν ντρέπομαι να το δείξω!
        Ζω όπως Εκείνος δίδαξε και το ομολογώ!

  2. Ωφέλιμο το άρθρο, εύστοχα τα παραπάνω σχόλια..Διαβάζοντάς τα προβληματίστηκα για το πόσο Ορθόδοξοι Χριστιανοί είμαστε… Άραγε είμαστε; Οι Άγιοι, οι Μάρτυρες, οι Ομολογητές, ΝΑΙ ήταν Ορθόδοξοι Χριστιανοί και το απέδειξαν… Εμείς; Ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί πρέπει στην αρρώστια να είμαστε χαρούμενοι, στην αδικία να είμαστε ευτυχισμένοι, στα λίγα να είμαστε ικανοποιημένοι, στα δύσκολα να είμαστε υπομονετικοί, στις δοκιμασίες να είμαστε ειρηνικοί, στους πειρασμούς να είμαστε αγωνιστικοί, στα προβλήματα να είμαστε ήρεμοι, στην πίστη μας να είμαστε σταθεροί, αμετακίνητοι, ομολογητές… είμαστε; Είμαστε με τα έργα της ζωής μας Ορθόδοξοι;
    Είμαστε “διαβασμένοι” για την πίστη μας; όπως είναι όλοι οι αιρετικοί; Ή και σε αυτό είμαστε πίσω;
    Ας μας δίνει την Χάρη του ο Θεός να είμαστε σωστοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί σε όλη την ζωή μας, στις πράξεις μας, στα λόγια μας, στο παράδειγμά μας…

  3. Αυτή η ημέρα είναι μια νίκη όχι μόνο απέναντι στις αιρέσεις αλλα και στην αμαρτία και στον διάβολο. Θα πρέπει κι εμείς παιδιά να ομολογούμε όποτε και οπουδήποτε χρειαστεί ότι είμαστε Ορθόδοξοι Χριστιανοί και να μην ντρεπόμαστε να το δείχνουμε.Το πιο σημαντικό είναι να ξέρουμε το τι πιστεύουμε για τον Θεό και να το ομολογούμε με θάρρος.

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ