Τώρα!

Έχει περάσει περίπου ένας μήνας από τότε που ξεκίνησε το δεύτερο κατά σειρά lockdown για όλη την χώρα. Τι και αν η κατάσταση είχε βελτιωθεί το καλοκαίρι και φάνηκε πως τα πράγματα θα πήγαιναν καλύτερα, ότι μια μπόρα ήταν και πέρασε με κάποιες γρατζουνιές, και πως τώρα θα είμαστε πιο προσεκτικοί με την υγεία μας. Τα δεδομένα άλλαξαν. Μαζί και η ζωή μας που φάνηκε πως θα επέστρεφε σε κάποιο ρυθμό. Αλλά… Έπειτα ήρθε και το τελειωτικό χτύπημα: “Κλειστές θα είναι οι εκκλησίες για όλη την περίοδο της καραντίνας” ακούσαμε. Μετά από όλα αυτά άρχισα να αναρωτιέμαι: Γιατί πάλι; Γιατί τώρα; Γιατί τόσο ξαφνικά και τόσο πρόωρα; Γιατί και τις εκκλησιές μας; Kαι προσπαθούσα να δώσω απαντήσεις για την κατάσταση στην οποία έχουμε βρεθεί…

Με αυτήν την πανδημία σιγά σιγά αρχίζω να καταλαβαίνω πως το θέλημα του Θεού όχι μόνο δεν μπορούμε να το εξηγήσουμε, όχι μόνον δεν μπορούμε να το ερμηνεύσουμε αλλά κάποιες φορές δεν μπορούμε ούτε καν να το υποψιασθούμε… Ένα όμως σίγουρα γνωρίζουμε: Ο Θεός μας είναι πολύ Σοφός Παιδαγωγός και μας παιδαγωγεί με διάφορους τρόπους. Άλλες φορές έρχεται ως “αύρα λεπτή”, άλλες έρχεται ξαφνικά, έρχεται εκεί που δεν το περιμένεις, έρχεται μέσα στην απελπισία μας, έρχεται, έρχεται…

Στην κατάσταση αυτή, με την Εορτή των Εισοδίων της Θεοτόκου να έχει περάσει και οι εκκλησιές μας να είναι ερμητικά κλειστές, με τα Χριστούγεννα να πλησιάζουν και να είναι αμφίβολο αν θα γιορτάσουμε στους Ναούς μας και με τα επιδημιολογικά δεδομένα να είναι δυσάρεστα, προβληματίζομαι. Γιατί ο Θεός να επιτρέψει και δεύτερο lockdown και μάλιστα πάλι σε περίοδο νηστείας για την τόσο μεγάλη γιορτή της Εκκλησίας μας, την Γέννηση του Χριστού μας;

Έπειτα αν κάνεις δει και τα εθνικά μας θέματα… Η Τουρκία συνεχώς να προκαλεί και να παραβιάζει τα εθνικά μας δικαιώματα χωρίς να υπολογίζει τίποτα και κανέναν αλλά και με τον κίνδυνο που διατρέχει η Ελλάδα μας να μπει σε έναν κυκεώνα εξελίξεων χωρίς επιστροφή μόνο προβληματισμό μπορεί να φέρει…

Γυρίζω το βλέμμα μου πίσω στην ιστορία, κι αναρωτιέμαι: Σε ποιες άλλες εποχές είχαν συμβεί τόσες συμφορές όλες μαζί; Μήπως σε εποχές αποστασίας; Μήπως αποφασίσαμε να αφήσουμε τον Θεό για λίγο έξω από την ζωή μας; Μήπως αποφασίσαμε ότι η επιστήμη μπορεί να λύσει τα πάντα και την κάναμε Θεό;

Τις κρίσιμες αυτές ώρες, όλοι ψάχνουμε να βρούμε λύση στα αδιέξοδα που έχουμε μπροστά μας. Μα θαρρώ πως η πρώτη μας κίνηση θα πρέπει να είναι μια στροφή προς τον Θεό, μια συνειδητή επιστροφή. Μια επιστροφή που λέγεται Μετάνοια!

Μετάνοια για όλους μας. Όχι για τους άλλους. Για εμάς τους ίδιους πρώτα!

Τώρα που έχουμε μείνει έξω από τις εκκλησιές, τώρα που δεν μπορούμε να μεταλάβουμε το Σώμα και το Αίμα του Χριστού μας, τώρα που δεν μπορούμε ούτε ένα κεράκι να ανάψουμε, τώρα που η πατρίδα μας κινδυνεύει. Αυτήν την στιγμή ο Χριστός μας καλεί όλους σε μετάνοια.

Τώρα, που τα πράγματα έχουν δυσκολέψει πολύ, τώρα πρέπει κυριολεκτικά να γαντζωθούμε από τον Θεό! Τώρα αισθάνομαι πως πρέπει να υπερβούμε τον κακό εαυτό μας, τις μικροπρέπειες μας, να σταθούμε δίπλα ο ένας στον άλλο με την προσευχή μας και με έναν καλό λόγο…

Γιατί τώρα θέλουμε να μας ακούσει ο Θεός για να μας σώσει… Τώρα θέλει να δει την μετάνοιά μας και να μας ελεήσει από όλα αυτά τα δεινά… Για να μπορέσουμε να ατενίσουμε καλύτερες μέρες για την εκκλησία και την πατρίδα μας!

Τώρα… Όχι αύριο, ούτε σε λίγο… Τώρα!

Ευαγόρας