Loading...Διηγήθηκε ο διακο-Διονύσιος ο Φιρφιρής: « Κάποτε βρέθηκα για δουλειά έξω στη Θεσσαλονίκη. Πήγα σ’ ένα εστιατόριο να φάω. Έκανα την προσευχή μου και κάθισα να φάω. Παραδίπλα ήταν μια παρέα. Μου λέει κάποιος λαϊκός:
– Λοιπόν τί μας παριστάνεις τώρα; Τι θέλεις να μας δείξεις;
– Για να μη μου σταθεί κανένα κόκκαλο στο λαιμό, βρε αδελφέ, απάντησα λίγο οργισμένα.
– Με γνωρίζεις πάτερ;
– Όχι, απαντώ.
– Δεν με θυμάσαι; Εσύ με έκανες Χριστιανό.
– Δεν σε θυμάμαι.
– Θυμάσαι κάποτε σ’ ένα εστιατόριο που έτρωγες και κάποιος σου είπε αυτό και αυτό;
– Ναι, κάτι θυμάμαι.
– Ε, εγώ ήμουν. Βλέπεις εδώ; Μου στάθηκε ένα κόκκαλο στο λαιμό και με έκαναν εγχείρηση για να το βγάλουν, ενώ συγχρόνως μου έδειχνε το λαιμό του με το σημάδι της τομής. Μετά απ’ αυτό και στην εκκλησία πηγαίνω και εξομολογούμαι και προσευχή κάνω. Σ’ ευχαριστώ, Πάτερ, εσύ μ’ έσωσες».
(Διήγηση από το βιβλίο “Από την ασκητική και ησυχαστική αγιορείτικη παράδοση”)
Καλή και ευλογημένη χρονιά να έχουμε!
Πολύ ωραίο το κείμενο! Μικρό και περιεκτικό.
Περιμένουμε και άλλα ωραία τέτοια κείμενα..