Loading...Γιατὶ ψάλλουμε αὐτὸ τὸν ἱερὸ ὕμνο καὶ στὸν γάμο καὶ ὅταν κόβουμε τὸν ἄρτο στὴ σλάβα;
Ἐσεῖς ξέρετε, νομίζω, τὴν ἔννοια αὐτοῦ τοῦ ψαλμοῦ. Καλοῦμε τὸν προφήτη Ἠσαΐα νὰ χορέψει ἐπειδὴ ἡ προφητεία του ἐπαληθεύθηκε. Ὁ προφητικὸς λόγος, ποὺ ἐξέφρασε ὁ Ἠσαΐας μπροστὰ στὸν βασιλιὰ Ἄχαζ καὶ τὸν λαὸ ἔχει ὡς ἑξῆς: «Ἰδοὺ ἡ παρθένος ἐν γαστρὶ ἕξει, καὶ τέξεται υἱόν, καὶ καλέσεις τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἐμμανουήλ» (Ἠσ. 7, 14). Ἐμμανουὴλ σημαίνει «ὁ Θεὸς μαζί μας». Ἡ γέννηση τοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τὴν Παρθένο καὶ τὸ Πνεῦμα εἶναι ἡ ἁγιότατη γέννηση, ἀπὸ τότε ποὺ ὁ κόσμος γνωρίζει περὶ γεννήσεως. Μέσω αὐτῆς τῆς γέννησης ἀναγγέλθηκε τὸ μυστήριο τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ πρὸς τοὺς ἀνθρώπους: Ὁ Θεὸς ντύθηκε τὸ ἀνθρώπινο σῶμα, γιὰ νὰ σώσει τοὺς ἀνθρώπους. Καὶ ἐφόσον ὁ γάμος εἶναι ἀφιερωμένος στὴ γέννηση καὶ τὸν πολλαπλασιασμὸ τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, γι’ αὐτὸ ψάλλεται αὐτὸς ὁ ὕμνος, γιὰ νὰ θυμίσει στοὺς νεόνυμφους τὴν καθαρότητα καὶ τὴν ἁγιότητα τοῦ γάμου, καὶ τὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ, κατὰ τὴν ὁποία γεννιοῦνται τὰ παιδιά. Γιὰ νὰ ἔχουν οἱ νεόνυμφοι φόβο Θεοῦ καὶ νὰ κρατοῦν περισσότερο τὴν πνευματικὴ καὶ ἠθικὴ σημασία τῆς γαμήλιας σχέσης τους παρὰ τὴ σωματική.
Ἡ σλάβα (γιορτὴ στὴ μνήμη τῆς βάπτισης τῆς οἰκογένειας) εἶναι θρησκευτικὸ ἔθιμο τοῦ λαοῦ μας. Γιατὶ καὶ κατὰ τὸ κόψιμο τοῦ ἄρτου τῆς σλάβα ψάλλεται τὸ «’Ησαΐα χόρευε»; Νομίζω ἐπειδὴ ὁ Χριστὸς ὀνόμασε τὸν ἑαυτό Του ἄρτο: «Ἐγώ εἰμι ὁ ἄρτος τῆς ζωῆς» (Ἰωάν. 6, 48). Καὶ ἀλλοῦ: «Ἐγώ εἰμι ὁ ἄρτος ὁ ζῶν ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβάς· ἐάν τις φάγῃ ἐκ τούτου τοῦ ἄρτου, ζήσεται εἰς τὸν αἰῶνα» (Ἰωάν. 6, 51). Κατὰ τὸ κόψιμο τοῦ ἄρτου, τοῦ γήινου ψωμιοῦ, ἡ Ἐκκλησία γρηγορεῖ νὰ μᾶς θυμίσει τὸν ἄρτο τῆς ζωῆς, τὸν αἰώνια ζωντανὸ Σωτήρα Χριστό. Γιὰ νὰ μᾶς προειδοποιήσει μέσω αὐτοῦ γιὰ τὴν πνευματικὴ τροφή.
Καὶ στῖς δύο περιπτώσεις, λοιπόν, ἡ Ἐκκλησία θέλει νὰ ὑψώσει τὶς σκέψεις μας ἀπὸ τὸ σωματικὸ πρὸς τὸ πνευματικό. Στὴν πρώτη ἀπὸ τὴ σωματικὴ σχέση πρὸς τὴν σχέση τῆς ψυχῆς μὲ τὸν Θεό, στὴ δεύτερη ἀπὸ τὴ σωματικὴ τροφὴ πρὸς τὴν πνρυματικὴ τροφή.
Εἰρήνη σὲ σᾶς καὶ χαρὰ ἀπὸ τὸν Ἐμμανουήλ.
Από το βιβλίο “Δε φτάνει μόνο η πίστη”, ιεραποστολικές επιστολές Β του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, επιστολή 191, σελ 136-138
