Loading...Δεν αρκεί να καλωσορίζει κανείς τον καινούριο χρόνο με χαρά. Πρέπει να’χει και την απόφαση να τον βαδίσει με αισιοδοξία, διώχνοντας την απαισιοδοξία, την τοξίνη της ψυχής. Το ξέρετε πως οι 365 ημέρες του νέου χρόνου δε θα’ναι όλες χαρούμενες, όλες στρωμένες μόνο με ρόδα. Άλλωστε μαζί με τ’αρωματικά ρόδα σύμφυτα είναι και τα σουβλερά αγκάθια, που με τις τσουχτερές βελονιές τους μας κάνουν να πονούμε καθώς πάμε ν’απολαύσουμε το μεθυστικό άρωμα των ρόδων. Όταν μάλιστα η καρδιά είναι λεπτή και τρυφερή, όπως είναι η καρδιά των νέων ανθρώπων, τότε ο πόνος γίνεται πιο αισθητός, πιο οδυνηρός.
Στο νέο χρόνο θα δοκιμάσουμε λοιπόν διαψεύσεις και απογοητεύσεις. Δε γίνεται διαφορετικά. Η ζωή είναι αγώνας συνεχής, σκληρός, τραχύς, δύσκολος. Ο πόνος κι η θλίψη είναι η σκιά της χαράς και της δημιουργίας. Αλλά γι’αυτό ακριβώς πρέπει να κυριαρχεί μέσα μας η χαρούμενη διάθεση και κάθε αρχή του χρόνου, μαζί με τις άλλες όμορφες αποφάσεις, να παίρνουμε την απόφαση να προχωρούμε αισιόδοξα.
Είπαν πως η αισιοδοξία είναι αίσθημα απατηλό. Κάποιοι απαισιόδοξοι κατηγόρησαν τον αισιόδοξο, πως φοράει ροδόχρωμα ματογυάλια κι έτσι τα βλέπει όλα φωτεινά. Γι’ αυτό -πρόσθεσαν- μυωπάζει στις δυσκολίες και στα δεινά της ζωής.
Αλλά κάνουν λάθος. Ίσως γιατί οι ίδιοι είναι δηλητηριασμένοι από το διοξείδιο της μελαγχολίας. Ίσως γιατί η χαρά των άλλων τους εκνευρίζει και ταράζει την υποχονδρία τους. Ίσως επειδή αυτοί συγκεντρώνουν το βλέμμα τους μονάχα στη σκοτεινή όψη της ζωής, νομίζουν πως και οι άλλοι είναι υποχρεωμένοι να σκέπτονται με τον ίδιο τρόπο.
Η αλήθεια είναι τούτη: Ο αισιόδοξος είναι ο άνθρωπος που στο πολυκύμαντο ταξίδι της ζωής ακολουθεί όχι τον απατηλό, αλλά τον ασφαλή δρόμο.
Ο αισιόδοξος, χωρίς να παραγνωρίζει τις δυσκολίες, δεν αποκαρτερεί στον τραχύ αγώνα του βίου. Είναι πάντα έτοιμος να αντιμετωπίσει τ’αντίξοα γεγονότα με θάρρος κι ελπίδα. Κάποτε μάλιστα, αν χάσει σε κάποια φάση του αγώνος, η απώλεια και η πτώση του γίνονται αφορμή να σηκωθεί γρήγορα, να σταθεί σταθερότερα, να πολεμήσει γενναιότερα. Ο Πλούταρχος σκιαγραφώντας τη μορφή του Δημητρίου του Πολιορκητού, έγραψε:
Όσες φορές ο Δημήτριος βρέθηκε σε θέση δύσκολη, τότε ακριβώς τον φοβήθηκαν οι εχθροί του ακόμη περισσότερο. Η αποτυχία ήταν για το Δημήτριο πηγή δυναμικών αποφάσεων και ενεργειών. Ο Σέλευκος φοβόταν την απόγνωση του Δημητρίου “και την αεί μεταβολήν εκ των εσχάτων αποριών τας μέγιστας ευτυχίας επιφέρουσαν”. Δηλαδή φοβόταν την παντοτινή μεταβολή του Δημητρίου, ο οποίος κατόρθωνε, χάρη στην αισιοδοξία και την αποφασιστηκότητα του, να δημιουργεί από τις πιο απελπιστικές καταστάσεις την πιο μεγάλη ευτυχία!
Ωστόσο νομίζω πως κι αυτές οι -ας τις ονομάσουμε- δυναμικές και θαρραλέες μορφές, όπως εκείνη του Δημητρίου του Πολιορκητού, έρχονται στιγμές που τα χάνουν εντελώς. Είναι οι οδυνηρές στιγμές, που η αισιοδοξία τους, στηριγμένη μονάχα στην αυτοπεποίθηση και τις ικανότητές τους, νικάται από τη φαρμακερή πνοή της απαισιοδοξίας, και τότε αυτοί οι αισιόδοξοι κουρελιάζονται κυριολεκτικά. Μονάχα η αισιοδοξία, που έχει ως πηγή την πίστης της στον παντοκράτορα Κύριο, δεν μαραίνεται ποτέ. Η αισιοδοξία αυτή, καρπός συνειδητής χριστιανικής ζωής, δίνει τη βεβαιότητα πως όλα τα κατευθύνει και τα παρακολουθεί η σοφή και αγαθή Πρόνοια του Θεού. Πώς η σκοτεινή όψη της ζωής είναι παροδική. Οσαδήποτε σύννεφα κι αν συσσωρευθούν και συσκοτίσουν τον ορίζοντα της ψυχής, θα ‘ρθει η ώρα που αυτά θα σκορπιστούν, ο ουρανός θα αιθριάσει κι ο ήλιος θα λούσει πάλι την πλάση με το ζωογόνο του φως. Διότι η πίστη μας πληροφορεί πως, οτιδήποτε συμβεί, στο τέλος νικητής θα’ναι ο Χριστός κι η αλήθεια Του.
Έχοντας ο νέος ένα τέτοιο ψυχικό οπλισμό δεν καταθέτει τα όπλα, δεν πανικοβάλλεται. Ακούστε πόσο αισιόδοξος είναι ο Ψαλμωδός, όταν ψάλλει: ” Οἱ πεποιθότες ἐπὶ Κύριον ὡς ὄρος Σιών· οὐ σαλευθήσεται εἰς τὸν αἰῶνα ὁ κατοικῶν Ἱερουσαλήμ” (Ψαλμ. ρκδ΄ [124] 1). Κι αλλού “οὐ φοβηθησόμεθα ἐν τῷ ταράσσεσθαι τὴν γῆν καὶ μετατίθεσθαι ὄρη ἐν καρδίαις θαλασσῶν” (Ψαλμ. με΄ [45] 3). Κι αλλού “Κύριος φωτισμός μου καὶ Σωτήρ μου, τίνα φοβηθήσομαι; (…) ἀπὸ τίνος δειλιάσω;” (Ψαλμ. κστ΄[26] 1). Αυτά σημαίνουν πως κι αν ακόμα μας κυκλώσουν συνταρακτικά και κοσμοϊστορικά γεγονότα, η αισιοδοξία μας δεν πρόκειται ποτέ να σβήσει, ούτε η ελπίδα να χαθεί.
Έτσι ο θωρακισμένος με τη χριστιανική αισιοδοξία νέος δεν πορεύεται τον δρόμο του κουρασμένος και φοβισμένος. Αντιμετωπίζει όλα, και ιδιαίτερα τα αντίξοα γεγονότα, με φρόνημα γενναίο. Είχε τέτοια 
και τόση αισιοδοξία ώστε, όπως έλεγε κάποιος θυμοσοφικά, κι αν ακόμη με πλησιάσει ο θάνατος, δε θα φοβηθώ, αλλά θα σηκωθώ να τον κεράσω!…
Ξέρετε ποιοι έχουν το προνόμιο να μη σκοντάφτουν και να μην πέφτουν; Μονάχα τα ερπετά! Όσοι όμως βλέπουν τη ζωή όχι ως γλέντα και κύλισμα στις ευτελείς χαρές, αλλά ως καθήκον. Όσοι δρασκελίζουν γενναία το δρόμο της ζωής. Όσοι μοχθούν να προσπεράσουν τα εμπόδια, που στήνει μπροστά μας το κακό. Όσοι παλεύουν και μοχθούν για κάτι ανώτερο και αγιότερο, αν συναντηθούν με την αποτυχία, δεν οδύρονται ούτε τραβούν τα μαλλιά τους. Ξέρουν πως οι θλίψεις δε θεραπεύονται με τα δάκρυα ούτε με τη …φαλάκρα! Αυτοί ορθώνονται και πορεύονται σταθερά, μαχητικά. Όπως ακριβώς ο μυθικός εκείνος ήρωας, ο Ανταίος, που ύστερα από κάθε αντίξοο γεγονός, και ύστερα από κάθε πτώση του, σηκωνόταν ακμαιότερος, ρωμαλαιότερος, αποφασιστικότερος.
Οι άνθρωποι αυτοί, χάρη στην αισιοδοξία τους, που πηγάζει από το χριστιανικό τους “πιστεύω”, προσφέρουν στον κόσμο βοήθεια αξιόλογη, ιδιαίτερα όταν οι κοινωνίες περνούν δύσκολα χρόνια, όπως τα δικά μας.
“Ανυπέρβλητες είναι οι δυσκολίες”, φωνάζουν κάποιοι σύγχρονοί μας. Απαντούν οι αισιόδοξοι “Δεν υπάρχουν ανυπέρβλητες δυσκολίες!” Και μ’ένα εύθυμο, δροσερό, κεφάτο, αλλά και σοβαρό τόνο προσθετούν: “Οι μεγαλύτερες συμφορές είναι εκείνες, που… δε μας επισκέπτονται ποτέ”!
Είθε προπαντός οι νέοι άνθρωποι να πορεύονται το δρόμο της ζωής και να διαπλέουν “του βίου την θάλασσαν” με σύντροφο τη χριστιανική αισιοδοξία.
Απόσπασμα από το Βιβλίο
“Στις γιορτές της Ορθοδοξίας”
Νικολάου Π. Βασιλειάδη
