Loading...Μιας κόρης, που λεγόταν Ταϊσία, πέθαναν οι γονείς της κι απόμεινε ορφανή. Μετά απ’ αυτό έκανε το σπίτι της ξενώνα για χάρη των πατέρων της Σκήτης, και γι’ αρκετό καιρό τους δεχόταν εκεί και τους περιποιόταν. Έπειτα όμως, αφού ξόδεψε όσα είχε, έπεσε σε στέρηση. Την πλησίασαν τότε κάποιοι άνθρωποι διεστραμμένοι και κατόρθωσαν να τη βγάλουν από τον ίσιο δρόμο. Έτσι άρχισε να ζει αμαρτωλά, ώσπου κατάντησε και σε πορνείο.
Όταν το άκουσαν οι πατέρες, λυπήθηκαν υπερβολικά. Κάλεσαν τον αββά Ιωάννη τον Κολοβό και του είπαν:
-Μάθαμε για την τάδε αδελφή ότι ζει μέσα στην αμαρτία. Επειδή όμως αυτή, όταν μπορούσε, μάς έδειξε την αγάπη της, κι εμείς τώρα ας τη βοηθήσουμε όπως μπορούμε. Κάνε λοιπόν τον κόπο να πας κοντά της και, μ’ όση σοφία σού έδωσε ο Θεός, να οικονομήσεις την κατάστασή της.
Πήγε πράγματι ο γέροντας στο σπίτι της και λέει στη γριά πορτάρισσα:
-Πες στην κυρά σου πως τη θέλω!
Εκείνη τον αποπήρε:
-Εσείς οι καλόγεροι καταφάγατε το βιος της! Και να που τώρα βρίσκεται μέσα στη φτώχεια!
-Πες το της! επέμενε ο γέροντας. Γιατί έχω να την ωφελήσω πολύ.
Τότε η γριά ανέβηκε πάνω και είπε στην κόρη για το γέροντα. Σαν τ’ άκουσε εκείνη, μονολόγησε:
-Αυτοί οι μοναχοί τριγυρνάνε πάντοτε στα μέρη της Ερυθράς θάλασσας και βρίσκουνε μαργαριτάρια.
Στολίστηκε, κάθισε στο κρεβάτι και είπε στην πορτάρισσα:
-Ανέβασέ τον επάνω!
Μόλις μπήκε ο αββάς Ιωάννης, πήγε και κάθησε κοντά της. Την κοίταξε επίμονα στο πρόσωπο και της λέει:
-Γιατί τα έβαλες με τον Ιησού και κατάντησες έτσι;
Πάγωσε σύγκορμη η κόρη μ’ αυτά τα λόγια.
Ο γέροντας έσκυψε το κεφάλι του και άρχισε να κλαίει γοερά.
-Αββά, γιατί κλαις; τον ρωτάει εκείνη.
Σήκωσε το κεφάλι του, το ξανακατέβασε και είπε:
-Βλέπω το σατανά να παίζει στο πρόσωπό σου, και να μην κλάψω;
Η κόρη τότε τον ρώτησε:
-Υπάρχει μετάνοια, αββά;
-Υπάρχει.
-Πάρε με, λοιπόν, όπου θέλεις!
-Πάμε!
Στη στιγμή η κόρη σηκώθηκε και τον ακολούθησε. Και ο γέροντας θαύμασε, βλέποντας πως δεν έδωσε καμιά παραγγελία για το σπίτι της.
Είχε πια νυχτώσει, όταν έφτασαν στην έρημο. Ο γέροντας της έφτιαξε ένα μικρό προσκεφάλι, το σταύρωσε και της είπε:
-Κοιμήσου εδώ.
Αφού ετοίμασε και για τον εαυτό του λίγο πιο πέρα, έκανε την προσευχή του και ξάπλωσε κι εκείνος.
Ξύπνησε γύρω στα μεσάνυχτα. Και βλέπει ένα φωτεινό δρόμο, από τον ουρανό μέχρι την Ταϊσία, και τους αγγέλους του Θεού ν’ ανεβάζουν την ψυχή της!
Σηκώθηκε, πήγε κοντά της και τη σκούντηξε με το πόδι του. Ήταν νεκρή! Μόλις βεβαιώθηκε γι’ αυτό, έπεσε με το πρόσωπο καταγής και προσευχήθηκε στο Θεό. Άκουσε τότε φωνή να του λέει, πως η μία ώρα της μετάνοιας της έγινε ευπρόσδεκτη περισσότερο από τη μετάνοια πολλών άλλων, που χρόνια ολόκληρα μετανοούν, δεν δείχνουν όμως της δικής της μετάνοιας τη θέρμη.
ευχαριστώ
Πραγματικά,το θέμα της μετάνοιας είναι αρκετά δύσκολο και πολύπλευρο…Δεν λέω,πολύ συγκινητικό το παραπάνω παράδειγμα και γεμάτο δύναμη και νόημα,όμως φαντάζει κάπως μακρινό…Μπορεί να ακούγεται “ασήμαντη” η μία ώρα μετάνοιας,αλλά πραγματικά,πώς την κερδίζεις????
απλά υπέροχο..μακάρι να είχαμε την ίδια μετάνοια..
Πραγματικα πολυ συγκηνιτικο κ ελπιδοφορο μηνυμα ….
Τελικα υπαρχει μετανοια για ολους μας…
Αρκει να το θελησουμε κ να το ζητησουμε θερμα απο τον Κυριο εστω μια στιγμη κ Εκεινος θα μας ακουσει…
Αλλωστε ποσα παραδειγματα “μικρης”(χρονικα) αλλα ουσιαστικης κ αληθινης μετανοιας δν γνωριζουμε, οπως ο ληστης που σωθηκε χαρις τα δακρυα της ”τελευταιας” στιγμης που ειχαν μουσκεψει το μαντηλι του…
Αυτο δν σημαινει ομως οτι πρεπει να επαναπαυομαστε αλλα να φροντιζουμε να γνωριζουμε το Θεο οσο το δυνατο πιο γρηγορα γινεται ετσι ωστε να ζησουμε περισσοτερο κοντα Του κ να βοηθησουμε κ τους αλλους γυρω μας να Τον γνωρισουν…
Όντως, η μετάνοια μπορεί να μας σώσει όλους,όμως πώς,πραγματικά,αποκτιέται?Ωραία τα παραδείγματα και γεμάτα δύναμη,αλλά τί γίνεται στην καθημερινή μας ζωή?Στον προσωπικό μας αγώνα..?Πόσο δύσκολο είναι στ’αλήθεια,να ποτίσουμε με δάκρυα ένα μαντήλι?…
Όπως όλες τις αρετές και κάθε έμπνευση προς κίνηση αναζήτησής Του, έτσι και τη μετάνοια τη χορηγεί ο Θεός. Το θέμα είναι να κάνουμε εμείς την ειλικρινή προσπάθεια, να έχουμε την καλή διάθεση, να είμαστε έτοιμοι να δεχθούμε αυτές τις στιγμές και να τις εκμεταλλευτούμε. Όμως εκτός από τη μετάνοια έπειτα από συγκεκριμένες πράξεις για τις οποίες μας τύπτει η συνείδηση, η μετάνοια για τον αγωνιζόμενο Χριστιανό είναι συνεχής οδός προς τα άνω, συνεχής προσπάθεια γνώσης του βαθύτερου εαυτού μας και της σχέσης του με το Θεό, την οποία θέλει να κάνει το δυνατόν καθαρότερη.
Τα δάκρυα και οι άλλες εξωτερικές εκδηλώσεις δεν είναι πάντα ασφαλείς ενδείξεις μετάνοιας, εξαρτώνται από το συναισθηματικό κόσμο του καθενός και πάντως δεν είναι ταυτόσημα με γνήσια μετάνοια πάντα νομίζω.
Μην κανουμε σας παρακαλώ τη ζωή μας δύσκολη…διότι με την προσευχή δεν είναι…
Ο Χριστός το λέει ξεκάθαρα “αιτήτε και δοθήσεται υμιν..”!
Αρκεί να το ζητάμε…
Προσευχήθηκες ο Θεός να σου χαρίσει μετάνοια?
Πες το στον πνευματικό σου οτί αυτήν την περίοδο θα ήθελες να συναισθάνεσαι αυτά τα οποία λες στην εξομολόγηση..σίγουρα ο Θεός θα σε βοηθήσει…
Βάλε κι εσυ στον εαυτό σου ένα αγωνισμα πχ.να κάνεις μια Παράκληση στην Παναγία μας ή σε κάποιο άγιο, να κανεις τους χαιρετισμούς..
Επικαλέσου αγίους ή αγίους γέροντες που είχαν το χαρισμα των δακρύων ο Θεός να σου χαρίσει…
Ξεκίνα τον αγώνα σου και “παντα δυνατα τω πιστευοντι..”
Νομιζω οτι πρεπει να προσπαθησουμε να φερουμε τα τοσο υψηλα κ ιδανικα μηνυματα του Ουρανου στην καθημερινη μας ζωη…
Απλα μικρα πραγματα μπορουν να φερουν μεγαλες ουσιαστικες αλλαγες …
Μια ολοθερμη προσευχη,ενα δακρυ,ενα συγνωμη απο τα βαθη της ψυχης ειναι αρκετο,αρκει να το πιστευεις κ να το ζητας με υπομονη κ επιμονη …
Θυμησου το τραγουδι “Να αγιαζεις” ποσο απλα κ ομως ποσο δυνατα παρακαλαμε για ενα δακρυ Του που ειναι αρκετο να κλεισει ΟΛΕΣ μας τις πληγες ή το μικρο Στεφανο που με την βοηθεια του Θεου κατορθωσε να φερει “επανασταση στα σχολεια ” κ τελικα οι περισσοτεροι -αν οχι ολοι- οι συμμαθητες του να οδηγηθουν στη ειλικρινη μετανοια …
Σιγουρα η μετανοια κ ακομη πιο πολυ η λυτρωση ειναι αρκετα δυσκολο να αποκτηθουν αλλα με ειλικρινη πιστη κ με το θελημα του Θεου ο οποιος βλεπει, κατανοει, κ συγχωρει ολα μπορουν να γινουν…ΚΑΛΟ ΑΓΩΝΑ
Να σας ευχαριστήσω όλους για τισ πολύτιμες συμβουλές σας,αλλά να ευχαριστήσω ιδιαίτερα την Κρυστάλλινη!Μιας και βρίσκομαι ακόμα,λοιπόν στα μαθητικά δρόμενα,ας προσπαθήσω κι εγώ με την σειρά μου να γίνω μια μικρή “επαναστάτρια”,όχι χωρίς αιτία,αλλά προσπαθώντας να πραγματώσω κάποια ιδανικά,κάποια ιδανικά που όπως έμμεσα εννόησε ο Αναζητητής εμπνέουν οι Άγιοι..!Διαμορφώνοντας ανάλογα τον εσωτερικό μας κόσμο,έπεται και η μετάνοια…Και τα δάκρυα δεν μένουν στα τραγούδια…!
Η μετάνοια και η εξομολόγηση είναι τόσο ωραία δώρα του Θεού. Είναι σαν να σηκώνουν από την ψυχή μας ένα τεράστιο βάρος και να την αφήνουν ελεύθερη να πετάξει!
Χριστιανά τά τέλη τῆς ζωῆς ἡμῶν ἀνώδυνα, ἀναιπαίσχυντα, εἰρηνικά καί καλήν ἀπολογία τήν ἐπί τοῦ φοβεροῦ βήματος τοῦ Χριστοῦ αἰτησώμεθα.