Loading...Κάποιος μοναχός, από δαιμονική επήρεια, έπεφτε συχνά σε σαρκικό αμάρτημα. Ολοένα όμως βίαζε τον εαυτό του να μην πετάξει το σχήμα του. Και κάνοντας την καθημερινή του προσευχή, ικέτευε το Θεό στενάζοντας και λέγοντας:
– Κύριε, θέλω δε θέλω, σώσε με! Γιατί εγώ, σαν λάσπη που είμαι, ποθώ τη βρωμιά της αμαρτίας. Εσύ όμως, σαν Θεός παντοδύναμος, μπορείς να μ’ εμποδίσεις. Αν ελεήσεις τον δίκαιο, τίποτα το σπουδαίο. Κι αν σώσεις τον καθαρό, τίποτα το θαυμαστό. Αυτοί είναι άξιοι ν’ απολαύσουν την αγαθότητά Σου. Σε μένα, Δέσποτα, φανέρωσε θαυμαστά το έλεός Σου. (Ψαλμ. 16, 7), και σ’ αυτό μου το κατάντημα δείξε την ανείκαστη φιλανθρωπία Σου. Γιατί στα χέρια Σου έχω αφεθεί εγώ, ο φτωχός από κάθε αρετή.
Αυτά και άλλα παρόμοια έλεγε κλαίγοντας καθημερινά ο αδελφός, είτε συνέβαινε ν’ αμαρτήσει είτε όχι.
Κάποια νύχτα λοιπόν, αφού έπεσε στη συνηθισμένη αμαρτία, σηκώθηκε την ίδια στιγμή και άρχισε τον κανόνα του. Τότε ο δαίμονας, σαστισμένος από την τόση ελπίδα του αλλά και την αδιαντροπιά του απέναντι στο Θεό, του παρουσιάστηκε ολοζώντανος!
– Άθλιε! Του λέει. Πώς στέκεσαι μπροστά στο Θεό χωρίς να κοκκινίζεις; Πώς πιάνεις στο στόμα σου ακόμα και τ’ όνομά Του; Και πώς τολμάς να προσεύχεσαι χωρίς ντροπή;
– Τούτο το κελλί είναι σιδεράδικο, του απάντησε ο αδελφός. Μια σφυριά δίνεις, μια παίρνεις. Δεν θα σταματήσω, λοιπόν, να παλεύω μαζί σου μέχρι να πεθάνω, κι όπου με βρει η τελευταία μου μέρα. Να, με όρκο σε πληροφορώ και με πεποίθηση στην άπειρη αγαθότητα του Θεού σου λέω: Στο όνομα Εκείνου, που ήρθε να καλέσει σε μετάνοια και να σώσει τους αμαρτωλούς, δεν θα πάψω να προσεύχομαι στον Κύριο εναντίον σου, ώσπου να πάψεις κι εσύ να με πολεμάς. Και θα δούμε ποιος θα νικήσει, εσύ ή ο Θεός!
Σαν άκουσε ο δαίμονας αυτά τα λόγια, του λέει:
– Μα την αλήθεια, ποτέ πια δεν θα σε πολεμήσω, για να μη γίνω αφορμή να στεφανωθείς με την υπομονή που κάνεις.
Και από τη στιγμή εκείνη ο εχθρός έφυγε μακριά του.
Ο αδελφός τότε ήρθε σε κατάνυξη, και σ’ όλη την υπόλοιπη ζωή του έκλαιγε για τις αμαρτίες του.
Τώρα όμως ο λογισμός του έλεγε συχνά: «Καλό έργο κάνεις, που κλαις». Αλλ’ αυτός εναντιωνόταν στο λογισμό: «Ανάθεμα σ’ αυτό το καλό! Ο Θεός δεν θέλει να χάσει κανείς την ψυχή του σ’ όλα τα έργα της ατιμίας, κι έπειτα να κάθεται και να τη μοιρολογάει, οπότε ή τη σώζει ή δεν τη σώζει».
Σκέφτομαι, πως καμιά φορά ζητούμε στην προσευχή να μας χαρίσει ο Θεός υπομονή, ελπίδα, πίστη κ.α. Στη συνέχεια παρατηρούμε, πως συνήθως αποφεύγει τις έτοιμες δωρεές και αυτό που κάνει είναι μέσα απο τις καθημερινές καταστάσεις, τους πειρασμούς ή και τις θλίψεις να μας εξασκεί στις αρετές αυτές. Μάλιστα, κάποτε φθάνουμε στο σημείο να Του αναφωνούμε και διαμαρτυρόμαστε εντόνως πως “φθάνει!μέχρι εδώ, δεν έχω άλλη υπομονή! μόλις όχι μόνο άγγιξα αλλά και ράγισα τα όρια μου, τις αντοχές!” … και όσο κραυγάζουμε κάτι τέτοιο, τόσο και επιμένει η κατάσταση που απαιτεί όλο και πειρισσότερη υπομονή, ελπίδα και πίστη! τόσο και πιο “απαιτητικός” γίνεται ο Θεός, για να μας αποδείξει πως όλα αυτά περί ορίων και αντοχών αποτελούν απλά φαντάσματα της ιδέας, του εγωισμού, της κατά πολύ στερημένης σχέσης μας μαζί Του και της ολιγοπιστίας μας. Μας αποδεικνύει βιωματικά πως όλοι ολικά εξαρτόμαστε αποκλειστικά απά τον Ίδιο. Τα πάντα με τη δική Του χάρη μπορούμε να υπομείνουμε και μάλιστα να τα υπομείνουμε χαρούμενοι και συνεχώς ωφελούμενοι! Καθώς η θλίψη γεννά την υπομονή, η υπομονή την ελπίδα και η ελπίδα την συνειδητή, υγιή πίστη στο Θεό.
Όλα αυτά, βέβαια, προϋποθέτουν κάτι εντελώς “απλό” αλλά και συνάμα τόσο δύσκολο, καθώς πολλά είναι τα όσα φέρουμε(εγωισμός, ολιγοπιστία κτλ) και μας εμποδίζουν. Προϋποθέτουν την ολική παράδοση μας, ψυχής και σώματος στα στοργικά Του χέρια. Είναι ο Μόνος που ΜΑΣ ΑΓΑΠΑ τόσο ΚΑΙ ο Μόνος που πραγματικά ΞΕΡΕΙ…
Είθε, με τη δική Του χάρη να επιχειρήσουμε αυτήν την προσωπική μας εγκατάλειψη στα πατρικά και στοργικά Του χέρια…
Πέφτει μόνο εκείνος που τρέχει… εκείνος που σέρνεται στο χώμα, δε θα πέσει ποτέ!
Είθε να τρέχουμε συνέχεια… με υπομονή και επιμονή!
.. ”Επιτρέπεται να πέσεις, αλλά επιβάλλεται να σηκωθείς”
Είθε να σηκωνόμαστε πάντα (όπως ο μοναχός).
Άγιος είναι εκείνος που πέφτει 1000 φορές και σηκώνεται 1001… για να πέσεις όμως, τόσες φορές, Ουρανέ, πάει να πει ότι έχεις σηκωθεί κι άλλες τόσες! Κι αυτό, πίστεψέ με, προϋποθέτει τεράστια ψυχική δύναμη, άρα και υπομονή. Και ιδιαίτερα, όταν θα είσαι όρθιος τη χιλιοστή πρώτη φορά…
Όπως έλεγε και ο Ζαν-Ζακ Ρουσσώ “Η υπομονή είναι πικρή, αλλά ο καρπός της είναι γλυκός”.
..Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου illuminatus!!
Συχνά,ο πονηρός μάς ρίχνει στο αμάρτημα της απογοήτευσης και αυτό έχει ως συνέπεια να μένουμε πάντα ”κάτω” ..και αυτό είναι το χειρότερο.
Πώς μπορούμε όμως να τονόσουμε την ψυχική μας δύναμη;;
Έχουμε την βάση..δηλ.ξέρουμε ό,τι ο Θεός είναι απέραντι αγάπη..και αμα κάνουμε εμείς ένα βήμα κοντά Του..Εκείνος θα κάνει 10!!!
Μακάρι η υπομονή μας(εγώ θα’λεγα και η επιμονή μας)να μην τελειώνει ποτέ..
Με την αρχή της Σαρακοστής σήμερα..καλό αγώνα!!
Kαλή Σαρακοστή σε όλους!
Νυν ο καιρός των αρετών επεφάνη…δεύτε νηστεύοντες προσάξωμεν δάκρυα! Καλή Σαρακοστή με πλούσια πνευματικά αγαθά.
Ωραίο το παραπάνω κείμενο με το μοναχό για την υπομονή. Η υπομονή είναι μεγάλη αρετή που απαιτεί δύναμη από το Θεό και αγώνα προσωπικό. Το να τη λέμε στους άλλους να την έχουν είναι εύκολο, αλλά όταν έρχεται η στιγμή να την εφαρμόσουμε οι ίδιοι στην πράξη απαιτεί προσευχή, θέληση, κουράγιο και επιμονή. Η υπομονή πάντα βραβεύεται στο τέλος.
“Κάνε υπομονή τα λυπηρά που σου στέλνονται, γιατί μ’αυτά σε αγιάζει η Θεία Πρόνοια”, “Μακρόθυμος είναι εκείνος που περιμένει με καρτερία το τέλος του πειρασμού και κερδίζει τον έπαινο της υπομονής”,”Εκείνος που υπομένει στα λυπηρά, θα επιτύχει και στα χαρούμενα”.
Αυτός που ξέρει να υπομένει ξέρει και να αγαπά.
Καλή και ευλογημένη Σαρακοστή με υπομονή στον πνευματικό αγώνα και προσμονή για την Ανάσταση!