Όταν η φυσική επιλογή του Δαρβίνου παράγει ηθική

Επειδή τυγχάνει να εξετάζομαι πανελλαδικά στο μάθημα αυτό και συνεπώς, έχω ασχοληθεί αρκετά με το εν λόγω θέμα, περισσότερο από “τεχνοκρατικής” άποψης, παρά οτιδήποτε άλλο, δεν ξέρω αν μπορώ να απορρίψω όλα όσα υποστήριζε η Δαρβινική θεωρία… Σε καμία περίπτωση πάντως, δεν την αποδέχομαι! Αρνούμαι να πιστέψω ότι, κάποτε ήμουν ένα άβουλο ων, ότι δεν είχα νου και ψυχή και ξαφνικά, ακολουθώντας μια εξελιχτική πορεία, απέχτησα! Αυτό που μπορώ να επισημάνω, είναι ότι το θέμα αυτό απασχολεί πολλούς ανθρώπους και δυστυχώς, προκαλεί τεράστια σύγχυση! Δε θα διστάσω να πααραδεχτώ ότι έχω αναρωτηθεί πολλές φορές για το πόσες πτυχές της θεωρίας αυτής είναι αληθινές κι ας ξέρω πως ο Θεός με έπλασε, κι όχι μόνο εμένα, αλλά και όλους τους ανθρώπους, καθώς και κάθε άλλο είδος ύπαρξης!
Δε μπορώ να πιστέψω ότι κάποτε, κάποιος υποτιθέμενος πρόγονός μου, η “Λούσι” για παράδειγμα, δεν είχε λογική, δεν πίστευε σε τίποτα και είχε ως μοναδική ώθησή της το ένστικτο του ζώου, μου έδωσε τη θέση του στο σύμπαν και σήμερα υπάρχω εγώ η χ,ψ, που έχω μυαλό και το κυριότερο, ψυχή! Ξέρω σίγουρα ότι αυτό που με διαφοροποιεί από τα ζώα είναι ότι εγώ έχω τη δυνατότητα να πάω στον Παράδεισο, δεν ξέρω κατά πόσο θα το καταφέρω, αλλά όμως έχω τη δυνατότητα, ενώ τα ζώα και συγκεκριμένα οι πίθηκοι, έστω οι αυστραλοπίθηκοι, για να είμαστε απόλυτα ακριβείς, δεν μπορούν!
Στο σημείο όμως, αυτό δε μπορώ να πω ότι δεν προβληματίστηκα αρκετά με τη θεωρία της φυσικής επιλογής του Δαρβίνου, η οποία χοντρικά υποστηρίζει πως οι περισσότερο προσαρμοσμένοι οργανισμοί, επιβιώνουν και αναπαράγωναι περισσότερο από τους λιγότερο προσαρμοσμένους. Ακόμη και η αρχή της χρήσης και της αχρηστίας του Ζαν-Μπατίστ Λαμάρκ, δε με άφησε αδιάφορη… χωρίς να λέω ότι την ενστερνίστηκα. Όμως, παρατηρώ πως εκ των πραγμάτων, έχουν μια βάση… αλλα μέχρι εκεί!
Πιστεύω, δεν ξέρω κατά πόσο είμαι σωστή, πως η Λογική και οι θεωρίες σταματούν μπροστά στους “αριθμούς” Του Θεού…
Αυτό που συμπεραίνω, εν τέλει, είναι πως δε γίνεται όλα αυτά να δημιουργήθηκαν ακολουθώντας απλά μια εξελιχτική πορεία… Όλα λειτουργούν και συνυπάρχουν τόσο τέλεια, έτσι ώστε μόνο ο Θεός να τα εξουσιάζει…

Ένα καταπληκτικό άρθρο πάνω στο θέμα, γραμμένο από το συγγραφέα κ. Δημήτρη Τσινικόπουλο, δημοσιεύτηκε στο χειμερινό τεύχος του περιοδικού ΖΕΝΙΘ με τίτλο “Οι Αυταπάτες του Δαρβίνου”. Το άρθρο, το οποίο αποτελεί μία όαση μέσα στην πνευματικό καύσωνα που διαπνέει την υπόλοιπη ύλη του περιοδικού, προσεγγίζει μεθοδικά τις βάσεις και την εξέλιξη της δαρβινικής θεωρίας και φωτίζει την επιστημονική πραγματικότητα, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί σήμερα.

Δυστυχώς, το άρθρο δεν έχει δημοσιευθεί στο διαδίκτυο και επίσης ο συγγραφέας δε μας παρέσχε την άδεια για την αναδημοσίευσή του. Αν κάποιος από τη Θεσσαλονίκη ενδιαφέρεται, ας μου ζητήσει ένα ανάτυπο του άρθρου. Για τους υπολοίπους, επιφυλάσσομαι να υποβάλλω μικρά αποσπάσματα εδώ.

“Δε μπορώ να πιστέψω ότι κάποτε, κάποιος υποτιθέμενος πρόγονός μου, η «Λούσι» για παράδειγμα, δεν είχε λογική, δεν πίστευε….”

Την ιδια σταση ειχαν καποτε οι ανθρωποι οταν ο Γαλιλαιος ισχυριστηκε οτι η Γη γυριζει γυρω απο τον ηλιο και οχι το αντιθετο. Και τοτε αυτη η “αποψη” του Γαλιλαιου θεωρηθηκε αιρετικη και καταδικαστηκε απο την Εκκλησια. Εξαιτιας δε αυτης
της θρησκευτικης και δογματικης αντιληψης για τον κοσμο, περασαν αιωνες μεχρι το προφανες να γινει τελικα αποδεκτο….βλεπεις τοτε η εκκλησια ειχε και πολιτικη δυναμη. Το καλο σημερα με την ελευθερια λογου ειναι οτι μπορει πλεον ο καθενας με προσβαση στο διαδικτυο να μαθαινει την επιστημονικη αληθεια για ενα θεμα (http://en.wikipedia.org/wiki/Evolution)
αγνοωντας και παρακαμπτοντας εκεινους που για διαφορους λογους εχουν προσωπικα/υπαρξιακα προβληματα με την αληθεια.

“Όλη η προσπάθεια του Δαρβίνου έγινε από μέρους του, για να εξηγήσει την καταγωγή των ειδών από άλλα είδη και από πιο πρωτόγονες μορφές ζωής που διαρκώς εξελίσσονταν σε συνθετότερες. Το κρίσιμο όμως ερώτημα ήταν: τι είναι είδος; Μπορεί να προσδιοριστεί επακριβώς; Διότι, η κατάταξη κάποιων όντων σε ένα είδος, γίνονταν με βάση συνήθως την εξωτερική ομοιότητά τους, με καθαρά μορφολογικά στοιχεία. Αλλά το κριτήριο αυτό, αποδείχτηκε πολύ εύθραστο κι επισφαλές. Ο Δαρβίνος αναγνώρισε τη δυσκολία, γράφοντας ότι “είναι πολύ δύσκολο ν’ αποφασίσει κανείς αν πρέπει να κατατάξει μια μορφή σαν ποικιλία της άλλης, ακόμα κι όταν είναι στενά συνδεδεμένη μ’ ενδιάμεσους κρίκους… Κατά συνέπεια για να καθορίσουμε αν μια μορφή πρέπει να ταξινομηθεί σαν είδος ή ποικιλία, μας φαίνεται πως ο μόνος οδηγός είναι η γνώμη των φυσιοδιφών που έχουν γερή κρίση και μεγάλη πείρα. Αλλά σε πολλές περιπτώσεις πρέπει ν’ αποφασίσουμε σύμφωνα με την πλειοψηφία των φυσιοδιφών…”. Σ’ άλλο σημείο του βιβλίου του διερωτάται: αν τα είδη κατάγονται από άλλα με ανεπαίσθητες διαβαθμίσεις, γιατί να μη βλέπουμε παντού μεταβατικές μορφές και να μην επικρατεί στη φύση σύγχυση αντί να είναι είδη όπως τα βλέπουμε τώρα σαφώς καθορισμένα; Στο άλλο βιβλίο του, πάλι, Η Καταγωγή του Ανθρώπου λέει ότι ο “όρος είδος είναι αυθαίρετος” και “δεν είναι δυνατόν να σύρουμε μια σαφή διαχωριστική γραμμή στα είδη”.

“[…] Η κύρια διάψευση όμως της θεωρίας του έρχεται καθ’ ομολογίαν του από την Παλαιοντολογία, που ενέχει εν προκειμένω θέσιν αυτοψίας. Πώς προήλθε η ζωή; Ένα πολύ δύσκολο ερώτημα για τους εξελικτικούς μέχρι σήμερα. Αναπάντητο. Κατά τον R. Jastrow, ένα θαύμα! Ο Δαρβίνος στην “καταγωγή του” ξεπερνάει τον σκόπελο, υποστηρίζοντας ότι η ζωή εμφυσήθηκε σε μια μορφή ή σε λίγες από το Δημιουργό. Άρα έτσι πάμε στο θαύμα… Σ’ άλλη περίπτωση όμως, υποστήριξε ότι μπορούσε η ζωή να παραχθεί αυτομάτως, αν υπήρχαν οι κατάλληλες συνθήκες μέσα σε μια μικρή θερμική λιμνούλα ως αποτέλεσμα χημικών ενώσεων. Από κει και πέρα, ο δρόμος ήταν εύκολος. Αν όμως έγινε αυτόματη γένεση, τι αποδείξεις υπήρχαν στα απολιθώματα; Τι έχει να μας πει η παλαιοντολογία; Για τους περισσότερους, ίσως, είναι άγνωστο το περίφημο αίνιγμα των Κάμβριων απολιθωμάτων, όπως ονομάστηκε, το αίνιγμα, που ενοχλεί τον λαλίστατο Ρίτσαρντ Ντόκινς και τον κάνει να το σχολιάζει με δύο αράδες όλο κι όλο. Κι αυτό είναι το εξής: Στα προ-κάμβρια πετρώματα, δεν υπάρχουν ζωικά απολιθώματα. Αλλά στα Καμβριανά λεγόμενα απολιθώματα που βρίσκονται ακριβώς από πάνω, υπάρχει πλήθος απολιθωμάτων, γιατί ζούσαν τόσο πολύπλοκοι οργανισμοί, όσο είναι οι σύγχρονοι συγγενείς τους. Αυτό σημαίνει ότι η ζωή, εμφανίσθηκε ξαφνικά, με “εξελιγμένες” ζωικές πολυκυτταρικές μορφές και όχι βαθμιαία από απλούστερες κατώτερες σε ανώτερες. Δεν υπάρχουν ούτε ίχνη προγόνων των ζώων αυτών, ούτε ενδιάμεσες μορφές. Αυτό συνηγορεί για πράξη δημιουργίας μάλλον, παρά για εξέλιξη ζωής από τα απλούστερα μονοκύτταρα σε συνθετότερα πολυκύτταρα. Τη δυσκολία την αναγνώρισε ο ίδιος ο Δαρβίνος. Έγραψε: “Δεν μπορώ να δώσω ικανοποιητική απάντηση”. Δικαιολόγησε την αδυναμία, με το σκεπτικό πως ένα μόνο μικρό τμήμα της υδρογείου είναι γνωστό με ακρίβεια. Αυτή όμως η δυσκολία που προκύπτει από την παλαιοντολογία δεν είναι η μοναδική: Υπάρχουν και άλλες μεγαλύτερες. Αν η εξέλιξη των όντων από ένα κύτταρο στον άνθρωπο ήταν γεγονός, θα έπρεπε να βρίσκαμε εκατοντάδες χιλιάδες συνδετικούς, μεταβατικούς ενδιάμεσους τύπους μεταξύ των ειδών, γενών, οικογενειών και τάξεων του ζωικού και φυτικού βασιλείου. Θα έπρεπε να βρίσκαμε στα απολιθώματα τέτοιους συνδετικούς κρίκους, που να δείχνουν πώς κάποια ψάρια έγιναν αμφίβια, πώς το πτερύγιο μετατράπηκε σε πόδι, πώς τα ερπετά έγιναν πουλιά, πώς εμφανίστηκαν τα θηλαστικά, μερικά απ’ τα οποία έγιναν κήτη κ.λπ. Κάτι τέτοιο όμως, δεν αποκαλύπτουν τα γεωλογικά στρώματα, ούτε το αρχείο των βράχων, ούτε τα απολιθώματα. Έτσι η θεωρία της εξέλιξης εμφανίζεται σαν υπόθεση χωρίς τεκμηρίωση, χωρίς απόδειξη. Σπίτι χωρίς θεμέλιο. Ή, για ν’ αλλάξουμε την παρομοίωση: Μιλούμε για ανθρωποκτονία, χωρίς να έχει βρεθεί πτώμα, ούτε το θανατηφόρο όπλο… Τη δυσκολία αναγνώρισε και πάλι ο ίδιος ο Δαρβίνος λέγοντας ότι: “Ο αριθμός των ενδιάμεσων ποικιλιών που υπήρξαν άλλοτε θα πρέπει να είναι πραγματικά τεράστιος. Γιατί λοιπόν η κάθε γεωλογική διάπλαση και το κάθε στρώμα να μην είναι γεμ΄τα από τέτοιους ενδιάμεσους κρίκους; Η Γεωλογία ασφαλώς δεν αποκαλύπτει καμία τέτοια ανεπαίσθητα διαβαθμισμένη αλυσίδα ενόργανων όντων. Κι αυτό ίσως είναι η πιο λογική κι σοβαρή αντίρρηση που μπορεί να διατυπωθεί ενάντια στη θεωρία μας”.
Ο Δαρβίνος προσπάθησε να ξεπεράσει τις δυσκολίες λέγοντας ότι το αρχείο ήταν ατελές και στο μέλλον θα αποκαλύπτονταν περισσότερα επ’ αυτού. Δεν έφταιγε η θεωρία του δηλαδή, αλλά τα γεωλογικά στρώματα και τα ελάχιστα απολιθώματα.
Ωστόσο, 150 χρόνια μετά τον Δαρβίνο σήμερα που είναι γνωστά 200.000.000 απολιθώματα και πλέον σ’ ολόκληρο τον κόσμο, η κατάσταση παραμένι απελπιστικά η ίδια. Ιδού μερικές συγκλονιστικές ομολογίες εξελικτικών:
“Κάθε σύμπλεγμα, τάξη ή οικογένεια, φαίνεται πως γεννήθηκε ξαφνικά και δύσκολα βρίσκουμε τις μορφές που τις συνδέουν με το προηγούμενο γένος… όχι μόνο δε βρίσκουμε καθόλου σχεδόν μεταβατικές μορφές, αλλά εν γένει είναι αδύνατον να συνδέσουμε αυθεντικά ένα νέο σύμπλεγμα μ’ ένα πλαιό” (Λεκόντ ντυ Νουί).
“Οι κρίκοι λείπουν ακριβώς εκεί που πολύ ωηρά τους επιθυμούμε” (Α.Σ. Ρόμερ).
“Το γνωστό αρχείο των απολιθωμάτων ούτε τώρα ούτε ποτέ άλλοτε δεν συμφωνούσε με τη βραδεία εξέλιξη” (Στήβεν Στάνλευ).
“Το να ψάχνουμε για ενδιάμεσες βαθμίδες για να περάσουμε τα χάσμτ είναι σαν να ψάχνουμε μάταια για πάντα” (Ν. Τόμσον).
Αυτές οι ανυπέβλητες δυσκολίες οδήγησαν πολλούς εξελικτές να ασπασθούν τη θεωρία των Σ. Γκουλντ και Νάιλ Εντριτζ, γνωστή ως θεωρία της Διακεκομμένης Ισορροπίας (punctuated equilibria) σύμφωνα με την οποία, τα νέα είδη αναδύονται όχι με βαθμιαίες αλλαγές, αλλά με ξαφνικές εξελικτικές εκρήξεις, με σταθεροποίηση των ειδών για εκατομμύρια χρόνια. Έτσι, ενώ αυτή η θεωρία έρχεται σε άμεση ρήξη με την παραδοσιακή και με τη βασική αρχή του Δαρβίνου “η φύση δεν κάνει άλματα” και περιμένει την επιβεβαίωσή της, στην πραγματικότητα “δεν υπάρχει ούτε η ελάχιστη απόδειξη ότι μια από τις μεγαλύτερες συνομοταξίες ξεπήδησε από κάποια άλλη και οι θιασώτες της δημιουργίας φαίνεται να έχουν καλύτερα επιχειρήματα” (Ώστιν Κλαρκ). “Οι αποδείξεις των απολιθωμάτων θα μπορούσαν να είναι συνεπείς με την ιδέα ενός Μεγάλου Σχεδιαστή” (Καρλ Σαγκάν). […]”
Ολόκληρα βουνά από θεωρίες και υποθέσεις, λοιπόν, για να εξηγηθεί κάτι, που δεν είναι σαφές και γνωστό, και το πως εξελίχτηκε μία μορφή σ’ άλλη μορφή, και που για να πούμε αν παρήχθη νέο είδος, πρέπει να στηριχτούμε στη γνώμη κάποιων φυσιοδιφών…
Η ασάφεια της έννοιας είδους, είναι κάτι που καταταλαιπώρησε και μπέρδεψε το Δαρβίνο σ’ όλη του τη ζωή αλλά ακόμη και τους επιγόνους του. Γι’ αυτό ο επιστήθιος φίλος του ο Τόμας Χάξλεϋ παραδέχτηκε ότι μετά από επτά αναγνώσεις του βιβλίου του Δαρβίνου, κατενόησε ότι αυτό είναι ένα πολύ δύσκολο βιβλίο… Ο Ε. Μάιερ αναγνώρισε, ότι ο Δαρβίνος ατυχώς μπερδεύτηκε και δεν κατάφερε να απαντήσει στο ερώτημα πολλαπλασιασμού των ειδών, ούτε της ειδογένεσης. Και ο νεο-δαρβινιστής καθηγητής Τζορτζ Σίμψον, διαβεβαιώνει ότι παρά τον τίτλο του, το βιβλίο του Δαρβίνου δεν καταφέρνει να εξηγήσει την καταγωγή των ειδών. Επίσης, ο παλαιοντολόγος Κ. Πάτερσον παραδέχεται ότι δεν μας λέει τίποτα για την προέλευση των ειδών!
Αλλά η σύγχυση εξακολουθεί σαφώς μέχρι σήμερα. Γιατί, ακόμα και σήμερα οι φυσιοδίφες δεν έχουν κατά την ομολογία του Δαρβίνου του 20ου αιώνα, του Ε. Μάιερ, καταλήξει σε γενική ομοφωνία για τον ορισμό του είδους. Οι βιολόγοι τείνουν απλά να δεχθούν ως κριτήριο την ικανότητα διασταύρωσης με γόνιμο αποτέλεσμα. Κάθε ομοιότητα πρέπει να οφείλεται σε ομοιότητα γόνων, σε ομοιότητα κληρονομικού υλικού και μόνο. Εδώ, όμως, μπαίνει αυτόματα το φράγμα της μη αναπαραγωγής, ως φράγμα αδιαπέραστο μεταξύ των διαφορετικών ειδών που συνηγορούν για τη σταθερότητά τους. Γι΄ αυτό έγραψε ο διάσημος εξελικτικός Γκόλντσμιτ “…πουθενά δεν (φαίνεται παλαιοντολογικά) να παραβιάστηκαν τα όρια των ειδών, τα δε όρια αυτά είναι χωρισμένα από τα όρια των επόμενων καλών ειδών, με το αγεφύρωτο χάσμα, που κι αυτό εμπερικλείει στειρότητα”.
Το πρόβλημα λοιπόν του τι είναι είδος, κι αν και πως εξελίσσεται ώστε να παραχθεί νέο κλπ. υπήρξε η μεγαλύτερη δυσκολία, ο μεγαλύτερος σκόπελος όπου ναυάγησε ο Δαρβίνος, παρά τις όποιες φιλότιμες προσπάθειές του, να ερμηνεύσει με το δικό του τρόπο, τη φύση και να εξηγήσει κάποια άγνωστα ή περίεργα φαινόμενα. Γι’ αυτό και έγραφε: “αν η θεωρία μου είναι σωστή…”. Ατυχώς, και σήμερα, η έννοια είδος είναι συγκεχυμένη, αφού οι Νεοδαρβινιστές μιλούν για ειδογένεση μέσω μεταλλάξεων, που στην πραγματικότητα είναι δημιουργία γενετικής ποικιλομορφίας υποειδών ή ρατσών, μέσα στο πλαίσιο ενός είδους, τα μέλη του οποίου μπορούν και διασταυρώνονται με γόνιμο αποτέλεσμα. Η γονιμότης ή αγονία είναι το τελικό κριτήριο”.

“[…] Για όποιους εξακολουθούν να αμφιβάλλουν, δεν έχουν παρά να διαβάσουν την ομολογία του διάσημου αθεϊστή Ρίτσαρντ Ντόκινς: “Τα απολιθώματα, τα οποία ανακαλύφτηκαν όλα μετά την έκδοση της Καταγωγής, μας παρέχουν μια σποραδική εικόνα για ορισμένα πιθανά ενδιάμεσα είδη, τα οποία μάς συνδέουν με τον κοινό πρόγονο που μοιραζόμαστε με τους χιμπατζήδες… Οι ορθόδοξες απόψεις μας κλονίζονται από καιρού εις καιρόν – δεν είναι καθόλου κακό. Πρέπει να είμαστε προσεκτικοί όταν υποθέτουμε ότι αυτή η σειρά απολιθωμάτων αναπαριστά τη σειρά προγόνων/απογόνων. Είναι πάντα πιο ασφαλές να υποθέτουμε ότι τα απολιθώματα είναι συγγενείς παρά πρόγονοί μας…” (Ρίτσαρντ Ντόκινς στο Ο Εφημέριος του Διαβόλου”. […]”

“[…] Ίσως αντιτείνει κανείς, ότι ο Δαρβίνος είχε ανεπαρκείς γνώσεις και ότι η σύγχρονη συνθετική θεωρία του Νεοδαρβινισμού των Σίμψον, Ντομπχάνσκυ, Μάιερ, που συμπεριέλαβε τις προόδους της γενετικής κ.α. επιστημών, δίνουν ικανοποιητική απάντηση στο πώς και το γιατί της εξέλιξης. Στην πραγματικότητα, όμως, ο Νεο-νεο-δαρβινισμός έκανε ένα ωραίο τέχνασμα. Ονομάστηκε έτσι προς τιμήν του Δαρβίνου, ενώ ουσιαστικά έχει ελάχιστη σχέση μ’ αυτόν και τη θεωρία του. Κράτησε απ’ αυτόν μόνο την έννοια της φυσικής επιλογής (που προϋπήρξε σαν έννοια και σύλληψη απ’ αυτόν) και τον μπόλιασε με τον Μεντελισμό, τη διδασκαλία του Μέντελ και των νόμων του, που επαληθεύονται με παρατήρηση και πείραμα σε αντίθεση με το Δαρβινισμό και τη θεωρία της μακροεξέλιξης, που δεν επαληθεύοναι ούτε με πείραμα ούτε με παρατήρηση. Αυτό το ομολογούν και οι ίδιοι οι εξελικτικοί.

Διαβάζουμε: “Ισχυρίζομαι ότι κάθε πειραματισμός είναι αδύνατος στην μακροεξέλιξη” (Μπόρις Μέντικωφ). “Δεν μπορείς να ισχυριστείς ότι έχεις διαπιστώσει τη γένεση των θηλαστικών από τα μη θηλαστικά. Δεν ήσουν παρών” (Ρ. Lewontin). “Η πραγματικότητα των μεταμορφώσεων δεν μπορεί να αποδειχτεί θετικά, γιατί πρόκειται για γεγονότα στα οποία κανένας δεν παραβρέθηκε και η φύση δεν μας δίνει πια παραδείγματά τους (Ζαν Ροστάν). Ακόμη: “Παρ’ όλα τα δεδομένα από διάφορους χώρους των βιολογικών επιστημών, τα οποία στηρίζουν την μακροεξέλιξη, αυτή εξακολουθεί να παραμένει μια αναπόδεικτη βιολογική διαδικασία” (Γιάννης Αργύρης). Εξ άλλου, οι περίφημες μεταλλάξεις, οι απότομες μεταβολές των γονιδίων που επικαλούνται οι νεοδαρβινιστές, δεν παράγουν νέα χαρακτηριστικά, αλλά μεταβάλλουν τα ήδη γνωστά. Κατά τον γενετιστή Γκόλντσμιτ, και χίλιες μεταλλάξεις μαζί σ’ ένα είδος, δεν μπορούν να δημιουργήσουν νέο είδος!

Η κύρια αδυναμία του νεοδαρβινισμού, ο οποίος στηρίζεται στις μεταλλάξεις, στην τύχη και στη φυσική επιλογή είναι ότι οι νεοδαρβινιστές πιστεύουν ότι ολόκληρο το φάσμα της ζωής… ερμηνεύεται από τη σταθερή συσσώρευση απομίμησης σφαλμάτων και τη συνακόλουθη ανάπτυξη ποικιλιών καθώς ένα πρωτόγονο σύστημα ζωής αναπαράγεται επί δισεκατομμύρια φορές. Σύμφωνα με αυτήν τη θεωρία, η επισώρευση των αναπαραγωγικών σφαλμάτων, η οποία ταξινομείται με τη διαδικασία της φυσικής επιλογής, της επιβίωσης του πιο ικανού, εξηγεί τόσο την πλούσια ποικιλία ζωής όσο και τη σταθερή ανοδική εξέλιξη από το βακτηρίδιο στον άνθρωπο… Στο βιβλίο μας ο Σερ Φρεντ Χουλ και εγώ, προσκομίζουμε ισχυρά επιχειρήματα εναντίον αυτής της πρότασης… Είναι γελοίο να υποθέτουμε ότι τα στοιχεία τα οποία μας παρέχει ένα μεμονωμένο πρωτόγονο βακτηρίδιο μπορούν με την αναπαραγωγή να φτάσουν στο σημείο να δημιουργήσουν τον άνθρωπο και όλους τους άλλους ζώντες οργανισμούς, οι οποίοι υπάρχουν στον πλανήτη μας” (Chandra Wickramasinghe). Ο Pierre Thuillier επικυρώνει: “Η ανάπτυξη των εξελικτικών θεωριών είναι μια ωραία επιστημονική περιπέτεια… μην ξεχνάμε όμως, ότι οι θεωρίες δεν είναι παρά ανθρώπινα κατασκευάσματα”. […]”

Και ένα ενδιαφέρον απόσπασμα από την Εξαήμερο του Μεγάλου Βασιλείου:

Αυτοί που δεν καταδέχονται τις κοινές έννοιες των Γραφών λένε ότι το νερό δεν είναι νερό, αλλά κάποια άλλη φύση, και εξηγούν το φυτό και το ψάρι σύμφωνα με την άποψή τους. Εξηγούν επίσης τη δημιουργία των ερπετών και των θηρίων αλλάζοντάς την σύμφωνα με τις δικές τους θεωρίες, όπως οι ονειροκρίτες ερμηνεύουν τα όνειρα που είδαν στον ύπνο τους σύμφωνα με τους δικούς τους σκοπούς. Εγώ όταν ακούω χόρτο, καταλαβαίνω χόρτο, και το φυτό, και το ψάρι και το θηρίο και το ζώο, όλα όπως έχουν γραφτεί έτσι τα δέχομαι.
Γ ι α τ ί δ ε ν ν τ ρ έ π ο μ α ι τ ο ε υ α γ γ έ λ ι ο . Και επειδή αυτοί που μελετούν τον κόσμο ασχολούνται πολύ με το σχήμα της γης, αν είναι σφαίρα, ή κύλινδρος ή και επίπεδη […], -γιατί όλες αυτές τις απόψεις τις υποστήριξαν αυτοί που μελετούν τον κόσμο, και ο ένας καταρρίπτει τα επιχειρήματα των άλλων-, όχι, γι’ αυτό το λόγο δε θα τολμήσω να θεωρήσω κατώτερη τη δική μας κοσμοποιία, επειδή ο δούλος του Θεού Μωυσής δεν είπε τίποτα για το σχήμα της γης, ούτε μίλησε για την περίμετρό της […] ή τις εκλείψεις της σελήνης. Επειδή ο Μωυσής αυτά που δε μας προσφέρουν τίποτα τα αποσιώπησε ως άχρηστα. Μήπως γι’ αυτό το λόγο εγώ θα θεωρήσω τα λόγια του Αγίου Πνεύματος λιγότερο σημαντικά από την ανόητη σοφία των ανθρώπων; Μάλλον πρέπει να δοξάσω Αυτόν που δεν απασχόλησε το νου μας με τα μάταια, αλλά όλα φρόντισε να γραφτούν για την οικοδομή και τον καταρτισμό των ψυχών μας. Αυτό μου φαίνεται ότι το αγνοούν αυτοί, που προσπάθησαν με λανθασμένα επιχειρήματα και αλληγορικές ερμηνείες να αποδώσουν στις Γραφές την αξιοπρέπεια που νομίζουν. Αλλά αυτό είναι ίδιον αυτών που θεωρούν τον εαυτό τους σοφότερο από τα λόγια του Αγίου Πνεύματος και προσποιούμενοι πως τα ερμηνεύουν παρουσιάζουν τις δικές τους ιδέες. Γι’ αυτό το λόγο, τα λόγια της Αγίας Γραφής ας νοούνται όπως έχουν γραφτεί.
(Ομιλία Θ΄ 1)

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗΣ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ «ΒΗΜΑSCIENCE», 24-12-06

– Οι βιολόγοι είναι δαρβινιστές. Συμβιβάζεται ο δαρβινισμός με τη θρησκεία;

«Μου επιτρέπετε να ρωτήσω: πού δεν συμβιβάζεται; Στην περιγραφή της δημιουργίας του ανθρώπου μέσα στο βιβλίο της Γενέσεως;».

– Ας πούμε…

«Η Γένεση δεν είναι βιβλίο Φυσικής ή Βιολογίας. Η περιγραφή της δημιουργίας του ανθρώπου στα βιβλικά κείμενα είναι πολύ συνοπτική. Δύο μόλις στίχοι στο πρώτο κεφάλαιο και ίσως ένας στο δεύτερο. Αυτό είναι! Και η ουσία δεν κρύβεται στο “χουν από της γης”, που ισχύει και για τα ζώα. Το σημαντικό που δεν υπάρχει στα ζώα είναι το ότι “ενεφύσησεν πνοήν ζωής” στον άνθρωπο και τον “έπλασε κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν Θεού”. Από ‘κεί και πέρα ποιο είναι το πρόβλημα; Η όποια ομοιότητα του ανθρώπινου σώματος με αυτό των πρωτίστων θηλαστικών; Αυτή είναι προφανής! Ο άνθρωπος έχει ομοιότητα με τα ζώα αλλά συγγένεια με τον Θεό. Μοιάζει με τα ζώα κατά το φθαρτό στοιχείο και την εγκόσμια εικόνα του και συγγενεύει με τον Θεό κατά το πρόσωπο, δηλαδή κατά την αιώνια και άφθαρτη εικόνα του. Και το σημαντικό είναι το δεύτερο!».

Νομίζω ότι η παραπάνω θεώρηση είναι και η σωστότερη… Να μην κολλάμε στο αν ο άνθρωπος προήλθε απ’ ευθείας απ’ την ύλη (“χουν από της γης”)ή αν προήλθε απ’ την εξελικτική αλυσίδα των homo. Η Θεολογία τονίζει πως άνθρωπος ορίζεται αυτός που πλάστηκε κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν. Και να υπήρχε, λοιπόν, πριν ο homo erectus δεν μας ενδιαφέρει, γιατί κι αν μοιάζει το γονίδιο μας, δεν μοιάζει ούτε κατά διάνοια η προοπτική μας. Ο ένας πλάστηκε για να καταλήξει στο μηδέν, ο άνθρωπος για να εισέλθει στην αιωνιότητα!

Παραθέτω την παρακάτω ιστοσελίδα όχι μόνο επειδή αναφέρεται στη σοφή στάση του π.Παϊσίου πάνω στο θέμα της θεωρίας του Δαρβίνου, αλλά και για τα σχόλια που ακολουθούν το κείμενο. Ειδικότερα το 9ο σχόλιο περιέχει καθαρά επιστημονικά επιχειρήματα, βιβλιογραφικά τεκμηριωμένα, που αποδεικνύουν ότι η δαρβινική εξελικτική θεωρία, αν και πρόκειται για μια εξαιρετικά σαγηνευτική και πρωτοπόρα στη σύλληψή της θεωρία, χωλαίνει αρκετά.

http://orthodox-world.pblogs.gr/2008/07/o-gerontas-pa-sios-mila-gia-thn-thewria-exelixhs-toy-darbinoy.html

Εν τέλει πάντως, ο Μητροπολίτης Μεσογαίας συνοψίζει πολύ όμορφα την ουσία του θέματος. Η διαφορά έγκειται στο ότι ο Θεός “ενεφύσησεν πνοήν ζωής” στον άνθρωπο… Τον έπλασε με ουράνια προοπτική! Και ίσως όσοι κατά καιρούς προσπαθούν να αμφισβητήσουν Εκείνον, εκμεταλλεύονται τη δαρβινική θεωρία ως επιστημονική “απόδειξη” της μη αναγκαιότητας ύπαρξης Του…

Εν τέλει, ο “φίλος” μας Δαρβίνος, έκανε χτες μια αρκετά εντυπωσιακή εμφάνιση μέσω των θεμάτων της Βιολογίας Γεν.Παιδείας! Όλο το τέταρτο θέμα, αναφερόταν καθ’ όλα στη θεωρία της φυσικής επιλογής! Ούτε λίγο, ούτε πολύ “ο κύβος ερίφθη” από κάποιους “παράγοντες”, όσον αφορά τη γενεσιολογική μας ταυτότητα… Και εις άλλα!

Θα πρέπει να ευχαριστήσουμε το Βαγγέλη για την ευκαιρία που μας έδωσε να συζητήσουμε πάνω σε αυτό το θέμα. Φυσικά, όπως λέει και το ίδιο το παραπάνω άρθρο “δεν υπάρχει άλλη θεωρία που να διατυπώνει κατά τρόπο επιστημονικό την καταγωγή και την εξέλιξη των ειδών, όπως η νεοδαρβινική θεωρία”. Σε αυτό το μικρό χώρο τις τελευταίες μέρες παρουσιάστηκαν πολύ ενδιαφέρουσες απόψεις. Από το λόγο του αγ. Βασιλείου μέχρι την απάντηση του Μητροπολίτη Μεσογαίας και την Εξελικτική Δημιουργία (http://exeldim.bravehost.com/) καταφαίνεται ότι το θέμα είναι θεολογούμενο.

Εύχομαι να υπάρξει σύντομα κάποια επίσημη θέση, ώστε “ο στερεώσας την γην και τα γεννώμενα εξ αυτής” να δοξαστεί από τους ανθρώπους για την πανσοφία με την οποία έπλασε το παν.

Για όποιον ενδιαφέρεται να μάθει περισσότερα για το θέμα της εξέλιξης, θα βρει αρκετές και έγκυρες πληροφορίες στον παρακάτω σύνδεσμο: http://www.egolpion.com/evolution.el.aspx

Κριτικη της θεωριας του Δαρβινου

~Ουρανοι διηγουνται δοξαν Θεου~

Η θεωρια του Δαρβινου που προσπαθει να διελευκανει την καταγωγη της ζωης έιναι κεντρική στην συγχρονη κοσμοαντιληψη αν και καποιες προσπαθειες νατουραλιστικης εξηγησης του υπαρκτου και του ανυπαρκτου βιολογικου κοσμου εγιναν και παλιοτερα. Η Δαρβινικη θεωρια και η νεοτερη ομως διτυπωση της είναι αυτη που έχει οσο καμμια άλλη συνεπαρει τα πληθη, και εχει εισχωρησει τοσο βαθια στην συνειδηση του ειδικου και του μη-ειδικου που αποτελει το νεο καταγωγικο μυθο-πασπαρτου ενος μεγαλου μερους της ανθρωποτητας συμφωνα με τον οποιο όλα οφειλουν να ερμηνευτούν. ( απο το γιατι οι ανθρωποι πιστεουν στον Θεο μεχρι το γιατι οι αντρες προτιμουν γυναικες με μεγαλα στηθη)

Αλλα τι ακριβως λεει αυτη η θεωρία. Εξελιξη συμφωνα με την Βικιπαιδεια είναι η αλλαγη στα κληρονομημενα χαρακτηριστικα ενος πληθυσμου οργανισμων μεσω διαδοχικων γενεων. Οι πληθυσμοι αυτοι μπορει να διαφοροποιηθουν σε νεα ειδη μεσω της τυχαιας διαφοροποιησης του γενετικου υλικου τους (μεταλλάξεις τυχαιες) -το οποιο κωδικοποιει την συνθεση νεων πρωτεινων. Το αν αν οι νεοι οργανισμοι επιβιωσουν- εδραιθούν εξαρταται απο την πιεση της φυσικης επιλογης η οποια επιλεγει τα ωφελιμα για την επιβιωση χαρακτηριστικα. Οι εξελικτιολογοι ενστερνιζονται την ιδεα πως ολοι οι οργανισμοι έχουν ένα κοινο προγονο που έζησε πριν 3,500 εκ. χρονια ο οποιος “δημιουργηθηκε” απτην ανοργανη υλη σε μια μικρη λιμνουλα υπο καταλληλες συνθηκες.

Η εν πρωτοις λογικοφανης και απλη αυτη θεωρία δεν αργησε να αποτελεσει το πραγματικο οπιο του λαου και των φυσιοκρατων διανοουμενων , και αποτελεσε ισως για πολλους το τελευταιο ( η το πρωτο για τον ευεπηρεαστο νεαροκοσμο) καρφι στην παλια μεταφυσικη με επιστημονικοφανη -τουλαχιστον- πλεον κριτηρια. Πόσο επιστημονικη όμως στ’ αληθεια ειναι αυτη η νεα μεγαλη αφηγηση;

Η εξελεκτικη θεωρία αποθνησκει και ο επιθανατιος ρογχος της δεν θα αργησει να σηματοδοτησει μια να διευρυνση της ανθρωπινης συνειδητοτητας η οποια θα ξαναθεσει τα θεμελιωδη ερωτηματα της ζωης. Ενα νεο κυμα πρωτοπορων αντιδογματιστων επιστημονων και φιλοσοφων ( Jonathan Wells,William Dembski , Michael Behe, David Berlinski , Michael Denton ) έχει πλεον καταφερει το τελευταιο κτυπημα στην σαθρη λογικη και τις ψευδαισθησεις της Δαρβινικης θεωρίας.

Η αποδομηση αυτη θα εκτελεστει σημειο προς σημειο και βασιζεται στην κοινη λογικη, στην επιστημονικη ερευνα , και την υπαρξιακη βεβαιοτητα χωρις παρεμβολη φιλοσοφικων κενολογιων και γενικευσεων.

Η απαρχη της Ζωης

Πώς μπορουμε να ερμηνευσουμε την υπαρξη της εμβιας αφθνονιας. Απο που ξεκινησαν όλα . Πως προηλθε η ζωη απο την ανοργανη υλη. Συμφαωνα με τους εξελιξιολογους οταν παγωσε η Γη ξαφνικα κατι εγινε και εμφανηστικαν οι πρωτοι προκαριωτικοι οργανισμοι . Δεν υπαρχει καμμια ενδειξη οτι προυπηρχαν άλλοι οργανισμοι πριν απο αυτους. Το ερωτημα της προελευσης αυτων των τοσο συνθετων οργανισμων πρεπει να απαντηθει και ειδικα η συσκευη συνθεσης πρωτεινων που βασιζεται στο DNA που υπαρχει στα κυτταρα αυτα . Αυτο ομως μενει ανερμηνευτο και δυσεπιλυτο γιατι όπως λεει ο Karl Popper. :

“Αυτο που κανει την προελευση της ζωης και του γενετικου κωδικα ενα ενοχλητικο αινιγμα ειναι το εξης: ο γενετικος κωδικας είναι χωρίς καμμια βιολογικη λειτουργια αν δεν εχει μεταφραστει, αν δεν οδηγει δηλαδη στην συνθεση των πρωτεινων των οποιων η δομη διαμορφωνεται απο τον κωδικό. Αλλα όπως σημειωνει ο Μονοντ τα οργανα με τα οποια το κυτταρο (τουλαχιστον το μη- πρωτογονο κυτταρο το οπιο εινια το μονο που γνωρίζουμε) μεταφραζει τον κωδικό “ αποτελειται απο τουλάχιστον πενηντα μακρομοριακα εξαρτηματα που τα ιδια κωδικοποιουνται απο το DNA. Ετσι ο κωδικος δεν μπορει να μεταφραστει παρεκτος με την χρηση καποιων προιοντων του της μεταφρασης του. Αυτο αποτελει ενα πραγματικα παραξενο κυκλο, εναν φαυλο κυκλο για οποιαδηποτε αποπειρα μας να συνθεσουμε ενα μοντελο, η μια θεωρία , της γενεσης του γενετικου κωδικου.”
Το ιδιο προβλημα αλλωστε είχει κατανοησει και ο Καστοριαδης.

Ωστοσο ας δουμε προσεκτικα τις υποθεσεις των εξελιξιολογων.

Το 1924 ο Ρωσος βιοχημικος Αλεξαντερ Οπαριν, προτεινε μια καθαρα υλιστικη προσεγγιση για την δημιουργια της ζωης. Συμφωνα με αυτον το πρωτο κυτταρο προηλθε απο αβια υλη, αλλα οχι μονομιας. Οι απλες χημικες ενωσεις , κατα το Οπαριν, συνενωθηκαν και συνδυαστηκαν για να σχηματισουν μεγαλες, συνθετες ενωσεις οπως ειναι τα αμινοξεα. Αυτα συνενωθηκαν για να σχηματισουνενα δικτυο μεσα σε ενα κυταρικο τειχος. Συμφωνα με τον Οπαριν η ατμοσφσιρα της νεαρης Γης ηταν πολυ διαφορετικη απτη σημερινη. Ενεργειακες πηγες οπως η θερμοτητα απο ηφαιστεια η απο κεραυνους υποτιθεται οτι δρουσαν πανω σε απλες ενωσεις ανθρακας στην ατμοσφαιρα μεταμορφωνοντας τα σε πιο συνθετες ενωσεις . Η ιστορια συνεχιζει στην θαλλασσα οπου οι ενωσεις αυτες λεει ο Οπαριν οτι ηρθαν κοντα και σχηματισαν μικροσκοπικα συμπλοκα, τους προγονους των πρωτων ζωντανων οργανισμων στην Γη. Ο Χαλντειν το 1928 προσεθεσε και τη υπεριωδη ακτινοβολια στην εξισωση.

Αυτη ειναι σε γενικες γραμμες η θεωρια της προβιοτικης ή χημικης εξελιξης συμφωνα με την οποια η ζωη αναδυθηκε απο μια αρχεγονη προβιοτικη ΣΟΥΠΑ. Αυτη η αποψη εινια γνωστη και ως η υποθεση Οπαριν-Χαλντειν. Συμφωνα με την αυτη την υποθεση επιπλεον, η τυχαιοτητα απο μονη της δεν θα μπορουσε να οδηγησει την διαδραση των χημικων ενωσεων που απαιτει η συνθεση συνθετων βιομοριων και απο κει της ζωης. Ο Οπαριν εισγει εδω την εννοια της ενγενουν αυτοργανωσης των βιομοριων.

Αλλα ας προσπελασουμε αναλυτικα της προυποθεσεις της ιδρυτικης αυτης υποθεσης.

Προυποθεση 1 Αναγωγικη ατμοσφαιρα. Πολυ ελευθερο υδρογονο στην ατμοσφαιρα και λιγο ή καθολου οξυγονο.

Η προαναφερθεισα συσσωρευση οργανικων ενωσεων δεν θα ηταν δυνατη αν η ατμοσφαιρα της Γης αποτελουνταν απο σημαντικες ποσοτητες ελευθερου οξυγονο., επειδη αυτο οξειδωνει τις οργανικες ενωσεις. Ο Οπαριν ετσι πιστευε οτι η πρωιμη ατμοσφαιρα αποτελουνταν απο CH4, NH3 υδρογονο και υδρατμους, ηγουν μια αναγωγικη ατμοσφαιρα. Επιπλεον πιστευε οτι τα πρωτα κυτταρα ηταν αναεροβια και ετεροτροφα.

Προυποθεση 2. Συντηρηση. Οι απλες οργανικες ενωσεις που σχηματιζονταν στην αρχεγονη σουπα με καποιο τροπο συντηρουνταν ετσι ωστε η ενεργεια υπευθυνη για τον σχηματισμο τους να μην τις κατεστρεφε.

Προυποθεση 3. Συγκεντρωση. Οι βιολογικες ενωσεις συσσωρευτηκαν σε ικανες συγκεντρωσεις ετσι ωστε να συνενωθουν μεταξυ τους ωστε να σχηματισουν τα μεγαλα συνθετα μορια τα απαραιτητα για την ζωη (πρωτεινες, ενζυμα, DNA, RNA)

Προυποθεση 4 . Ομοιομορφος προσανατολισμος. Μονο τ αμινοξεα με αριστερο προσανατολισμο συνδυαστηκαν ωστε να παραγουν τις πρωτεινες της ζωης, και μονο τα σακχαρα δεξιου προσανατολισμου αντεδρασαν ωστε να δωσουν τους πολυσακχαριτες και τα νουκλεοτιδια.

Προυποθεση 5. Ταυτοχρονη αναδυση των αλληλοεξαρτωμενων βιομακρομοριων ( π.χ DNA πρωτεινες). Ο γενετικος μηχανισμος που οδηγει στην πρωτεινοσυνθεση και οι πρωτεινες που δομησαν αυτιν το γενετικο μηχανισμο δημιουργηθηκαν σταδιακα και ηταν παροντες στα πρωτα αναπαραγωμενα πρωτοκυτταρα.

Προυποθεση 6. Λειτουργικη ολοκληρωση. Τα πολυ οργανωμενα χιλιαδες κομματια του χημικου μηχανισμου του κυτταρου, αναδυθηκαν σταδιακα στα πρωτοκυτταρα.

Προυποθεση 7. Η φωτοσυνθεση αναπτυχθηκε σταδιακα στα πρωτοκυτταρα.

Μερος των παραπανω υποθεσεων εξεταστηκε με τα περιφημα πειραματα προσομοιωσης των Miller και Urey το οποιο να σημειωσουμε εδω διδασκεται δυστυχως ακομη στα σχολεια. Δεν ειχαν βεβαια την αξιωση να δημιουργησουν ζωη στο εργαστηριο, αλλα να εξετασουν το ποιες ενωσεις θα μπορουσαν να παραχθουν στην υποτιθεμενη πρωιμη ατμοσφαιρα της Γης . Το 1953 αναφερθηκε το πρωτο πειραμα. Ο Miller οπως ειναι γνωστο ανελυσε την ουσια που παγιδευτηκε στο πατο του μηχανισμου και αναγνωρισε καποια αμινοξεα που απαντωνται σε πρωτεινες . Απο τοτε άλλες απαραιτητες για την ζωη χημικες ενωσεις εχουν συντεθει σε εργαστηριακες ελεγχομενες συνθηκες .

Το Προβλημα με τις υποθεσεις του Οπαριν (αντιστοιχα)

1. Οι επιστημονες εχουν πλεουν στα χερια τους ισχυρες αποδειξεις οτι μεγαλες ποσοστητες οξυγονου συνεθεταν την πρωιμη ατμοσφαιρα της. Για παραδειγμα ξερουμε οτι πολλα ορυκτα αντιδρουν με οξυγονο και τα οξειδια που παραγονται απαντωνται σε πετρωματα τα οποια χρονολογουνται πριν απο την υποτιθεμενη αναδυση της ζωης. . Αυτο ( η ελλειψη οξυγονου) συνεπαγεται οτι θα ηταν αδυνατο να παραχθουν οι οργανικες εκεινες ενωσεις που παρατηρηθηκαν στο πειραμα του Miller και Urey (στο οποιο ελειπε το οξυγονο). Ενα επιπλεον παραδοξο με την υποθεση του Οπαριν ειναι οτι χωρις οξυγονο και παλι δεν θα σχηματιζονταν και δεν θα συνενωνονταν οργανικες ενωσεις. Ικανες ποσοτητες οξυγονου θα ηταν απαραιτητες για να παραξουν οζον. Το οζον προστατευει την Γη απο επικινδυνα επιπεδα υπεριωδους ακτινοβολιας.
Ενα αλλο προβλημα με την υποθεση και συνεπως το πειραμα ειναι αυτο του υδρογονου, το οποιο θεωρουν ως παρον σε μαγαλες ποσοτητες στην πρωιμη γηινη ατμοσφαιρα . Εντουτοις οι γωχημικοι τη δεκαετια του 1960 κατέληξαν στο οτι αυτη αποτελουνταν κυριως απο υδρατμους, δειοξειδιο του ανθρακα, αζωτο και μονο ιχνη υδρογονου και καθουλο μεθανιο και αμμονια .

Και τι προκυπτει αν επναλαβουμε το πειραμα με αυτες τις συνθηκες. Απολυτος τιποτα, κανενα αμινοξυ. Ο Τζον Χοργκαν στο Scientific American δηλωσε το 1991: μια ατμοσφαιρα με CO2 , αζωτο κα ιυδρατμους “ δεν θα ηταν ευνοικη για την συνθεση αμινοξεων.

2. Τα πειραματα των Miller και Urey αποσιωπουν την καταστροφικη επιδραση της ενεργειας . Στα πειραματα αυτα, τα αμινοξεα και αλλες οργανικες ενωσεις που δημιουργουνται συλλεγονται γρηγορα απο μια παγιδα ωστε να μην καταστραφουν.Τετοιοι μηχανισμοι δεν αντιστοιχουν στην πραγματικοτητα.

3. Δυστυχως ουτε αυτη η υποθεση στεκει στην κριτικη διερευνυση. Αν τα αμινοξεα σχηματιζονταν στην πρωιμη Γη, δεν θα επεπλεαν σε λιμνες απλα περιμενωντας τα καταλληλα αμινοξεα για να σχηματισουν πρωτεινες. Αντιθετως θα δημιουργουσαν ενωσεις με άλλες ενωσεις και θα ηταν ανικανες για οποιαδηποτε βιολογικη λειτουργια. Σε μια οργανικη σουπα γεματη απο διαφορες ενωσεις, τα αμινοξεα δεν θα ετειναν να ενωθουν με αμινοξεα ουτε και τα σακχαρα με τα σακχαρα, αλλα θα προεκυπταν διφορες αλληλο-αντιδρασεις.

4. Χωρις καποιον καταλυτη που να προαγει την δημιουργια πεπτιδικων δεσμων η 3-5 φωσφοδιεστερικους δεσμους, δεν μποει να υπαρχει οδος δημιουργιας πρωτεινων DNA και RNA. Οι μονοι βεβαια καταλυτες που γνωρίζουμε ειναι τα ενζυμα και τα ριβοσωματα, και αυτα με την σειρα τους προυποθετουν την υπαρξη του μηχανισμου DNA , RNA. Αυτος ακριβως ο μηχανισμος οπως ειπαμε ειναι ακριβως αυτο που η επιστημονικη ερευνα δεν μπορει να προυπεθεσει αλλα πρεπει να εξηγησει.

5. Ακομη και αν έιχαμε ολα τα δομικα και χημικα συστατικα απο τα οποια αποτελουνταν ενα κυττταρο δεν θα μπορουσαμε υπο οποιεσδηποτε συνθηκες να περασουμε σε ενα ζωντανο κυτταρο.

6. Κανενας μεχρι στιγμης γνωστος μηχανισμος δεν μπορει να δωσει απαντηση στο πως αναδυθηκε ο μηχανισμος της φωτοσυνθεσης.

Το ανεκδοτο με τους εξωγηινους

Ειναι γεγονος, οι εξελικτιστες πιστευουν στα πρασινα ανθρωπακια . Ο αρχιερεας των δαρβινιστων Ντωκινς προωθει την θεωρια της πανσπερμιας ως πιθανη , την θεωρία δηλαδη που ενστερνιζεται την ιδεα οτι η ζωη στη Γη προηλθε απο την εισβολη εξωγηινης ζωης μεσω καποιου μετεωριτη. Το προβλημα με την θεωρια αυτην περα απο την πλακα είναι οτι η υπαρξη εξωγηινης ζωης χρειαζεται η ιδια εξηγηση για την προελευση της , αλλα επισης αποτελει και μια ενδειξη των τεραστιων προβληματων των βιολογιστικων θεωρίων για την απαρχη της ζωης . Αποτελει δε και μια ομολογια πως η ζωη προυποθετει μια αλλη εξωγενης ευφυια να κινει τα νηματα. Ο Ντωκινς αλλωστε στην συνεντυξη του στο ντοκιμαντερ Expelled: no intelligence allowed ομολογει την αναγκαιοτητα μιας ευφυους υπαρξης . ( http://www.youtube.com/watch?v=BoncJBrrdQ8)

Γενετικη και Μακροεξελιξη

Μεχρι εδω αποδειξαμε οτι οι συνθηκες και οι μηχανισμοι που απαιτει η υλιστικη θεωρια περι απαρχων της ζωης για την εγκυροτητα της ειναι εντελως ανυπαρκτες. Αλλα ας υποθεσουμε χαριν της συνεχισης της συζητησης οτι με καποιο μυστηριωδη τροπο ολα αυτα συνεπεσαν ακριβως σε μια μεγαλη συμπαντικη συμπτωση και δημιουργηθηκε το πρωτο κυτταρο. Για την αναδυση ολων των νεων μορφων η θεωρια της εξελιξης απιατει εναν διαφοροποιητικο μηχανισμο και εναν επιλεκτικο μηχανισμο οπως ειπαμε. Με τις μεταλλαξεις ασχολειται η επιστημη της γενετικης.

Ακομη και πλεον ανιδεος πρωτοετης βιολογος γνωριζει οτι οι περισσοτερες μεταλλαξεις έιναι καταστροφικες για τον οργανισμο. Και αυτες που δεν είναι ζημιογονες ειναι ουδετερες, μητε βοηθωντας μητε εμποδιζοντας τον οργανισμο.

Εκτος απο τις ακραιες συνθηκες στις οποιες οι περιβολλαντικες προσβολες αυξανουν πολυ την επιλεκτικη πιεση ( οπως στα βακτηρια που εκτιθενται σε αντιβιοτικα και αποκτουν ανοσια ) καμμια επωφελης σημειακη μεταλλαξη δεν γνωριζουμε. Τετοιες βεβαια αλλαγες δεν μπορουν να θεωρηθουν ως δηλωτικες μακροεξελιξης εφοσον τα κυτταρα υποκεινται μονο μικρες αλλαγες σε ενα μονο μοριο. Επιπροσθετα οταν η πιεση εκλειψει το πλεονεκτημα που αποκτηθηκε τεινει να χαθει. Αυτο δεν ειναι εξελιξη.
Στις περισσοτερες των περιπτωσεων οι σημειακες μεταλλαξεις σε λειτουργικα γονιδια ειναι θανατηφορες. Ως αποτελεσμα η φυσικη επιλογη κατα την θεωρια επιλεγει εναντιον αυτων των αλλαγων.

Μια ενναλακτικη προταση ειναι να κοιταξουμε στις χρωσομικες μεταλλαξεις μηπως και εκει βρουμε την λυση στο αινιγμα, οπως κανουν πολλοι νεο-Δαρβινιστες. Θεωρουν τον διπλασιασμο του γονιδιου ως ιδιαιτερα σημαντικο μηχανισμο.
Αλλα και παλι υπο κριτικη διερευνηση η υποθεση αυτη μπαινει στο ντουλαπι. Αντιθετα προς το αρχικο γονιδιο το οποιο παραμένει λειτουργικο, το νεο γονιδιο απλα καθεται εκει και περιμενει μια νεα τυχαια σημειακη μεταλλαξη που ομως οπως ειπαμε ειναι εξαιρετικα σπανιες.

Άλλα ας κανουμε ενα βημα πισω στην υπερασπιση της θεσης μας και ας υποθεσουμε παλι πως συντελιται μια ευνοικη μεταλλαξη . Για να λειτουργησει ενας οργανισμος επιτυχως απαιτειται ενα πακετο προσαρμογης, το οποιο ειναι μια σειρα δομων οι οποιες είναι προσεχτικα συντονισμενες μεταξυ τους ωστε να λειτουργει στη εντελεια ο οργανισμος. Εναα τελειο παραδειγμα ειναι η καμηλοπαρδαλη. Για να επιβιωσει στον θωκο της η καμηλοπαρδαλη χρεαζοταν μακρι ποδια. Αλλα ο μακρυς λαιμος απιτει και μακρυ λαιμο (αλλιως πως θα πινει νερο) Και για να χρησιμοποιει το μακρυ λαιμο απαιτουνται αλλες προσαρμογες. Το πακετο προσαρμογης της περιλαμβανει ενα συντονισμνεο συστημα ελεγχου της πιεσης του αιματος. Αισθηηρες πιεσης κατα μηκος των αρτηριων του λαιμου μετρουν την πιεση και μπορουν να σηματοδοτησουν την ενεργοποιηση αλλων μηχανισμων για να αντισταθμηστει οποιαδηποτε αυξηση της πιεσης ενοσω η καμηλοπαρδαλη πινει η τρωει χορταρι. Αυτες και αλλες προσαρμογες της καμηλοπαρδαλης δεν υπαρχουν σε απομονωση αλλα προυποθετουν αλλες προσαρμογες που ολες μαζι πρεπει να ειναι τελεια συντονισμενες .

Αλλα πως αναδυθηκε ενα τετοιο πακετο προσρμογης . Συμφωνα με την νεο -Δαρβινιστικη θεωρία η καμηλοπαρδαλη εξελιχθηκε στη τωρινη της μορφη μεα απο την συσσωρευση μοναδιαιων τυχαιων γενετικων αλλαγων οι οποιες ελεγχθηκαν απο την φυσικη επιλογη και διατηρηθηκαν κομματιαστα .Αλλά πως μια τετοια κομματιαστη διαδικασια , στην οποια η μεταλλαξη και η επιλογη εγιναν τυχαια χωρις βλεψεις στην μελλοντικη ωφελεια του οργανισμου, μπορει να παραγει ενα πακετο προσαρμογης , ειδικα οταν τα μερη τα οπιοα αποτελουν το πακετο ειναι αχρηστα ακομη ακομη επιζημια μεχρι που ολοκληρο το πακετο να ειναι στη θεση του?

Για παραδειγμα το συνθετο κυκλοφορικο συστημα της καμηλοπαρδαλης πρεπει να εμφανιστει την ιδια στιγμη με τον μακρυ λαιμο ειδαλλως το ζωο δεν θα επιβιωσει.

Η βιβλιογραφια εινια γεματη με τετοια παραδειγματα οργανισμων. Πολλοι μαλιστα οργανισμου εμφανιζονται στα απολιθωματα κατα την Καμβρια Εκρηξη με ετοιμα αυτα τα πακετα προσαρμογης παρολο που δεν υπαρχου γνωστοι “απογονοι” τους στα απολιθωματα ουτως ωστε να υποστηριχθει οτι προηλθαν απο αυτους .

Ενω οι τυχαιες γεντικες αλλαγες ειναι ικανες να εξηγησουν τις αλλαγες σε ενα σχετικα απομονωμενο χαακτηριστικο οπως το χρωμα ενος οργανισμου, οι μεγαλες αλλαγες οπως η εξελιξη της καμηλοπαρδαλης απο ενα ζωο με μικρα ποδια και κοντο λαιμο θα απαιτουσε ενα εκτεταμενο ρεπερτοριο συντονισμενων προσαρμογων.

Σημειακες και αλλες μεταλλαξεις

Μηπως εν τελει οι διαφορων ειδων μεταλλαξεις διαθετουν την πρωτη υλη για την προωθηση της εξελιξης?
Υπαρχουν αποδειξεις? Η μυγα Drosophila ειναι ενα παραδειγμα μελετης της πραγματικης επιρροης των μεταλλαξεων πανω στον οργανισμο. Βομβαρδιζοντας τες με ακτινοβολια παραογνται νεες μεταλλαξεις επι πολλες γενεες. Μεχρι στιγμης δεν υπαρχουν ενδειξεις οτι οι μεταλλαξεις αυτες παρηγαγαν νεες δομες. Οι μεταλλαξεις απλα διαφοροποιουν ηδη υπαρχουσες δομες. Εχουν παραξει ομως τερατουργημτα τα οποια και παλι ειναι απλα αναδιαταξη ηδη γνωστων δομων. Οχι δεν εχουν μεταμορφωθει οι μυγες σε ενα άλλου ειδους εντομο.

Αποδειξαμε λοιπον πως οι μετλαλλαξεις και η φυσικη επιλογη δεν μπορει να παραξει νεα πακετα προσαρμογης, μπορει κανεις εν τουτοις να αναρωτηθει ποσα γονιδια πρεπει να αλλαξουν ωστε να ειναι δυνατη η μακροεξελιξη.
Ο κυτταρικος βιολογος E. J. Ambrose υπολογισε πως “ εινια πολυ απιθανο οτι λιγοτερα απο πεντε γονιδια θα μπορουσαν ποτε να ενεχονται στην παραγωγη ακομη και της απλουστερης νεας δομης που δεν υπηρχε πριν στον οργανισμο.” Ο ιδιος επειτα εδειξε οτι ακομη και με μονο πεντε γονιδια θα ηταν ιδιαιτερα απιθανο οι λειτουργικες πληροφοριες που απαιτουνται για την μια νεα δομη να αναδυθει απο τυχαιες μεταλλαξεις. Ξεκινησε τους υπολογισμους του μετρωνταε τις μη επιζημιες μεταλλαξεις. Με συντηριτικους υπολογισμους οχι περισσοτερες απο μια μεταλλαξεις παρατηρουνται σε καθε γενεα σε ενα πληθυσμο 1000 ( τα περισσοτερα γονιδια εχουν μια συχνοτητα μετάλλαξης 1 στις 100000 και οι περισσοτερες απο αυτες ειναι επιζημιες).

Η πιθανοτητα επομενως δυο μη επιζημιες μεταλλαξεις να επισυμβουν στον ιδιο οργανσιμο ειναι 1 στις 1000000. Η πιθανοτητα γιο πεντε ειναι 1 σε 1,000000000000000. Ειναι φανερο οτι ειναι πρακτικα αδυνατο να συμβουν μεσα στον κυκλο ζωης ενος οργανισμου.

Αφηνοντας κατα μερος το ερωτημα για το πως συνεβη η εξελιξη οι εξελικτιστες εντουτοις δηλωνουν πως συνεβη υποδεικνυοντας τα παλαιοντολογικα ευρηματα.

Το Δεντρο της Ζωης

Οπως ειπαμε λογω της απιθανοτητας της αναδυσης του πρωτου κυτταρου εστω και μια φορα, το πρωτο υποτιθεμενο κυτταρο θα πρεπει να ειναι ο προγονος ολων των μετεπειτα κυττυρων συμφωνα με την δαρβινεια θεωρια, οπως λεει και ο νεο- Δαρβινιστης Ernst Mayr (1991) : “ δεν υπαρχει σημερα ισως κανενας βιολογος που θα αμφισβητουσε την αποψη οτι ολοι οι οργανισμοι που απαντωνται σημερα στην Γη εχεουν προελθει απο μια μοναδικη πηγη ζωης” . Για να το δειξει παρασατατικα ο Δαρβινος στην μελετη του σχεδιασε ενα διακλαδισμενο σχεδιο ενα δεντρο τροπον τινα με τον κοινο προγονο στην ριζα και τους απογουνος στα κλαδακια. Η αληθεια βεβαια ειναι οτι το δεντρο αυτο εχει ξεριζωθει διαπαντος.

Καταρχην τα απολιθωματα δεν αφηγουνται αυτην την ιστορια. Τα απολιθωματα της Καμβιας περιοδου που βρεθηκαν δειχνουν οτι αντι να εμφανιζεται πρωτα ενα ειδος το οποιο χωριστηκε σταδιακα μετα απο εκατομμυρια χρονια ( επειδη οπως υπεθετε ο Δαρβινος και ολοι οι εξελιξιολογοι ολοι οι οργανισμοι προηλθαν σταδιακα ο ενας απτον αλλο μεσω πολλων διαδοχικων μικρων μετατροπων ) σε οικογενειες , μετα ταξεις, μετα φυλα αυτο που βρισκουμε ειναι ηδη διαμορφωμενα φυλα και ταξεις ζωων. Με αλλα λογια , τα υψηλοτερα επιπεδα βιολογικης ιεαραρχιας εμφανιστηκαν απο την αρχή. Ο ο ιδιος ο Δαρβινος ειχε αναγνωρισει αυτην την δυσκολια. Ο| ιδιος εδωσε καποιες δικαιολογιες αλλα εκτοτε εχουμε ψαξει σε ολη την Γη και εχουμε βρει πετρωματα που αναγονται σε περιοδους πριν απο την Καμβρια, αλλα δεν λυθηκε το προβλημα οπως πιστευε ο Δαρβινος. Αντιθετως το προβλημα επιδεινωθηκε. Πολλοι παλαιοντολογοι πιστεουν σημερα οτι η ζωη εμφανιστηκε ξαφνικα την Καμβρια περιοδο. Τα Προκαμβρια πετρωματα περιεχουν αποκλειστικα μονοκυτταριους οργανισμους μεχρι λιγο πριν την Καμβριο. Παλαιτοτερα πετρωματα περιεχουν πολυκυτταρους οργανισμους αλλα πολυ διαφορετικους απο αυτους της Καμβριας περιοδου.
Ολα αυτα ειναι γνωστα και τεκμηριωμενα. Εντουτοις οι δαρβνιστες προσπαθουν να εξηγησουν την ασυνεπεια λεγοντας οτι η εμφανης ελλειψη προγονων απ’την Προκαμβρια περιοδο οφειλειται σε ελλειπες απολιθωματικο ιστορικο. Επισης υποστηριζουν πως ακομη και αν το ιστορικο ηταν συνεχες οι “απογονοι” του Προκαμβριου δεν θα απολιθωνονταν , ειτε επειδη ηταν μικροι ειτε επειδη αποτελουνταν απο μαλακο ιστο. Μια τριτη αντιμετωπιση ειναι να δειξουν τις υποτιθεμενες σχεσεις των συγχρονων οργανισμων με μοριακες μεθοδους. Ωστοσο ουτε αυτες οι αποπειρες ειναι πειστικες, εφοσον : 1. το ιστορικο συμφωνα με τους γεωλογους Hitchins Benton και Wills μπορει να ειναι ελλειματικο αλλα ειναι επαρκες και αντιπροσωπευτικο εκεινης της περιοδου και 2. εχουν βρεθει απολιθωματα μικροοργανισμων που αναγονται σε περιοδους πριν απο 3 δισεκατομμυρια χρονια πολυ πριν την Προκαμβρια δηλαδη περιοδο και αρα δεν στεκει η αποψη οτι οι οργανισμοι θα ηταν μικροι και δεν θα απολιθωνονταν και επιπλεον οι οργανισμοι που βρεθηκαν στην Εντικαρεα η στο Μπουρτζες Σεηλ αποτελουνταν απο μαλακα ιστο, αρα και οι οργανισμοι απο μαλακο ιστο δυνητικα απολιθωνονται.

Επισης απο τις αποπειρες να διακριβωθουν οι εξελικτικες σχεσεις αναμεσα των οργανισμων με μοριακες μεθοδους (εξεταση του DNA και των πρωτεινων) μπορει να συναχθει το συμπερασμα οτι αυτες ειναι ασυνεπης (καθε μελετητης βρισκει διαφορετικους αριθμους) και δεν δειχνουν τιποτα. Επισης οι ερευνες τους δειχνουν οτι ο κοινος προγονος ηταν ευκαρυωτικος ενω η δαρβινικη θεωρια υποθετει εναν πολυ πιο απλο οργανισμο.

Το λαθος αυτο περι υπαρξης δεντορυ της ζωης το αναγνωριζουν πλεον και περιοδικα επιστημονικα που ειναι φανατικοι υπερμαχοι του δαρβινισμου οπως π.χ το New Scientist (http://scienceblogs.com/pharyngula/2009/01/new_scientist_says_darwin_was.php)

Η απειρια των ενδιαμεσων μορφων

Ενα αλλο ανερμηνευτο παζλ της εξελικτικης θεωριας ειναι οτι αυτη προυποθετει μια απειρια ενδιαμεσων μορφων που θα συνδεουν μορφολογικα και γονοτυπικα δυο διαφορετικου οργανισμους . Οχι απλα ενας και δυο αλλα παρα πολλουι, για καθε απειροελαχιστη διαφορα που παρατηρειται . Ενα τετοιο φαινομενο δεν το αφηγουνται τα απολιθωματα ουτε οι συγχρονες μορφες ζωης. Αυτο τπου βλεπουμε ειναι μια απειρια ανυπαρκτων συνδεσμων και ασυνεχειες και καθε νεο απολιθωμα που βρισκεται δημιουργει νεα κενα στην υποτιθεμενη συνεχεια της εξελικτικης ιστοριας.

Εξελικτικη Σταση

Ενα αλλο φαινομενο που παρατηρειται στα πετρωμτα ειναι η σταση των οργανισμων. Προκειται για το φαινομενο οπου μιας και ο οργανισμος εμφανιστει στο απολιθωματικο ιστορικο, τεινει να διατηρειται απαραλλαχτος αναμεσα σε πολλα στρωματα των πετρωματων ( που ειναι αλλης χρονολογιας). Μπορει ο οργανισμος αυτος να ειναι παρον μεχρι και σημερα με τα ιδια η χαρακτηριστικα η ξαφνικα να εξαφανιστηκε απο τα απολιθωματα. Εδω βλεπουμε και πια ειναι η αληθεια οτι δηλαδη τα ζωα παραμενουν απαραλλαχτα.

|

Εντροπια

Οπως λεει και ο Καστοριαδης “ ολα συμβαινουν σαμπως η ζωη να μην παραβιαζε βεβαια την σιδηρα αναγκαιοτητα της δευτερης αρχης , αλλα να την ξεγελουσε απεριοριστα, να την καταστρατηγουσε , να την καθιστουσε μη σημαντικη για τις ενεργειες τις . Παιχτης που σε ενα γιγαντιο παιχνιδι ρουλετας με ισως 10100 ριξιες κατορθωσε να συνδυασει τις επιλογες του και τα ποσα που πονταρε κατα τροπο ωστε, αρχιζοντας με μια δεκαρα, , κατεχει σημερα ενα δισεκατομμυτιο δισεκατομμυριων τονους χρυσου ( οι αριθμοι αυτοι δεν απλως σχηματα λογου) και εξακολουθει να κερδιζει.” και αλλου “ προκειται για το γεγονος οτι επι δυο δισεκατομμυρια χρονια δεν εχουμε δει ποτε να εκδηλωνεται μια αυθορμητη, σημαντικη και διαρκης διακυμανση του συστηματος προς τα κατω , ικανη να το επαναφερει εστω και πρσωρινα προς τη φυσικη του κλιση.

Το ρολοι του Paley

Αν βρισκαμε ενα ρολοι τσεπης στον δρομο και το ανοιγαμε και βλεπαμε ολα τα πολλα αλληλενδετα κομματια που το αποτελουν και του δινουν την δυνατοτητα να μας δειχνει την ωρα σιγουρα δεν θα λεγαμε οτι τα κομματια φτιαχνηκαν μονα τους η οτι συναρμολογηθηκε μονο του ειτε οτι δεν φτιαχθηκε για καποιον συγκεκριμενο σκοπο απο καποιον Νου.
Αυτο ειναι ωστοσο που υποστηριζουν οι δαρβινιστες για την δημιουργια των οντων. Λενε δηλαδη οτι ολα τα πολυπλοκα οργανα που απαντωνται στους οργανισμους φτιαχθηκαν σταδιακα με μικρες απειροελεχιστες αλλαγες με ατυχηματικο τροπο. Ποσο λογικο ομως ειναι αυτο ? Ο ιδιος ο Δαρβινος ειχε δηλωσει ποσο σημαντικο ειναι αυτο στη θεωρια του οταν ειπε : “αν μπορουσε να δειχτει οτι υπηρχε οποιαδηποτε συνθετο οργανο το οποιο δεν θα μπορουσε να σχηματιστει απο πολλαπλες , μικρες μετατροπες η θεωρια μου θα κατερεε ολοκληρωτικα” . Ο ιδιος δεν μπορουσε να βρει ενα τετοιο οργανο , αλλα αναφερθηκε στο ανθρωπινο ματι το οποιο ωστοσο θωρουσε οτι προηλθε απο καποια φωτοευασθητα κυτταρα.

Ανοιγοντας οποιοδηποτε βιβλιο ανατομιας μεινουμε ενεοι μπροστα την πολυπλοκη συνθετοτητα των αλληλοεξαρτωμενν μερων , των ραβδιων των κωνιων των χιτωνων, του φακου, των μυων των 40 αλληλοσυμπληρουμενων και αλληλοεξαρτωμενων υποσυτηματων που συνθετουν ενα τελειο οργανο. Ολα αυτα τα υποσυστηματα επρεπε να υπαρχουν ταυτοχρονα , δηλαδη 40 τουλχαιστον γονιδια επρεπε να αναδυθουν τυχαια μεσα απο σταδιακες διαδικασιες και να υπαρχουν και αυτα ταυτοχρονα, πραγμα αδυνατο. Η αναδυση ενος μονο υποσυστηματος π.χ του αμφιβληστροειδής χιτώνα μονου του δεν εχει κανενα νοημα χωρις τον φακο. Αν αναδυοταν πρωτα ο αμφιβληστροειδής χιτώνας δεν θα ειχε καμμια λειτουργια και η φυσικη επιλογη δεν ευνοει αχρηστες δομες Ολες οι θεωριες που προσπαθουν με καποιον μορφη σταδιακης εξελιξης να εξηγησουν την δομηση του οργανου αυτου ειναι ατελης. Για παραδειγμα απο που και γιατι ξεφυτρωσαν φωτοευαισθητα κυτταρα, τα οποια ειρησθω εν παροδω ειναι υπερβολικα πολυπλοκα (και αρα πρεπει να μας εκηγησουν οι φιλοι μας πως εξελιχθηκαν ) σε καιριες περιοχες του σωματος των οργανισμων και ακομη πιο σοβαρα το ματι χρειαζεται ενα οπτικο νευρο και ενα κεντρο επεξεργασιας της εικονας στο ΚΝΣ . Εχουμε δηλαδη εκτος απο τα μηχανικα μερη που το ενα εξαρταται απο το αλλο για την λειτουργια τους και ενα οργανο ερμηνειας της εικονας . Ειναι λογικα απιθανο το να αναδυθηκαν τυχαια τοσο το κλειδι οσο και κλειδαρια που δινει νοημα στο κλειδι, τοσο το υλισμικο οσο και το λογισμικο. Για να μην ανοιξουμε το κουτι της Πανδωρας που ειναι η τεραστες εξαρτησεις που επικρατουν αναμεσα στην οπτικη εικονα και την κινηση και την συμπεριφορα εισαγοντας παρα πολλες ανεξαρτητες μεταβλητες στην εξισωση ο οποιες πρεπει να συμπεσουν. Επιπλεον η παλαιοντολογια μας εχει δειξει οτι υπηρξαν πολλοι πρωτογονοι οργανισμοι με ηδη διαμορφωμενα συνθετα ματια οπως αυτα που απαντωνται στους τριλοβιτες .

Ολοι οι οργανισμοι παρουσιαζουν συνθετοτητα αλλα ενα καλο παραδειγμα ειναι το μαστιγιο των βακτηριων οπως εχει επσημανει ο Behe. Το μαστιγιο ειναι ενα οργανο της κυτταρικης μεμβρανης το οποιο χρησιμοποειται απο καποια βακτηρια για την μετακινηση τους σε υγρα περιβαλλοντα. Προσφατες ερευνες εδειξαν πως κινειται ( το μαστιγιο) με την λειτουργια ενος πολυ πολυπλοκου οργανικου κινητηρα. Αυτος ο κινητηρας- προπελα ειναι κατασκευασμενος με τις ιδιες μηχναικες αρχες με εναν ηλεκτρικο κινητηρα. Αποτελειται απο δυο γενικοτερα μερη τον στατορα και τον ροτορα. Περιπου 240 ξεχωριστες πρωτεινες χρειαζονται για την κατασκευη του και ειναι αυτες που σηματοδοτουν για την λειτουργια η μη του κινητηρα, δημιουργουν δεσμους για να διευκολυνουν κινησεις στο ατομικο επιπεδο και ενεργοποιουν αλλες πρωτεινες που συνδεουν το μαστιγιο με την κυτταρικη μεμβρανη. Αξιζει κανεις να κανει google το λημμα bacterial flagellum για να αντλιληφθει κανεις την πολυπλοκοτητα του. Αν εστω και ενα μοριο αυτης της γοητευτικα συνθετης δομης ελειπε η ηταν μη λειτουργικο ολοκληρο το μαστιγιο θα ηταν αχρηστο. Καταλαβαινουμε οτι η αναδυση μιας τετεοιας δομης απαιτει την πολλαπλη μεταλλαξη σε παρα πολλα γονιδια την ιδια στιγμη που κωδικοποιουν για τις πρωτεινες και σε αλλα επιπλεον γονιδια που κωδικοποιουν για τις πρωτεινες που παιρνουν μερος στην συναρμολογηση. Και αυτες οι μεταλλαξεις πρεπει να συνεβησαν την ιδια στιγμη ειδαλλως οπως ειπαμε η δομη θα ηταν ελλειπης και αρα μη λειτουργικη. Η απαντηση των εξελιξιολογων ειναι πως ισως αναδυθηκε απο καποιο αλλη απλουστερη ενδιαμεση μορφη που εξυπηρετουσε καποια αλλη λειτουργια οπως για παραδειγμα το εκκριτικο συστημα τυπου ΙΙ που απανταται στα βακτηρια. Άλλα ακομη και αν ολα τα κομματια ( οι πρωτεινες) που απαιτουνται για την δομηση του μαστιγιου βρισκονται μεσα στο ιδιο κυτταρο αλλα εξυπηρετουν αλλες λειτουργιες δεν υπαρχει λογος να σκεφτουμε οτι αυτα τα κομματια θα αποκολληθουν αυθρομητα απο τα συστηματα στα οποια λειτουργουσαν για να σχηματισουν ενα ολοκληρωμενο νεο συστημα οπως το μαστιγιο, Τα κομματια δηλαδη μπορει να υπαρχουν αλλα σιγουρα δεν θα ειναι συμβατα μεταξυ τους για να δημιουργησουν νεες δομες. Επιπλεον αν και τα δυο συστηματα εχουν καποιες ομοιτητες αυτο που πρεπει να δειξουν για να μας πεισουν ειναι ολη την εξελικτικη πορεια με ακριβεια και οχι με χοντροκομμενες συγκρισεις. Για να τελειωνουμε με αυτο το θεμα , η ερευνητες πλεον υποστηριζουν οτι το εκκριτικο συστημα εξελιχθηκε απο το μαστιγιο και οχι το αναποδο οπως επιτασσει η εξελικτικη λογικη απο το απλουστερο στο συνθετοτερο. Αλλα και αυτο ειναι λαθος.

Ο εγκεφαλος του Δαρβινου

Ο εγκεφαλος μαζι με το νευρικο συστημα ειναι το σοφα ιεραρχημενο κυβερνητικο κεντρο των ζωων. Ρυθμιζει ολες τις φυσιολογιες λειτουργιες και σχετιζεται και με ψυχολογικες λειτουργιες και την συμπεριφορα. Το ΚΝΣ του ανθρωπου περιεχει 15-33 δισεκαττομυρια νευρωνες που συνδεονται μεταξυ τους συναπτικα κανοντας 10000 συναψεις ο καθενας. Αποτελειται δε απο λειτουργικα ξεχωριστα συστηματα υπευθυνα για τις ξεχωριστες λειτουργιες και τις αισθησεις και την ερμηνεια τους , και ολα τα υποσυστηματα ειναι συνδεδεμενα μεταξυ τους ολοκληρωνοντας τις αισθησεις και συντονιζοντας την συμπεριφορα. Για παραδειγμα το οπτικο συνδεεται με το κινητικο για να τυπωσω αυτο το κειμενο. Πως αναδυθηκαν ολα αυτα τα τοσο αλληλοεξαρτωμενα συστηματα, χωρις να περιπεσουν στο μη νοημα ? Πως συνδεεται ενα τυχαιο γεγονος οπως ειναι εξελιξη με την λογικοτητα του ανθρωπου. Πως δημιορηθηκαν μεσα στα ζωα τα ενστικτα της αυτοσυντηρησης και της δημιουργιας δομων εξωτερικα προς αυτα τα οποια εχουν λογικοτητα , μεσα απο τυχαιες μεταλλαξεις . Για παραδειγμα πως εμαθε το χελιδονι να φτιαχνει την φωλια του? Τυχαια? Γιατι υπαρχουν δομες στον ανθρωπινο εγκεφαλο που ειναι υπηρετικες και ευθυνονται αποκλειστικα για την απολαυση της μουσικης? Πιο εξελικτικο πλεονεκτημα δινει στον οργανισμο κατι τοσο περα απο την απλη επιβιωση οπως ειναι η απολαυση της μουσικης. Για να πουμε τα πραγματα με το ονομα τους γιατι να ξεπηδησουν τοσα νεα οντα με τοσο αξιοθαυμαστες συμπεριφορες και γιατι απλα να μην σταματησει η δημιουργια στα απλα βακτηρια τα οποια επιβιωνουν μια χαρα στο περιβαλλον τους . Υπαρχει καποια τελεολογια στην εξελιξη ? Οι εξελιξιολογοι το αρνουνται πεισματικα. Ομως και μονο η ικανοτητα μας να γνωριζουμε και να κατανοουμε τον κοσμο υποδηλωνει την υπαρξη ενος Νου ο οποιος προσαρμοσε την ευφυια μας στον κοσμο.

Δαρβινος και ναζισμος

Δεν ειναι μυστικο οτι οι ναζισμος και ο δαρβινισμος ειναι συγγενικες ιδεοληψιες, η μια δινει το αλλοθι στην αλλη. Ο ιδιος ο Δαρβινος ηταν γνωστος ρατσιστης και μιλουσε για εξαλειψη πρωτογονων φυλων και επιβιωση των ανωτερων στο βιβλιο του The Descent of Man . Στην καρδια της δαρβινικης θεωριας βρισκεταιι η αντιληψη οτι αυτο που οδηγει την εξελιξη ειναι η επιβιωση των δυνατοτερων και καλυτερων οργανισμων και η εξαλειψη των ασθενεστερων, κεντρικη αποψη επισης και στον κοινωνικο δαρβινισμο και την ευγονικη που θελησε να εδραιωσει το ναζιστικο καθεστως. Ο Χιτλερ στην Νυρεμβεργη το 1933 ειχε πει: οι ανωτερες φυλες κυριαρχουν στις κατωτερες …….ενα δικαιωμα που βλεπουμε στην φυση “
Δεν θα λεγαμε οτι ο δαρβινισμος αποτελει ικανη συνθηκη για την ανοδο ρατσιστικων ιδεολογιων και συμπεριφορων αλλα μια απαραιτητη συνθηκη.

Ο Δαρβινος και οι μολοτωφ

Ο αλτρουισμος , η αλληλεγγυη μας απεναντι σε αλλους η θυσια μας για τον συνανθρωπο σιγουρα για πολλους απο μας δεν ειναι χαρακτηριστικα ενος οργανισμου τον οποιον κατεξουσιαζουν τα εγωιστικα γονιδια. Εντουτοις οι εξελιξικτκοι ψυχολογοι και εξελεκτικοι ηθικολογοι θεωρουν ακομη και την ηθικη ως μια ακομη προσαρμογη που υπαρχει για να επιτυγχανει την ικανοποιηση αναπαραγωγικων σκοπων. Αποπειρωνται δηλαδη μια μεταξιωση η μαλλον απαξιωση των αξιων τοποθετωντας τες στο πεδιο οχι πλεον του θειου, αλλα στο πεδιο της ψευδαισθησης που μας δημιουργουν τα γιονιδια μας. Οι αξιες δεν εχουν καμμια απολυτως εξωτερικη θεμελιωση. Αλλα ουτε και οπιαδηποτε αλλη. Στο πεδιο των σχεσων πλεον επικρατει το προτυπο της ζουγκλας, της επιβιωσης και αυτοσυντηρησης και μονο του ισχυροτερου και της κατακρημνισης του εσχατου, μια μιμηση των σχεσεων που επικρατουν στα συστηματα της κατωτερης ζωης. Ειναι ενας εξισωτισμος προς τα κατω με τα ζωα και τα φυτα, ενας εξωραισμενος μισανθρωπισμος. Μια παλινδρομηση σε σταδια αναπτυξης της ανθροποτητας μεταπτωτικα πολυ πρωιμα. Ο ανθρωπος φαινεται πλεον να απαρνειται και ιδεολογικα πλεον το στεμμα του κυριου της κτισεως, της αρχοντικης καταγωγης το κατ’ εικονα του Θεου -, απωλεια που έχει συντλεστει πρακτικα απο την πρωτη στιγμη της Πτωσεως- και αρκειται η μαλλον θελγεται απο την εικονα του ως ασωτου υιου που κυλιεται στις λασπες μαζι με τους χοιρους και απολαμβανει τα ξυλοκερατα της απατηλης ναρκισσιστικης του αυτονομιας και αυταρκειας. Θελει οπωσηποτε να ειναι και ο ιδιος οντολογικα ενδεης οπως τα στρουθια των αιθερων και ασημαντος, ως δειγμα αλληλυεγγυης στα ζωα και στα φυτα , αναγκη που βεβαια καλλιεργειται και αναπτυσσεται σε σχεδον ολους τους ανθρωπους που εμφανιζουν ποικιλλα συμπλεγματα κατωτεροτητας και φοβο μπροστα στην εμπεδωση των ανθρωπινων σχεσεων. Θελει επισης , επιβαιβαιωνοντας και θεωρητικοποιωντας εξιδανικευτικα την χαμηλη τους αυτοεκτιμηση , να αυτονοηματοδοτειται ως ενα τυχαιο φυσικο συμπτωμα κατι σαν πυρετος , ακολουθωντας πιστα τις λογικες συνεπειες του δαρβινισμου. Βεβαια ενα τετοιο αυτοκαταστροφικο και φοβισμενο υποκειμενο δεν μπορει ουτε καν βεβαια στο ελαχιστο να εναρμονιστει με τον φυσικο κοσμο υπαρξιακα παρα μονο λεκτικα και ιδεοληπτικα με τις ποικιλλες οικολογιστικες θεωριες εφοσον ο ιδιος απεχθανετια τον εαυτο του και αρα ειναι αδυνατο να διαλεχτει με τα αντικειμενα αγαπητικα αλλα μονο καιγοντας και λεληλατωντας τα . Ενα τετοιο αποπροσωποιημενο υποκειμενο ειναι που θα αντλησει ταυτοτητα και ελπιδα απο ιδεολογιες και παραταξεις.

Η εκλειψη του νοηματος

Αν θελαμε να ειμαστε πιστοι στην θεωρία του Δαρβινου θα λεγαμε οτι απο αυτη δεν μπορουμε να ξεκινησουμε να διαγραψουμε καποιο νοημα και καποια υποθεση για τον λογο των οντων. Ολα τα οντα και ο ανθρωπος μαζι ξεβραστηκαν απο εναν ωκεανο συμπαντικης τυχαιοτητας και συμπτωματικοτητας πανω στις οποιες οποιαδηποτε προταση για θεμελιωση νοηματος ειναι ανοητη. Με αλλα λογια ο δαρβινισμος ειναι ενας τελειος μηδενισμος.

Μια αλλη συνεπεια της δαρβινειας θεωριας έιναι βεβαιως και η αποπομπη οπιασδηποτε υπονοιας για υπαρξη ζωης μετα την ζωη , και ελευθεριας . Η ζωη πλεον θα περιστρεφεται μονο γυρω απο ενδοκοσμικες εγνοιες που σχετιζονται με την ενυλη επιβιωση., με τις λεπτομερειες του βασιλειου της αναγκης. Ελευθερια δεν υπαρχει ειναι μια ψευδαισθηση , αφου ειμαστε υποδουλοι τοσο στα βιτσια του γονιδιώματος οσο και των ενορμησεων, της αναγκης κυριαρχιας και εξουσιας που πλεον εχουν “απελευθερωθει” διατι ταυτιστικαμε με τα αλογα οντα.

Πραγματικά ένα θέμα ενδιαφέρον, ένα θέμα που απασχολεί ταυτόχρονα κύκλους βιολόγων, ψυχολόγων, θεολόγων και παράλληλα δεν αφίνει αδιάφορη τη λαϊκή διανόηση για περισσότερο από ένα αιώνα.
Εν προκειμένω, εύκολα διαπιστώνει κανείς πως το θέμα “θεωρία της εξέλιξης των ειδών” απασχολεί πιστούς – ειδικούς και μη, είτε σε θέματα βιολογίας είτε σε θέματα θεολογίας – όλων των χριστιανικών δογμάτων. Συνήθως αυτό που συναντάται σε απόψεις πιστών, ειδικών αλλά και πολλών μη ειδικών σε θέματα βιολογίας, είναι μία αρνητική προδιάθεση απέναντι στην ισχύ της θεωρίας.
Πιστεύω πως, εφ’ όσον δεν είμαστε βιολόγοι και το θέμα δε μας ενδιαφέρει απλώς ακαδημαϊκά, για να το προσεγγίσουμε σωστά, πρέπει πρώτα να “χαρτογραφήσουμε” τις ενστάσεις μας. Προσοχή: Όχι τις επιστημονικές αλλά τις θεολογικές!
Οι επιστημονικές ενστάσεις, είναι μεν ενδιαφέρουσες, αλλά δεν προσεγγίζουν το πρόβλημα στην καρδιά του η οποία βρίσκεται στο κομμάτι της θεολογίας και της ερμηνευτικής. Ο λόγος που η εξέλιξη απασχολεί θρησκευτικές κοινότητες, δεν είναι βέβαια η αδυναμία της να εξηγήσει το τάδε ή το δείνα βιολογικό φαινόμενο. Κάθε θεωρία έχει τους επιστήμονες που την υποστηρίζουν, τους επιστήμονες που την απορρίπτουν αλλά από κει και πέρα δεν απασχολείται κανείς έξω από τον επιστημονικό χώρο. Μεγάλες επιστημονικές συζήτησεις γίνονται για θεωρήματα μαθηματικών, για νέα φυσικά φαινόμενα, για ερμηνείες διαφόρων νέων φαινομένων, χωρίς αυτά να απασχολούν ιδιαίτερα τις θρησκευτικές κοινότητες. Εδώ όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά, αλλά από απόψεως θεολογικής και καθόλου από απόψεως επιστημονικής. Η θεωρία της εξέλιξης είναι μια συνηθισμένη επιστημονική θεωρία που όπως όλες οι επιστημονικές θεωρίες σίγουρα δεν ισχύει πλήρως αλλά μπορεί να ισχύει πολύ, λιγότερο ή λίγο.
Οι μη επιστημονικές προεκτάσεις της, είναι αυτές που εγείρουν ζητήματα και αυτά τα τελευταία είναι που πρέπει να εξεταστούν κατά τη γνώμη μου και όχι το αν και κατά πόσο είναι μια επαρκής επιστημονική θεωρία που ερμηνεύει τα δεδομένα που μέχρι σήμερα διαθέτει η ανθρώπινη επιστήμη.
Εν προκειμένω λοιπόν, ποια θεολογικά, και όχι βιολογικά, ζητήματα εγείρονται σε σχέση με τη θεωρία αυτή;
Επισημαίνω πως το να μπορέσουμε να εντοπίσουμε και να περιγράψουμε ένα πρόβλημα, είναι εξίσου σημαντικό, αν όχι και σημαντικότερο, από το να μπορέσουμε να το λύσουμε.
Ευχαριστώ

“Το Μεγαλυτερο Θεαμα στη Γη” του Ριχάρδου Dawkins εχει ηδη κυκλοφορησει.

Μελετωντας το θεμα, δανειστηκα απο εναν αδελφο (ευχαριστω πολυ) φοιτητη της Βιολογιας ενα πανεπιστημιακο συγγραμμα πανω στο θεμα: “Βιολογικη Ανθρωπολογια”. Πολυ κατατοπιστικο και νομιζω οτι οι θεσεις του ειναι μετριοπαθεις και -πιστευω- σε ενα βαθμο συμβατες με την ορθοδοξη θεολογια. Θα επανελθω.

Πριν πω οτιδήποτε, θα ήθελα να πω γειά σας(1ο μήνυμα που γράφω) και χαίρομαι να ξέρω ότι νέα παιδιά, που βράζει το αίμα τους, που είναι φοιτητές, πιστεύουν στον Θεό. Όχι σε κάποιον θεό, σε κάποια ανώτερη δύναμη κλπ αλλά στον Ένα και Αληθινό Θεό. Στο δια ταύτα

Σπούδασα Βιολογία στο Πανεπιστήμιο Πατρών. Και φυσικά, είχα να κάνω με την εξέλιξη (υποχρεωτικό μάθημα-κορμού).Το τι είδα,διάβασα και άκουσα είναι τόσα πολλά όσο και η ιστορία της ζωής μου.

Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά, από την αρχή αρχή. Και εννοώ πραγματικά την αρχή. Σύμφωνα με την εξέλιξη η ζωή ξεκίνησε ως ένα τυχαίο γεγονός, επειδή έτυχε να βρίσκονται τα κατάλληλα “υλικά” στις κατάλληλες συνθήκες. Είναι γνωστή και ως αβιογένεση-δηλαδή η ζωή προήλθε από τη μη ζωή, την άβια ύλη (η οποία υπήρχε και παλαιότερα σαν θεωρία ήδη από την αρχαία Ελλάδα). Έγινε δηλαδή ένα “τσαφ” με το μαγικό ραβδί και ζωντάνεψαν οι πέτρες, να το πω χονδρικά. Και κάτι που (βολικά) ξεχνούν να αναφέρουν πολλοί. Η αβιογένεση έχει καταρριφθεί, και μάλιστα, με επιστημονική μεθοδολογία από τον Παστέρ (Louis Pasteur). Ας δώσουν πρώτα σαφή και πλήρη ορισμό για τη ζωή (που πασχίζουν και δεν το έχουν καταφέρει) και μετά, αν μπορούν, μας λένε και πως προήλθε. Βέβαια, υπάρχει και η Μεγάλη Έκρηξη (Big Bang), η επικρατούσα επιστημονική άποψη για την αρχη τους Σύμπαντος. Ας πούμε πως την αποδεχόμαστε. Πώς προήλθε το υπερσυμπυκνωμένο άτομο από το οποίο προήλθε το Σύμπαν; Κάποιοι, θέλοντας να το παίξουν έξυπνοι, θέτουν την ερώτηση “Και ποιός δημιούργησε τον Θεό;” Περιττό να πω τι κοτρώνα πέφτει στο μάτι μου όποτε το διαβάζω αυτό. Μάλλον δεν καταλαβαίνουν τι εστί Θεός. Αλλά βέβαια. Αν χωρούσε στην ανθρώπινη λογική, απλούστατα δεν θα ήταν Θεός.

Η εξέλιξη τώρα χωρίζεται σε δύο υποκατηγορίες, μικρο- και μακρο-. Η μικροεξέλιξη αναφέρεται στην συσσώρευση αλλαγών, μεταλλάξεων κλπ σε ένα είδος και τη δημιουργία υποειδών και η μακροεξέλιξη στη μετατροπή ενός είδους σε ένα εντελώς νέο είδος (από τον πίθηκο στον άνθρωπο). Ενώ όντως συμβαίνει η μικροεξέλιξη- τρανταχτό παράδειγμα, ο σκύλος. Υπάρχουν μικροί,μεγάλοι,τριχωτοί κλπ αλλά παραμένουν σκύλοι η μακροεξέλιξη δεν έχει αποδειχθεί. Διότι η επιστήμη βασίζεται κυρίως στην παρατήρηση και στο πείραμα. Έχει παρατηρήσει κανείς πίθηκο να γίνεται άνθρωπος; Όχι. Το έχει επιβεβαιώσει κάποιος με πείραμα; Ούτε. Ένας καθηγητής που είχα κάγχαζε ότι επέτυχε να πραγματοποιήσει μακροεξέλιξη, καθώς σε έναν αρχικό πληθυσμό μυγών ο οποίος χτυπήθηκε με ακτινοβολία προκλήθηκαν τεχνητά μεταλλάξεις και σημιουργήθηκε υποπληθυσμός ο οποίος απομονώθηκε αναπαραγωγικά από τον άλλον-ένα νέο είδος. Παρέλειψε να αναφέρει ότι μύγες είχαμε στη μια πλευρά, μύγες και στην άλλη. Παρέμειναν μύγες.

Η καταγωγή όλων των οργανισμών (μικροβίων, ζώων, φυτών κλπ) από έναν κοινό πρόγονο αποδεικνύεται (τάχα μου) από την ομοιότητα στις αλληλουχίες του γενετικού υλικού, του DNA. Όσο περισσότερη ομοιότητα, τόσο περισσότερη συγγένεια. Ο χιμπατζής, ο “στενότερος συγγενής” μας (πρώτος ξάδερφος φανταστείτε) διαφέρει 2% στο DNA από τον άνθρωπο. Και κάθε άνθρωπος μοιάζει με κάθε άλλον άνθρωπο παραπάνω από 99%. Και η διαφορά μάλιστα, εντοπίζεται στο μη λειτουργικό DNA (που κάποιοι ονομάζουν σαβούρα, κάποιοι λένε ότι έχει ρόλο,απλά δεν έχει βρεθεί ακόμα). Όσοι υποστηρίζουν την εξέλιξη, υποστηρίζουν ότι η ελάχιστη αυτή διαφορά επαρκεί για να εξηγήσει την τεράστια διαφορά ανάμεσα σε άνθρωπο και χιμπατζή (νους, λόγος, ηθική, συναισθήματα κλπ) ή ακόμα και την ιδιαιτερότητα και ακόμα μεγαλύτερη διαφορά από άνθρωπο σε άνθρωπο (ακόμα και τα μονοζυγωτικά δίδυμα, γενετικώς πανομοιότυπα, αναπτύσσουν διαφορετικές προσωπικότητες).

Σύμφωνα με την εξέλιξη λοιπόν, η ύπαρξη μας είναι ένα τυχαίο γεγονός, μετά από δισεκατομμύρια χρόνια συσσώρευσης μεταλλάξεων (τυχαίων γεγονότων) και άλλων τυχαίων αλλαγών και της μεθόδου δοκιμή-λάθος με τη δράση της φυσικής επιλογής (η οποία δεν έχει σκοπό, κατά τα άλλα όμως προϋπήρχε της ζωής και αντικαθιστά τον Θεό). Ο άνθρωπος δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα σωρό χημικές ενώσεις τοποθετημένες μαζί. Η ζωή μας δεν έχει σκοπό ή νόημα, τα συναισθήματα μας δεν είναι παρά χημικές αντιδράσεις του εγκεφάλου. Η ζωή τελειώνει οριστικά με τον θάνατο, οδηγούμαστε στο απόλτο μηδέν (μηδενισμός).

Μας παρουσίασαν σε ένα μάθημα και την εξίσωση του Drake, σύμφωνα με την οποία υπολογίζεται πόσοι πλανήτες σαν τη Γη υπάρχουν στο Σύμπαν, οι οποίοι μπορούν να φιλοξενήσουν “έξυπνη” ζωή, με συναίσθηση. Το αποτέλεσμα ήταν κάτι εκατομμύρια-δισεκατομμύρια πλανήτες. Το σχόλιο του καθηγητή ήταν “Άντε βρείτε τους.”

Πρόσφατα, ανακοινώθηκε μια νέα θεωρία, η Θεωρία των Σπάνιων Γαιών (Rare Earth hypothesis) σύμφωνα με την οποία, πλανήτες σαν τη Γη είναι εξαιρετικά σπάνιοι και λίγοι. Μπορεί μάλιστα και η Γη να είναι μοναδική.

Η Γένεσις το γράφει καθαρά. “Είπεν ο Κύριος…” και έγινε. Όταν φτάνουμε στον άνθρωπο “Ποιήσωμεν άνθρωπο καθ’εικόνα και κατ’ομοίωσιν”. Για την υπόλοιπη Δημιουργία (συμπεριλαμβανομένων των υπόλοιπων έμβιων όντων) αρκούσε μονάχα ο λόγος του Θεού. Τον άνθρωπο όμως τον έπλασε ο ίδιος ο Θεός και “φύσησε μέσα του πνοή ζωής”. Είμαστε λοιπόν ξεχωριστοί διότι ο Θεός μας έκανε ξεχωριστούς και μας έδωσε όλα τα θαυμαστά που έχει ο άνθρωπος. Η ζωή μας έχει νόημα- να επιστρέψουμε πίσω στον Πατέρα μας ο οποίος μας θέλει πίσω παρ’όλο που εμείς αρνηθήκαμε την αγάπη Του. Ο καθένας διαλέγει την εκδοχή που του ταιριάζει καλύτερα.

Όπως έλεγε ένας καθηγητής που μας έκανε Αναπτυξιακή Βιολογία “Δεν μπορείς να βλέπεις όλη αυτήν την χορογραφία γύρω σου {την τελειότητα, την αρμονία} και να έχεις αντίθετη άποψη {από το ότι υπάρχει Θεός}”. Ο συγκεκριμένος είναι και απόφοιτος του Harvard. Και ενώ τόσο σπουδαίες και τεράστιες προσωπικότητες όπως ο Σωκράτης, που είπε “Ο Θεός δεν φιλοσοφεί,διότι κατέχει την σοφία. Ο άνθρωπος φιλοσοφεί, διότι είναι πεπερασμένος.” και ο Πλάτωνας, για τον οποίο ο στόχος του ανθρώπου είναι “θεώ ομοιώσας” και ήταν ο πρώτος που ανέθεσε τη δημιουργία του Σύμπαντος σε έναν Δημιουργό (προσέξτε τον ενικό και όχι πληθυντικό και στους δύο) 300 και χρόνια προ Χριστού, υπάρχουν ακόμα και σήμερα Γοργίες- αμφησβητίες, μηδενιστές κλπ

Υστερόγραφο: Όλα αυτά από κάποιον που έχει ξεστρατήσει, έχει βγει από τον δρόμο του Θεού