Γράφει ο Ιεροκήρυκας της Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης π. Μιχαήλ Σαντοριναίος.
Στο Ευαγγελικό ανάγνωσμα της προηγούμενης Κυριακής ακούσαμε τον Κύριο να προαναγγέλλει το Πάθος Του. Τότε, που έλαβε χώρα η θεραπεία του σεληνιαζόμενου νέου, απέμεναν λίγοι μήνες μέχρι το πάθος του Κυρίου. Και σήμερα προαναγγέλλει λεπτομερέστερα το πάθος και την Ανάστασή Του.
Τα γεγονότα που καταγράφονται στο σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα συμβαίνουν λίγες μόλις ημέρες πριν από το πάθος Του! Τώρα, ο Κύριος απέχει λίγα χιλιόμετρα από την προφητοκτόνο Ιερουσαλήμ. Ολοκληρώνει πλέον το τελευταίο πολύμηνο ταξίδι Του από τη Γαλιλαία προς την πρωτεύουσα του Ισραήλ, την Ιερουσαλήμ.
Πορεύονται μαζί Του οι μαθητές και, όπως τον κοιτάζουν, αντιλαμβάνονται από το αποφασιστικό Του βήμα και την εταστική ματιά Του ότι ο Κύριος διακατέχεται από μία απέραντη συνοχή, ένα ακατάβλητο θάρρος, μία αγία σπουδή και ορμή για να επιτύχει τον ύψιστο σκοπό της παναγίας ζωής Του!
Τώρα επιταχύνει το βήμα Του. Δεν Τον προφταίνουν… Θαμπωμένοι και φοβισμένοι σχεδόν, Τον ακολουθούν τρέχοντας λες! “Καὶ ἦν προάγων αὐτοὺς ὁ Ἰησοῦς, καὶ ἐθαμβοῦντο, καὶ ἀκολουθοῦντες ἐφοβοῦντο” (Μάρκ. ι΄ 32).
Τότε ο Ιησούς επιβραδύνει το βήμα Του για να Τον φθάσουν.
Θέλει για μία ακόμη φορά, την τελευταία, να τους προετοιμάσει για το Πάθος Του.
Είναι όπως πάντα μέσα στην καρδιά τους, ο Καρδιογνώστης και Ψυχοσώστης Κύριος.
Πονάει πιο πολύ για τον πόνο τους, παρά για την άβυσσο του δικού Του επερχόμενου πόνου.
Επιθυμεί να τους αποκαλύψει για τελευταία φορά το τι, από ποιους, πότε και γιατί θα πάθει, για να μη φοβηθούν και να κατανοήσουν βαθιά ότι εκούσια, αυτοπροαίρετα και ολοκάρδια πάσχει υπέρ της του κόσμου ζωής και σωτηρίας. “Και παραλαβὼν ὁ Ἰησοῦς τοὺς δώδεκα, ἤρξατο αὐτοῖς λέγειν τὰ μέλλοντα αὐτῷ συμβαίνειν” (Μάρκ. ι΄ 32).
Προσέξτε, τους λέγει, τώρα φτάνουμε στον τελικό προορισμό μας. Όλοι μαζί ανεβαίνουμε στα Ιεροσόλυμα. Εγώ όμως ο τέλειος άνθρωπος, ο ανένοχος, ο αναμάρτητος θα παραδοθώ αυτοπροαιρέτως στους αρχιερείς και τους γραμματείς, δηλαδή στο ανώτερο δικαστήριο του Ισραήλ! Αυτοί κατά την ζηλόφθονη διάθεσή τους θα με καταδικάσουν σε θάνατο και, επειδή δεν θα έχουν δικαίωμα να εκτελέσουν την ποινή από μόνοι τους, θα με παραδώσουν στους ειδωλολάτρες εκπροσώπους της Ρώμης. “Καὶ Ἰδοὺ ἀναβαίνομεν εἰς Ἱεροσόλυμα καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου παραδοθήσεται τοῖς ἀρχιερεῦσι καὶ γραμματεῦσι, καὶ κατακρινοῦσιν αὐτὸν θανάτῳ καὶ παραδώσουσιν αὐτὸν τοῖς ἔθνεσι” (Μάρκ. ι΄ 33).
Εκείνοι πάλι οι υπερφίαλοι Ρωμαίοι, πριν με οδηγήσουν στον σταυρό, γινόμενοι τυφλά όργανα του μισανθρώπου και μισοθέου Σατανά, θα εκδηλώσουν ασύστολα επάνω μου όλη την αιμοβόρο κακία τους· “καὶ ἐμπαίξουσιν αὐτῷ καὶ μαστιγώσουσιν αὐτὸν καὶ ἐμπτύσουσιν αὐτῷ καὶ ἀποκτενοῦσιν αὐτὸν” (Μάρκ. ι΄ 34)
Μη φοβάστε όμως! Ο σταυρός, που θα φανεί ως το ικρίωμα του δικού μου θανάτου, θα μεταβληθεί σύντομα με την πανσθενουργό θεία μου δύναμη σε δίκοπο ξίφος, με το οποίο θα θανατώσω τον θάνατο, την θανατηφόρα αμαρτία και τον αίτιό της, τον διάβολο.
Εν τέλει θα αναστηθώ και ο Σταυρός μου θα γίνει το αιώνιο τρόπαιο του θριάμβου μου! “Καὶ τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ ἀναστήσεται” (Μάρκ ι΄ 34)…
Με βάση τη συνέχεια του θεόπνευστου κειμένου, θα προσπαθήσουμε να σταθούμε και να μελετήσουμε τρία σημαντικά στοιχεία.
1. Κανένας μαθητής του Χριστού δεν κατάλαβε το περί πάθους μήνυμά Του
Είναι εντυπωσιακό! Είναι απίστευτο! Θα ήταν και απογοητευτικό, αν δεν υπήρχε η πάνσοφη και παντεχνουργός χάρη του Θεού!
Ο θείος Διδάσκαλος τους αποκαλύπτει τόσο φανερά και ξεκάθαρα τους επερχόμενους πόνους, τις θλίψεις, τις κακοπάθειες, τον θάνατό Του και την εκ νεκρών ανάστασή Του. Αυτοί παρόλα αυτά Τον βλέπουν ακόμη σαν έναν απλό επίγειο άνθρωπο Βασιλιά κλεισμένο στα ασφυκτικά εθνικά όρια του μικρού Ισραήλ.
Πρώτοι και καλύτεροι στην παρανόηση δύο πρωτόκλητοι και εκ των πρώτων μαθητές του Χριστού. Τα αδέλφια Ιάκωβος και Ιωάννης!
Παραμερίζουν μάλιστα και τον συνόμιλό τους, τον πρωτοκορυφαίο απόστολο Πέτρο, με τον οποίο απαρτίζουν τον κορυφαίο όμιλο των τριών εγγύτερων μαθητών του Χριστού.
Δείχνουν στον Θείο Διδάσκαλο ότι θέλουν να του πουν κάτι πολύ εμπιστευτικό. “Καὶ προσπορεύονται αὐτῷ Ἰάκωβος καὶ Ἰωάννης υἱοὶ Ζεβεδαίου λέγοντες· διδάσκαλε, θέλομεν ἵνα ὃ ἐὰν αἰτήσωμεν ποιήσῃς ἡμῖν” (Μάρκ. ι΄ 35).
Θέλουμε να μας κάνεις μια ξεχωριστή τιμή, αλλά ντρεπόμαστε και λίγο να σου το πούμε!
“Τί θέλετε ποιῆσαί με ὑμῖν;” (Μάρκ. ι΄ 36). Να, πώς να το πούμε… Θέλουμε, όταν θα καταλάβεις και πάλι τον ένδοξο βασιλικό θρόνο του βασιλιά Δαβίδ, να μας δώσεις τις πρωτοκαθεδρίες. Να μας κάνεις τους κορυφαίους σου υπουργούς!
Τίποτε άλλο! Μόνο αυτό μας φτάνει!
Λυπήθηκε ο Κύριος και τους έκανε μια αυστηρή παρατήρηση, όπως είχε κάνει άλλοτε στον Πέτρο που Τον παρότρυνε να αποφύγει την σταύρωση.
Τι τους είπε; Δεν ξέρετε τι λέτε! Τι ζητάτε! “οὐκ οἴδατε τί αἰτεῖσθε” (Μάρκ. ι΄ 38).
Γνωρίζετε ότι δεξιά και αριστερά από τον “θρόνο” του Σταυρού μου θα είναι δύο σταυρωμένοι;
Είστε έτοιμοι να βαπτιστείτε στο βάπτισμα του ωκεανού των άδικων θλίψεων και βασανιστηρίων; Να πλημμυρίσετε στο αίμα; “Δύνασθε ποιεῖν τό ποτήριον ὅ ἐγώ πίνω, καί τό βάπτισμα ὅ ἐγώ βαπτίζομαι βαπτισθῆναι;” (Μάρκ. ι΄ 38).
Δεν κατάλαβαν και πάλι την αλληγορική, ευγενική και διακριτική έκφραση του Κυρίου οι κορυφαίοι μαθητές και απάντησαν καταφατικά.
Ω! Ο Κύριος λυπήθηκε κι άλλο! Όχι, τους απαντά! Ούτε εγώ ο Παντοδύναμος Κριτής δεν μπορώ να αλλάξω μεροληπτικά την θεία και ακριβοδίκαιη σειρά των θέσεων σας στη βασιλεία των Ουρανών.
Εκεί δεν προωθείσαι με μέσον αλλά με την πραγματική σου αξία! “…Οὐκ ἔστιν ἐμὸν δοῦναι, ἀλλ᾿ οἷς ἡτοίμασται” (Μάρκ. ι΄ 40).
Η απαρέσκεια του Κυρίου προς τους δύο αυταδέλφους μαθητές Του ήταν εμφανής.
Βρίσκουν, λοιπόν, την ευκαιρία έτσι να πλησιάσουν και οι άλλοι δέκα.
Αυτόκλητοι δίνουν κι αυτοί εξετάσεις και αποτυγχάνουν και αυτοί!
Φαίνεται πως οι δέκα υπόλοιποι μαθητές κάτι υποπτεύονταν από τα σχέδια των υιών Ζεβεδαίου αλλά ντρέπονταν να πλησιάσουν. Μόλις όμως κατάλαβαν τι έγινε και είδαν τον Διδάσκαλο να αποδοκιμάζει τους δύο, τότε πλησίασαν και εκδήλωσαν την αγανάκτησή τους. “Ὅτε εἶδον αὐτοὺς μὴ προσδεχθέντας ὑπὸ τοῦ Κυρίου –γράφει ο ιερός Θεοφύλακτος– ἀλλ’ ὡσανεὶ ἀπωσθέντας, τότε ἀγανακτοῦσιν”.
Αγανακτούν κατά της φιλοδοξίας και φιλοπρωτίας των δύο, γιατί είναι κι αυτοί φιλόδοξοι! “Γιατί αυτοί και όχι εμείς”, λένε οι δέκα…
Πριν όμως δούμε την απάντηση του Κυρίου, ας προσέξουμε τη δική μας ανάλογη στάση. Την επικαιρότητα.
Πλησιάζουμε για ακόμη μία φορά στη ζωή μας τα δικά μας Ιεροσόλυμα… Τους καταστόλιστους Ιερούς Ναούς μας στις κατανυκτικότατες και γεμάτες ιερά μηνύματα ακολουθίες των Αγίων Παθών και της λαμπροφόρου Αναστάσεως, για να μπορέσουμε να γιορτάσουμε κι εμείς τα ζωηφόρα Πάθη και την ένδοξο Ανάσταση του Κυρίου μας.
Ο Κύριος, δια της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, μας προετοιμάζει μήνες τώρα, από τότε που εισήλθαμε στο κατανυκτικό Τριώδιο –όπως ακριβώς προετοίμαζε τους δώδεκα μαθητές Του στο τελευταίο ταξίδι Του για τα Ιεροσόλυμα–, ώστε να ζήσουμε δέοντως τη μυστική αυτή έλευση του Νυμφίου της Εκκλησίας και της ψυχής μας.
Εμείς όμως τι καταλαβαίνουμε από τις θείες αυτές ημέρες;
- Η πολιτεία, όταν αναφέρεται στο Πάσχα, εννοεί το ξεφάντωμα στο χωριό!
- Οι έμποροι επικεντρώνουν όλη τους την προσοχή στον τρόπο που θα λειτουργήσουν τα καταστήματα. “Άραγε θα κάνουμε Πάσχα εμείς;” ερωτούν και εννοούν “θα έχουμε επιτέλους έσοδα;”
- Οι μαθητές και οι φοιτητές το βλέπουν σαν μια ξεκούραση από τη σκλαβιά του διαδικτυακού μαθήματος.
- Οι κοσμικοί θέλουν να χαλαρώσουν τα μέτρα, για να “απολαύσουν” τη διασκέδαση.
Οι Χριστιανοί, άραγε, πώς βλέπουμε το Πάσχα;
Μήπως κι εμείς σκεφτόμαστε παρόμοια; Κοσμικά; Μήπως εξαντλούμε τη θρησκευτικότητά μας στο τι μέτρα θα ισχύσουν για τις εκκλησίες, στον ύμνο της Κασσιανής, στα δώδεκα ευαγγέλια, στην καλλιφωνία των ιεροψαλτών, στη περιφορά του Επιταφίου, στη διατροφική αλλά όχι αμαρτιακή νηστεία, στην εθιμοτυπική προσέλευση στη Θεία Κοινωνία και βέβαια στο πλούσιο γιορτινό τραπέζι;
Κατά πόσο βλέπουμε τον Χριστό ως τον αξιέραστο και πολυέραστο μοναδικό Νυμφίο της ψυχής μας, που περιμένει να του δώσουμε ολοπρόθυμα τις καρδιές μας, τις αμαρτίες μας, τις προτιμήσεις μας, τα θελήματά μας, τα όνειρα μας, τους στόχους μας, τον χρόνο μας, το είναι μας;
Μήπως κι εμείς ύστερα από πολυχρόνια χριστιανικά μαθήματα, ακολουθούμε τον Χριστό μόνο για να κερδίσουμε κοσμικά, γήινα οφέλη;
Μήπως και σε μας ο Χριστός θα έλεγε “οὐκ οἴδατε τί αἰτεῖσθε”;
Καιρός όμως να επιστρέψουμε στον όμιλο του Χριστού και των πρώτων μαθητών Του…
2. Το αληθινό μεγαλείο των ανθρώπων του Θεού
Ο άριστος και απαράμιλλος θείος Διδάσκαλος, ο πράος και ταπεινὸς τῇ καρδίᾳ Ιησούς δεν αγανακτεί, δεν απογοητεύεται, δεν αποπέμπει τους ανεπίδεκτους μαθητές Του.
Τους προσκαλεί με έναν πολύ γλυκό τρόπο και με απόλυτη τρυφερότητα αρχίζει να τους εξηγεί πώς θα κατακτήσουν αξιώματα στην νέα πνευματική βασιλεία Του.
Έχετε προσέξει ποιοι άνθρωποι και πώς γίνονται φαινομενικά άρχοντες στον κόσμο;
Είναι αξιοπρόσεκτο ότι ο Κύριος δεν τους θεωρεί πραγματικούς άρχοντες, όσους κατέχουν κοσμικές θέσεις ευθύνης, γι’ αυτό και λέει:
“οἱ δοκοῦντες ἄρχειν (=αυτοί που νομίζουν ότι είναι άρχοντες) τῶν ἐθνῶν κατακυριεύουσιν αὐτῶν καὶ οἱ μεγάλοι αὐτῶν κατεξουσιάζουσιν αὐτῶν” (Μάρκ. ι΄ 42).
Συνήθως, λέει, άρχοντες γίνονται άνθρωποι φιλόδοξοι, αρχομανείς, εγωπαθείς, κόλακες, άνθρωποι συχνά χωρίς αξία, που αρπάζουν την εξουσία βίαια, ανελεύθερα, απατηλά, με άνομα και ανήθικα μέσα.
Στη συνέχεια, οι “άρχοντες” αυτοί “κατεξουσιάζουσιν αὐτῶν”. Δηλαδή δεν σέβονται τους ανθρώπους, τους υπηκόους τους, αλλά κάνουν κατάχρηση εξουσίας, επιβάλλουν με την βία τη βούλησή τους, τους ξεγελούν, τους εξοντώνουν οικονομικά και βιολογικά, τους εξαπατούν, τους μεταβάλλουν σε πειθήνιους δούλους τους.
Αντίθετα, η Βασιλεία για την οποία μιλάει ο Θείος Διδάσκαλος είναι μια καινούργια δημοκρατική πολιτεία, όπου όλοι συμμετέχουν αυτοπροαίρετα και καλοπροαίρετα και δεν έχει καμία θέση σε αυτἠν η φιλαυτία, η φιλοδοξία, η φιλοπρωτία, η ιδιοτέλεια, η εκμετάλλευση. “Οὐχ οὕτω ἔσται ἐν ὑμῖν”!
Εδώ, στη νέα Βασιλεία που εγκαθιδρύω επί της γης, όποιος θέλει να γίνει άρχοντας και αρχηγός, όποιος θελήσει να είναι πρώτος, πρέπει να είναι πρώτος στη διακονία των αδελφών, στην προσφορά, στην υποχωρητικότητα, στην αποποίηση των κοσμικών δικαιωμάτων του, στην αποδοχή της αδικίας, στην υποταγη στους άλλους (Α΄ Πέτρου ε΄ 5). Πρέπει να γίνει ένας ολοπρόθυμος δούλος. Γι’ αυτό δεν γράφει και ο Απόστολος Παύλος “πᾶσιν ἐμαυτὸν ἐδούλωσα, ἵνα τοὺς πλείονας κερδήσω” (Α΄ Κορ. θ΄ 19);
Στην Εκκλησία δεν αναγνωρίζουμε ως πρώτους τους μεγαλοτιτλούχους, τους χρυσοφορεμένους, αυτούς που έχουν υπασπιστές και ακόλουθους, αλλά αυτούς που λάμπουν από απλότητα, από ταπείνωση, από υποχωρητικότητα, από θυσιαστικότητα για τον Χριστό και τους αδελφούς.
Οι άγιοι, ακόμη και δούλοι αν ήταν και πρώην δήμιοι και πρώην διαβόητοι αμαρτωλοί σαν την προβαλλόμενη σήμερα οσία Μαρία την Αιγυπτία, ελκύουν τη χάρη του Θεού και την πάγκοινη και πανορθόδοξη αναγνώριση του χριστεπώνυμου λαού, χάρη στην αίγλη της συντετριμμένης και τεταπεινωμενης καρδιάς τους.
Αυτά εννοεί ο Κύριος όταν λέει “ὃς ἐὰν θέλῃ γενέσθαι μέγας ἐν ὑμῖν, ἔσται ὑμῶν διάκονος, καὶ ὃς ἐὰν θέλῃ ὑμῶν γενέσθαι πρῶτος, ἔσται πάντων δοῦλος” (Μάρκ. ι΄ 44).
Εάν υπάρχουν γονείς, εκπαιδευτικοί χριστιανοί, κατηχητές, ομαδάρχες, αρχηγοί, επίτροποι, ιερείς, ηγούμενοι, αρχιερείς, οι οποίοι απαιτούν κυριαρχικά και εξουσιαστικά δικαιώματα από τους υφισταμένους τους, μάλλον θα ακούσουν αργά ή γρήγορα από τον Χριστό “οὐχ οὕτω δὲ ἔσται ἐν ὑμῖν” (Μαρκ. ι΄ 43).
Ο Χριστιανός ηγέτης γίνεται άρχοντας, όταν γίνει στην ψυχή και στην πράξη υπηρέτης όλων. Γίνεται πρώτος, όταν γίνει στο φρόνημα και στη θυσία πραγματικός δούλος. Κατακτά τις ψυχές, κερδίζει την εμπιστοσύνη, απολαμβάνει την αγάπη όσο θυσιάζει ολοπρόθυμα τα νόμιμα δικαιώματά του. Τότε κερδίζει τις καρδιές! Τότε κερδίζει τον Χριστό! Τότε κερδίζει εις Χριστόν ακόμη και τους πιο φανατικούς εχθρούς του, τους δημίους του!
Δείτε τον Πατροκοσμά τον Αιτωλό! Δείτε τον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο!
Ποιον κοσμικό ηγέτη τον αναγνωρίζουν οι εχθροί του; Ποιον κοσμικό ηγέτη τον θαυμάζουν επί αιώνες;
Αλλά αυτά που γράφουμε γνωρίζω ότι φαίνονται, αν όχι ακατόρθωτα, πάντως υπερβολικά!
Γι’ αυτό ο Χριστός ανασύρει τώρα το ισχυρότερο επιχείρημά Του που κονιορτοποιεί κάθε αντίρρηση στις αμφιτανταλαντεύομενες ψυχές.
3. Το τέλειο πρότυπο του υιού του ανθρώπου
Εάν, λέει, δεν πείθεσθε ότι με αυτόν τον τρόπο θα κερδίζετε και την εύνοια του Θεού και την εύνοια των ανθρώπων, παρατηρήστε τον υιό του ανθρώπου! Εμένα! Τον θεάνθρωπο Χριστό.
Είμαι ο Πανένδοξος και Παντοδύναμος Υιός του Θεού και ήρθα στη γη ως Πρεσβευτής και Αντιπρόσωπος του Πατρός, αφού κένωσα τον εαυτό μου από την θεία δόξα, αφού σμικρύνθηκα και εμφανίστηκα ως ο πιο απλός, ταπεινός και φτωχός άνθρωπος.
Γεννήθηκα πάμπτωχος και περιφρονημένος όσο κανείς! Έζησα επί τριάντα χρόνια στον ιδιωτικό μου βίο από τις πρώτες μου ημέρες τον διωγμό, τον κίνδυνο του θανάτου, την αφάνεια, την προσφυγιά, την πτωχεία, την αδικία, την κακοτροπία των συγχωριανών μου Ναζαρηνών.
Στον τριετή δημόσιο βίο μου, ήμουν ο δούλος τον ασθενών στην ψυχή και στο σώμα ανθρώπων. Τους μαθητές μου τους υπηρέτησα μέχρι που έφτασα στο σημείο να τους πλύνω τα πόδια. Υπηρέτησα όλους τους ανθρώπους φίλους και εχθρούς! Δεν προλάβαινα ούτε να φάω, ούτε να ξεκουραστώ, για να τους υπηρετώ ακάματα, ακαταύπαυσα ολοπρόθυμα!
Δεν είχα τίποτα δικό μου όπως οι δούλοι. Δεν έκανα ποτέ το θέλημα μου αλλά πάντοτε το θέλημα του ουρανίου μου Πατρός. Έγινα δούλος του Πατρός μου, για να καλώ τους ανθρώπους στη Βασιλεία Του· “καὶ ἀπέστειλε τὸν δοῦλον αὐτοῦ τῇ ὥρᾳ τοῦ δείπνου εἰπεῖν τοῖς κεκλημένοις· ἔρχεσθε, ὅτι ἤδη ἕτοιμά ἐστι πάντα.” (Λουκ. ιδ΄ 17).
Έτσι όμως, κέρδισα τα πάντα “καὶ γὰρ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου οὐκ ἦλθε διακονηθῆναι, ἀλλὰ διακονῆσαι”.
Σε τέτοιο βαθμό έφτασε η θυσιαστική προσφορά μου, ώστε έδωσα και αυτή την ατίμητη ζωή μου, για να εξαργυρώσω και να ελευθέρωσω τους ανθρώπους από την αμαρτία και τον πονηρό “καὶ δοῦναι τὴν ψυχὴν αὐτοῦ λύτρον ἀντὶ πολλῶν” (Μαρκ. ι΄ 45).
Την δήλωση αυτή του Κυρίου σχολιάζει θαυμάσια ο ιερός Χρυσόστομος για να αποδείξει ότι, εάν ο Παντοδύναμος Κύριος κέρδισε από την ταπείνωση Του γινόμενος άνθρωπος, πόσο μάλλον θα βγει κερδισμένος ο ασήμαντος άνθρωπος όταν ταπεινώνεται στην επί γης ζωή του.
Εάν ο ανενδεής Κύριος υψώθηκε με την ταπείνωση, πόσο μάλλον κερδίζει με την ταπείνωση το σκουλήκι της γης ο δούλος του Θεού ο άνθρωπος;
Ας απολαύσουμε το σχετικό κείμενο του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου:
“Διότι πριν λάβει την σάρκα και ταπεινωθεί, είχαν όλα χαθεί και διαφθαρεί. Αφού όμως ταπείνωσε τον εαυτό Του, όλα τα ανύψωσε. Αφάνισε την κατάρα… Το ανθρώπινο γένος (αφού προσέλαβε ο Ίδιος την ανθρώπινη φύση και όντας η κεφαλή της Εκκλησίας) το ανέβασε σε θρόνο βασιλικό (της θεότητας)… Αφού ταπείνωσε τον εαυτό Του, τον αναγνώρισε όλη η φύση των ανθρώπων…
Αν λοιπόν για τον Θεό που είναι ανενδεής (δεν έχει ανάγκη από τίποτα) προήλθε τόσο μεγάλο καλό και από αυτή Του την ταπείνωση προσήγαγε περισσότερους δούλους που εντάχθηκαν στη Βασιλεία Του, τότε τι φοβάσαι εσύ μη ζημιωθείς από την ταπείνωση; Τότε θα είσαι υψηλότερος, τότε μέγας, τότε λαμπρός, τότε περιφανής, όταν εξευτελίσεις τον εαυτό σου, όταν πάψεις να αγαπάς τα πρωτεία”.
Πράγματι, με τις ουράνιες αυτές προσταγές Του ο Κύριος ωθεί τον άνθρωπο στο μεγαλείο της ταπείνωσης. Ένα μεγαλείο πολύ πιο αποδεκτό από όλους τους ανθρώπους, που κατακτά αναίμακτα και τη γη και τον ουρανό!
Τέλειο.Ευχεσθε.