Εις Γόρδιον τον μάρτυρα

    0
    1290
    Εκτύπωση Εκτύπωση
    1 αστέρι2 αστέρια3 αστέρια4 αστέρια5 αστέρια (καμία αξιολόγηση προς το παρόν)
    Loading...

    Πρώτοι ο Μέγας Βασίλειος και οι δύο Γρηγόριοι, ο Θεολόγος και ο Νύσσης, μετέφεραν το εγκωμιαστικό είδος των πανηγυρικών λόγων των Ελλήνων στο χριστιανικό έδαφος.

    “Ποιος είναι αυτός που μετέβαλε τη χειμωνιάτικη σκοτεινιά σε ανοιξιάτικη λαμπρότητα;” ρωτάει ο Μέγας Βασίλειος.

    “Όταν ο αυτοκράτορας σήκωσε θεομάχο χέρι εναντίον της χριστιανικής πίστεως, ο Γόρδιος, εκατόνταρχος του ρωμαϊκού στρατού αυτοεξορίστηκε. Περιφρόνησε το αξίωμα, περιφρόνησε τη δόξα, τον ποικίλο πλούτο, τη συγγένεια, τους φίλους, τους υπηρέτες, την απόλαυση του βίου… και έτρεξε στις πιο βαθιές και δύσβατες ερημιές. Θεώρησε ημερότερο το βίο με τα άγρια θηρία παρά με τους ειδωλολάτρες… Απέφυγε τους θόρυβους της πόλης, την ταραχή της αγοράς, την αλαζονεία των αρχόντων, τα δικαστήρια, τους συκοφάντες… την αισχρολογία, τους αστεϊσμούς και όλα όσα χαρακτηρίζουν τη ζωή των ανθρώπων της πόλης.

    Καθαρεύων τα ώτα, καθαρεύων τους οφθαλμούς και πρό γε πάντων την καρδίαν κεκαθαρμένος, ίνα Θεόν ιδείν δυνηθή και μακάριος γένηται.

    Και σαν αθλητής, που έχει αισθανθεί ότι είναι καλά γυμνασμένος και προετοιμασμένος για τον αγώνα… κατέβηκε από τα βουνά στο στάδιο, που ήταν κατάμεστο. Ειδωλολάτρες, ακόμα και χριστιανοί, είχαν σωρεύσει να παρακολουθήσουν τους ιππικούς αγώνες.

    Δε λογάριασε σε πόσα εχθρικά χέρια παραδίνεται, αλλά, με ατρόμητη καρδιά, προσπέρασε όσους κάθονταν γύρω στο στάδιο και στάθηκε στο κέντρο.

    – Να, είμαι εδώ παρών, για ν’ αποδείξω έμπρακτα και την περιφρόνηση των προσταγμάτων σας και την πίστη μας στο Θεό, στον οποίο ήλπισα…

    Και κάλεσε τους δήμιους. Κι ο άρχοντας:

    – Πού είναι τα μολυβένια μαστίγια; Να τεντωθεί επάνω στον τροχό, να στρεβλωθεί επάνω στο ξύλο, να κουβαληθούν τα βασανιστήρια όργανα, τα θηρία, η φωτιά, το ξίφος, ο σταυρός! Και να ετοιμασθεί ο λάκκος. Αλλά πόσα κερδίζει ο αλιτήριος με το να πεθαίνει μόνο μία φορά!

    Και ο Γόρδιος:

    – Πόσο ζημιούμαι μη δυνάμενος υπέρ Χριστού πολλάκις αποθανείν!

    Ήταν άκαμπτος και αδάμαστος σε κάθε προσβολή των βασανιστηρίων… και διατηρούσε το θεμέλιο της πίστεως στο Χριστό ασάλευτο.

    Πολλοί με δάκρυα τον παρακαλούν με λόγια μόνο ν’ αρνηθεί το Χριστό.

    Κι ο Γόρδιος: Ουκ ανέχεται η γλώσσα κτισθείσα παρά Χριστού φθέγξασθαί τι κατά του κτίσαντος. Πώς λοιπόν ν’ αρνηθώ το Θεό που προσκυνώ από την παιδική μου ηλικία; Δε θα φρίξει ο ουρανός από ψηλά; Δε θα σκοτεινιάσουν εξαιτίας μου τα άστρα; Και γενικά θα με υποφέρει η γη; Για να κερδίσω λίγες μέρες ζωής;

    Είναι καθαρή τρέλα… να διαπραγματευτώ με πανουργία και δόλο την αιώνια κόλαση για τον εαυτό μου. Θνητοί πάντες άνθρωποι, μάρτυρες δε ολίγοι. Μην περιμένουμε να γίνουμε νεκροί, αλλά από τη ζωή στη ζωή ας μεταβούμε.

    Να ξεπέφτουμε από την ελπίδα της μακαριότητας, που μας περιμένει, εξαιτίας της φροντίδας για τα γήινα, είναι παραπληξία δεινή.

    Αυτά είπε, έκανε το σημείο του Σταυρού και προχώρησε προς το μαρτύριο, χωρίς ν’ αλλάξει το χρώμα, ούτε ν’ αλλοιώσει σε κάτι του προσώπου του τη λαμπρότητα.

    Συμπεριφερόταν όχι σα να επρόκειτο να συναντήσει το δήμιο και να πέσει στο χώμα δεχόμενος την διά ξίφους τελευτήν, αλλά σαν να επρόκειτο να παραδώσει τον εαυτό του στα χέρια των αγγέλων. Κι εκείνοι, αφού τον παραλάβουν νεοσφαγή, θα τον μεταθέσουν όπως το Λάζαρο, στη μακαριστή ζωή.

    Τούτο εστί το στάδιον εκείνου του στεφανίτου”.

    “Τη αυτή ημέρα μνήμη του αγίου μάρτυρος Γορδίου.

    Αύτη η ημέρα αντίκρυσε το θαυμαστό εκείνο θέαμα, που δεν το αμαύρωσε ο χρόνος και η συνήθεια δεν το εξαφάνισε.

    Τον εν αθλήσει αήττητον στρατιώτην

    και εν βασάνοις ανίκητον στεφανίτην,

    Γόρδιον πάντες ανευφημήσωμεν,

    τον εξ Εώας μέγαν όντως αστέρα λάμψαντα,

    το θείον αγλάισμα των μαρτύρων Χριστού”.

    Από την έκδοση Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας. Πατερικαί Εκδόσεις “Γρηγόριος ο Παλαμάς”, τομ. 7, σσ. 248-273

    ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ