Ο Νικ Μάρβελ είναι εδώ

17
2124
Εκτύπωση Εκτύπωση
1 αστέρι2 αστέρια3 αστέρια4 αστέρια5 αστέρια (καμία αξιολόγηση προς το παρόν)
Loading...

Τρία χρόνια πριν το αναγνωστικό κοινό είχε υποδεχθεί με έκπληξη το βιβλίο “Ο Νικ Μάρβελ και ο Πόλεμος με το Θηρίο”. Το βιβλίο έγινε ανάρπαστο, καθώς ο “Νικ Μάρβελ” είναι “ένα μυθιστόρημα”, όμως ένα “μυθιστόρημα” αλλιώτικο από τ’ άλλα. Είναι γραμμένο για παιδιά, αλλά, για παιδιά από 9 μέχρι 99 ετών. Είναι γραμμένο για τη γενιά μας και μέσα σ’ αυτό, μπορεί να συναντήσουμε τον εαυτό μας, με τα καλά του και την ασχήμια του κι ίσως στο τέλος να θελήσουμε ν’ αξιοποιήσουμε τα καλά.

Ο “Νικ Μάρβελ” είναι ένα “μοντέρνο” βιβλίο, που μιλά στη γλώσσα μας, στη γλώσσα, που καταλαβαίνουμε και μέσα από τη γλώσσα αυτή περνά κάποια άλλα πράγματα, που ίσως δεν ακούσαμε ποτέ κι ίσως δεν φανταζόμαστε καν ότι υπάρχουν. Κάποια από τα γεγονότα και τα πρόσωπα που εμπλέκονται στο “μύθο” είναι φανταστικά, κάποια άλλα όμως όχι, κι από μας εξαρτάται να βρούμε τελικά την άκρη.

Στις 18 Δεκεμβρίου κυκλοφόρησε το 2ο βιβλίο της σειράς: “Ο Νικ Μάρβελ και ο Μαρμαρωμένος Βασιλιάς“. Όσοι είχαμε διαβάσει το πρώτο βιβλίο, είχαμε συμπαθήσει τον Νικ Μάρβελ και περιμέναμε με ανυπομονησία τη συνέχεια των περιπετειών του. Ευχόμαστε και το νέο βιβλίο να έχει την ίδια εκδοτική επιτυχία. Την αξίζει.

~~~

Η φυγή

Ο “Νικ Μάρβελ” έτρεχε. Αυτή τη φορά, ναι, έτρεχε για τη ζωή του. Η Τζένη του το είχε πει ξεκάθαρα.

– Θα σας συλλάβουν και τα έξι παιδιά σε δύο μέρες, είχε πει η κοπέλα. Το απόγευμα της Τρίτης, όταν θα ήταν στη γιορτή για την παραμονή της Πρωτοχρονιάς. Για να μην δώσουν ευκαιρία για σχόλια.

Έπρεπε να φύγουν. Έπρεπε να προλάβουν να φύγουν.

Ούτε κατάλαβε πώς πέρασε το δρόμο, ούτε κατάλαβε πώς έφτασε στο σπίτι. Μια σκέψη μόνο κυριαρχούσε στο μυαλό του: Έπρεπε να προλάβουν να φύγουν.

Από μέσα, βαθιά στην καρδιά του, η Ευχή χάραζε το δικό της δρόμο.

– Κύριε, Ιησού Χριστέ ελέησόν με τον αμαρτωλόν.

Έσπρωξε γρήγορα την εξώπορτα του κήπου, που έκλεισε πίσω του κι όρμησε στον πλακόστρωτο διάδρομο του κήπου, προς το πίσω μέρος της μικρής μονοκατοικίας. Η πίσω πόρτα της κουζίνας, πάντα ξεκλείδωτη -μια πολύχρονη και αυθόρμητη συνήθεια, που η οικογένεια διατηρούσε από την “παλιά, καλή εποχή”, όταν οι Έλληνες, ειδικά στην ύπαιθρο, συνήθιζαν να μην κλειδώνουν τα σπίτια τους-, σπρώχτηκε με βιασύνη και ο Νίκος Βερβελίδης στάθηκε λαχανιασμένος στην άδεια κουζίνα.

– Αλεξάνδρα, πού είσαι; Αλεξάνδρα;

Το τρομαγμένο και απορημένο πρόσωπο της μεγάλης αδελφής φάνηκε στο άνοιγμα της πόρτας.

– Τι έπαθες Νικόλαε; Τι τρέχει; Ρώτησε γεμάτη αγωνία.

Με μικρές, κοφτές, λαχανιασμένες φράσεις, ο “Νικ Μάρβελ” περιέγραψε την κατάσταση. Τον διαλογισμό στο Αμφιθέατρο, την κα Βρισθένιου, την εξομολόγηση της Τζένης.

– Είσαι σίγουρος ότι σου είπε την αλήθεια; Αυτά τα “μοντέρνα” κορίτσια συχνά λένε ψέματα για να διασκεδάσουν με την αγωνία του άλλου!

Ο “Νικ Μάρβελ” ήταν σίγουρος.

– Έπρεπε να την δεις, Αλεξάνδρα. Ήταν άλλος άνθρωπος! Δεν έλεγε ψέματα.

– Τότε θα πρέπει να φύγουμε και μάλιστα γρήγορα. Η ανησυχία γέμιζε τώρα τα μάτια και της μεγάλης αδελφής. Όμως ψύχραιμα, με σύνεση, συνέχισε σα να ήθελε να βάλει σε τάξη τον ίδιο της τον εαυτό.

– Ας οργανωθούμε, λοιπόν, πρότεινε ο Νικόλαος. Και πρώτα απ’ όλα. Πού είναι τα παιδιά;

– Οι δίδυμες είναι στο δωμάτιο των κοριτσιών, ο Ιωάννης, στο δικό σας, ο Εμμανουήλ δεν έχει γυρίσει ακόμη.

– Δεν τον συνάντησα ούτε στο Σχολείο, είπε ο Νίκος σκεφτικός. Έτσι που έφυγα… Φοβούμαι ότι ίσως με ψάχνει, ίσως να με περιμένει ακόμη εκεί.

– Ας δούμε, πρώτα, πού θα πάμε, είπε η μεγάλη αδελφή, και τότε μιλάμε στους υπόλοιπους.

Μετά την ανάληψη της “αρχηγίας” της απορφανισμένης πλέον οικογένειας, τα δύο αδέλφια ένοιωθαν απ’ τη μια μεριά την ευθύνη της λήψης αποφάσεων, όπως και οι γονείς τους παλαιότερα σε παρόμοιες περιπτώσεις, κι από την άλλη, την υποχρέωση της ελεύθερης και συλλογικής αποδοχής των οικογενειακών αποφάσεων, όταν καλούνταν να επιλύσουν κάποιο σημαντικό γεγονός. Έπρεπε, λοιπόν, οι δυο μεγαλύτεροι να οργανώσουν το σχέδιο κι έπειτα να το θέσουν υπ’ όψιν των υπολοίπων. Όμως έπρεπε, ό,τι ήταν να γίνει, να γίνει γρήγορα, γιατί ο χρόνος πίεζε τρομερά.

– Θα πρέπει να καταφύγουμε στην Παναγία, στο μοναστήρι, ήταν η πρώτη φράση, που ήλθε αυθόρμητα στα χείλη και των δύο αδελφών.

Και ήταν λογικό. Στην Ιερά Μονή του “Γενεθλίου της Θεοτόκου”, στο Μοναστήρι της Δαμάστας, εγκαταβιούσε τώρα ο Πνευματικός τους, ο π. Τιμόθεος, ως Πνευματικός της γυναικείας αδελφότητας της Μονής. Ήταν ο μόνος άνθρωπος τον οποίο εμπιστεύονταν, εκτός από τους γονείς τους κι ήταν εκείνος στον οποίο εξομολογούνταν και τον οποίο συμβουλεύονταν, οπότε υπήρχε διάσταση απόψεων μέσα στην οικογένεια.

– Πώς θα φθάσουμε, μέχρις εκεί; Θα φθάσουν τα χρήματα που έχουμε; Μήπως πρέπει να χωριστούμε για να μην δώσουμε στόχο; Τα ερωτήματα ξεπρόβαλαν αμείλικτα ζητώντας λύσεις.

– Θα πρέπει να χωριστούμε, είπε η Αλεξάνδρα.

– Ναι, είναι ίσως καλύτερα έτσι. Πάρε εσύ τις δίδυμες.

– Σύμφωνοι! Εσείς θα κινηθείτε και οι τρεις μαζί;

– Κάνω τη σκέψη… μουρμούρισε ο Νικόλαος, κοιτάζοντας αφηρημένα τον τοίχο, μπρος από τον οποίο ορθώνονταν το ηλεκτρικό ψυγείο, κάνω τη σκέψη να στείλω τον Ιωάννη με τον Εμμανουήλ κι εγώ να κινηθώ ξεχωριστά. Πιστεύω ότι έτσι δίνουμε λιγότερο στόχο.

– Θα χρειαστούμε να πάρουμε μαζί μας και τρόφιμα, συμπλήρωσε η μεγάλη αδελφή ακολουθώντας το βλέμμα του. Ίσως έχεις δίκιο…, μια παρέα τριών κοριτσιών περνά πιο εύκολα απαρατήρητη από τρία αγόρια, στα μάτια των Φρουρών, που υποψιάζονται και ελέγχουν τα πάντα, έπειτα μάλιστα από τις κινητοποιήσεις των Αντεργκράουντ. […]

[Απόσπασμα από το Κεφάλαιο 10 του πρώτου βιβλίου]

17 ΣΧΟΛΙΑ

  1. Κορυφαίο βιβλίο! Μία πολύ αξιόλογη πρόταση ακόμα και για φοιτητές… Γραμμένο στη γλώσσα της εποχής, αποτελεί την αδιαφιλονίκητη απάντηση στο διάσημο Χάρι Πότερ. Αυτό το βιβλίο εμπνέει και διαπαιδαγωγεί σωστά τα παιδιά, σε αντίθεση με το νεοεποχήτικο Χάρι Πότερ. Οι ήρωες που προβάλλει είναι εναρμονισμένοι, με την ορθόδοξη πνευματικότητα. Οι αξίες και τα ιδανικά τους είναι διαμορφωμένα σύμφωνα με την αγιοπατερική και νηπτική παράδοση. Στο βιβλίο αυτό αποσαφηνίζεται και διακηρύσσεται περίτρανα, ότι δεν υφίσταται διάκριση της μαγείας σε καλή και κακή, αλλά ότι αυτές οι διακρίσεις αποτελούν τις 2 όψεις του ίδιου νομίσματος. Η “ευχή” και η πίστη στον Τριαδικό Θεό νικάει τελικά όλες τις μεθοδεύσεις του πονηρού! Προτρέπω, λοιπόν, να προμηθευτούμε αυτό το βιβλίο και να το συστήσουμε και σε γνωστούς μας, γιατί αναμφίβολα είναι κάτι που αξίζει!

  2. Εφοδιαστηκα το πρωτο Νικ Μαρβελ,
    το δανισα σε μια ταξη Β’ Λυκειου και περιμενω να πει η μαθητρια τις εντυπωσεις της στην Ταξη μετα τις γιορτες!

    Ευλογημενα Χριστουγεννα
    και ενα χριστοκεντρικο νεο ετος

  3. Διάβασα το παραπάνω απόσπασμα και θέλω να το αγοράσω το συντομότερο..μπορώ να το βρω σε οποιοδήποτε βιβλιοπωλείο απλά με τον τίτλο του?

    • Αυτές τις μέρες πρόσεξα στο βιβλιοπωλείο του “Σωτήρα” ότι είχε μείνει ξεχασμένο ένα τελευταίο αντίτυπο του Νικ Μάρβελ…Οπότε τρέξτε να προλάβετε!

  4. Αγαπητοί φίλοι του Νικ Μάρβελ που ζείτε στη Θεσσαλονίκη, σας ενημερώνω ότι και ο Α και ο Β τόμος διατίθενται στο βιβλιοπωλείο “ο Σωτήρ” σε πολλά αντίτυπα και μπορείτε να τα προμηθευτείτε!

  5. Θα διαφωνήσω με τα παραπάνω σχόλια. Έχοντας διαβάσει (από τότε που εκδόθηκε) το πρώτο βιβλίο, είναι αλήθεια ότι δυσκολεύτηκα να βρω κάποια ιδιαίτερα θετικά στοιχεία σε αυτό.
    Το βιβλίο πάσχει σε πολλά σημεία:
    Η πλοκή είναι μάλλον ασυνάρτητη και με πολλά “περίεργα” άλματα, κυρίως στο χρόνο που περιγράφει, αλλά και λογικά κενά. Η μετάφραση/προσαρμογή στα ελληνικά δεδομένα με άφησε έκπληκτο, από την αρνητική πλευρά. Θεωρώ πως περιπλέκει ακόμα περισσότερο τα πράγματα-αν παρέμεναν οι αρχικές ονομασίες, τοποθεσίες κλπ. θα ήταν σαφώς καλύτερο. Αντ’ αυτού, ο μεταφραστής επιδίδεται σε αλχημείες και άξια απορίας πειράματα (π.χ. Νίκος Βερβελίδης=Νικ Μάρβελ) που δεν κάνουν πιο προσιτό στον Έλληνα αναγνώστη το κείμενο, όπως πιθανόν ο ίδιος ο μεταφραστής θα επιθυμούσε, ενώ ταυτόχρονα προκαλεί αρκετά λάθη λογικής (π.χ. όλη η διαμονή του ήρωα στο Λονδίνο βρίθει τέτοιων λαθών). Γενικώς, για να μην έχει μεγάλη έκταση το σχόλιό μου αναφορικά με το λογοτεχνικό κομμάτι, αν και πολλά και συγκεκριμένα μπορώ να προσθέσω, συνοψίζω λέγοντας ότι το βιβλίο είναι “κακογραμμένο”.
    Το πιο σημαντικό: ο αναγνώστης του συγκεκριμένου βιβλίου αποκομίζει την εντύπωση ότι η “ευχή του Ιησού” είναι απλά ένα είδος μαγείας, δυνατότερο από τα υπόλοιπα. Χαρακτηριστική περίπτωση ο θάνατος του ανθρώπου που είχε αναλάβει την ανάκριση του πρωταγωνιστή (συγχωρέστε με που δεν παραθέτω σελίδα). Η ευχή, γενικά μέσα στο βιβλίο, γίνεται μηχανικά, σαν να ενεργεί από μόνη της μέσα στην ψυχή του πρωταγωνιστή.
    Κλείνοντας, λάθος κατά τη γνώμη μου είναι ο τρόπος που επέλεξε ο συγγραφέας να “πολεμήσει” το “Χάρι Πότερ”, ειδικά με τη (επιτρέψτε μου, αρκετά αστεία) χρησιμοποίηση των ονομάτων Λάρι Ρότεν και Τζ. Μπ. Κρόουλινγκ, αλλά και με τον αρκετά αφελή τρόπο που προσπαθεί να παρουσιάσει τους “κακούς” της ιστορίας. Έχοντας διαβάσει ως παιδί ένα από τα βιβλία του “Χάρι Πότερ”, νομίζω (παρόλο που θεώρησα αρκετά βαρετό το “Χάρι Πότερ”) ότι το “Νικ Μάρβελ” δεν έχει καμία ελπίδα να θεωρηθεί ποτέ ανταγωνιστής του best-seller αυτού, καθαρά και μόνο για τους λόγους που ανέφερα παραπάνω. Για να πολεμήσεις ένα βιβλίο, πρέπει να γράψεις κάτι που να έχει τουλάχιστον ανάλογο λογοτεχνικό επίπεδο. Δεν μπορώ να φανταστώ λοιπόν, ούτε ένα παιδί(δεν απευθύνεται το βιβλίο σε μεγαλύτερη ηλικία) που θα επέλεγε το “Νικ Μάρβελ” αντί του “Χάρι Πότερ”, αν είχε διαβάσει και τα δύο-η διαφορά επιπέδου είναι τραγικά μεγάλη.
    Ευχαριστώ.

    Υ.Γ.: Το βιβλίο, αν κρίνω ορθά από το σχετική διαδικτυακή αναζήτηση που έκανα, δεν έχει εκδοθεί σε καμία άλλη γλώσσα. Για δε το συγγραφέα του είναι γνωστά ελάχιστα στοιχεία του.

    • Αγαπητέ Αλέξανδρε,
      Λυπούμαι που δεν σου άρεσε το βιβλίο. Δε μπορεί όλα να αρέσουν σε όλους. Εγώ πάντως το «ρούφηξα» κυριολεκτικά (και τα 2 βιβλία) κι από τότε δεν χάνω ευκαιρία να γυρίζω στα forums και να το προβάλλω.
      Τελικά, τίποτε απ’ όσα λες ότι δε σου άρεσαν, δεν με ενόχλησε εμένα. Ίσως να είναι θέμα γούστου… ίσως κάτι άλλο…

  6. Δε μου αρέσει ο τρόπος με τον οποίο γίνονται κάποιοι σχολιασμοί. Παράδειγμα, ο σχολιασμός του Αλέξανδρου σε αυτή την ανάρτηση και του κ. Παύλου στη σχετική με τον “Τρελογιάννη”.
    Μην το παίζουμε τιμητές των πάντων και μην απαξιώνουμε τη δουλειά των άλλων. Ακόμη κι αν δεν είναι άψογο λογοτεχνικά το εν λόγω βιβλίο, εν τούτοις η παρουσία του στα χριστιανικά μας γράμματα είναι πολύ θετική. Γι’ αυτό το λόγο άλλωστε και η επιτυχία του ήταν μεγάλη.

    Εγώ διάβασα το βιβλίο και μου άρεσε πολύ. Ψάχνω χρόνο για να διαβάσω και το δεύτερο. Δε μου φάνηκε “παιδικό” και, αν και δεν ξέρω το συγγραφέα, μου φτάνει ότι το προωθεί η ΠΕΓ, ότι έχει δεχθεί πολεμική από αποκρυφιστικές ομάδες, αλλά και την ευχή από κορυφαίες πνευματικές προσωπικότητες:

    http://www.ppu.gr/nickmarvel/comments.htm

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ