Σύγχρονα διδάγματα από το Ευαγγέλιο της IA Κυριακής του Λουκά

0
1855
Εκτύπωση Εκτύπωση
1 αστέρι2 αστέρια3 αστέρια4 αστέρια5 αστέρια (5 ψήφοι, μέσος όρος: 4,80 από 5)
Loading...

Γράφει ο Ιεροκήρυκας της Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης π. Μιχαήλ Σαντοριναίος.

 

Είναι Σάββατο. Ο Κύριός μας είναι καλεσμένος στο πολυτελές τραπέζι ενός άρχοντα των Φαρισαίων. Όχι, δεν κυνηγά την πολυτέλεια και την καλοπέραση. 

Ευκαιρία ψάχνει, για να οδηγήσει στη μετάνοια τους ανθρώπους. Ακόμα και αυτούς που τον εχθρεύονται, όπως οι Φαρισαίοι.

Διδάσκει στους καλεσμένους την ταπεινοφροσύνη. 

Έπειτα, απευθύνεται στον άρχοντα που παραθέτει το δείπνο και τον προτρέπει στην ανιδιοτελή προσφορά. Και να! ένας από τους συνδαιτυμόνες πιάνεται από την τελευταία φράση του Κυρίου. Τι είχε πει; «Μακάριος θα είναι όποιος κάνει το τραπέζι όχι στους πλούσιους, όπως τώρα, αλλά στους φτωχούς και τους ανάπηρους, καθώς αυτοί δεν έχουν τι να του ανταποδώσουν. Το καλό που έκανε, θα του το ανταποδώσει ο μεγαλόδωρος Θεός κατά την άδυτη ημέρα της αναστάσεως των δικαίων».

Είναι αλήθεια πως όλοι άκουγαν με προσοχή! Όμως, ένας ξεχώρισε! Ήρθε στο νου του η βασιλεία του Θεού, που, όπως πίστευαν τότε, θα άρχιζε με ένα απίστευτα ευφρόσυνο δείπνο. Οι Φαρισαίοι ήταν βέβαιοι ότι είναι τόσο καλοί Ισραηλίτες που σίγουρα θα απολαύσουν το δείπνο της βασιλείας του Θεού.

Από αυτό, λοιπόν, παίρνει αφορμή ο Κύριος. Βλέπει με το καρδιογνωστικό του μάτι ότι αυτός που μίλησε και όλοι οι πλούσιοι φίλοι του Φαρισαίοι ήταν σίγουροι πως θα εισέλθουν στη βασιλεία του Θεού. Και τι φοβερό!… Ο Κύριος έβλεπε ότι κανείς τους δεν είχε τις προϋποθέσεις να απολαύσει τα αιώνια, ανείπωτα και αφάνταστα ουράνια αγαθά.

Γι’ αυτό ο Θείος Διδάσκαλος αποφασίζει να πει την παραβολή του Μεγάλου δείπνου.

Δεν τη λέει μόνο για εκείνους! Την λέει και για τους ανθρώπους όλων των αιώνων και για εμάς!

Από την θαυμάσια αυτή παραβολή, που βρίθει θείων διδαγμάτων, θα ξεχωρίσουμε τρία σημεία και σε αυτά θα μείνουμε.

Α) Ποιο είναι αυτό το μεγάλο δείπνο;

«Ἄνθρωπός τις ἐποίησε δεῖπνον μέγα καί ἐκάλεσε πολλούς» (Λουκά 14:16). Ο Θεός ετοίμασε ένα μεγαλοπρεπές και απίστευτα ευφρόσυνο δείπνο, την Βασιλεία του Θεού, και κάλεσε αρχικά, όχι όλους τους ανθρώπους αλλά πολλούς, δηλαδή τους Ιουδαίους και μάλιστα αυτούς που γνώριζαν τις Αγίες Γραφές.

Το μεγάλο, λοιπόν, δείπνο είναι η Βασιλεία του Θεού. Τί είπε ο Χριστός μας στους μαθητές Του στο Μυστικό Δείπνο; “Σας υπόσχομαι ως ανταμοιβή της αφοσίωσής σας σε εμένα να συμμετέχετε στην Ουράνια Βασιλεία μου και να τρώτε και να πίνετε επί της τραπέζης μου, να απολαμβάνετε, δηλαδή, τα σπάνια πνευματικά αγαθά μου.”

Αυτό, δε, θα είναι το αποτέλεσμα της στενής πνευματικής σχέσης που θα έχετε με Εμένα” (Λουκά 22:29-30).

Ο κορυφαίος, ουρανοξεναγημένος Απόστολος Παύλος περιγράφει για το δείπνο αυτό τα προσφερόμενα πλουσιοπάροχα, ουράνια αγαθά θα είναι τέτοια: “ἃ ὀφθαλμὸς οὐκ εἶδε καὶ οὖς οὐκ ἤκουσε καὶ ἐπὶ καρδίαν ἀνθρώπου οὐκ ἀνέβη (ανθρώπινος νους δεν τα φαντάστηκε), ἃ ἡτοίμασεν ὁ Θεὸς τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτόν” (Α΄ Κορινθίους 2:9).

Αλλά το μεγάλο αυτό δείπνο πραγματοποιείται με μέτρο και στη γη. Ο Θεός κατεβαίνει στη γη δια της Εκκλησίας του, είναι ο αιώνιος δειπνοκλήτορας, που καλεί τώρα πάντες τους ανθρώπους όλης της γης, για να απολαύσουν δια της Ορθόδοξης Εκκλησίας Του τα μεγάλα δωρήματα του Θεού.

Ο άρχοντας της παραβολής είναι ο Θεός. Και τι άρχοντας! Μοναδικός. Ανεπανάληπτος. Άφθαστος. Αιώνιος. Ανεξίτηλος. Ανεξικακος. Απέραντα ευεργετικός!

Μας χαρίζει μέσα στη Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Του Εκκλησία τον σωστικό Του λόγο, τη εξαγιαστική άκτιστη ενέργειά Του μέσω των χαριτόβρυτων μυστηρίων Του, την άφεση των αναρίθμητων αμαρτιών μας, την ένωσή μας με το Πανάγιο Πνεύμα, τη λαμπρότητα της υιοθεσίας, τη συχνή μετοχή στο Ποτήριο της ζωής, την Αιώνια Βασιλεία (Αγίου Κυρίλλου Αλεξανδρείας).

Γι’ αυτό και ψάλλουμε στον Όρθρο της Μεγάλης Πέμπτης: «Ξενίας δεσποτικῆς, καὶ ἀθανάτου τραπέζης, ἐν ὑπερῴῳ τόπῳ, ταῖς ὑψηλαῖς φρεσί, πιστοὶ δεῦτε ἀπολαύσωμεν…».

Δηλαδή, πιστοί Χριστιανοί, ελάτε να απολαύσουμε, με ανυψωμένο τον ψυχικό μας κόσμο, τη φιλοξενία που μας προσφέρει ο Δεσπότης Χριστός στην αθάνατη Τράπεζα, τότε μέν στο υπερώο της Ιερουσαλήμ, σήμερα δε στα ιερά θυσιαστήρια της Ορθόδοξης Εκκλησίας Του.

Έχει όμως και τρίτη ερμηνεία το μεγάλο δείπνο του Θεού: Όπου ο Χριστός, εκεί είναι και το Μεγάλο Δείπνο, ὁ μόσχος ὁ σιτευτός (Λουκά 15:23), ὁ ἀμνός τοῦ Θεοῦ ὁ αἴρων τῆν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου (Ιωάννη 1:29).

Εξάλλου, τι γιορτάζουμε στην πασίχαρη εορτή των Χριστουγέννων; Την έλευση του Χριστού. Άρα και την έλευση της Βασιλείας του Θεού, του μεγάλου δείπνου του Θεού. Δηλαδή την παράθεση του μεγάλου δείπνου του Θεού Πατρός εν Χριστώ Ιησού.

Να, γιατί οι θειότατοι και θεοκίνητοι Άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας όρισαν τις παραμονές των Χριστουγέννων να διαβάζεται η παραβολή αυτή του Θείου Λυτρωτή μας.

Β) Η ευγενική άρνηση του Θεού, χθες και σήμερα

Όλοι κάθονται αναπαυτικά στα ανάκλιντρα τους και απολαμβάνουν την παραβολή του Κυρίου. Τους αρέσει. Αρκετοί την θαυμάζουν! Όλοι παρακολουθούν, για να καταλάβουν πού το πάει… Σε λίγο, χωρίς να το υποπτευθούν, θα καταλάβουν ότι ο Χριστός αναφέρεται σε αυτούς. Τους λέει, πολύ ευγενικά μεν, με σαφήνεια δε ότι Τον απορρίπτουν, ως Μεσσία και θα χάσουν την Βασιλεία του Θεού, που είχαν δεδομένη. 

Προσέξατε τη φράση με την οποία τελειώνει την αδικαιολόγητη άρνηση τους; «Ἐρωτῶ σε, ἔχε με παρῃτημένον» (Λουκά 14:18,19). Δηλαδή, κοιτάξτε ευγένεια!: Σε παρακαλώ, συγχώρεσε τη δικαιολογημένη απουσία μου!

Έτσι ευγενικά, τους τα λέει και ο Χριστός σήμερα. Με το γάντι τον σκοτώνουν αυτοι; Με το γάντι δια της παραβολής τους απορρίπτει και Αυτός!

Ποια δικαιολογημένη απουσία, αδελφέ μου; Επί αιώνες μέσω των προφητών σάς έστελνα προσκλήσεις! Τις διαβάζατε, τις διακυρήττατε στους αγράμματους συμπατριώτες σας κι όμως αποδεικνύεστε τώρα και αδιάβαστοι και αγράμματοι πνευματικά! 

Μας θυμίζει τους εταίρους μας στην Ευρώπη. Λένε στην Ελλάδα και την Κύπρο: «Δίκιο έχετε! Ναι! Ναι! Ο ανατολίτης Τούρκος είναι αδηφάγος, απαράδεκτος! Δεν μπορούμε, όμως, να τον καταδικάσουμε. Θα θυμώσει… Ο ένοχος! Μπορεί να ζητήσει κι άλλα… Δίκιο έχετε, αλλά θα δικαιώσουμε εμμέσως πλην σαφώς τον καταπατητή!»

Έτσι και οι Ιουδαίοι. «Το δικό μας έθνος είναι θεοκρατικό! Περιμένει τον Μεσσία πώς και πώς!» Και ήρθε ο Μεσσίας και προτίμησαν τα βόδια και τα χωράφια και τις πρωτοκαθεδρίες και τα δείπνα και τα αργύρια!

Αλλά, γιατί πάμε μακριά; Και εμείς το ίδιο δεν κάνουμε; Γιατί είναι αργία η Κυριακή; Για να πάμε στην εκκλησία. Πόσοι Χριστιανοί, όμως, εκκλησιάζονται; Πόσοι από αυτούς κοινωνούν; Πόσοι κοινωνούν ακατακρίτως; Πόσοι εξομολογούνται; Πόσοι εξομολογούνται σωστά; Μετανοούν; Νηστεύουν;

Αχ, για ποιον χτυπάει η καμπάνα; Πόσοι πήγαιναν τα Χριστούγεννα στην εκκλησία; Πόσοι ζούσαν τη Θεία Λατρεία; 

Τώρα παραπονιόμαστε ότι έκλεισαν οι εκκλησίες. Φταίνε οι πολιτικοί! Οι καταχθόνιες και υποχθόνιες σκοτεινές δυνάμεις. Οι δόλιοι μεγιστάνες του πλούτου. Ή ακόμη οι άτολμοι, οι άνευροι, οι αποπνευματικοποιημένοι εκκλησιαστικοί άρχοντες…

Όχι, αδελφέ μου, εσύ και εγώ φταίμε! «Φαρισαῖε τυφλέ, —θα έλεγε και σε μας, όπως τότε στους Φαρισαίους, ο Χριστός— καθάρισον πρῶτον τὸ ἐντὸς τοῦ ποτηρίου καὶ τῆς παροψίδος» (Ματθαίον 23:26). Δες πρώτα τα στραβά σου και μετά όλα θα διορθωθούν!

Αν όλοι κλαίγαμε και πενθούσαμε για τις αμαρτίες μας, θα άνοιγαν αυτομάτως οι εκκλησίες. Αλλά και οι λεγόμενοι και λογιζόμενοι καλοί Χριστιανοί εξαντλούμαστε στο να κατηγορούμε όλους τους άλλους.

Οι Φαρισαίοι τότε αρνήθηκαν τον Χριστό. Οι Φαρισαίοι ήταν οι πιο ορθόδοξοι, οι πιο παραδοσιακοί Ιουδαίοι, είχαν τον αναμενόμενο Μεσσία  μπροστά τους, αλλά δεν τον έβλεπαν! Τον παρατηρούσαν σαν απλό άνθρωπο για να του βρουν τα λάθη Του!

Αρνουνται και σήμερα ευγενικά οι ποικιλόχρωμοι υλιστές πολιτικοί μας τον Χριστό. Τον βλέπουν πλέον πιο πολύ σαν θανατηφόρο «ιό» παρα ως τον Υιό του Θεού, τον σώζοντα τον κόσμο.

Εμείς, όμως; Οι «καλοί» χριστιανοί; Γιατί δεν βλέπουμε ότι ο Χριστός στην παραβολή του λέει για εμάς; Γιατί σαν τους τότε Φαρισαίους όλοι ψάχνουμε τα λάθη στους άλλους και όχι σε μας; Γιατί προτιμάμε τη βόλεψή μας και όχι τις θυσίες για τον Χριστό; Τελικά κι εμείς Τον αρνούμαστε ευγενικά, χωρίς να το πολυ-καταλαβαίνουμε. 

Ο Γέροντας Εφραίμ της Αμερικής ειδε τον Χριστό και την Παναγία θλιμμένους. Έδειχνε η Παναγία την Ελλάδα και παρακαλούσε να την σώσει: 

Είναι δικοί μας αυτοί, του έλεγε παρακλητικά, μην τους τιμωρήσεις!
Όχι, απαντάει ο Χριστός! Δεν είναι δικοί μας. Είναι αμαρτωλοί, προτιμούν την αμαρτία κι όχι Εμένα.
Όχι, Κύριε, είναι δικοί μας. Σώσε τους!
Όχι, είναι αμαρτωλοί! Δεν μετανοούν! 

Τον παρακάλεσε ξανά και ξανά η Παναγία και ο Χριστός κοίταγε θλιμμένος την Ελλάδα. Εβγαλε, τέλος, η Υπεραγία Θεοτόκος το πανωφόρι της και σκέπασε τη χώρα…

Γ) Ποιοι και πόσοι θα εισέλθουν στον παράδεισο; 

Το τέλος της περικοπής είναι συγκλονιστικό! Συγκλονιστικό για τους καθωσπρέπει Φαρισαίους, που τότε ήταν σίγουροι ότι θα μπουν στον παράδεισο. Συγκλονιστικό και για όλους εμάς, που είμαστε βέβαιοι ότι μπορεί να μην είμαστε και τέλειοι, αλλά, βρε αδελφέ, είμαι πολύ καλύτερος από όλους αυτούς τους “εκτός της Εκκλησιας”! Ή, τέλος πάντων, έστω τελευταίος θα μπω στον Παράδεισο και απολαύσω το Μεγάλο Δείπνο! «Λέγω γὰρ ὑμῖν σας διαβεβαιώ ὅτι οὐδεὶς τῶν ἀνδρῶν ἐκείνων τῶν κεκλημένων γεύσεταί μου τοῦ δείπνου» (Ματθαίον 14:24).

Οι Φαρισαίοι της εποχής του Χριστού πίστευαν ότι είναι φαβορί για να μπουν στο μεγάλο δείπνο, μα ο Χριστός τους απέρριψε όλους!

Άρα, όσοι πιστεύουν ότι αξίζουν να κερδίσουν τη Βασιλεία του Θεού, δεν έχουν γνωρίσει τον εαυτό τους και κινδυνεύουν να χαθούν! 

Και μια δεύτερη Αλήθεια, αντίστροφη!

Ο Κύριος λέει ρητά σήμερα για αυτούς που ήταν εκτός της πόλεως, εκτός του Ισραήλ, δηλαδή τους εθνικούς: «ἀνάγκασον εἰσελθεῖν» (Ματθαίον 14:23). Εννοούσε ο Χριστός, ότι οι αμαρτωλοι εθνικοι τόσο χαμηλή ιδέα είχαν για τον εαυτό τους, τόσο πολύ αντιλαμβάνονταν ότι είναι αμαρτωλοί και ανάξιοι, που με τίποτα δεν θα πίστευαν ότι μπορούν να εισέλθουν στην Βασιλεία του Θεού! Γι’ αυτό, έπρεπε να τους παρακινήσει επίμονα ο δούλος (ο Χριστός ή ο εκπρόσωπός Του), ώστε να εισέλθουν.

Άρα, όποιος πιστεύει ακράδαντα ότι εξαιτίας της απύθμενης αμαρτώλότητάς του είναι εντελώς ανάξιος να εισέλθει στη Βασιλεία του Θεού, αυτός θα εγκριθεί τελικά από τον Θεό και θα εισέλθει όπως και ο μετανοημένος πρώην «άσωτος» (Λουκά 15:13).

Ας ρωτήσουμε, αδελφοί μου, με το χέρι στην καρδιά, σε ποια κατηγορία ανήκουμε; Πιστεύουμε πως είμαστε καλοί ή κακοί; Άξιοι ή ανάξιοι της Βασιλείας του Θεού;

Για να βοηθηθούμε: Ας ρωτήσουμε τους εαυτούς μας, πώς αντιδρούμε, όταν κάποιος μάς κατηγορεί δίκαια ή άδικα;

Από εκεί θα καταλάβουμε, αν θεωρούμε τον εαυτό μας δίκαιο ή άδικο, άξιο ή ανάξιο για τη Βασιλεία του Θεού, για το Μεγάλο Δείπνο, για τη Θεία Κοινωνία, για την Αιώνια Ζωή.

Και κάτι ακόμα… 

Υπάρχει περίπτωση ο Παράδεισος, αυτό το Μεγάλο Δείπνο να είναι άδειο; Να έχει λίγους συνδαιτυμόνες; Όχι βέβαια! Ο Θεός ποτέ δεν αποτυγχάνει!

Προσέξατε τί είπε σήμερα ο Χριστός; «ἲνα γεμισθῇ ὁ οἶκος μου» (Λουκά 14:23). Μη φοβάσαι λοιπόν: δεν είναι λίγοι αυτοί που θα σωθούν. (Λουκά 13:23). Απλώς θα εισέλθουν αυτοί που θεωρούν τελείως ανάξιο τον εαυτό τους, οι πρώην αμαρτωλοί, «οἱ τελῶναι καὶ αἱ πόρναι» (Ματθαίον 21:31), οι ληστές, οι διώκτες, οι δήμιοι και οι άλλοι αμαρτωλοί που μετανόησαν ειλικρινά . 

Ο ουράνιος οίκος του Θεού, λοιπόν, το Μέγα Δείπνο θα γεμίσει!

Ο Χριστός θα έρθει και φέτος! Μπορεί να μπει και κεκλεισμένων των θυρών των εκκλησιών, πρέπει όμως να είναι ανοιχτές οι θύρες των μετανοημένων καρδιών μας!

Καλά Χριστούγεννα με τον Χριστό στην ταπεινή φάτνη της ψυχής μας!