Θέλουμε να σωθούμε από την κρίση;

9
992
Εκτύπωση Εκτύπωση
1 αστέρι2 αστέρια3 αστέρια4 αστέρια5 αστέρια (καμία αξιολόγηση προς το παρόν)
Loading...

Καταστροφή
Φωτογραφία: IRRI Images/Creative Commons

Η κατάσταση, στην οποία έχει βρεθεί τον τελευταίο καιρό η χώρα μας, είναι οπωσδήποτε θλιβερή. «Εγενήθημεν όνειδος τοις γείτοσιν ημών, μυκτηρισμός και χλευασμός τοις κύκλω ημών», καθώς λέει ο θεόπνευστος Ψαλμωδός για τον λαό του (βλ. Ψαλμ. 78  4). Ασχολούνται μαζί μας ειρωνικά και περιφρονητικά όλοι οι γύρω λαοί. Βάλαμε ξένα αφεντικά στο κεφάλι μας και γράφουν και προτείνουν – κάποτε ίσως και σαρκαστικά – ορισμένοι ξένοι τρόπους εξόδου από την κρίση, οι οποίοι προσβάλλουν και αυτή την εθνική μας αξιοπρέπεια.

Πονάει κατάβαθα η ψυχή μας με την κατάσταση αυτή, η οποία είναι εξόφθαλμο ότι είναι πραγματική. Πολλοί σπουδαίοι Έλληνες επιστήμονες, που διαπρέπουν στο εξωτερικό, διστάζουν να πουν ότι είναι Έλληνες, διότι χλευάζονται από τους ξένους σχεδόν παντού.

Η πηγή της καταστροφής

Αυτά που συμβαίνουν στην πατρίδα μας, υπενθυμίζουν τον άλλο εκείνο λόγο τού θεοπνεύστου Ψαλμωδού, που έχει σχέση και με την επιβίωση των εθνών: «Ιδού οι μακρύνοντες εαυτούς από σού απολούνται» (Ψαλμ. 72  27). Όσοι απομακρύνονται, Κύριε, από Σένα, από το Νόμο σου τον άγιο, θα απολεσθούν, θα χαθούν, θα καταστραφούν.

Η Αγία Γραφή, το αιώνιο και αλάθητο Βιβλίο του Θεού – ανεξάρτητα αν το πιστεύουν ορισμένοι ή όχι – λέει πάντα την αλήθεια, η οποία επιβεβαιώνεται συνεχώς μέσα στην Ιστορία. Άνθρωποι, πρόσωπα και λαοί που διέκοψαν σχέσεις με τον Θεό και δεν θέλησαν να οδηγούνται από το Νόμο του, είχαν θλιβερή και φρικτή κατάληξη και εξαλείφθηκαν από τον χάρτη τού κόσμου.

Υπάρχει λύση

Η Αγία Γραφή όμως δεν αναγράφει μόνο τα αρνητικά, τις καταστρεπτικές συνέπειες της ανταρσίας κατά τού Θεού. Υποδεικνύει και τα θετικά, τον τρόπο με τον οποίο μπορεί κανείς όχι μόνο να μην καταστραφεί, αλλά αντιθέτως να ζει ήρεμος και ευτυχισμένος. Το τονίζει σαφέστατα προς τους συμπατριώτες του ο θεοκίνητος και μεγαλοφυής προφήτης Ησαΐας εκ μέρους τού Θεού στην αρχή τού εξαίρετου Βιβλίου του: «Εάν θέλητε και εισακούσητέ μου, τα αγαθά της γης φάγεσθε» (Ησ. α΄ 19). Εάν θέλετε και αποφασίσετε να ακούτε και να εφαρμόζετε τους λόγους μου, θα τα έχετε όλα άφθονα, δεν θα σας λείψει τίποτε, δεν θα αναγκάζεσθε να ψωμοζητάτε.

Ιδού η λύση όλων των  λεγομένων οικονομικών κρίσεων και  προβλημάτων, η έξοδος από τα αδιέξοδα και το μυστικό της ευτυχίας. Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα και απλά, έστω κι αν φαίνονται δύσκολα. Όλα εξαρτώνται από τη θέλησή μας. Αν θελήσουμε αυτό που θέλει ο Θεός, λυτρωνόμαστε. Αν όμως δεν θελήσουμε αυτό που θέλει ο Κύριος, μας περιμένει συμφορά.

Καιρός για μετάνοια

Να διερωτηθούμε λοιπόν σχετικά με τη σημερινή μας κατάσταση: Εμείς σήμερα, οι Νεοέλληνες, ως άτομα και ως κράτος, θέλουμε αυτό που θέλει ο Θεός; Ναι ή όχι;

  • Ο Θεός απαγορεύει παραδείγματος χάριν τον φόνο. Κάθε μέρα όμως στη χώρα μας φονεύονται, με νόμο μάλιστα και με κρατική επιχορήγηση, εκατοντάδες ανθρώπινες ζωντανές υπάρξεις, με τις εκτρώσεις που γίνονται από αθεόφοβους γονείς και γιατρούς.
  • Ο Θεός ορίζει και ευλογεί τον μυστηριακό Γάμο. Στην Ελλάδα όμως νομοθετήθηκε ακόμη και η ελεύθερη συμβίωση και σχεδιάζουν να νομοθετήσουν και «γάμο» ομοφυλοφίλων, για να γίνουμε σαν τα Σόδομα και τα Γόμορρα, που τα κατέκαυσε με φωτιά και θειάφι ο Θεός για τις σαρκικές αμαρτίες τους.
  • Ο Νόμος του Θεού ορίζει να παιδαγωγούνται τα παιδιά και οι νέοι «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου», με τη χριστιανική διδασκαλία (Εφ. ς΄ 4). Οι άρχοντες όμως, που εμείς εκλέγουμε, δεν θέλουν την εκκλησιαστική παρουσία και διδασκαλία στα σχολεία μας. Αποκλείουν την είσοδο των Πνευματικών στα σχολεία μας. Υποτιμούν το κατ’ εξοχήν παιδαγωγικό και μορφωτικό μάθημα των Θρησκευτικών.
  • Ο Νόμος τού Θεού τονίζει και ζητεί από τις γυναίκες να ντύνονται «εν καταστολή κοσμίω», με σεμνή ενδυμασία, και να στολίζουν τον εαυτό τους «μετά αιδούς και σωφροσύνης», με αιδώ, με συστολή, με σωφροσύνη και αγνότητα (Α΄ Τιμ. β΄ 9). Τι κάνουν όμως οι σημερινές Ελληνίδες; Δεν ντρέπονται να κυκλοφορούν σχεδόν ημίγυμνες και να εισέρχονται χωρίς σεμνή ενδυμασία και σ’ αυτούς ακόμη τους ιερούς Ναούς.
  • Ο Νόμος τού Θεού επίσης ορίζει τιμιότητα και αποφυγή της αδικίας και κλοπής. Τι γίνεται όμως σήμερα στην Ελλάδα μας, με τη διαφθορά των Δημοσίων υπηρεσιών, με τις πυκνές μηνύσεις στα δικαστήρια για αδικίες; Ποιος αγνοεί ότι δεν προφθαίνουν οι αστυνομικοί να συλλαμβάνουν ληστές και κλέφτες;

Θα μάκραινε πολύ ο κατάλογος, εάν συνεχίσουμε να αναφέρουμε περιπτώσεις, στις οποίες οι Έλληνες δεν θέλουμε τον Νόμο τού Θεού στη ζωή μας. Επαναλαμβάνουμε εκείνο που γράφει η Αγία Γραφή ότι λέει ο ασεβής προς τον Θεό: «απόστα απ’ εμού, οδούς σου ειδέναι ου βούλομαι» (Ιώβ κα΄ 14). Θεέ, φύγε από εμπρός μου. Δεν θέλω να ξέρω τί παραγγέλλεις. Θα ζήσω όπως νομίζω εγώ.

Αυτό λέμε με τις πράξεις μας, με όλη τη ζωή μας πολλοί Νεοέλληνες, επίσημοι και άσημοι, προς τον Θεό. Δεν Τον θέλουμε οδηγό της ζωής μας.

Πώς λοιπόν να μας ευλογεί, αφού δεν Τον θέλουμε; Πώς να μας  λυτρώσει από την κρίση και από την εθνική ανυποληψία, αφού ζούμε μακριά Του;

Επομένως δεν μας φταίνε μόνο οι άλλοι για την κατάστασή μας, αλλά πρωτίστως εμείς οι ίδιοι με τις επιλογές μας. Και ο μόνος δρόμος σωτηρίας είναι η μετάνοιά μας, η επιστροφή στη ζωή που θέλει και ορίζει ο Θεός. Ἔτσι μόνο υπάρχει ελπίδα ανακάμψεως και ζωής έντιμης, ειρηνικής και ευτυχισμένης.

9 ΣΧΟΛΙΑ

  1. Παρόμοια είναι η τοποθέτηση του Αρχιεπισκόπου σε πρόσφατη συνέντευξή του σε ευρυτανική εφημερίδα:

    “Η κρίση είναι πνευματική και γι’ αυτό φταίμε όλοι μας. Για να γίνει η αμαρτία χρειάζονται δυο –τρεις για να γίνει. Όλοι είχαμε και έχουμε ευθύνη, λίγη – πολλή, για την κατάσταση της χώρας μας.

    Ακόμα και για το πιο απλό, παραδείγματος χάριν, το ρουσφέτι, όλοι μας το έχουμε ζητήσει είτε για εμάς τους ίδιους είτε για κάποιον δικό μας άνθρωπο.

    Η αμαρτία είναι μέσα στον άνθρωπο. Είναι πνευματική η κρίση και δεν υπάρχει άλλη λύση. Λύση είναι μόνο αυτή που είπε ο Ιωάννης ο Βαπτιστής: Μετανοείτε! Και μετάνοια τι είναι;

    Αλλαγή μυαλού, σκέψης και επομένως αλλαγή τρόπου ζωής. Αν δεν μάθουμε να ζούμε διαφορετικά δεν θα μπορέσουμε να ξεφύγουμε από την κρίση”.

  2. Πιστεύω ότι ο καλύτερος τρόπος για να σωθεί η πατρίδα μας είναι να προσπαθεί ο καθένας από εμάς να σώσει την ψυχή του. Προσπάθεια στην προσπάθεια κάποια στιγμή κάτι θα πετύχουμε. Εν τω μεταξύ ο Χριστός που θα βλέπει τον αγώνα μας θα βοηθήσει και την Ελλάδα. Την αγαπάει ο Χριστός την πατρίδα μας. Η Ελλάδα γέμισε και γεμίζει τον Παράδεισο Αγίους. Ήρθε η ώρα να αγωνιστούμε προκειμένου, με την Χάρη Του, να μπούμε και μεις στην Ουράνια Βασιλεία! Καλόν αγώνα αδελφοί!

  3. Αγαπητοί μου φίλοι, εμείς που λέμε ότι είμαστε χριστιανοί έχουμε τη λύση στα χέρια μας και δεν την βλέπουμε. Να μετανοήσουμε ναι, να αλλάξουμε τρόπο ζωής και όλα τα γνωστά. Όμως πιστεύω ακράδαντα και το καταθέτω εδώ σ΄αυτή την ιστοσελίδα ότι αυτό που χρειαζόμαστε αυτή τη στιγμή είναι μια μαζική προσευχή (Πανελλαδική εάν θέλετε) με πόνο ψυχής και ικεσίες προς το δημιουργό μας, να μας ελεήσει. Να προγραμματίσουμε μια ημέρα (από τις πολλές που έχουμε ήδη χάσει) ένα Πανελλαδικό κάλεσμα των πιστών Ορθοδόξων Χριστιανών και να προσευχηθούμε όλοι μαζί!!! Να δείξουμε ότι είμαστε ενωμένοι και αγαπάμε ο ένας τον άλλον. Να δείξουμε ότι έχουμε “κοινόν νου”. Να δείξουμε ότι όπως οι ακτίνες του φωτός πλησιάζουν τον ήλιο και πλησιάζουν και μεταξύ τους, έτσι κι εμείς πλησιάζουμε ο ένας τον άλλον. Είναι δυνατόν ο ΘΕΟΣ να μας παραβλέψει;

  4. Πραγματικά το να βλέπει κανείς την κρίση με αυτό τον τρόπο είναι σωτήριο. Αλλιώς, αν έχει βάλει κάποιος τον ΄΄θησαυρό΄΄ του στα χρήματα που τώρα χάνονται με τόσο παράλογο τρόπο εν ριπή οφθαλμού, τρελαίνεται, απελπίζεται και μοιραία… οδηγείται στην αυτοκτονία. Μακάρι να είχαν την ίδια άποψη και δύναμη και αυτοί οι 240 (πόσοι είναι?) που αυτοκτόνησαν λόγω χρεών… Ο θεός να βάλει το χέρι του να μην χαθούν έτσι άλλες ψυχές! Πάντως όλοι το νιώθουμε πιστεύω… έρχεται μεγάλη κοινωνική επανάσταση… καλώς ή κακώς.

  5. Παιδιά καλημέρα. Πώς πιστεύετε ότι μπορούμε να μην επηραζόμαστε από όσα συμβαίνουν γύρω μας; Είμαι σε περίεργη κατάσταση. Εσείς τι κάνετε για να διαφυλάττετε την ηρεμία και την αισοδοξίας σας;

    • Να σκέφτεσαι ότι “δικαίων ψυχαί εν χειρί Θεού και ου μη άψηται αυτών βάσανος” (οι ψυχές των δικαίων είναι στα χέρια του Θεού και δεν πρόκειται να τους αγγίξει καμιά δοκιμασία”). Κι αν δεν είμαστε δίκαιοι, να γίνουμε.

    • Κρίση! Μια λέξη που βίαια εισέβαλε στο λεξιλόγιό μας κι έγινε πλέον η καθημερινή μας «ατάκα». Μια εμπειρία που ύπουλα εισήλθε στη ζωή μας, για να την αλλάξει και να της προξενήσει πόνο και δάκρυα. Κι όμως, είναι πραγματικότητα! Θλιβερή μεν, άλλα πραγματικότητα.

      Ως λέξη τη χρησιμοποιούμε καθημερινά. Περνάμε κρίση! Έχουμε κρίση οικονομική! Διερχόμαστε βαθιά πνευματική κρίση! Οι νέοι περνάνε κρίση αξιών! Κρίση στην παιδεία, κρίση στις σχέσεις, κρίση ηθών, εθνικής υπερηφάνειας, κρίση ανθρωπιάς, κρίση δικαίου, θρησκευτική, πολιτική, κρίση…

      Ως εμπειρία είναι καθημερινά βιούμενη απ’ όλους μας. Το μαρτυρούν οι εκατοντάδες αυτοκτονίες που συντελέστηκαν στη διάρκεια της, οι χιλιάδες των επιχειρήσεων που έκλεισαν και είπαν το «δυστυχώς επτωχεύσαμεν», τα εκατομμύρια των πολιτών που αγανακτισμένοι βγήκαν στους δρόμους… Την καθημερινή της παρουσία, αποδεικνύουν οι αμέτρητοι νέοι που πεθαίνουν απ’ τα ναρκωτικά, οι χιλιάδες των παιδιών που δεν αφήσαμε να γεννηθούν, το πλήθος των παιδιών, των απομονωμένων χωριών, που δε μπορούν να συνεχίσουν τη φοίτησή τους στα γυμνάσια ή τα λύκεια, αυτών που τα εκμεταλλεύονται οι διάφοροι και τα ωθούν στην επαιτεία, στα φανάρια και στα πεζοδρόμια! Την καθιστούν εμφανέστατη, οι γεμάτες φυλακές, οι άδειες εκκλησίες, οι γεμάτες τσέπες κάποιων κι οι άδειες κάποιων άλλων, τα άδεια σπίτια, τα γεμάτα γηροκομία, οι άδειες καρδιές, και τα ξεχειλωμένα στομάχια, η κατάθλιψη, ο πανικός, ο φόβος…

      Κι αναρωτιόμαστε, ποιός φταίει; Πού είναι η Ελλάδα; Πού είναι οι άξιες που οι πατεράδες μας φυλάγαν; Γιατί δε λειτούργει τίποτα σ’ αυτή τη χώρα; Γιατί μας έχουν έτσι ταπεινωμένους κι εξευτελισμένους οι Ευρωπαίοι «φίλοι» μας; Γιατί δεν έχουμε σύστημα υγείας; Γιατί δεν υπάρχει ειρήνη στις καρδιές, αγάπη στην κοινωνία; Γιατί… Πώς φτάσαμε ως εδώ; Πού είναι αυτοί που μας φέραν ως εδώ; Γιατί δεν κάνουν κάτι και μας αφήνουν έτσι, έτοιμους να βουλιάξουμε; Και καλά αυτοί, αλλά ο Θεός; Αυτός τι, μας ξέχασε; Πού είναι; Πώς έγιναν όλα τόσο γρήγορα, τόσο ύπουλα, τόσο άτιμα και τόσο πίσω από την πλάτη μας; Τι μπορούμε να κάνουμε;

      Σκέψεις σαν και τούτες, μέρα με την ήμερα όλο και θεριεύουν μέσα μας και μας κόβουν τον ύπνο, τη χαρά και την ελπίδα για ζωή. Βουίζει το κεφάλι μας ψάχνοντας να βρούμε τη λύση στην κρίση, την αντίδραση στο όλο πρόβλημα. Αναζητούμε καθημερινά τους ενόχους, ξεχνώντας πως κι εμείς είμαστε μέσα σ’ αυτούς, ξεχνώντας πως κι εμείς έχουμε μερίδιο ευθύνης, πως βάλαμε κι εμείς το χέρι μας στο μαχαίρι που τώρα μπαίνει στην καρδιά μας και την πληγώνει. Μαζί τα φάγαμε… τα μούτρα μας! Όλοι μαζί! Πολιτικοί και πολίτες, νέοι και γέροι, πλούσιοι και φτωχοί, μορφωμένοι και αμόρφωτοι κληρικοί και λαϊκοί, θρήσκοι κι άθεοι, όλοι μας φταίμε. Είναι σκληρό, μα είναι αλήθεια!

      Διερχόμαστε κρίση, γιατί υπάρχουν κροίσοι. Υπάρχουν φτωχοί γιατί υπάρχουν και υπερβολικά πλούσιοι. Διερχόμαστε κρίση, γιατί ο καθένας μας κοίταζε να πλουτίσει ατομικά, κι αδιαφορούσε για το συνάνθρωπο, για το φτωχό, για τον άρρωστο, για το διπλανό. Γιατί ο καθένας μας νοιαζόταν μόνο για τον εαυτό του κι αδιαφορούσε για τους γύρω του. Έκλεβε το κράτος όπως κι όσο μπορούσε, ρήμαζε τα πάντα, όποτε του δινόταν η ευκαιρία, νοιαζόταν μόνο για τα ταξίδια τις ανέσεις και το μέλλον του, καταστρέφοντας το μέλλον της πατρίδας και των αδερφών του.

      Διερχόμαστε κρίση γιατί δεν πιστέψαμε στη μέλλουσα κρίση! Γιατί τη δίκη μας ανθρώπινη κρίση, εγωιστικά κι ωφελιμιστικά τη διαφοροποιήσαμε από την κρίση και το θέλημα του Θεού. Ξεχάσαμε το Θεό και τον βάλαμε στο περιθώριο. Η κρίση Του, που θέλει ισότητα μεταξύ των ανθρώπων, δικαιοσύνη και καθαρότητα σ’ όλους τους τομείς, μας περιόριζε. Προκαλούσε τον εγωισμό μας, το συμφέρον της τσέπης και των ανέσεών μας, γι’ αυτό την πετάξαμε στα σκουπίδια. Η φωνή του ουρανού ενοχλούσε τον εγωισμό και τον ατομισμό μας , μα εμείς προτιμήσαμε να την πνίξουμε. Τη φιμώσαμε τη φωνή της καρδιάς μας! Τη σκοτώσαμε για να μπορούμε, χωρίς ηθικούς φραγμούς, να «τα κάνουμε όλα». Πνίξαμε τη φωνή της συνείδησης μας, φιμώσαμε το Θεό και το στείλαμε εξόριστο από τη γη της καρδιάς μας στη γη της λήθης, γιατί χωρίς Θεό όλα επιτρέπονται! Έστι μας βόλευε κι έστι κάναμε!

      Κι όταν χωρίς Θεό φτάσαμε εδώ που φτάσαμε, στο χείλος του γκρεμού, αγκαλιά με το θάνατο και την καταστροφή του φωνάζουμε: -Καλά που είσαι; Δε βλέπεις, χανόμαστε. Πως το επέτρεψες; Πρώτα τον ξεχάσαμε, τον βγάλαμε απ τη ζωή μας και τώρα, όχι μόνο δεν τον καλούμε να διορθώσει το πρόβλημα, άλλα του επιρρίπτουμε κι ευθύνες. Εσύ φταις Θεέ! Έσυ φταις , που μ’ άφηνες κι έκλεβα, που δεν έκοψες τα χέρια, όλων όσων καταχράστηκαν τον πλούτο της χώρας, όσων εκμεταλεύονταν τους αρρώστους, τους πονεμένους και τους πενθούντες για να πλουτίσουν! Εσύ μόνο εσύ! Εσύ μας έφερες την κρίση!

      Η κρίση η σημερινή, δεν είναι η πραγματική κρίση, είναι το αποτέλεσμα της απόρριψης της κρίσης του Θεού. Η πραγματική κρίση ήταν τότε, στα χρόνια που οι «άσωτοι του θεού υιοί» ευημερούσαμε κατακλέβοντας και κατατρώγοντας την πατρική μας κληρονομιά. Όταν φύγαμε από την πατρική του Θεού αγκάλη αναζητώντας την ευτυχία μας μακριά από Εκείνον. Όταν Του κλείσαμε την πόρτα της καρδιάς μας κατάμουτρα και τον διώξαμε. Όταν ζούσαμε με μόνη έγνοια μας την τσέπη μας, την όποια τρέφαμε με κομπίνες, ρουσφέτια, φοροδιαφυγές… Η αληθινή η κρίση ξεκίνησε τότε, όταν ξεχάσαμε το Θεό , τον πετάξαμε έξω από τα σπίτια και τη χώρα μας κι αποφασίσαμε να ζούμε χωρίς αυτόν.

      Η κρίση η σημερινή είναι το ευλογημένο σύμπτωμα, της όλης ασθένειάς μας. Είναι η αρχή της διαπίστωσης της και της θεραπείας της. Η κρίση τούτη είναι η πρώτη ένδειξη του καρκίνου της πραγματικής μας κρίσης. Όσο πιο γρήγορα ερχόταν, τόσο πιο σύντομα και σε πιο αρχικά σταδία θα μπορούσαμε να τον αντιμετωπίσουμε. Είναι το «ως εδώ» του Θεού, η ευλογημένη άλλα κι επώδυνη χημειοθεραπεία για την εξάλειψη του προβλήματος. Είναι το παντοδύναμο του Θεού χέρι που αρχίζει να ξεσκεπάζει τα λάθη μας και να μας μαζεύει κοντά Του.

      Να ο Θεός! Να ο πατέρας που μας αγαπά. Μας πονά τώρα, για να μας σώσει απ’ την ασθένεια που μονοί μας εγωιστικά δημιουργήσαμε. Όποιος μείνει αδιάφορος απέναντι της κρίσης αυτής, όποιος αρνηθεί τον πόνο, αρνηθεί να πληρώσει, να χάσει όσα έκλεψε, να ζητήσει συγγνώμη ειλικρινά, αυτός δεν έχει ελπίδα σωτηρίας απ’ το καρκίνωμα της ψυχής του. Όποιος αδιαφορήσει για τα μηνύματα που η κρίση η σημερινή του στέλνει, είναι ένοχος κι εγκληματίας απέναντι στον εαυτό του και στους άλλους.

      Ας στραφούμε στο Χριστό, με δάκρυα για να μας σώσει. Ας του αναθέσουμε το πρόβλημα μας, τις αγωνίες μας και τους πόνους μας. Χωρίς Εκείνον, θα υπάρχει πάντα η κρίση, εμφανώς ή αφανώς. Αν δε χυθούν δάκρυα δεν ξεπληρώνονται τα χρέη, δεν υπάρχει ελπίδα, δεν υπάρχει σωτηρία.

      Όσο υπάρχει Χριστός, υπάρχει ελπίδα κι αισιοδοξία. Οι χριστιανοί ζούμε με τη χαρά Του ακόμα και σε περίοδο κρίσης. Όχι χαρά αναισθησίας κι απαξίωσης του προβλήματος, αλλά χαρά που πηγάζει απ’ την παρουσία Του στη ζωή μας. Χαιρόμαστε και με τα λίγα… χαιρόμαστε και μέσα στη φτώχεια μας. Χαιρόμαστε γιατί μπορούμε από τό δίλεπτό μας νά συνδράμουμε τούς ενδεέστερους. Χαιρόμαστε γιατί περιμένουμε τήν ώρα που θά μιλήσει ο Θεός! Χαιρόμαστε με μια χαρά πηγαία, χαρά που αντλείται από την πίστη στην παντοδυναμία Του, που Τον καθιστά μόνο ικανό να λύσει τα προβλήματά μας. Όταν Εκείνος αποτελέσει πηγή έμπνευσης μας, γίνει παράδειγμα κι οδηγός στην πορεία της ζωής μας, τότε πια ούτε κρίση θα υπάρχει, ούτε θλίψη θα πλακώνει τη γη μας. Θα βγούμε από τη λεωφόρο της καταστροφής που οδηγεί στην κρίση, μόνο αν εμπιστευτούμε την κρίση Του και βαδίσουμε συνοδοιπόροι του στην πορεία της θεώσεως! Μόνο τότε, μόνο μ’ Εκείνον!

      ΚΥΡΙΟΥ ΣΥΝΟΔΙΤΗΣ

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ