Γράφει ο Ιεροκήρυκας της Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης π. Μιχαήλ Σαντοριναίος.
Σύγχρονα διδάγματα
Ακούσαμε σήμερα στο ιερό ευαγγελικό ανάγνωσμα ότι ο Κύριος στην τελευταία πορεία του για τα Ιεροσόλυμα, ένα Σάββατο, βρέθηκε κατά την πάγια Του συνήθεια σε μια Συναγωγή. Εκεί προσευχήθηκε, κήρυξε τον λόγο του Θεού και έκανε και ένα εντυπωσιακό θαύμα.
Με αφορμή τη θεόπνευστη διήγηση του ευαγγελιστή Λουκά, θα προσπαθήσουμε να εμβαθύνουμε σε τρία σημεία.
1. Το καθήκον του Εκκλησιασμού την Κυριακή
Είχε ανάγκη ο Χριστός μας ως Θεός να εκκλησιασθεί; Όχι βέβαια! Αλλά ως άνθρωπος, και μάλιστα ως ο τέλειος άνθρωπος, το είχε πολλή ανάγκη. Έδειχνε, έτσι, και το υποδειγματικό παράδειγμα ως προς την συμμετοχή μας στον ναό την ημέρα του Κυρίου (Έξοδος 20:8,11).
Αλλά, για κοιτάξτε! Εδώ βλέπει μία γυναίκα βασανισμένη, ανάπηρη, καμπουριασμένη. Αυτή δεν βλέπει ποτέ τον ουρανό επί δεκαοκτώ χρόνια τώρα. Αυτή δεν μπορεί να περπατήσει καλά-καλά και όμως ήρθε στη Συναγωγή. Ήρθε, όχι μόνο με το σώμα αλλά και με την ψυχή της!
Να, ο καρδιογνώστης Κύριος το παρατήρησε! Δεν είδε μόνο την κακή εξωτερική στάση του ασθενικού και ανάπηρου σώματός της. Είδε και την εξαιρετική και αξιοθαύμαστη εσωτερική τάση της ψυχής της! Πώς τον άκουγε! Πώς τον θαύμαζε! Πόσο πίστευε σ’ αυτά που έλεγε ο Κύριος! Γι’ αυτό και κατευθύνεται τώρα προς αυτήν. Την ξεχωρίζει και λέει, ενώ δεν του το ζήτησε: «Γυναίκα είσαι απαλλαγμένη και ελευθερωμένη από την ασθένειά σου» (Κατά Λουκά 13:12).
Τι διατρανώνει λοιπόν σήμερα ο αψεγάδιαστος «Υιός του ανθρώπου»;
Τί φανερώνει περίτρανα η ηρωική παρουσία της συγκύπτουσας αλλά και η απλόχερη θαυματουργική επιβράβευση του Κυρίου;
Ότι ο άγιος Θεός θέλει δια του ολοκάρδιου εκκλησιασμού μας να αγιάζουμε την ημέρα του Κυρίου, την Κυριακή.
Όμως, τί γίνεται στις μέρες μας;
Τι βλέπουμε; Οι εκκλησίες μας είναι σχεδόν άδειες και, από αυτούς που εκκλησιάζονται, οι πλείστοι είναι γέροντες. Πώς να ευλογήσει ο Άγιος Θεός το πρώην «ευσεβές ημών έθνος»;
Και σήμερα; Αχ, σήμερα! Ο πονηρός κατόρθωσε, με παραχώρηση βέβαια του θλιμμένου Κυρίου μας, να κλείσει τις εκκλησίες!
Προχθές στην Πάτρα, στη γιορτή του Αγίου Ανδρέα ένα δαιμόνιο μίλησε! Τί είπε;
«Εγώ, βρε, είμαι ο ιός! Εγώ έκλεισα τις εκκλησίες! Και θα έκανα και περισσότερα, αλλά δεν με αφήνει η Μαρία και ο Ψαράς» (ο Άγιος Ανδρέας).
Ας ελπίσουμε ότι θα πάρουμε το μήνυμά μας και, μόλις ανοίξουν οι εκκλησίες, θα τρέξουμε να κλάψουμε τις αμαρτίες μας και να απολαύσουμε την ουράνια λατρεία μας και τα εξαγιαστικά μυστήρια της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας.
2. Ό,τι πιάνει/ευλογεί ο Χριστός γεμίζει από την Χάρη Του! Γίνεται άγιο!
Σας έκανε εντύπωση το θαύμα σήμερα; Το ίδιο εντυπωσιακός είναι και ο τρόπος με τον οποίο επιτέλεσε το θαύμα ο Κύριος.
Όταν ο Χριστός τελείωσε την ομιλία Του, πλησίασε την βασανισμένη κυρία με την χαριτωμένη ψυχή και το λαμπερό πρόσωπο. Είπαμε: Την είχε ξεχωρίσει.
Την παρατηρούσε, όταν μιλούσε, στο βασανισμένο σώμα, αλλά το διεισδυτικό παντέφορο και καρδιογνωστικό Του μάτι εντυπωσιάστηκε από την ευλογημένη ψυχή της! Και να, τώρα βρίσκεται μπροστά της Αυτός ο Παντοδύναμος Θεός! Ό,τι και να πει γίνεται. Τίποτα δεν Του αντιστέκεται! Και τι λέει; «Γύναι, ἀπολέλυσαι τῆς ἀσθενείας σου» (Κατά Λουκά 13:12).
Δεν λέει «να ελευθερωθείς από την ασθένειά σου», αλλά «είσαι λυμένη και ελευθερωμένη από την ασθένειά σου». Πόσο βέβαιος είναι!
Αλλά όσο βέβαιος είναι ο Χριστός μας, όταν θαυματουργεί, άλλο τόσο βέβαιος είναι και ο κάθε ταπεινός και αμαρτωλός λειτουργός Του (Ιερέας ή Αρχιερέας), όταν τελεί τα μυστήρια και κάθε αγιαστική πράξη της Εκκλησίας μας. «Καὶ ποίησον τὸν μὲν ἄρτον τοῦτον τίμιον σῶμα τοῦ Χριστοῦ σου» λέει, δανείζοντας το στόμα του ο λειτουργός στον Θεό και αυτομάτως ο αγιασμένος άρτος γίνεται σώμα Χριστού. «Τὸ δὲ ἐν τῷ ποτηρίῳ τούτῳ τίμιον αἷμα τοῦ Χριστοῦ σου» και πάλι το αυτό θαύμα. Και στην εξομολόγηση: «Ἡ χάρις τοῦ Παναγίου Πνεύματος δι΄ έμοῦ τοῦ ἀναξίου ἔχει σε λελυμένον καί συγκεχωρημένον» και ο εξομολογηθείς πιστός αισθάνεται αυτόματα την άφεση μέσα στην ψυχή του!
Έτσι, λοιπόν, η Θεία Κοινωνία είναι ένα θαύμα απείρου αξίας που το έκανε ο Χριστός. Τα τίμια δώρα είναι πλέον Θεός! Θεραπεύουν, εξαγιάζουν, δίνουν κατά τήν ἑκάστου ἰδίαν χρείαν.
Γενικότερα, ό,τι διαπερνά η άκτιστη χάρη του Θεού όχι απλά δεν μολύνει, αλλά θεραπεύει. Τα άγια λείψανα έχουν την χάρη του αγίου. Οι άγιες εικόνες την χάρη του εικονιζομένου αγίου. Το χέρι του ιερέα επίσης. Όχι απλώς δεν κινδυνεύουμε να μολυνθούμε, αλλά, αν έχουμε την καρδιά της συγκύπτουσας θυγατέρας του Αβραάμ, και χωρίς να το ζητήσουμε θα θεραπευτούμε…
Ο κάθε Ιερός Ναός είναι μία «Κολυμβήθρα του Σιλωάμ» και μάλιστα εξελιγμένη. Όποιος μπαίνει μέσα με πίστη θεραπεύεται, δεν μολύνεται.
3. Η Σύγχρονη ζωοφιλία και η άρνηση του Θεού!
Στην Αγία Γραφή, ο Δημιουργός όλης της κτίσεως και βέβαια και των ζώων μάς προστάζει και την φροντίδα και την λελογισμένη αγάπη στα ζώα. Τον μάντη Βαλαάμ τον παρατηρεί ο Θεός, γιατί χτυπά σκληρά την όνο του (Αριθμοί 22:27-33).
Και ο σοφός Παροιμιαστής γράφει χαρακτηριστικά ότι ο ευσεβής άνθρωπος πονάει τα ζώα του και ενδιαφέρεται για αυτά, ενώ αντίθετα ο ασεβής φέρεται σε αυτά με σκληρότητα (Παροιμίες 12:10). Θέλει, λοιπόν, ο Θεός να αγαπάμε, να συντηρούμε, να ταΐζουμε, να περιποιούμαστε τα ζώα μας. Όχι, όμως, και να τα λατρεύουμε! Όχι να τους δίνουμε περισσότερα δικαιώματα και από όσα δίνουμε στους ανθρώπους και μάλιστα στους πιστούς!
Κοιτάξτε στο σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα τον φθονερό αρχισυνάγωγο! Θεώρησε ότι η ενάρετη αυτή συγκύπτουσα αμάρτησε που υπάκουσε στον Θεάνθρωπο και όρθωσε το ανάστημά της μετά από δεκαοκτώ συναπτά βασανιστικά χρόνια δοκιμασίας! Τι έπρεπε, δηλαδή, να απαντήσει;
«Όχι, Κύριε, μην ξεχνάς! Σήμερα είναι Σάββατο. Είναι αμαρτία να σε ακούσω. Είναι αμαρτία να θεραπευτώ. Είναι αμαρτία να ανορθωθώ»;
Γράφει χαρακτηριστικά ο Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας: «Κοιτάξτε τον αρχισυνάγωγο πόσο ατιμότερος γι’ αυτόν είναι ο άνθρωπος από το κτήνος. Το βόδι και το γαϊδούρι να το φροντίσεις, λέει. Την συγκύπτουσα γυναίκα, που βασανίζεται δεκαοκτώ ολόκληρα χρόνια, δεν έχει δικαίωμα ο ίδιος ο Χριστός να την θεραπεύσει.»
Αλλά γιατί πάτε μακριά; Σήμερα στον υποτιθέμενο πολιτισμένο κόσμο δεν έχουν περισσότερα δικαιώματα τα σκυλιά και τα γατιά απ’ ό,τι ο άνθρωπος; Για να μην πω, απ’ ό,τι και ο Χριστός…
Να, αν είσαι σκύλος, έχεις δικαίωμα ό,τι ώρα θέλεις να βγεις την βόλτα σου και μετά τις εννιά το βράδυ, ελεύθερα. Αν είσαι άνθρωπος, δεν το δικαιούσαι.
Αν χτυπήσεις άνθρωπο, είναι κακό. Αν χτυπήσεις ή θανατώσεις ζώο, και επικίνδυνο ζώο εάν είναι, είναι έγκλημα. Αν χτυπήσεις αστυνομικό ή κάποιον ακροδεξιό, δεν είναι και τόσο κακό. Μάλλον καλό φαίνεται… σε μερικούς.
Αλλά κοιτάξτε και τον Χριστό! Τότε, του έκαναν παρατήρηση οι αρμόδιοι γιατί θεραπεύει. Τώρα, για το υγειονομικό καλό των πολιτών απαγορεύεται ο Χριστός να τους δεχτεί στην Εκκλησία, να κοινωνήσουν, να εξομολογηθούν, να παντρευτούν, να βαπτιστούν! Ίσα-ίσα, κινδυνεύουν από τον Χριστό! Αυτό λένε!
Πόσο, δυστυχώς, είναι όμοιες οι εποχές!
Πόσο συγκύπτοντες έχουμε γίνει όλοι. Δηλαδή κοιτάμε μόνο στην γη και όχι στον ουρανό!
Πόσο είναι αναγκαίο να αποκτήσουμε το φρόνιμα και την ταπείνωση της θεραπευθείσης γυναικός για να θεραπευτούμε;