Τον κόσμον ου κατέλιπες, Θεοτόκε

Πάντα ήταν κοντά στην ανθρώπινη ανάγκη. Πάντα ήξερε ν’ αφουγκράζεται με τη σπλαχνική καρδιά της τους πόθους των ανθρώπων, όπως τότε στην ευτυχία τους, στο γάμο της Κανά. Κι ήταν αυτή η γεμάτη στοργή καρδιά της που διέτρεξε τους ορισμένους χρόνους και με τη μητρική της πρεσβεία έκαμψε τον Υιό και Θεό της, ώστε ν’ αρχίσει πριν από την ώρα του τα φιλάνθρωπα θαύματά του.

Πάντα ήταν κοντά στον ανθρώπινο πόνο, αυτή που πιότερο απ’ όλους τους ανθρώπους πόνεσε σ’ αυτόν τον κόσμο. Πόνεσε με έναν πόνο που παρόμοιός του ίσως να μην υπάρχει, γιατί ήταν ο πόνος της μάνας που ατενίζει τον πιο μαρτυρικό και εξευτελιστικό θάνατο του παιδιού της!

Πάντα ήταν κοντά στον άνθρωπο, γιατί ήταν αυτή που γέννησε τον τέλειο Θεό και τον τέλειο άνθρωπο.

Πάντα. Όχι μόνο τότε που διακριτικά και ταπεινά ακολουθούσε τον Υιό της στην επίγεια δράση και αγαθοεργία του. Όχι μόνο τότε που συντηρούσε μέσα της όλα τα λόγια του προσπαθώντας να καταλάβει το βάθος τους και να διεισδύσει στο μεγαλείο τους! Πάντα. Ακόμη και τότε που η μακαρία ψυχή της εγκατέλειψε το φθαρτό της σώμα κατά την ένδοξη ημέρα της Κοιμήσεώς της. Και τούτο δεν είναι λόγος υπερβολής ούτε ανεδαφική υμνωδία στο σεπτό πρόσωπό της. Είναι η αίσθηση και το βίωμα ολόκληρης της Εκκλησίας από την ώρα της Κοιμήσεώς της έως σήμερα. Γι’ αυτό και η Κοίμηση της Υπεραγίας Θεοτόκου δεν είναι θρηνητική και πένθιμη ανάμνηση αλλά πανηγύρι ευφρόσυνο για κάθε πιστό.

Κι αυτό γιατί ο θάνατος της δεν βιώνεται ως μια τραγική απουσία ενός προσώπου αγαπημένου, αλλ’ ως μια διαρκής αγαπητική παρουσία της.

Πράγματα που ξεπερνούν την ανθρώπινη λογική! Πράγματα που κινούνται στο χώρο του θαύματος και της Χάριτος του Θεού και παρέχουν ακλόνητες αποδείξεις και βιώματα σ’ όσους πιστούς συνδέονται και επικοινωνούν μαζί της.

Γι’ αυτό και στο Απολυτίκιο της Κοιμήσεώς της καταθέτουμε αυτή την πίστη μας και την εμπειρία μας.

«Εν τη Γεννήσει την παρθενίαν εφύλαξας,
εν τη Κοιμήσει τον κόσμον ού κατέλιπες, Θεοτόκε».

Μυστήριο όντως παράδοξο και μεγάλο!

Παρά το γεγονός ότι κυοφόρησε και γέννησε, εντούτοις παρέμεινε Παρθένος. Και παρά το γεγονός ότι έφυγε διά του θανάτου της από τον φθαρτό αυτό κόσμο, εντούτοις δεν τον εγκατέλειψε!

Και τώρα και πάντα ήταν και θα είναι κοντά μας!

Έτσι τη νιώθουμε κι έτσι την χρειαζόμαστε. Δεομένη στον Υιό της υπέρ ημών. Ανύστακτη ικέτιδα για τις ανθρώπινες ανάγκες μας στον θρόνο του Υιού και Θεού της. Γι’ αυτό και βρίσκεται στα χείλη κάθε ανθρώπου, κάθε στιγμή που νιώθει ν’ απειλείται ή να κινδυνεύει. Παναγία μου! θα φωνάξει. Κι είναι αυτή μας η επίκληση η πιο αδιάψευστη απόδειξη της πίστεως ότι παραστέκει δίπλα μας. Δεν εγκατέλειψε τον κόσμο κι έχουμε όλοι μας εμπειρία αυτής της αλήθειας.

Δέηση

Μ’ αυτή την πίστη, Παναγία μας, μ’ αυτή την εμπειρία, για άλλη μια φορά στρέφουμε τ’ αποσταμένα βλέμματά μας προς το σεπτό πρόσωπό σου. Γονατίζουμε και πάλι ευλαβικά μπροστά σ’ εσένα τη μεγάλη μας Μάννα, που δεν εγκαταλείπει τα παιδιά της και σε παρακαλούμε με θέρμη ψυχής.

Βοήθησε και πάλι, Παναγία μας, το έθνος μας να μετανοήσει. Κάνε να επιστρέψει στην οδό του Κυρίου. Στην οδό του Υιού σου. Μην επιτρέψεις ένεκα της αποστασίας μας να ταπεινωθεί περισσότερο το έθνος μας. Γίνε εσύ, Θεομήτορ, βακτηρία και παρηγοριά σε όσους η φτώχεια, η ανεργία και η ανέχεια καθημερινά τούς συνθλίβει.

Φώτισε, Κυρία μας, τους ηγέτες μας. Δώσε καρτερία και ελπίδα στο λαό μας, ένα λαό που παρά τα σφάλματά του και παρά την πτώση και αποστασία του σ’ αγάπησε και ευλαβικά προσέρχεται και προσεύχεται στη χάρη σου τούτη τη μεγάλη ημέρα. Εσύ που δεν εγκατέλειψες τον κόσμο, μην εγκαταλείπεις και τη μικρή μας Ορθόδοξη Ελλάδα.