Την Τρίτη 3 Δεκεμβρίου 2019 είχαμε την ιδιαίτερη χαρά να μιλήσει στο εντευκτήριό μας ο κ. Γεώργιος Ζαχαριάδης, καθηγητής του τμήματος Χημείας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, με θέμα «Ανθρώπινες στιγμές από τη ζωή του Χριστού». Διευκρίνισε εξαρχής ότι δεν υπερτονίζουμε την ανθρώπινη φύση του Χριστού έναντι της θεϊκής, ακολουθώντας και τους Πατέρες της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου, οι οποίοι διακήρυξαν «ἕνα καὶ τὸν αὐτὸν Χριστόν, Υἱόν, Κύριον, Μονογενῆ, εν δύο φύσεσι ἀσυγχύτως, ἀτρέπτως, ἀδιαιρέτως, ἀχωρίστως γνωριζόμενον». Ασχολούμαστε με την ανθρώπινη φύση του, επειδή τον αγαπάμε περισσότερο από όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους και επειδή, γνωρίζοντας πώς Εκείνος αντιμετώπιζε καθημερινές καταστάσεις, διδασκόμαστε αποκτώντας ένα ασφαλέστατο πρότυπο για τη δική μας ζωή.
Ο ομιλητής μας συνέδεσε με αριστοτεχνικό τρόπο διάφορα χωρία της Καινής Διαθήκης όπου τονίζεται η ανθρώπινη φύση του Χριστού και, για να την προσεγγίσουμε ευκολότερα, τα ομαδοποίησε σε τρεις βασικές κατηγορίες: προσωπική ζωή, κοινωνικές σχέσεις, εκδήλωση συναισθημάτων. Συνοπτικά, ως προς την προσωπική ζωή, επισήμανε ότι ο Κύριος έλαβε τη στοιχειώδη μόρφωση της εποχής, ήταν λιτοδίαιτος και εγκρατής στο φαγητό («Ἐγὼ βρῶσιν ἔχω φαγεῖν ἣν ὑμεῖς οὐκ οἴδατε», Ιωάν. 4:32), και δεν είχε περιουσιακά στοιχεία, ούτε καν μόνιμη κατοικία («Καὶ λέγει αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· αἱ ἀλώπεκες φωλεοὺς ἔχουσιν, καὶ τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ κατασκηνώσεις· ὁ δὲ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου οὐκ ἔχει ποῦ τὴν κεφαλὴν κλίνῃ», Ματθ. 8:20), πεινούσε, κουραζόταν από τις οδοιπορίες, πονούσε κατά το μαρτύριό Του. Ως προς τις κοινωνικές σχέσεις, ήταν προσηνής, ευπροσήγορος, προσιτός και καταδεκτικός προς όλους (κατηγορείτο ότι ήταν φίλος τελωνών και αμαρτωλών, συνέφαγε με τον Σίμωνα, καίτοι ήταν Φαρισαίος, ακόμα και αυτόκλητος επισκέπτεται τον Ζακχαίο, δέχεται την πόρνη να του φιλήσει τα πόδια, αγκαλιάζει και ευλογεί τα παιδιά που τον περιστοιχίζουν). Ως προς την εκδήλωση συναισθημάτων, ο Χριστός ως άνθρωπος έδειχνε περισσή αγάπη σε μερικά πρόσωπα, όπως τον Ιωάννη τον ευαγγελιστή, τη Μάρθα, τη Μαρία και τον Λάζαρο, όχι διότι έκανε διακρίσεις, αλλά διότι εκείνοι είχαν μεγάλη δεκτικότητα. Κατά τα άλλα, αγαπούσε όλους τους μαθητές στον ύψιστο βαθμό («ἀγαπήσας τοὺς ἰδίους τοὺς ἐν τῷ κόσμῳ, εἰς τέλος ἠγάπησεν αὐτούς», Ιωάν. 13:1). Αισθανόταν χαρά και αγαλλίαση («Ἐν αὐτῇ τῇ ὥρᾳ ἠγαλλιάσατο τῷ πνεύματι ὁ Ἰησοῦς καὶ εἶπεν· ἐξομολογοῦμαί σοι, πάτερ, κύριε τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς, ὅτι ἀπέκρυψας ταῦτα ἀπὸ σοφῶν καὶ συνετῶν, καὶ ἀπεκάλυψας αὐτὰ νηπίοις», Λουκ. 10:21), θλίψη («περίλυπός ἐστιν ἡ ψυχή μου ἕως θανάτου· μείνατε ὧδε καὶ γρηγορεῖτε μετ᾿ ἐμοῦ. καὶ προελθὼν μικρὸν ἔπεσεν ἐπὶ πρόσωπον αὐτοῦ προσευχόμενος καὶ λέγων· πάτερ μου, εἰ δυνατόν ἐστι, παρελθέτω ἀπ᾿ ἐμοῦ τὸ ποτήριον τοῦτο· πλὴν οὐχ ὡς ἐγὼ θέλω, ἀλλ᾿ ὡς σύ», Ματθ.26:38-39) και ενίοτε εκδήλωνε παράπονο («ὀλιγόπιστε! εἰς τί ἐδίστασας;», Ματθ.14:31, «ἀκμὴν καὶ ὑμεῖς ἀσύνετοί ἐστε; ἀκμὴν καὶ ὑμεῖς ἀσύνετοί ἐστε;» Ματθ. 15:16) και οργή («καὶ λέγει αὐτοῖς· ἔξεστι τοῖς σάββασιν ἀγαθοποιῆσαι ἢ κακοποιῆσαι; ψυχὴν σῶσαι ἢ ἀποκτεῖναι; οἱ δὲ ἐσιώπων. καὶ περιβλεψάμενος αὐτοὺς μετ᾿ ὀργῆς, συλλυπούμενος ἐπὶ τῇ πωρώσει τῆς καρδίας αὐτῶν, λέγει τῷ ἀνθρώπῳ· ἔκτεινον τὴν χεῖρά σου. καὶ ἐξέτεινε, καὶ ἀποκατεστάθη ἡ χεὶρ αὐτοῦ ὑγιὴς ὡς ἡ ἄλλη», Μάρκ. 3:4-5).
Στον Κύριό μας, όπως τόνισε ο ομιλητής, ενεργούσαν τα λεγόμενα «αδιάβλητα πάθη», δηλαδή όλες οι μη εφάμαρτες χαρακτηριστικές εκδηλώσεις της ανθρώπινης φύσης, την οποία καθώς την προσέλαβε τη θέωσε. Στο πλαίσιο αυτό πρέπει να ερμηνεύσουμε όλες αυτές τις ανθρώπινες στιγμές από τη ζωή του και να τις αξιοποιήσουμε ως πρότυπο για τη δική μας καθημερινότητα. Αυτά τα λίγα περιστατικά που μας παραδόθηκαν διά της γραφίδος των ευαγγελιστών, κατέληξε ο κ. Ζαχαριάδης, ας τα μελετούμε κατά το ανθρωπίνως δυνατό και ας τα λαμβάνουμε ως πρότυπο για τη δική μας αγιοπνευματική πορεία προς τη θέωση.
