Loading...Τσακισμένη από τα αδυσώπητα κτυπήματα του χρόνου και της λήθης, η βαριά παρακαταθήκη του ’40 ξεπροβάλει και φέτος για να της αποδοθούν με λαμπρότητα οι «απαραίτητες» τιμές για να επιστρέψει και πάλι στης λήθης το καμίνι. Και αν ακόμη διερωτάστε γιατί ενώ υφίσταται αυτή την ταπείνωση, Αυτή επιστρέφει, αρκεί ένα μόνο ιερό και εθνικό προσκύνημα στα αιματοβαμμένα βουνά της Ελεύθερης και της Βορείου Ηπείρου για να σας λύσει την απορία…
Κάνοντας, λοιπόν, τάμα το σέβας μας για την λεβεντογέννα γη της Ηπείρου, ξεκινήσαμε ανήμερα της εορτής του πολιούχου μας Αγίου Δημητρίου με χαρά, αγωνία, σκέψεις, συνειρμούς…
Αργά το πρώτο βράδυ και με σύντροφό μας πλέον το σκοτάδι φιλοξενηθήκαμε στην μη επανδρωμένη Ιερά Μονή Ταξιαρχών Γκούρας, η οποία χρησιμοποιείται πλέον ως κατασκήνωση – φιλοξενείο της Ι. Μητροπόλεως Κονίτσης.
Ξημερώματα την άλλη μέρα, 27 Οκτωβρίου, το μέγιστο χρέος παίρνει επιτέλους σάρκα και οστά…
Η ώρα είναι 8.00 π.μ. και χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα περνάμε από τα πάτρια εδάφη στα πάτρια πλην αλύτρωτα εδάφη. Πρώτος σταθμός το πρώτο και μοναδικό «νεκροταφείο» (δεν ξέρω αν οι ήρωες πραγματικά πεθαίνουν) Ελλήνων Αγωνιστών του ΄40, στο χωριό Βουλιαράτες. Αφού τελέσαμε τρισάγιο εις μνήμην των αγωνιστών, καταθέσαμε στεφάνι στο μνημείο τους, πάντα με τη συνοδεία του κ. Θεόδωρου Βεζιάνη, πρώτου προέδρου της Ομόνοιας, ο οποίος αντίκρισε τέσσερις φορές τα σίδερα της φυλακής απλώς και μόνο επειδή ήταν Έλληνας!!
Οδεύσαμε για το τιμημένο Αργυρόκαστρο, όπου επισκεφθήκαμε ένα δημόσιο ελληνικό σχολείο. Οι λέξεις αδυνατούν να εκφράσουν το μεγαλείο της ελληνικής ψυχής που ακόμα αντιστέκεται, ακόμα πιστεύει σε αξίες, ακόμα δοξάζει Χριστό και Ελλάδα, και δη μιας παιδικής ελληνικής ψυχής που διψάει γι’ αυτά, μέσα στη σκλαβιά της υποτιθέμενης «ελευθερίας» της κοινότητας των Ελλήνων Βορειοηπειρωτών.
Αφήσαμε το Αργυρόκαστρο και πορευτήκαμε για την ελληνικότατη Δερβιτσάνη. Στην είσοδο του χωριού μάς υποδέχτηκε ένα τεράστιο πανό, όπως αυτά που ΔΕΝ συνηθίζουμε να βλέπουμε σε Θεσσαλονίκη, Αθήνα, Πάτρα κτλ: «ΖΗΤΩ Η 28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ»! Κάθε γωνιά του χωριού μυρίζει Ελλάδα…τα καφενεία, τα μπακάλικα, η κεντρική πλατεία που είναι αφιερωμένη στη μνήμη του αείμνηστου Γρηγόρη Ντρικόγια, οι απλοί άνθρωποι… η συζήτηση με τους τελευταίους κλόνισε τα σωθικά μας και έλυσε το σημαντικότερο από τα αινίγματά μας. Ναι! Ακόμη υπάρχουν Έλληνες! Ακόμη υπάρχουν Χριστιανοί!
Αφού το προσκύνημα στα τιμημένα εδάφη της Βορείου Ηπείρου τελείωσε, επισκεφθήκαμε το Καλπάκι και συγκεκριμένα το Πολεμικό Μουσείο Καλπακίου, όπου αντικρίσαμε τον πόλεμο του ’40 μέσα από τις στολές, τα ξίφη, τα όπλα και τα ατομικά είδη των πραγματικών ηρώων της εποχής. Στη συνέχεια, κατευθυνθήκαμε στον ηρωικό χώρο της μάχης όπου πραγματοποιήθηκε συγκλονιστική αναπαράσταση της μάχης του Καλπακίου, με βόμβες να σκάνε μπροστά μας, τανκς να εισβάλουν στο πεδίο της μάχης και ιαχές πολέμου να σχίζουν τον αέρα!
28η Οκτωβρίου. Τραβήξαμε για την Κόνιτσα όπου εκκλησιαστήκαμε στον προσκυνηματικό Ι.Ν.Αγίου Κοσμά, που ανήγειρε ο ηρωικός, εθνεγερτης μητροπολίτης Δρυινουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης κυρός Σεβαστιανός, οποίος με την ατσάλινη πίστη του ανέστησε το βορειοηπειρωτικό εθνικό ζήτημα. Ακολούθησε επιμνημόσυνη δέηση στο μνημείο των πεσόντων όπου καταθέσαμε στεφάνι, ενώ συμμετείχαμε και στην παρέλαση που έλαβε χώρα αμέσως μετά.
Νωρίς το απόγευμα πήραμε το δρόμο της επιστροφής με μία τελευταία μα διόλου αμελητέα στάση. Προσκύνημα στην Ιερά Σταυροπηγιακή Μονή Παναγίας Μολυβδοσκέπαστης όπου βρίσκεται και ο τάφος του μακαριστού Σεβαστιανού και στον οποίο τελέσαμε τρισάγιο.
Ήταν μια εκδρομή που ξεκίνησε για να ξεπληρώσει ένα χρέος, μα τελικά φύγαμε καταχρεωμένοι… Καταχρεωμένοι απέναντι στους Βορειοηπειρώτες αδελφούς μας, απέναντι στα αιματοβαμμένα χώματα της Ηπείρου, απέναντι στην Ιστορία μας, απέναντι στην Ελλάδα, απέναντι στην Ορθοδοξία…
Μπορείτε να δείτε φωτογραφίες από την εκδρομή μας εδώ.
