Ξανοίχτηκε γοργά το πλοίο από το νησί των ιπποτών, τη Ρόδο, στο απέραντο γαλάζιο. Ανυπομονούσε και αυτό μαζί με μας και μερικούς ακόμα λιγοστούς επιβάτες του να δέσει στον προορισμό του: στο όμορφο και ακριτικό Καστελλόριζο.
Έπλεε κατά μήκος των ακτών της Λυκίας, και η καρδιά μας γέμιζε με καημό. Περάσαμε από τη Ρω. Ένας φαντάρος μάς χαιρέτισε από την κορυφή ενός υψώματος ανεμίζοντας την ελληνική σημαία, σε πείσμα όσων μας επιβουλεύονται, σε πείσμα των δεκάδων τούρκικων σημαιών που κρέμονται προκλητικά στα απέναντι παράλια, σε πείσμα του ίδιου του χρόνου, που όσος κι αν πέρασε, δεν κατάφερε να αλλοιώσει την ελληνικότητα αυτού του τόσο μικρού και ξεχασμένου κομματιού της πατρίδας μας. Μας καλωσόρισε, λοιπόν, όπως ακριβώς θα έκανε και η κυρά Δέσποινα Αχλαδιώτου, η Κυρά της Ρω.
Έφτασε το πλοίο στο γραφικό λιμανάκι του Καστελλόριζου, κάτω από το κάστρο όπου κυματίζει κι εκεί αγέρωχη η γαλανόλευκη. Ίσα που χώραγε να αράξει στο λιμάνι το μεγάλο επιβατικό πλοίο και αμέσως ο κόσμος κατέβηκε στην προβλήτα. Το πλοίο είναι το γεγονός της εβδομάδας για το νησί. Στην προβλήτα μάς υποδέχτηκε ο παπα-Γιώργης, ο εφημέριος του νησιού, που κρατά άσβεστη τη φλόγα της πίστεως στην νοτιοανατολικότερη γωνιά της πατρίδας, με μια διάπλατη ανοικτή αγκαλιά.
Δεν χάσαμε καιρό. Αφού ταξινομήσαμε σε σακούλες τα δώρα για τους φαντάρους, για τα παιδιά και τους κατοίκους του νησιού, ξεκινήσαμε για το όμορφο σχολείο του νησιού, τη Σαντράπειο Σχολή. Ώρα για την πρώτη συνάντησή μας με τα παιδιά, που θα μας μείνει αξέχαστη. Ο αυθορμητισμός τους, τα χαμόγελα που απλόχερα μας χάρισαν, ο παλμός στα παιχνίδια και τα τραγούδια, η προσοχή τους στις διδακτικές ιστορίες, μας γέμισαν. Τα παιδιά αυτά γίναν αμέσως συνεργοί μας στο έργο της εξόρμησης. Με την καθοδήγησή τους έγινε δυνατή η διανομή των ετοιμασμένων δώρων μας σε κάθε κάτοικο του νησιού. Με απλότητα και καλοσύνη κάθε νοικοκύρης άνοιγε την πόρτα του σπιτιού του και μας υποδεχόταν. Ούτε μία πόρτα δεν έμεινε κλειστή. Και κάπως έτσι, όπως πάντα γίνεται σ᾽ αυτές τις περιπτώσεις, μπορεί να ήρθαμε με πρόθεση κάτι να δώσουμε σ᾽ αυτούς τους ανθρώπους, όμως αισθανόμαστε ότι μάλλον εμείς πήραμε πολλά από αυτούς. Αξέχαστη θα μας μείνει η έκδηλη συγκίνηση των ανθρώπων, που μετά την κατανυκτική ακολουθία του Νυμφίου μας έλεγαν ότι τόσα χρόνια πέρασαν και πρώτη φορά άκουσαν κήρυγμα και χορωδία στο ψαλτήρι. Αξέχαστα όμως πρέπει να μας μείνουν και τα λόγια άλλων που μας παρακάλεσαν να μην τους ξεχνάμε.
Ίδια αντιμετώπιση τύχαμε και από τους στρατιωτικούς και τον διοικητή στο στρατόπεδο και από τον κυβερνήτη της πυραυλάκατου με το πλήρωμά του, που βρίσκονται σε διαρκή επιφυλακή και καλούνται απαρατήρητοι να διευθετούν ζητήματα ουσιώδη για την ασφάλεια της περιοχής και της χώρας. «Μη μας ξεχνάτε στις προσευχές σας», μας ζήτησαν, και για να μας ευχαριστήσουν, μας ξενάγησαν, μας κέρασαν, μας περιποιήθηκαν.
Ανάμεσα στους κατοίκους γνωρίσαμε κι εμείς πολλά πράγματα. Γνωρίσαμε την ελληνική φιλοξενία. Η πόρτα του σπιτιού του κυρ-Στρατή ποτέ δεν έκλεινε, ενώ εκείνος ήταν πάντα έτοιμος να σε φιλέψει, ο παπα-Γιώργης δεν θα άντεχε να μην μας κάνει το τραπέζι την Κυριακή των Βαΐων από ψάρια που έπιασε και έψησε ο ίδιος ειδικά για μας, ενώ η κυρία Σταματία ήταν αδύνατον να μη μας φιλοξενήσει. Γνωρίσαμε την αληθινή αγάπη στην πατρίδα, την είδαμε μέσα από τις ζωγραφιές των παιδιών, του Νικόλα, της Εφραίμας, του Γιώργου, του Αμφιλόχιου, της Ιωάννας, και την ακούσαμε μέσα από τα στόματά τους. Τη συναντήσαμε στα παρακλητικά λόγια του Γιώργου του βαρκάρη, που μας παρακαλούσε να ψέλνουμε και να τραγουδούμε τραγούδια πατριωτικά όσο εκείνος θα μας πήγαινε βόλτα στα καταγάλανα νερά της Μεσογείου, παρέα με τις θαλάσσιες χελώνες σε ακρογιαλιές και σ᾽ εκείνη την μαγευτική σπηλιά, τη Γαλάζια σπηλιά, που στα νερά της βρίσκουν καταφύγιο οι φώκιες. Αλήθεια, πόσο όμορφη είναι η Ελλάδα μας!
«Μη μας ξεχνάτε», μας παρακάλεσε η κυρα-Μαρία όταν μας άνοιξε τον ναό του Άι-Γιώργη να προσκυνήσουμε.
«Μη μας ξεχνάτε», μας παρακάλεσαν στρατιωτικοί και ντόπιοι.
«Μη μας ξεχνάτε», μας παρακάλεσαν αυτοί οι άνθρωποι, που πεισματικά και ασυλλόγιστα επιμένουν να παραμένουν Έλληνες όπως οι γονείς τους, όπως οι παππούδες τους, όπως οι παππούδες των παππούδων τους.
Φεύγοντας καταλάβαμε πως η αξία τέτοιων εξορμήσεων είναι ανεκτίμητη, και ανανεώσαμε την επιστροφή μας στο νησί σύντομα !
Χρ. Π.
Φοιτητής ΕΜΠ
