Παρασκευή 21 Ιανουαρίου 2011, ώρα 4:40 μ.μ.: Φεύγω βιαστική από το μάθημα, αφήνω τους συμφοιτητές μου παραδομένους κατά το ήμισυ στις σκέψεις τους και κατά το υπόλοιπο στην παράδοση, παίρνω το λεωφορείο, προσπερνώ την Ιατρική και την Οδοντιατρική Σχολή και φτάνω επιτέλους στον πολυπόθητο στόχο μου: Νοσοκομείο Παίδων «Αγλαΐα Κυριακού»!
Συνεννοηθήκαμε για το πώς θα κινηθούμε, οργανωθήκαμε, φουσκώσαμε μπαλόνια, ξεχωρίσαμε τα δώρα, κάναμε πρόβα τα τραγούδια μας και ξεκινήσαμε για να σκορπίσουμε αισιοδοξία και χαρά.
Τα πρόσωπα των παιδιών, οι χρωματιστοί τοίχοι, οι χαμογελαστοί γιατροί και νοσηλεύτριες σε έκαναν να ξεχνάς πως βρίσκεσαι σε νοσοκομείο. Μόνο τα -καμιά φορά- γεμάτα μάτια των γονιών σου το θύμιζαν και παρακαλούσες το Θεό να είναι η τελευταία φορά που γεμίζουν από πόνο. Την επόμενη φορά ας είναι από χαρά και από ευγνωμοσύνη σε Εκείνον! Τα παιδιά γελούσαν, τραγουδούσαν και μας καλούσαν για μια ξενάγηση στο συναρπαστικό κόσμο των παιχνιδιών τους. «Αυτή είναι η μηχανή μου και με αυτή πάω βόλτα όταν η μαμά φεύγει από το δωμάτιο!», μας είπε ο μικρός Σπύρος που είχε κάνει τη μηχανή του τον καλύτερο φίλο του, όταν έλειπε η μαμά… Αλλά οι γονείς τους σπάνια έφευγαν από το πλευρό των μικρών τους αγγέλων. Και τους εντυπωσίασε το ότι δεν είναι μόνοι τους καθώς θελήσαμε κι εμείς, μια ομάδα χριστιανών φοιτητριών, να πούμε μια «ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ!» και να κάνουμε μια.. «Επίσκεψη Αγάπης στους μικρούς μας φίλους!». Μόνο που τελικά περισσότερη αγάπη, δύναμη και κουράγιο πήραμε, παρά δώσαμε!
Στο παράπονο της μικρής Μαρίας επειδή θα φεύγαμε, ήρθε η απάντηση: «Μην ανησυχείς. Θα ξανάρθουμε! Αλλά, τότε, εσύ δε θα είσαι εδώ!» και ειδικά αυτό το τελευταίο το στείλαμε σαν προσευχή στο Θεό. Και για τη Μαρία και για το Σπύρο και για όλα τα παιδιά που περνούν από το κρεβάτι του πόνου. Μακάρι να τα αξιώσει ο Θεός με τη δική Του χάρη την οποία τόσο πλούσια βίωσαν αυτές τις δύσκολες στιγμές, εξασκημένα πλέον, να πετυχαίνουν εξαιρετικές επιδόσεις στο στίβο της ζωής με Εκείνον για πυξίδα και στήριγμά τους!
Φοιτήτρια ΕΚΠΑ
