Κατασκήνωση φοιτητών 2007
Αθαμάνιο Άρτης 2-11 Αυγούστου
Αναμνήσεις…
Ήταν σαν χθες. 2 Αυγούστου 2007, λίγο μετά τις επτά το πρωί, ξεκινήσαμε από την Αθήνα για την ανάβαση στα Τζουμέρκα, στα 1100. Μετά από ένα πολύωρο ταξίδι, το μεσημέρι, ο Ιερός Ναός της Αγίας Μακρίνας της κατασκήνωσης, υποδεχόταν έντεκα ψυχές, τους πρώτους κατασκηνωτές.
Η κατασκήνωση βρήκε γρήγορα τους κανονικούς της ρυθμούς. Όπως κάθε χρονιά, έτσι και φέτος δεν έλειψαν από την κατασκήνωσή μας ούτε τα πνευματικά, με θέματα και συζητήσεις, ούτε φυσικά και η ψυχαγωγία.
Μέσα στην πρωινή δροσιά (ενίοτε και… ψύχρα) του βουνού, γινόταν καθημερινά Όρθρος στο ναό της κατασκήνωσης. Ακολουθούσε το Αγιογραφικό ανάγνωσμα, με εμβάθυνση φέτος στα νοήματα της Α΄ Καθολικής επιστολής του Ευαγγελιστή Ιωάννη, και η απόδοση τιμής στην Πατρίδα, με την έπαρση της σημαίας. Μετά το πρωινό, ο κάθε κατασκηνωτής ήταν ελεύθερος να επιλέξει τον τρόπο με τον οποίο θα απολάμβανε τις υπόλοιπες δύο-τρεις ώρες. Οι βόλτες στο ηλιόλουστο βουνό είχαν, φυσικά, την τιμητική τους. Αρκετοί βέβαια, επέλεγαν πιο… ήσυχη απασχόληση, όπως την ανάγνωση κάποιου βιβλίου ή την… ξεκούραση. Ένα από τα τελευταία πρωινά πάντως, αφιερώθηκε στο πολυαναμενόμενο παιχνίδι του θησαυρού, με το θησαυρό να αποτελείται από ένα… καφάσι από ροδάκινα. Νικήτρια αναδείχθηκε η ομάδα με αρχηγό το φοιτητή Κοσμά Β.
Στο μεσημεριανό-νηστίσιμο μεν όλες τις μέρες, αλλά με… βασιλικά εδέσματα- τραπέζι προγραμματίζονταν και οι απογευματινές δραστηριότητες της κατασκήνωσης. Λόγω του μικρού-σε σχέση με πέρυσι- αριθμού των κατασκηνωτών, δεν υπήρξε διοργάνωση πρωταθλημάτων, αλλά όποιος ήθελε είχε τη δυνατότητα να συμμετάσχει σε αγώνες ποδοσφαίρου ή μπάσκετ, με ομάδες που σχηματίζονταν επιτόπου. Εννοείται πως όποιοι δεν είχαν όρεξη για αθλητισμό, μαζί με τους… τραυματίες, είχαν τη δυνατότητα να ακολουθήσουν το δικό τους πρόγραμμα. Αυτή την ώρα, αλλά και το πρωί, κάποιοι αφιέρωναν ώρες σε επιτραπέζια παιχνίδια, με το Taboo να έχει πολύ μεγάλη ζήτηση.
Μετά την υποστολή της σημαίας, ακολουθούσε ομιλία και συζήτηση για πνευματικά ή εθνικά θέματα, που άπτονται της καθημερινής μας ζωής. «Γιατί ενώ ξεκινούμε πολλοί, μένουμε λίγοι στον πνευματικό αγώνα;» ήταν σε γενικές γραμμές το θέμα της ομιλίας του κ. Δίνα, θεολόγου. Ο κ. Τζανακάκης, σε άλλο θέμα, ανέλυσε τις στάσεις απέναντι στα εθνικά θέματα, αλλά και τη στάση της Εκκλησίας σε τέτοια θέματα, ενώ ο κ. Βακάλης, φιλόλογος-ιστορικός, μας μίλησε για την ιστορία της αλύτρωτης πατρίδας, του Πόντου. Μια φορά, αντί για ομιλία, προβλήθηκε μετά την υποστολή η ταινία “ The elephant man ” και επακολούθησε συζήτηση επ’ αυτής στο δείπνο, όπου βγήκαν συμπεράσματα περί της ύψιστης αρετής, της αγάπης. Τέλος, κάποιο απόγευμα υπήρξε ανοικτή συζήτηση μεταξύ των κατασκηνωτών για το θέμα της νηστείας.
Απαραίτητη η βραδινή τραπεζαρία με το δείπνο, που ακολουθούσε, αλλά πιο απαραίτητη η βραδινή προσευχή… Αφού η κατασκηνωτική περίοδος ήταν ολόκληρη μέσα στο δεκαπενταύγουστο, κάθε βράδυ γινόταν Παράκληση στην Παναγία στο ναό της Αγίας Μακρίνας, ή Εσπερινός.
Έξω από το συνηθισμένο καθημερινό πρόγραμμα της κατασκήνωσης δεν θα μπορούσαν βέβαια να θεωρηθούν οι δύο εκκλησιασμοί στο χωριό του Αθαμανίου, την Κυριακή 5/8 και ανήμερα της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος. Η χορωδία φοιτητών της Χ.Φ.Δ. έκανε με την ψαλμωδία της πολύ κατανυκτικό το κλίμα στο ναό του χωριού.
Φυσικά δεν έλειψε και η εκδρομή στους καταρράκτες των Θεοδωριάνων, ένα εκπληκτικό θέαμα, ίσως το ωραιότερο αξιοθέατο της περιοχής. Στη διάρκεια της εκδρομής υπήρξε και ομιλία από τον κ. Τζανακάκη με θέμα τη διαφύλαξη της πίστης και της παράδοσης.
Η κατασκήνωση βέβαια δεν ήταν μόνο αυτή. Αυτή ήταν η εμφανής, η εξωτερική πλευρά της. Μόνο ο καθένας από εμάς, τους κατασκηνωτές, μπορεί να μιλήσει για την άλλη, την αθέατη. Πώς μίλησε η κατασκήνωση στην καρδιά του, τι ωθήσεις του έδωσε, τι σκιρτήματα. Για αυτά μίλησαν όλοι στον απολογισμό, το τελευταίο βράδυ, κάτω από τον έναστρο ουρανό των Τζουμέρκων.
Υπάρχουν και άλλα, που δε λέγονται. Πώς βοήθησε καθέναν η κατασκήνωση να πλησιάσει, μέσω των πολλών, τον Ένα. Πώς Τον ένιωσε και Τον έζησε για δέκα μέρες. Τι συζήτησε μυστικά μαζί Του… Μιλήματα καρδιάς που δεν εκφράζονται με λόγια αλλά χαράζονται ευδιάκριτα στο πρόσωπο του καθενός.
Αθαμάνιο. Έχει ειπωθεί και παλιότερα για αυτό: «Δεν είναι τόπος, είναι τρόπος ζωής». Τρόπος ζωής αλλιώτικος, πραγματικός όμως. Που μπορεί και πρέπει να μεταφερθεί στην πόλη… Δέκα μέρες ζήσαμε στον επίγειο παράδεισο, εκεί ψηλά στα Τζουμέρκα. Ζήσαμε μια επί γης… προσομοίωση μιας ουράνιας κατάστασης. Ας μας αξιώνει ο Θεός κάθε χρόνο να έχουνε αυτό το βίωμα.
Α. Χ.
