Loading...Τι γίνεται όταν 150 φοιτήτριες μαζεύονται μαζί σε ένα νησί;
Τι γίνεται όταν οι φοιτήτριες αυτές συνδέονται μεταξύ τους με κάτι δυνατό;
Τι γίνεται όταν το νησί δεν είναι οποιοδήποτε νησί αλλά ένα ιερό νησί;
Οι απαντήσεις δόθηκαν το πρώτο σαββατοκύριακο του Οκτωβρίου…
Τα κορίτσια ήταν φοιτήτριες από όλη σχεδόν την Ελλάδα.
Το νησί ήταν η Αίγινα.
Η σχέση που τις συνδέει είναι η Χριστιανική Φοιτητική Δράση.
Πως είναι λοιπόν δυνατό να λείψει η Θεσσαλονίκη από ένα τέτοιο γεγονός; Παρόλο που ο αριθμός των αντιπροσώπων της δεν ήταν τόσο μεγάλος εντούτοις αυτό δεν τους σταμάτησε να περάσουν ένα μοναδικο διημερο.
Ετσι ξεκινήσαμε βράδυ Παρασκευής με το τρένο από τη Θεσσαλονίκη για να βρεθούμε το μεσημέρι του Σαββάτου στο πλοίο με προορισμό το νησί του Αγίου Νεκταρίου.
Οσες φορές κι αν έχει επισκεφτεί κανείς την Αίγινα το δέος και η αίσθηση της παρουσίας του Αγίου συγκινεί πάντα τη ψυχή του.
Η πρώτη στάση ήταν το μοναστήρι του Αγίου Νεκταρίου όπου προσκυνήσαμε τα άγια λείψανα καθώς και το κελί του. Επίσης πολλές από εμάς είχαν την ευλογία να ακούσουν είτε τα βήματα του αγίου είτε το μπαστουνάκι του καθώς έσκυψαν να προσκυνήσουν το κενοτάφιο
του. Ακολούθησε η προσκύνηση στο μοναστήρι του Αγίου Μηνά.
Την επόμενη μέρα μετά τον εκκλησιασμό ήρθε η ώρα της ημερίδας με θέμα «Ρωτώ τον Αγιο και μου απαντά». Εκεί διάφορες ερωτήσεις σε σχέση με τη χριστιανική ζωή πήραν την απάντηση τους μέσα από τη ζωή και τα λόγια του Αγίου Νεκταρίου. Επειτα λοιπόν από μια περιήγηση
στο νησί της Αίγινας πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Μια επιστροφή με πολύ τραγούδι και χορό γιατί παρόλο που η εκδρομή μας έφτανε στο τέλος της όλα τα εφόδια που πήραμε και όλη η ευλογία που λάβαμε θα μας συντροφεύουν για πάντα.
Ολα σε αυτή την εκδρομή ήταν όμορφα κι αυτό γιατί ο Θεός ήταν αναμεσά μας. Αυτό όμως που μας έδωσε τη μεγαλύτερη χαρά ήταν η συντροφιά μας. Η παρουσία της κάθε μιας από τις συναγωνίστριες μας μας έκανε να πιστέψουμε και να νιώσουμε ότι δεν είμαστε μόνες.
Εχουμε πρώτα το Θεό και ύστερα η μια την άλλη. Μπορεί να μην είμαστε στη ίδια πόλη, μπορεί να μην συναντιόμαστε συχνά κι όμως η αγάπη του Θεού και ο κοινός αγώνας μας ενώνει με μια ένωση τόσο ισχυρή που μας δίνει δύναμη και θάρρος να συνεχίζουμε να είμαστε το αλάτι αυτής της γης. Είμαστε όλες μαζί και μαζί Του. Ας μας αξιώσει ο Θεός αυτή η ένωση να είναι αιώνια!
Ε. Ν.
