Loading...Ένα πενθήμερο «όνειρο των Ελληνοπαίδων», ριζωμένο στη μνήμη του Γένους και θρεμμένο με της γιαγιάς τα παραμύθια φούντωσε και θέριεψε για τους φοιτητές της «Χριστιανικής Φοιτητικής Δράσης» Θεσσαλονίκης. Η ετήσια πενθήμερη εκδρομή είχε τον καλύτερο προορισμό, την πρωτεύουσα του Γένους, την Επτάλοφο Πόλη. Ξαπλωμένη στα πόδια του Βόσπορου, η πανέμορφη Κωνσταντινούπολη μάς κατέκτησε με το παρόν και το παρελθόν της. Η πόλη του Αγίου Κωνσταντίνου, πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης όχι μόνο κατά το έτος 2010, αλλά από τα βάθη της ιστορίας.
Μέχρι το μεσημέρι της 11ης Απριλίου, που μπήκαμε ευλαβικοί προσκυνητές στη Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία, το καύχημα της Ορθοδοξίας, τον Ιερότατο Ναό της του Θεού Σοφίας, οι καρδιές μας χτυπούσαν δυνατά και αγωνιούσαν για τη μεγάλη συνάντηση. Συνάντηση με το Σύμβολο μιας Αυτοκρατορίας, της δικής μας Ρωμανίας. Η ελευθερία του χώρου, η εντυπωσιακή υπέρβαση της βαρύτητας, η υπέροχη διακόσμησή της με ιερές τοιχογραφίες και ψηφιδωτά, η επιβίωσή της μέσα στο χρόνο μάς βεβαίωσαν για το χιλιοτραγουδημένο μεγαλείο της και μας άναψε μνήμες αλλοτινές και αιώνιες.
Κοντά στη Μεγάλη Εκκλησία, άλλες μικρές, δηωμένες και μη, ολοφώτεινες σαν την Ανάσταση και στολισμένες σαν ζωντανές μάς αντίκρυσαν η Αγία Τριάδα Σταυροδρομίου, η Ιερά Μονή Ζωοδόχου Πηγής, η Παναγία των Βλαχερνών, η Μονή της Χώρας. Μέσα στα Θεοδοσιανά τείχη κλεισμένες μαρτυρούν του ευσεβούς ημών εθνούς την παρουσία, των φιλοχρίστων και πιστοτάτων ημών βασιλέων το πέρασμα. Στη Μονή της Χώρας, που άνθισε μέσα στους υστεροβυζαντινούς χρόνους που Φράγκοι και Τούρκοι περικύκλωναν τη Βασιλίδα των Πόλεων, θαυμασμό ανείπωτο μας προξένησαν τα ψηφιδωτά τα ολόχρυσα, που αναγγέλουν τη Σταυροαναστάσιμη πορεία της Εκκλησίας μας.
Κι η θάλασσα, παντού η θάλασσα, να σ’ αντικρίζει με ιριδισμούς ατέλειωτους. Απ’ του Ντολμάμπαχτσέ το Ανάκτορο ως το Κάστρο της Ρωμυλίας κι από του Λεάνδρου τον Πύργο ως τις νήσους του Πρίγκηπος, ν’ αλλάζει ονόματα και εικόνες κι η ομορφιά να μένει ακέραιη και αναλλοίωτη. Στην κλειστή μα ολοζώντανη Σχολή της Χάλκης αντικρίσαμε των Ορθοδόξων Ρωμιών το αδούλωτο φρόνημα. Στην Ιερά Μονή της Αγίας Τριάδας αξιωθήκαμε να χαιρετίσουμε την αμφίπλευρη εικόνα της Παναγίας της Παυσιλύπου και να αναθέσουμε τις ελπίδες μας στην πρεσβεία της. Και σαν αποβιβαστήκαμε στην Πρίγκηπο, ταξιδέψαμε με παϊτόνια μέσα απ’ της εξοχής το ανθοβόλημα και φτάνοντας στην κορυφή, προσκυνήσαμε τον Τροπαιόφορο Άγιο Γεώργιο τον Κουδουνά το θαυματουργό και σιωπηλοί προσευχηθήκαμε στη χάρη του.
Δεκαεφτά αιώνες ολόκληροι, βαριοί κι ασήκωτοι σαν το «μαρμάρινο κεφάλι» του Σεφέρη, στις λιγοστές χιλιάδες των Ορθοδόξων Ελλήνων απιθώθηκαν, που ζωντανή ιστορία έχουν γίνει. Δάκρυα χαράς πολλά ξεχύθηκαν από τα μάτια μας σαν τους ανταμώσαμε στου Βαλουκλή το παλαιό Γηροκομείο και στου «Ζωγραφείου το ιερόν» το Λύκειο. Δάκρυα χαράς σαν είδαμε τους απομάχους του ρωμαίικου μιλιέτ και τους ανθούς της νιότης, ψυχές ελάχιστες να μας φωνάζουν με τα μάτια τους «εδώ θα μείνουμε μονάχοι, ώσπου να ‘ρθει ο Μαρμαρωμένος Βασιλιάς να μας ελευθερώσει».
Την Κυριακή το πρωινό συμμετείχαμε στην Πατριαρχική Θεία Λειτουργία στο Φανάρι. Κι ήταν όλοι εκεί, παρόντες και μη, ζώντες και κεκοιμημένοι, είκοσι αιώνες από της γης τα πέρατα σε μια Λειτουργία. Άγιοι και δίκαιοι, αμαρτωλοί και σεσωσμένοι. Μετά τη μυσταγωγία του πατριαρχικού τυπικού, ο Πατριάρχης μάς έκανε την τιμή να μας συναντήσει και να μας μιλήσει. Και τι μας είπε; «Πείθεσθε τοις ηγουμένοις υμών και υπείκετε…».
Και δεν είναι μόνο αυτά. Είναι κι άλλες πολλές συντροφικές χαρές που σκάρωσε ο νεανικός παλμός μας και γέμισε τις ψυχές μας με αγαλλίαση. Εκατό ψυχές, μία καρδιά στης προσευχής τα Κύριε Ελέησον, τα παιχνίδια στο ξενοδοχείο, τα τραγούδια μας, τους περίπατους στην πολύβουη Μεγάλη Οδό του Πέραν και τη λαμπρή παραλία του Βοσπόρου.
Πώς μπορούμε να ξεχάσουμε όλες αυτές τις μοναδικές στιγμές που βιώσαμε παρέα μέσα στην αναστάσιμη ατμόσφαιρα της Διακαινησίμου; Καμιά εκδρομή μας δεν ξεχνιέται. Γι’ αυτό, ανανεώνουμε κάθε χρόνο το ραντεβού μας για μια νέα ομαδική απόδραση στις ομορφιές της πατρίδας μας. Φέτος όμως το ραντεβού είναι διπλό. Γιατί όλοι ποθούμε να ξαναγυρίσουμε στης Νέας Ρώμης τα σοκάκια, εκεί που ο νους πηγαίνει «σε τιμές μεγάλες της φυλής μας, στον ένδοξό μας βυζαντινισμό».
Γ.Κ. και Δ.Δ.
]
Ας αρχίσουμε τα πειράγματα: πώς περάσατε στο Marmara Hotel (εικ. 34); Τιμές καλές; 😀
Δεν το συζητώ!!!
ΤΖΑΜΠΑ!!!
Οι τιμές ξεκηνούσαν από 24tl…
Ασε που αν πλήρωνες σε ευρω σου έβαζαν και “καπέλο”…
Καλα δεν το συζητάω για το τι κόπο κάναμε να συνεννοηθούμε…
Η Εκδρομή στην Πόλη ήταν μοναδική εμπειρία για μένα. Δεν ξέρω τι να πρωτοπώ. Ένα στοιχείο που δεν περίμενα ήταν ότι συμπάθησα τους κατοίκους της, τους Τούρκους. Θα αναφέρω κάποιους λόγους:
1. Ανεμίζουν τη σημαία τους παντού.
2. Τιμούν τους εθνικούς τους ήρωες.
3. Στις σχολικές αίθουσες έχουν αναρτημένη στο κέντρο την εικόνα του πατέρα τους, και κανείς δε συζητά για την αποκαθήλωσή της.
4. Ξέρουν να κάνουν παζάρια με τους άλλους λαούς και δεν παραχωρούν τα εθνικά τους δικαιώματα σε κανέναν.
5. Στους δρόμους της τουριστικότατης Κωνσταντινούπολης βλέπεις παντού τουρκικές επιγραφές, αγγλικές πολύ σπάνια.
6. Στο Λύκειο διδάσκονται το μάθημα της “Εθνικής Άμυνας”!
Νομίζω πολλά έχουμε να διδαχθούμε από το παράδειγμά τους. Παρ’ όλες τις ουσιαστικές διαφορές μας, πρέπει να παραδεχθούμε ότι είναι πρότυπο για την αυτοδιάθεση των λαών, το οποίο καλούμαστε να μιμηθούμε, αν θέλουμε να επιβιώσουμε σαν έθνος. Ζήτω η Ελλάδα!
Αδελφέ/ή, παρακαλώ, επιτρέψτε μου αδελφικά να προτείνω κάτι. Πειραματιστείτε μια εκδρομή στην ταλαιπωρημένη από το τουρκικό στοιχείο και την άριστα μεθοδευμένη τουρκική προπαγάνδα, Θράκη. Ξεκινείστε απο Διδυμότειχο. Κάντε μια στάση στα πομακοχώρια Σουφλίου. Ζήστε λίγες στιγμές στην Κομοτηνή και άλλες λίγες στην Ξάνθη!Νομίζω, επαρκούν για να αναθεωρήσουμε τις απόψεις σας σχετικά με τους γειτόνους μας. ..Και κάτι ακόμη, να σας προειδοποιήσω, πως καθώς θα ταξιδεύετε μέσα στην Ελλάδα, καθώς θα κατηφορίζετε τον Ν. Έβρο, θα’στε υποχρεωμένος/η να ατενίζεται την τουρκική σημαία να κυματίζει προκλητικά κατά μήκος των συνόρων, κατά μήκος του ποταμού. … και πόσο θαυμασμό θα νιώθαμε ακόμη, για τους γειτόνους μας, αν ήμασταν κάτοικοι εκεί κοντά και κάθε φορά που θα βγαίναμε στο μπαλκόνι σας, ήμασταν αναγκασμένοι να ατενίζουμε την τεράστια ημισέλινο..τα βράδια μάλιστα να φωτίζεται με τεράστιους προβολείς…
Δε λέω ότι δεν υπάρχουν προβλήματα, αλλά πάλι πηγαίνουμε κατευθείαν στο εύκολο “κατηγορώ”. Εμείς τι κάνουμε για όλα αυτά; Ξένη περιοχή είναι η Θράκη που αναφέρετε και καταδυναστεύεται; Δική μας δεν είναι; Ας κοιτάξουμε το τεράστιο μερίδιο ευθύνης που μας αναλογεί. Κι ας θυμόμαστε ότι οι παππούδες μας έχουν συνυπάρξει ειρηνικά μέχρι τα σχετικά πρόσφατα χρόνια τους. Μπορεί η ηγεσία (πολιτική-στρατιωτική) να δίνει άλλες γραμμές, αλλά ας μάθουμε να εκτιμούμε και να σεβόμαστε ό,τι αξίζει.
Αν θέλουμε, μπορούμε να διδαχθούμε από αυτά που σημείωσε ο Ζείδωρος. Αλλιώς πάντα θα βρίσκουμε τις εύκολες δικαιολογίες.
Να προσθέσω και για το πολιτιστικό επίπεδο: Δε θυμάμαι να συναντήσαμε σκουπίδια δεξιά-αριστερά στους δρόμους ή στα δασικά μονοπάτια από όπου περάσαμε στα νησιά. Κι αυτό ένα στοιχείο για παραδειγματισμό νομίζω.
Συγχωρέστε με, δεν κατηγόρησα και ούτε αυτή τη διάθεση είχα. Αν, ωστόσο, αυτό βγήκε προς τα έξω, ειλικρινά, συγγνώμη.
Απλά, όταν έχεις ζήσει τον Τούρκο, η κάθε κολακεία γι’ αυτόν σου φαίνεται “κάπως”! άλλο να τον επισκεφθείς για όσες μέρες επιλέξεις και μόνο αυτές και άλλο να τον ζεις, να στον έχουν επιβάλλει!!
Συμφωνούμε, κάθε λαός ξεχωριστός και με εξωτερικά στοιχεία ίσως επαινετά..αλλά έως εκεί. Μην κολλάμε στο φαίνεσθαι του! Έχουμε ζήσει και εξακολουθούμε να ζούμε (Θράκη, Κύπρος,Αιγαίο) τη συμπεριφορά του και, επαναλαμβάνω, την καλοστρωμένη προπαγάνδα του!!
Και επειδή, ακριβώς, το μερίδιο ευθύνης που μας αναλογεί είναι τεράστιο, γι΄αυτό και οφείλουμε να τηρούμε σταθερή και ξεκάθαρη στάση απέναντι του. Ειρηνική συνύπαρξη ίσως κάπου να υπήρξε ή και να υπάρχει, μη μας επαναπαύει όμως αυτό, αντιθέτως να μας ανησυχεί!Διότι ως γνωστό και δυστυχώς, οι Έλληνες για “να’χουμε το κεφάλι μας ήσυχο”, και για “να μην μπλέκουμε σε μπελάδες”, σκύβουμε τόσο εύκολα το κεφάλι! Υποχωρήσεις που με τον καιρό μικροί, μεγάλοι υποθέτουμε τις δραματικές συνέπειες τους.
Κι όλα αυτά, πάλι αδελφικά και χωρίς ίχνος “κατηγορίας” ή “προσβολής”.
Παιδιά, δεν είπα ότι η τουρκική ηγεσία είναι καλή, ότι δεν έχει ιμπεριαλιστικές, νεο-οθωμανικές διαθέσεις, ότι δεν τελεί συνεχώς ανθρωπιστικά εγκλήματα. Απλώς, επαίνεσα κάποιες επιλογές της, οι οποίες είναι απαραίτητες για κάθε έθνος που θέλει να επιβιώσει.
Είδατε ποτέ την ελληνική σημαία να ανεμίζει τόσο περήφανα στους δρόμους μας;
Είδατε να τιμούμε τον Κολοκοτρώνη, όπως τιμούν αυτοί το Μουσταφά Κεμάλ;
Είδατε να αναρωτιούνται μήπως η προστασία των μειονοτήτων επιβάλλει την αποκαθήλωση των εικόνων από τις σχολικές τους αίθουσες;
Είδατε να λένε τόσο εύκολα “ΝΑΙ” σε καταστροφικά σχέδια, όπως ήταν για μας το Σχέδιο Ανάν;
Είδατε πουθενά καμια πολιτική προστασίας της γλώσσας μας;
Και ακριβώς επειδή είμαστε περίκλειστοι από τόσους εχθρούς, οι οποίοι έχουν ζωντανή εθνική συνείδηση, πρέπει να τα μιμηθούμε αυτά. Πρέπει να αγαπήσουμε την Ελλάδα μας, όπως αυτή αγαπούν την Τουρκία τους. Στο κάτω-κάτω, έχουμε πολύ περισσότερους λόγους να το κάνουμε.
Εγώ τους παραδέχομαι για ορισμένα πράματα αλλά όχι και να τους θαυμάζω..
Δεν μπορώ να ξεχάσω..
Αυτή την Κυριακή στις 4 στη ΝΕΤ αφιέρωμα στα ελληνικά σχολεία της Πόλης, εν οις και το Ζωγράφειο.
Μια που κάνεις αναφορά στα ελληνικά σχολεία εκτός ελλαδικού χώρου, δυσοίωνο έχω να πω το μέλλον τους. Μέσα στα μέτρα για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης είναι και η σημαντικότατη μείωση του αριθμού αποσπασθέντων Ελλήνων εκπαιδευτικών σε ξένη χώρα. Τουτέστιν…όποιος απ’ τους ομογενείς του εξωτερικού πρόλαβε να μορφωθεί στην ελληνική γραφή και ανάγνωση, πρόλαβε.