Loading...Τη Δευτέρα, 15 Νοεμβρίου 2010, είχαμε την ευκαιρία να συμμετάσχουμε σε μια εκδήλωση Εθνικού αναβαπτισμού, που οργάνωσαν οι Κύπριοι αδελφοί της “Παγκύπριας Ενιαίας Οργάνωσης Φοιτητών”. Μια εκδήλωση που μας γέμισε εθνική περηφάνια και ενθουσιασμό, μας έδωσε δύναμη και ελπίδα να συνεχίσουμε τους Εθνικούς μας Αγώνες.
Ήταν 15 του Νοέμβρη του 1983, όταν η Τουρκία, μετά τα εγκλήματα πολέμου που διέπραξε στη Κύπρο το 74’, ανακήρυξε παράνομα το ψευδοκράτος στη κατεχόμενη Κύπρο με την ονομασία «Τουρκική Δημοκρατία της Βορείου Κύπρου». Το ψευδοκράτος είναι απότοκο εγκλήματος πολέμου, το οποίο η Τουρκία θέλει να εξισώσει με το νόμιμο κράτος του νησιού, την Κυπριακή Δημοκρατία, διαλύοντας τη δεύτερη και δημιουργώντας ένα ενιαίο κράτος, στο οποίο να είναι συνιστώντα κρατίδια το Ελληνικό και το Τουρκικό. Οι εξουσίες και οι θέσεις στο ενιαίο κράτος θα μοιράζονται εξίσου στους Έλληνες και στους Τούρκους, πράγμα πρωτάκουστο, διότι οι Τούρκοι στο νησί αποτελούν μειονότητα. Οι Έλληνες του νησιού αποτελούν το 82% του πληθυσμού και οι Τούρκοι το 18%. Είναι ολοφάνερο ότι οι Τούρκοι θέλουν να κυβερνούν στο Βόρειο τμήμα του Νησιού και να συγκυβερνούν στο Νότιο. Η λύση που θέλει η Τουρκία καταπατά τα ανθρώπινα δικαιώματα, αφού δεν αφήνει τους πρόσφυγες να γυρίσουν στις πατρογονικές τους εστίες, νομιμοποιεί εγκλήματα πολέμου και εκτός των άλλων είναι ρατσιστική, αφού χωρίζει το λαό με βάση την εθνικότητα.
Η εκδήλωση καταδίκης του ψευδοκράτους ξεκίνησε από το Θέατρο «Ολύμπιον» όπου ο Ιστορικός-Τουρκολόγος κ. Νεοκλής Σαρρής σε ομιλία του αναφέρθηκε στο ιστορικό του Κυπριακού προβλήματος και στα τεκταινόμενα από τη ξένη και τη τουρκική διπλωματία. Χαιρετισμό απηύθυνε και η ηρωίδα δασκάλα κ. Χαρά Νικοπούλου. Η εκδήλωση κορυφώθηκε με πορεία προς το Τουρκικό Προξενείο γεμάτη εθνικό ενθουσιασμό και πατριωτικά συνθήματα.
Σε μια τόσο δύσκολη εποχή για το Κυπριακό και γενικώς για το Έθνος μας, είναι σημαντικό να γίνονται τέτοιες εκδηλώσεις που να καταδικάζουν τα αποτρόπαια εγκλήματα των «γειτόνων» μας και να ακούγονται φωνές αγνού πατριωτισμού από νέους. Εμείς ως φοιτητές της “Χριστιανικής Φοιτητικής Δράσης” νοιώθουμε περήφανοι που συμμετείχαμε στην εν λόγω εκδήλωση. Νοιώθουμε περήφανοι, διότι αγωνιζόμαστε για τις ίδιες ιδέες που συνομήλικοί μας πριν χρόνια πότισαν με το αίμα τους το αθάνατο δένδρο της Ελευθερίας και γράφτηκαν στο πάνθεο των ηρώων. Άλλωστε παιδιά των κατηχητικών και της εκκλησίας ήταν· πάντα μπροστάρηδες στους Εθνικούς μας αγώνες.
ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΠΟΤΕ ΝΙΚΗΜΕΝΟΙ
Μέσα στη δίνη των ιδανικών και των “χαμένων αξιών”, ήταν τόσο παρήγορο αυτό το γεγονός! Ανάμεσα στη θύελλα των πορειών, με αφορμές ανύπαρκτες, ξεχώρισε αμέσως η Ελληνική ψυχή που δεν έχει ξεχάσει! Η ψυχή του Έλληνα εκείνου, που περιμένει να πατήσει πάλι το χώμα που γεννήθηκε!
Για να πω την αλήθεια μου, είχα την ελπίδα να πραγματοποιηθεί η εν λόγω πορεία διαμαρτυρίας, αμέσως μετά τις δηλώσεις του κυρίου Χριστόφια (τουρκόφια!), ο οποίος μεταξύ άλλων, έκανε λόγο περί τυρρανικής κυριαρχίας και “κατοχής” από την πλευρά της Ελλάδας… της χώρας εκείνης για την οποία τόσοι ήρωες έδωσαν, χωρίς τον παραμικρό δισταγμό, τη ζωή τους!
Μπορεί η Κύπρος να είναι ακόμη χωρισμένη, όμως η ψυχή του Έλληνα… θυμάται! Κι αν δε θυμήσει… δεν κοιμάται!
Εγώ πάλι μένω στη “λεζάντα” της φωτογραφίας που συνοδεύει το παραπάνω άρθρο “ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΠΟΤΕ ΝΙΚΗΜΕΝΟΙ”…αν όλοι οι Έλληνες ήμασταν μια κοινή ψυχή, μια φωνή, μια ελληνική καρδιά τα πράγματα θα ‘ταν πολύ διαφορετικά και τώρα και πριν… πολλά συγγνώμη ωφείλουμε στους αδελφούς Κυπρίους! Τείνουμε, επειδή μας βολεύει, να μεταφέρουμε το βάρος της ευθύνης για την κατάσταση του νησιού στους ώμους της τότε ή της εκάστοτε κυβέρνησης καθησυχάζοντας λανθασμένα τη συνείδηση μας. Αν ήμασταν ενωμένοι(και όχι κομματοποιημένοι-κομματιασμένοι) και πρεσβεύαμε κοινές αντιλήψεις τότε και η δύναμη μας πολύ μεγαλύτερη θα ήταν και τα αποτελέσματα των πράξεων μας επιτυχέστερα.
Όμως, όπως έχει ειπωθεί και στο παρελθόν, “ο Θεός έχει υπογράψει την ελευθερία της Ελλάδας και δεν παίρνει την υπογραφή του πίσω”…αναστάσιμα και γλυκοτόνιστα θ’ακουστούν νικητήρια!!!
Δεν το ήξερα ότι είχε μπει και άρθρο για αυτή την πορεία μας. Ωστόσο ας εκφράσω κι εγώ κάποιες μου σκέψεις. Ενόσω συμμετείχα και γω στην πορεία ένιωθα να γεμίζω από εθνική περηφάνεια και να έχω την δύναμη να απαντήσω και να φωνάξω μπροστά σε όλους τους προοδευτικούς που θέλουν να με πείσουν ότι τέτοιου είδους εκδηλώσεις είναι φασιστικές και τα συναφή. Ταυτόχρονα όμως πονούσα για την μαρτυρική Κύπρο και ακόμη αναρωτιέμαι… πόσα ακόμη θα πάθει το νησί μου? ΕΛΛΗΝΕΣ ΜΗΝ ΛΗΣΜΟΝΕΙΤΕ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΑΣ!