«Καλησπέρα! Σε λίγα λεπτά έχουμε στον παραπάνω όροφο μια συζήτηση αν θες να έρθεις…», έλεγε και ξαναέλεγε μια φοιτήτρια προσωπικά σε κάθε φοιτητή που συναντούσε στο διάβα της καθώς του έδινε με πολλές ελπίδες μια πρόσκληση. Οι πολλές ειδοποιήσεις που είχε η ίδια συναντήσει είτε στο ηλεκτρονικό της γραμματοκιβώτιο, είτε στην ιστοσελίδα www.xfd.gr, είτε στους πίνακες ανακοινώσεων της σχολής της, είτε στην οθόνη του κινητού της, είτε στο χαμόγελο μιας φίλης της και φυσικά η ίδια η ευκαιρία, τόνωσαν το ζήλο της να ενημερώσει κι εκείνη όποιον μπορούσε: την Τρίτη 26 Νοεμβρίου 2013 στις 3:00μ.μ. στο ΑΤΕΙ Αθηνών ο Μητροπολίτης Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως κ.Ιερεμίας θα επιχειρούσε να απαντήσει στο ερώτημα: «Νέοι & Εκκλησία: Η σύνδεση είναι εφικτή;». Γι’ αυτό το λόγο έγινε όλη αυτή η κινητοποίηση από τις δύο χριστιανικές φοιτητικές παρέες, τη Χριστιανική Φοιτητική Δράση και τη Χριστιανική Φοιτητική Ένωση, με αφισοκολλήσεις σε όλα τα ανοιχτά τμήματα, με συνεχή ενημέρωση στο ΑΤΕΙ Αθηνών, με ποικίλες ανακοινώσεις. Κι όχι σε μια τυχαία σχολή. Στη σχολή Διοίκησης κ Οικονομίας, σε μια σχολή που μαθαίνεις πώς να συμπεριφέρεσαι πάνω από όλα και από όλους και να καταστρώνεις σχέδια Οικονομίας… Σε μια αίθουσα που σε ανάγκαζε να …ανεβείς καθώς βρισκόταν στον 1ο όροφο. Με έναν ομιλητή που το όνομά του με μια μικρή αλλαγή σού θύμιζε την ηρεμία…
Κι έφτασε η ώρα κι ο ομιλητής… στην ώρα του. …Αν κάποιος περνούσε από την αίθουσα 101, θα έβλεπε στις 3:05μ.μ. όλους όρθιους να υποδεχόμαστε έναν απλό ρασοφόρο, να τον προλογεί μια φοιτήτρια και να παίρνει εκείνος το λόγο κάνοντας πρώτα το σημείο του Σταυρού. Τη σύντομη ομιλία του συμπλήρωσαν ερωτήσεις και παρεμβάσεις από όποιον από εμάς ήθελε: «Με έναν φίλο μου ήμασταν στο ίδιο αμάξι και έγινε ατύχημα. Εγώ δεν έπαθα τίποτα, εκείνος έμεινε παράλυτος. Έχει προτιμήσεις ο Θεός;», «Οι παπάδες ισχυρίζεστε πως για να πας στον Παράδεισο πρέπει να είσαι στην Εκκλησία. Δηλαδή όλους εμάς εκτός μάς περιμένει η Κόλαση;», «Αν μόνο μες στην Εκκλησία συναντάται η χαρά, γιατί τη βρίσκω κι εκτός της Εκκλησίας και μάλιστα μέσα σε αυτήν συναντώ και σκυθρωπούς;». Ένα μήνυμα στο κινητό διέσπασε την προσοχή μου: «Δεν ξέρω αν μιλάει τώρα κάποιος πάντως εδώ έξω που είμαι δεν ακούω κάτι» και ακολούθησε η σκέψη μου «Τελικά μάλλον έχει έρθει αρκετός κόσμος…». Ωστόσο, αρκετές απορίες είχαν βρει ήδη την απάντησή τους και μάλιστα όχι άμεσα από τον ομιλητή αλλά από τον καθηγητή της Σχολής που μας κοιτούσε μόνο με τα μάτια της ψυχής του και μας εξιστορούσε ότι έχει περάσει τα τελευταία 17 δύσκολα και …σκοτεινά χρόνια. Νιώθοντας αδύναμος κατάφερε τόσα πολλά χάρις στον Έναν και Μοναδικό. Χάρις σε Αυτόν που τράβηξε αυτόν τον καθηγητή στη ζωή, ένα βήμα -για την ακρίβεια, 3 ημέρες- πριν το θάνατό.
Και δεν ήταν ο μόνος καθηγητής που μάς άνοιξε την καρδιά του. Μετά το πέρας της ομιλίας, ο πρόεδρος δήλωσε πως οι πόρτες του συγκεκριμένου πανεπιστημιακού χώρου θα είναι πάντα ανοιχτές για παρόμοιες ευκαιρίες, όπως ανοιχτά ήταν και τα γραφεία άλλων καθηγητών που μας τα παραχώρησαν με εμπιστοσύνη. Ανοιχτές και οι πόρτες των αιθουσών διδασκαλίας από καθηγητές που διέκοπταν το μάθημά τους μόλις έπεφτε στην αντίληψή τους η παρουσία μας για να ανακοινώσουμε την επικείμενη ευκαιρία. Μια άλλη πόρτα παρέμεινε κλειστή κατά τη διάρκεια της ομιλίας με τον ίδιον τον καθηγητή να αδειάζει την αίθουσα και να καλεί τους φοιτητές να ακούσουν μια άλλη διδασκαλία εκείνη την ώρα με άλλον Ομιλητή στην αίθουσα 101.
Δεν ξέρω με τι εντυπώσεις έφυγε καθένας μας από εκείνη την αίθουσα μετά από αυτή την …πολύγλωσση ομιλία. Ίσως για κάποιους να αρκούσε ο λόγος του Σεβασμιωτάτου: «Without God, life is boring. With God, life is marvelous». Αλλά η πιο σημαντική γλώσσα που μίλησε δεν ήταν ούτε τα αγγλικά, ούτε τα γαλλικά του. Ήταν που μίλησε στην καρδιά όσων ήθελαν να ακούσουν. Χωρίς μεγαλεπίβολα επιχειρήματα που βασίζονταν στη λογική. Ακόμα και το γλυκό κέρασμά του στο τέλος μια ακόμη τέτοια ένδειξη ήταν: της ταπεινής αγάπης του. Ίσως αυτή η αγάπη να έκανε κάποιον να μας πλησιάσει, αφού είχε ολοκληρωθεί η συζήτηση, και να ρωτήσει πού θα μπορούσε να τη βρει και να την ακούσει.
Δεν ξέρω αν το ακροατήριο δέχτηκε ότι η σύνδεση Νέων & Εκκλησίας είναι εφικτή. Δεν ξέρω αν αυτή η ευκαιρία ήταν μια και πέρασε ή -αν όπως ευχηθήκαμε οι περισσότεροι- είναι μόνο η αρχή για τη φετινή χρονιά και θα ακολουθήσουν κι άλλες προς προβληματισμό όλων μας. Αυτό, όμως, που σίγουρα ξέρω είναι πως αυτή η ευκαιρία άξιζε και με το παραπάνω:
Άξιζε και μόνο για τις χιλιάδες προσκλήσεις που μοιράστηκαν και έκαναν κάποιους να προβληματιστούν για το θέμα της συζήτησης, να συνειδητοποιήσουν ότι υπάρχουν και ΝΕΟΙ χριστιανοί, να ρίξουν ίσως μια ματιά στις ιστοσελίδες των δύο χριστιανικών φοιτητικών ομάδων.
Άξιζε και μόνο για εκείνον τον φοιτητή που ζήτησε εμπιστευτικά σε κάποια από εμάς έναν παππούλη για να εξομολογηθεί.
Άξιζε και μόνο που ακούστηκε το κάτι διαφορετικό στο Πανεπιστήμιο, εκεί που ακούγονται τόσα άλλα, που αναζητάται διακαώς η Αλήθεια που ελευθερώνει.
Άξιζε και μόνο για αυτό το στιγμιότυπο: για τους δυο ιερείς που διέσχιζαν τον κεντρικό διάδρομο ενός Πανεπιστημιακού χώρου ανάμεσα στα τραπεζάκια των παρατάξεων. Γιατί ο Χριστός δε μένει σε τύπους, δε θέλει καθωσπρεπεισμούς. Μπαίνει στο Πανεπιστήμιο, στις αίθουσες συνελεύσεων, στους γεμάτους τοίχους, στους μουτζουρωμένους διαδρόμους. Σε βρίσκει όπου και να ‘σαι…αρκεί να Τον περιμένεις. Αρκεί να θες εσύ να συνδεθείς…!
Χ, φοιτήτρια ΠΤΔΕ