ΖΟΥΜΕ ΜΙΑ ΠΡΩΤΟΓΝΩΡΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Μια πρόκληση να μοιραστούμε τις εμπειρίες μας!

 “ΖΩΝΤΑΣ ΜΙΑ ΠΡΩΤΟΓΝΩΡΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ” 

Ζητήσαμε να μας στείλετε μια σελίδα από το ημερολόγιο των ημερών μας.

Να μοιραστείτε μαζί μας τις σκέψεις, τα συναισθήματα, κάποια περιστατικά του τελευταίου διαστήματος που ζούμε. 

Λάβαμε μια απάντηση από μια φοιτήτρια που κατοικεί στην Ορεστιάδα και τη δημοσιεύουμε.Την ευχαριστούμε πολύ και περιμένουμε και το δικό σου κείμενο στο email:  athina2@xfd.gr

Τετάρτη 25 Μαρτίου 2020

Η σημερινή μου σελίδα αποφάσισα να προορίζεται σε κάποιους αναγνώστες, τι λες; Να τους αφήσω λίγο να ακούσουν τις σκέψεις μου…

Καλές μου συναγωνίστριες, χαίρετε! Εν Κυρίω πάντοτε χαίρετε! Κι ας μην έφτασε ακόμα η Ανάσταση, τουλάχιστον πλησιάζει! Και πόσο παρήγορο είναι αυτό! Μένω στην Ορεστιάδα κι… ήθελα πολύ να γράψω λίγα πράγματα ώστε να επικοινωνήσουμε μ’ αυτό τον τρόπο, λιγάκι περισσότερο. Θα μιλήσω με κάποιες εικόνες‧ άλλες ευχάριστες και άλλες δυσάρεστες.

Εικόνα 1η

Την προηγούμενη βδομάδα είχα την τύχη να συναντήσω δυο φορές τον παππούλη της ενορίας μας στην εκκλησία. Νομίζω θα θυμάμαι για καιρό πόσο θλιμμένος και απογοητευμένος φάνταζε… Είχα συνηθίσει να τον βλέπω χαρούμενο και πάντα με τον καλό λόγο στο στόμα, και μ’ εκείνα τα μάτια, τα κουρασμένα απ’ τον καιρό αλλά σχιστά από το συνεχές και πηγαίο χαμόγελο. Και τώρα αυτά τα μάτια ήταν σοβαρά και λυπημένα. Δε σήκωναν χαμόγελα και δεν φεγγοβολούσαν φως. Έκρυβαν θλίψη. Και με πείραξε, όχι γιατί με απογοήτευσε ο παππούλης μας, αλλά γιατί φαντάστηκα και τα δικά μου μάτια έτσι να κοιτάνε, καθώς απομακρυνόμουν από το ναό… Αυτό που συμβαίνει με την εκκλησία…με πληγώνει αρκετά ομολογώ.

Εικόνα 2η

Τραγουδάω μέσω skype με το παιδάκι που κάνω μαθήματα. Σχεδιάζω σκίτσα, με χρώμα ή χωρίς. Τρώμε και οι 5 της οικογενείας μαζί, και συχνά στο μεγάλο, επίσημο τραπέζι. Ρουφάω τον ήλιο από το μπαλκόνι και παίζω κιθάρα στην ήσυχη γειτονιά. Κάνω την εργασία μου και αλλάζω κάθε τρεις και λίγο χώρο στον οποίο εργάζομαι. Έχω να διαλέξω μεταξύ πολλών δωματίων, το καθένα με τη δική του καλύτερη θέση απέναντι στον ήλιο. Ανακαλύπτω κι άλλες εικόνες στο σπίτι, όπου μπορώ να κάνω προσευχή, και τώρα έχω όντως περισσότερο χρόνο γι’ αυτό, και λιγότερες δικαιολογίες. Απλώς θέλω να πω ότι μαθαίνω σιγά σιγά να χαίρομαι και με αυτά τα απλά πράγματα και να εκτιμάω κάπως περισσότερο όλες αυτές τις ανέσεις και τα αγαθά που έχω, ασχέτως που δεν μπορώ να βγω έξω. Και μερικά πράγματα έχουν πιο πολλή πλάκα τώρα ή προσφέρουν περισσότερη ανακούφιση…

Εικόνα 3η

Ξέρετε μ’ ενοχλεί λίγο που μας ξεχνάνε εδώ τους ακρίτες. Οι ειδήσεις (αλλά και όλες οι ενημερωτικές εκπομπές, και οι εφημερίδες, και οι ιστοσελίδες) μιλάνε συνεχώς για τον κορωνοϊό, για κάθε πτυχή του και κάθε χώρα που τον έχει συναντήσει. Αλλά τα λεπτά που αφιερώνονται για την παρουσίαση των γεγονότων στον Έβρο, στις Καστανιές, είναι τόσο ελάχιστα και αντιδιαμετρικά της κρισιμότητας της κατάστασης. Ναι, τα μηνύματα για προσευχή κυκλοφορούνε αρκετά μεταξύ μας, όμως η υπόλοιπη Ελλάδα δεν γνωρίζει το επιπλέον ζόρι που περνάνε εδώ οι στρατιώτες και οι μόνιμοι κάτοικοι των συνοριακών χωριών. Μπορεί να φαίνεται πιο ασήμαντο σαν ζήτημα επειδή η κατάσταση παρουσιάζεται «σταθερή» εδώ και μέρες, όμως, πιστέψτε με, αυτή η σταθερότητα βασίζεται σε δυο παράγοντες: στο ότι τα παλληκάρια μας είναι θερμοί μαχητές και υπερασπίζονται με τον πιο αγαπητικό και αξιοπρεπή τρόπο την πατρίδα τους, αλλά και στο ότι οι γείτονες προσβάλλουν με σταθερό ρυθμό κάθε φορά και κάποιο πεδίο (θαλάσσιο – χερσαίο – εναέριο). Υπάρχουν πολλά πράγματα που τα κανάλια δεν αναφέρουν ή δεν παρουσιάζουν ντυμένα με δραματική μουσική (όπως συμβαίνει στα περισσότερα ρεπορτάζ για τον κορωνοϊό), κι υπάρχουν κι ακόμα περισσότερα που κι εμείς οι ντόπιοι δε μαθαίνουμε, γιατί ο πανικός θα έφτανε στα ύψη. Μας πολεμάνε με πλήθος ύπουλων μέσων και στο τέλος καμιά σημασία δε θα έχει αν φοράμε μάσκα ή αν στείλαμε την απαραίτητη ενημέρωση για την άδεια εξόδου, ενώ θα τρέχουν πιο επικίνδυνες και τραγικές εξελίξεις στα σύνορα. Εν πάση περιπτώσει, νομίζω πως κατά βάθος ήθελα να σας καθησυχάσω πως ο κορωνοϊός δεν είναι και το χειρότερο πράγμα που θα μπορούσε να μας τύχει, και λίγο να εκμαιεύσω καμιά παραπάνω προσευχή για την πατρίδα μας, για τους ανθρώπους της, για το χώμα της, για τα ιδανικά της. Αμήν.

Θα έγραφα παραπάνω, όμως λέω να μη σας κουράσω από τώρα και καταλήξω να κάνω κουβέντα με τον εαυτό μου στο τέλος. Χρόνια πολλά σε όλες, εορτάζουσες και μη, και είθε η χάρη της Παναγίας μας να πέσει ήσυχα και λυτρωτικά σε όλη την Ελλάδα, όπως πέφτει η πρώτη βροχούλα της άνοιξης και δίνει πνοή στα φυτά που καρτερούν ν’ ανθίσουν. Έτσι να ανθίσουμε και μεις, και ν’ αναστηθούμε! Καλόν αγώνα!                                                                                                                                                                                                                                  Βάγια Κιηγμά

Φοιτήτρια Παιδαγωγικού Τμήματος