Loading...Τελευταίες μέρες της Διακαινησίμου εβδομάδας και οι φοιτήτριες της ΧΦΔ Αθηνών, ξεκινήσαμε για την μεγάλη εκδρομή της χρονιάς. Μια εκδρομή που διέφερε από τις άλλες. Δεν ήταν σε ένα οποιοδήποτε νησί, που οι περισσότεροι επιλέγουμε για τις διακοπές μας. Ήταν σε ένα νησί στην άκρη της Μεσογείου, μια μικρή γωνιά, ταλαιπωρημένη, πονεμένη, αλλά πάντα ελληνική, γεμάτη γνήσιο ηρωισμό και αγιότητα, την Κύπρο μας.
Φτάνοντας, μας υποδέχθηκαν θερμά αδελφοί μας, οι οποίοι μας έκαναν να νιώσουμε την βαθιά χριστιανική αγάπη που συνδέει τα μέλη της Εκκλησίας πριν καν γνωριστούν. Η φροντίδα τους όλες τις μέρες, καθώς και η πραγματικά αβραμιαία φιλοξενία τους ανέδειξαν τον ιδιαίτερο αδελφικό σύνδεσμο που μας ενώνει. Ο δεσμός αυτός έγινε ακόμη περισσότερο αισθητός όταν βρεθήκαμε στον «Μ. Βασίλειο» Λεμεσού. Στη γιορτή που διοργανώσαμε εκεί, το δυναμικό αναστάσιμο μήνυμα μαζί με το άκαμπτο αγωνιστικό φρόνημα που μάς δίδαξαν οι Μακεδόνισσες δασκάλες, βοήθησε όλους μας να πάρουμε το σύνθημα «Ψηλά οι καρδιές».
Στην Κύπρο, δεν υπάρχει μέρος που να μην φέρει μνήμες και να μην έχει ποτιστεί με θυσίες από τον απελευθερωτικό αγώνα της ΕΟΚΑ. Κάθε στάση κι ένα εθνικό προσκύνημα. Το Λιοπέτρι, με τον μικρό του αχυρώνα, το λεγόμενο και κυπριακό Χάνι της Γραβιάς, η Πάφος, που γέννησε τον Ευαγόρα Παλληκαρίδη, ο Μαχαιράς, που έγινε το κρησφύγετο και τόπος μαρτυρίου για τον Γρηγόρη Αυξεντίου. Απ’ το προσκύνημά μας, δεν θα μπορούσαν να λείψουν τα Φυλακισμένα Μνήματα, το μικρό, στενό νεκροταφείο εντός των Κεντρικών Φυλακών Λευκωσίας. Είναι ο τόπος ανάπαυσης 13 κορυφαίων αγωνιστών, που θυσιάστηκαν για έναν και μόνο υψηλό σκοπό: για την ελευθερία και την ένωση της Κύπρου με την μάνα Ελλάδα. Εκεί, στην είσοδο, η επιγραφή <> βρίσκει την πιο αδιαφιλονίκητη επιβεβαίωσή της. Δίπλα από τα μνήματα, μέσα στα κελιά των μελλοθανάτων και στην φρικτή αίθουσα της αγχόνης, νιώθαμε τους ήρωες που έγραψαν μοναδικές σελίδες ιστορίας, ΖΩΝΤΑΝΟΥΣ, να ψέλνουν μαζί μας τον Εθνικό Ύμνο. Το ρίγος και η συγκίνηση που μας διακατείχε, μεγάλωναν ακόμη περισσότερο καθώς συνειδητοποιούσαμε πως οι άνθρωποι που μας ξεναγούσαν ήταν είτε συμμαθητές και συγγενείς των αγωνιστών ή πως και οι ίδιοι βρέθηκαν κρατούμενοι των Τούρκων, επειδή τόλμησαν να διαδηλώσουν κατά της παράνομης και ειδεχθούς εισβολής του 1974.
Ναι, γνωρίσαμε κι αυτούς που πρόσφυγες έφυγαν από την κατεχόμενη Αμμόχωστο και ακούσαμε με συγκλονισμό τον πόνο και τον καημό τους. Αγναντέψαμε την πόλη-φάντασμα, είδαμε τις τούρκικες σημαίες να κυματίζουν, προσευχηθήκαμε για όλους αυτούς τους πολλούς γνωστούς και άγνωστους Κύπριους και Ελλαδίτες στρατιωτικούς που βρίσκονται θαμμένοι στον Τύμβο της Μακεδονίτισσας.
Πόσος πόνος, πόση ιστορία, πόσες θυσίες, πόση αδικία σε ένα μόνο νησί…!
Σκαρφαλώσαμε και στα μεγάλα ιερά προσκυνήματα της αγιοτόκου Κύπρου. Οι ιερές μονές Μαχαιρά, Κύκκου, Τροοδίτισσας και Αγίου Νεοφύτου, είναι μερικά μόνο μέρη που αποκαλύπτουν την αγάπη και την ευλογία του Θεού στο μαρτυρικό αυτό νησί, ενώ ταυτόχρονα μαρτυρούν και την διαχρονική συνεισφορά του κλήρου στους αγώνες του Γένους μας. Τρανό παράδειγμα ο Αρχιεπίσκοπος Κυπριανός, ο οποίος εκτελέστηκε απ’τους Τούρκους το 1821.
Ιδιαίτερη και ξεχωριστή στιγμή του σύντομου ταξιδιού μας αποτελεί φυσικά, η συνάντησή μας με τον Πανιερώτατο Μητροπολίτη Λεμεσού, κ.Αθανάσιο. Μας άγγιξε η απλότητά του, η φιλοξενία του, ενώ τα πατρικά του λόγια μας ενίσχυσαν πνευματικά.
Οι μέρες κύλησαν… γλήορα, όπως λένε στην κυπριακή διάλεκτο, και πριν προλάβουμε να το καταλάβουμε έφτασε η ώρα της επιστροφής. Πετώντας για Αθήνα και ατενίζοντας τον νυχτερινό, σημαδεμένο με την τούρκικη σημαία αλλά και αγέρωχο Πενταδάκτυλο, δύο ευχές βγήκαν αυθόρμητα από τα χείλη μας. Η πρώτη: Να δώσει ο Θεός να βρεθούμε ξανά και σύντομα στο αγαπημένο μας νησί, και η δεύτερη, με πόνο ψυχής: Ο Κύριος και Λυτρωτής μας να σπάσει τα δεσμά της σκλαβιάς της Βορείου Κύπρου και να φέρει την πολυπόθητη Ένωση!
Σ., φοιτήτρια Νομικής
