Loading...Δευτέρα 29 Ιουλίου, αρχίσαμε να αναχωρούμε για τις υψηλές κορφές των ελάτων στο Αθαμάνιο. Άλλες ερχόμενες από τη διακονία σε κατασκηνώσεις, άλλες μετά το τέλος της εξεταστικής τους ή μετά από διακοπές, από πολλά μέρη της Πατρίδας μας, η καθεμία με τις δικές της αναζητήσεις και τους προβληματισμούς,κινήσαμε για να ζήσουμε, έστω για λίγες μέρες, την Αλήθεια. Κι όλα αυτά σε μια κατασκήνωση που, και τοπικά να το δει κανείς, ακουμπά τον Ουρανό…ειδικά φέτος…τον άγγιζε συνεχώς…και θα δούμε γιατί.
Α θ α μ ά ν ι ο ! Μια λέξη που όταν την ψελλίζει το στόμα, ο νους και η καρδιά πλημμυρίζει από Χαρά αληθινή και βαθιά γαλήνη. Ένας επίγειος παραδείσιος τόπος καθαρός, φυσικός, γεμάτος από καταπράσινα έλατα, πλατάνια, βλάστηση που ποικίλλει σε είδος, σε χρώμα, σε ομορφιά…Ένας ολοζώντανος πίνακας άγριας φύσης που απλώνεται γύρω σου. Ηδροσιά, οι ήχοι από το θρόισμα των φύλλων, τον αέρα, τα τιτιβίσματα των πουλιών, τα τζιτζίκια, τα βελάσματα, η όλη αρμονία που επικρατεί μεταξύ ήχου, κίνησης, εικόνας και αίσθησης σε κάνει να σκέφτεσαι διαφορετικά. Αντιλαμβάνεται κανείς καθαρά ότι όλα αυτά με κάτι θείο λειτουργούν, κάτι το θείο αποπνέουν, εκπέμπουν και εμπνέουν, στον ουρανό ανεβαίνουν και ανεβάζουν ταυτόχρονα…Κι αυτό το θείο δεν είναι άλλο από την Πνοή, το Πνεύμα του Θεού, του Δημιουργού, από Τον Οποίο παίρνουν και δίνουν απλόχερα Ζωή σε όποιον βρίσκεται γύρω τους, σαν ύμνο δοξολογίας και ευχαριστίας προς Εκείνον. Μέσα σε αυτή την ιεροτελεστία της φύσης εντάσσεται και η κατασκήνωσή μας. Το Αθαμάνιο για μας εκτός από τόπος είναι κυρίως τρόπος ζωής, σκέψης, φρόνημα, ήθος…πολλά είναι… Φέτος, όλα αυτά τα «είναι» κατάφεραν να συνοψιστούν σε ένα: Το Αθαμάνιο είναι μία ευκαιρία που μπορεί να σε κάνει να γνωρίσεις το Θεό και τη Βασιλεία Του, βρίσκοντάς Τον παντού γύρω σου ακόμα και μέσα σου. Κι αυτό όχι θεωρητικά, αλλά βιωματικά.
« Η Βασιλεία του Θεού εντός ημών εστί». Με τέτοιο γενικό αγιογραφικό σύνθημα πώς να μη σου κεντριστεί το ενδιαφέρον για να αναζητήσεις, να ποθήσεις, να ψάξεις μέσα σου και γύρω σου, να μάθεις και να γνωρίσεις έστω κάτι για τον Θεό και τη Βασιλεία Του; Αδύνατον να μη μας άγγιζε το φετινό σύνθημα. Όλα όσα ακούσαμε, τα καθημερινά αγιογραφικά μας, οι συζητήσεις μας, τα ενδιαφέροντά μας, τα όσα μας είπαν οι πνευματικά καταρτισμένοι και πολύ ευλογημένοι επισκέπτες μας, όλα είχαν γεύση θεία και ουράνια, που χωρίς ιδιαίτερο κόπο, μας οδηγούσαν στη γνώση Εκείνου. Κι αυτό το ζούσαμε καθημερινά, μας ανέπαυε, μας γέμιζε πλήρως εσωτερικά δημιουργώντας ταυτόχρονα τον πόθο για κάτι περισσότερο κι ακόμα μεγαλύτερο. Ηθεόσδοτη αναζήτηση για τη γνώση-γνωριμία με τον Θεό και τη Βασιλεία Του άρχισε δειλά δειλά να ξεπροβάλλει μέσα μας, να τροφοδοτείται, να καλλιεργείται. Τα όσα ωφελιμότατα , κάθε φορά, λόγια ακούγαμε, ταυτόχρονα διείσδυαν στην καρδιά μας και τα ζούσαμε. Κι ό,τι λέγαμε έβρισκε ανάγκη πρακτικής εφαρμογής στην καθημερινή συμβίωσή μας. Έτσι άνοιγαν τα μάτια μας και βλέπαμε ότι η Βασιλεία του Θεού είναι «εντός υμών», δηλαδή: στην αρμονία της φύσης που απολαμβάναμε καθημερινά, στα πρόσωπα των αδερφών μας και στα θεόσδοτα χαρίσματά τους, στην ευχάριστη συναναστροφή μας, ιδιαίτερα την πνευματική. Αποκορύφωμα και ιερή επισφράγιση όλων αυτών αποτελούσαν οι ώρες της κοινής προσευχής και της λατρείας, τα μυστήρια της εξομολογήσεως και της Θείας Κοινωνίας. Εκεί, πια, τα λόγια του συνθήματός μας ερμηνεύονταν πλήρως. Η Βασιλεία του Θεού με το Σώμα Του και το Αίμα Του, χωρούσε μέσα μας, στην κάθε μία ξεχωριστά.
Τί άλλο περισσότερο να περιγράψουμε…;! Τα υπόλοιπα είναι ανεξίτηλα, βιωματικώς γραμμένα στην καρδιά της κάθε μιας με τη γλώσσα του Θεού κι όχι των ανθρώπων… Από εδώ και πέρα μιλάμε για « Άρρητα Ρήματα»…
Όπως και να το κάνουμε, είτε θέλουμε είτε όχι, κάθε χρόνο καταλήγουμε στο ίδιο συμπέρασμα με ακόμα πιο βαθιά και συνειδητή πεποίθηση ότι το Αθαμάνιο είναι σαν έννοια συνώνυμη με τη λέξη Μεταμόρφωση, την εορτή που και φέτος αξιωθήκαμε να ζήσουμε στην κατασκήνωσή μας μέσα στην ευλογημένη από την Παναγία μας περίοδο του Δεκαπενταυγούστου. Μεταμόρφωση στον τρόπο ζωής, στη σκέψη, στη στάση, σε όλα. Κι όλα αυτά για ποιόν; Για Ποιόν Άλλον… Για Εκείνον που μας έπλασε «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσίν Του», που μας λύτρωσε από τον θάνατο, την πτώση και την αμαρτία χαρίζοντάς μας την Ανάσταση, τη Ζωή, την Αιωνιότητα, τη Βασιλεία Του…Μικρή ακτίδα των ουράνιων δωρεών Του και το Αθαμάνιο..!
Ω Κύριε, πόσο μεγάλη είναι η Αγάπη Σου… και πόσο μεγάλο Ευχαριστώ Σου χρωστάμε..!
Α.Κ.
