Loading...
Περιεχόμενα
- «Αλλοίμονό σου, γιατί είσαι εγγόνι» (Αυτή τη σημασία έχουν τα λόγια του Γκαίτε «αλλοίμονό σου να είσαι εγγόνι». Πρέπει να είσαι και συνεχιστής και δημιουργός.)
- Με ελπίδα και πίστη (…θέλω κι εγώ να κρατάω στους ώμους μου το βάρος της ιστορίας της, την ελπίδα για το μέλλον της, τη χαρά της ομορφιάς της. Γιά τίποτα δεν πουλάω αυτό τον θησαυρό!…)
- Λειτουργική εμπειρία στο μέτωπο («…Έζησα από τότε αναρίθμητες Λειτουργίες, όμως αυτό που ένιωσα εκείνη τη στιγμή ποτέ δεν το ξανάνιωσα»)
- «Η Θεσσαλονίκη… σώθηκε» (Χρέος μας αυτή την ιστορική στιγμή αποτελεί η αναδημοσίευση, έστω ελάχιστων αποσπασμάτων από αυτόπτες μάρτυρες και πηγές, που περιγράφουν τα δραματικά γεγονότα των μεγάλων εκείνων ημερών (25-27 Οκτωβρίου 1912) για την κατάκτηση του θεωρούμενου ως πιο σπουδαίου λάφυρου του Α΄ Βαλκανικού Πολέμου, της Θεσσαλονίκης…)
- «Κυρά Μακεδονία» (Τι παλληκάρια που έφαγες δόλια Μακεδονία μας έντυσες στα μαύρα. Να περπατάς περήφανα Κυρά Μακεδονία και μην ξεχνάς τη μάνα.)
- Ο καημός που έγινε δύναμη… (Αβάσταγος ο καημός κάθε ελληνικής καρδιάς γινόταν καμίνι ανησυχίας, όσο τα νέφη του πολέμου πύκνωναν. Κι όμως! Πήγασε απ’ την ταπείνωση η ελπίδα, που έγινε πίστη και φλόγα, προετοιμασία και δύναμη…)
- O στόλος του Αιγαίου Α΄ (…«Ζήτω ο Αβέρωφ!», «Ζήτω ο Πάνθηρ!», «Ζήτω η Θύελλα!». Τα μικρά παιδιά έψελναν τον Εθνικό Ύμνο και χαιρέτιζαν τον στόλο της Πατρίδος, τον στόλο της λευτεριάς και οι ναύτες της Ελλάδος καμάρωναν τα μικρά Ελληνόπουλα αναλογιζόμενοι πως είχαν να προσφέρουν ακόμη πολλά.)
- Εκστρατεία 1912-1913 Β´ (Αποσπάσματα επιστολών από το μέτωπο ενός νεαρού ευζώνου προς τη χήρα μητέρα του και τις τέσσερες άγαμες αδελφές του. Μέσα από τις γραμμές των γραμμάτων αυτών, που υπό τύπο ημερολογίου έχει εκδώσει η οικογένειά του με τον τίτλο: «Εκστρατεία 1912–1913», ο νεοσύλλεκτός μας, περιγράφει την επιστράτευσή του, τον αποχαιρετισμό, τις πρώτες ημέρες και συνθήκες αυτής της εξορμήσεως, τον ενθουσιασμό, την κακοπάθεια και τις πρώτες νίκες…)
- Εμείς οι Έλληνες (ποίημα)
- Στα 100χρονα της ελεύθερης Σαλονίκης (…ύστερα από σκλαβιά πέντε σχεδόν αιώνων (1430-1912) στους Τούρκους, ξανάγινε ελληνική και μάλιστα ανήμερα του πολιούχου της μεγαλομάρτυρα Αγίου Δημητρίου…)
- Ανοιχτή επιστολή (Προς την κ. καγκελλάριον της Γερμανίας Αγγελικήν)
- Συνέβη στην Κύπρο (Δεν ήθελαν την ελληνική σημαία, αλλά…)
- Παιδί μου, χτύπα τις καμπάνες (1944. Μαρτυρία θαύματος)
- Το πρόβλημα του ελλειμματικού σεβασμού Α΄ (Συνιστούμε στους αναγνώστες μας να προσέξουν ιδιαίτερα το άρθρο. Κάνει σαφή λόγο για τα τεράστια λάθη κατά την ένταξή μας στην Ε.Ο.Κ. και την αποδοχή μας της Συνθήκης της Λισαβώνας, που έθεσε υπό ευρωπαϊκό κλοιό τα εθνικά μας συμφέροντα. Και πως η Ε.Ε. άλωσε συνταγματικώς τους ευρωπαϊκούς λαούς με την ολοσχερή κατάργηση των εθνικών τους συνταγμάτων. Τονίζει ότι το ενιαίο Ευρωπαϊκό Σύνταγμα αγνόησε συστηματικά και προκλητικά τις ευρωπαϊκές ιστορικές καταβολές· αγνοήθηκε η Ελλάδα, η Ρώμη, το Ευαγγέλιο του Χριστού. Υπογραμμίζει τι σημαίνει η πραξικοπηματική ένταξη της χώρας μας στο τοκογλυφικό και απανθρώπως ληστρικό ΔΝΤ. Και τέλος αναφέρει τις κυριότερες διατάξεις του Συντάγματός μας, οι οποίες παραβιάστηκαν.)
- Η μετάλλαξη των θρησκευτικών (Πρωτοφανής και ριζική αλλαγή στο χαρακτήρα του μαθήματος των Θρησκευτικών προωθείται στην ελληνική εκπαίδευση με το Νέο Πρόγραμμα Σπουδών στα Θρησκευτικά Δημοτικού και Γυμνασίου, το οποίο εφαρμόζεται πιλοτικά ήδη από τον Σεπτέμβριο του 2011…)
- Υπόμνηση προς τους Ευρωπαίους τοκογλύφους («Κάθε αχαριστία στην Ελλάδα θα ισοδυναμεί με προδοσία προς την Ευρώπη»)
Μόνιμες στήλες
- Γράμματα στη Σύνταξη
- Παρεμβάσεις
- Απόψεις και σκέψεις
Λέτε να προλάβουμε να κάνουμε καμιά εξόρμηση με το τεύχος Οκτωβρίου;;;!!!
Ένα από τα καλύτερα τεύχη της Δράσης με πλειάδα επίκαιρων άρθρων για την Θεσσαλονίκη μας αλλά και για το έπος του ’40!
Νομίζω ότι θα προλάβουμε αρκετές εξορμήσεις με το τεύχος αυτό “ath.e_12” μην ανησυχείς! 🙂
Μακάρι γιατί έχει πολύ ωραία άρθρα όντως! Ειδικά εσείς στην Θεσσαλονίκη πρέπει να το διαδώσετε παντού, με τη βοήθεια του Θεού!
Αναρωτιέμαι, ρε παιδιά, αν καμιά φορά το περιοδικό μας ξεφεύγει από τον βασικό σκοπό του, ο οποίος και το χαρακτηρίζει ως “Ορθόδοξο, χριστιανικό, μηνιαίο περιοδικό, φοιτητών και επιστημόνων”. Για να είμαι ειλικρινής αισθάνομαι πως το παρόν τεύχος μπορεί πολύ εύκολα να παρεξηγηθεί από ανθρώπους που πρώτη φορά έρχονται σε επαφή με αυτό το περιοδικό και το περιεχόμενό του…
Είναι κάποιες επέτειοι που δεν μπορούν να παραβλεφθούν όσο “ορθόδοξο” κι αν είναι ένα έντυπο(και “η Δράση μας” το έχει αποδείξει πολλάκις αυτό).Όταν έχουμε μέσα σε 1 μόνο μήνα 100 χρόνια απελευθέρωσης Μακεδονίας/Θεσσαλονίκης και 72 χρόνια από το “ΟΧΙ” δεν γίνεται να παρουσιαστούν σε 1-2 άρθρα μόνο. Και ειδικά στη συγκεκριμένη χρονική περίοδο της αμφισβήτησης των πάντων και του λεγόμενου εθνομηδενισμού είναι αναγκαίος η προβολή των αξιών αυτών από έντυπα του εθνικοθρησκευτικού χώρου.
Πιστεύω τέτοια τεύχη πρέπει να υπάρχουν κατά καιρούς. Όμως Fany Vaio θα συμφωνήσω μαζί σου και θεωρώ ότι πολύ εύκολα μπορεί να προκληθούν αντιδράσεις σε εξορμήσεις με το παρόν τεύχος όπως είχε γίνει και στο παρελθόν με παρόμοια τεύχη(π.χ εξόρμηση στο φυσικομαθηματικό με το τεύχος του Μαρτίου 2011).
Ναι, ίσως σε κάποια τέτοια τεύχη λίγο παραμερίζεται ο ορθόδοξος και τονίζεται ο εθνικός χαρακτήρας της Δράσης μας. Σε αυτό ίσως μια λύση είναι στις εξορμήσεις να έχουμε τόσο ένα χαρτάκι γενικού περιεχομένου όσο και παλαιότερα τεύχη τα οποία είχαν μεγάλη πέραση και μπορούμε να τα δίνουμε και δωρεάν σε όποιον ενδιαφέρεται.
Καλά είναι και τα εθνικά άρθρα, ο πατριωτισμός, η ανάδειξη του μεγαλείου της χώρας και του έθνους μας. Σύχνα βέβαια είναι πολύ λεπτά τα σύνορα μεταξύ εθνισμού και εθνικισμού. Νομίζω ότι το περιοδικό μας, όπως άλλωστε και το “ΠΡΟΣ ΤΗ ΝΙΚΗ”, ακολουθεί με επιτυχία το τρίπτυχο: πατρίς-θρησκεία-οικογένεια χωρίς υπερβολές. Δυστυχώς βέβαια στις μέρες μας οι πατριώτες συχνά θεωρούνται κάτι άλλο…. Ας μην δίνουμε λαβές στους συμφοιτητές μας για σχόλια περι εθνικισμού κτλ…
Νομίζω πως θα ήταν καλό να επαναπροσδιορίσουμε το σκοπό του περιοδικού μας. Αν ως κύριο στόχο του έχει την πληροφόρηση των μελών της Δράσης, ανθρώπων δηλαδή με μια παράδοση πνευματικής ζωής, τότε ένα τεύχος στο οποίο μονοπωλούν εθνικά άρθρα, δεν λειτουργεί περιοριστικά, δεδομένου ότι τα μέλη της Δράσης λίγο ως πολύ κινούνται σε μια ατμόσφαιρα πνευματική ζωής και δεν περιμένουν να λάβουν πνευματικά ερεθίσματα μονάχα από ένα περιοδικό.
Αν θεωρήσουμε ότι η Δράση πρωτίστως γράφεται για να κομίζει “ευαγγέλιο” στους πανεπιστημιακούς χώρους, να φέρνει την ελπίδα του Θεανθρώπου στους νέους, να υποψιάζει για την άλλη λογική της Εκκλησίας, τότε τεύχη όπως το τελευταίο δεν βοηθούν ιδιαίτερα προς αυτήν την κατεύθυνση.
Φρονώ ότι ένα έντυπο, το οποίο αυτοπροσδιορίζεται ως χριστιανικό, ως κομίζον δηλαδή τον παιάνα της αναστάσεως του Χριστού, δεν μπορεί να είναι γεμάτο με εθνικά άρθρα και να πανηγυρίζει από την αρχή ως το τέλος για νικηφόρους πολέμους (αν βέβαια και εφόσον γράφεται για να κομίζει “ευαγγέλιο” στα πανεπιστήμια).
Ιδίως διότι μπορεί να προκαλέσει στο μυαλό ενός άπειρου με τα εκκλησιαστικά δρώμενα φοιτητή, την εσφαλμένη εντύπωση ότι η σύζευξη πατριωσύνης (φαινόμενο της κτιστού κόσμου) και πίστης (φαινόμενο με αναφορά στην άκτιστη πραγματικότητα) συνιστά μια εγκόσμια ιδεολογία.
Και κάτι άλλο. Νομίζω ότι καλό θα ήταν τα εθνικά άρθρα να χαρακτηρίζονται από μια βαθιά πολιτιστική κουλτούρα, να ασχολούνται περισσότερο με το “είναι” του έθνους παρά με το “φαίνεσθαι”. Περισσότερο δηλαδή με τον πολιτισμό, τη λαογραφία, τη ζώσα λαϊκή παράδοση, και λιγότερο με τις πολεμικές επιτυχίες και τα στρατιωτικά επιτεύγματα.
Η αξία ενός έθνους δεν βασίζεται τόσο στην πολεμική ανδρειοσύνη, εξάλλου όλα τα έθνη έχουν να επιδείξουν τέτοιες αρετές, αλλά κυρίως στη βαθύτερη εσωτερική του δύναμη, η οποία έχει μια πανανθρώπινη σημασία. Θα ήθελα να έβλεπα εθνικά άρθρα προς αυτήν την κατεύθυνση. Όπως επίσης άρθρα που να προσεγγίζουν το έθνος περισσότερο υπό το πρίσμα του “γένους” και λιγότερο υπό το πρίσμα της “κρατικής οντότητας”.
Τέλος θα ήθελα να σημειώσω εμφαντικότατα το εξής: Όσο σημαντικά και να είναι τα 100 χρόνια της απελευθέρωσης της Μακεδονίας, το γεγονός της Μικρασιατικής καταστροφής δεν μπορεί να συγκριθεί με κανένα άλλο γεγονός της εθνικής μας ιστορίας, με εξαίρεση την άλωση της Πόλης.
Όταν (με αφορμή τα 90 χρόνια από το 1922) σημαντικό μέρος του καλλιτεχνικού και δημοσιογραφικού κόσμου ασχολείται καθημερινώς με την μικρασιατική καταστροφή (μεγάλοι κινηματογράφοι των Αθηνών προβάλουν σχετικό ντοκυμαντέρ, για να μην αναφέρω τα συνεχή αφιερώματα της ΝΕΤ, ακόμα και του ραδιοφωνικού ΣΚΑΙ, τις πάμπολλες εκδηλώσεις διαφόρων μικρασιατικών σωματείων, ακόμα και κομμάτων που κινούνται στην άκρα αριστερά, όπως του ΑΝΤΑΡΣΥΑ) θα ήθελα τουλάχιστον να έβλεπα ένα άρθρο για το μικρασιατικό ελληνισμό και την καταστροφή στα δύο τελευταία τεύχη. Άρθρα που να αναδεικνύουν τον μείζονα αυτόν πολιτισμό και να περισυλλογίζονται διδακτικά πάνω στην καταστροφή.
Όπως και να έχει πάντως, η Δράση παραμένει ευχάριστη παρένθεση στον περιοδικό τύπο.
Συμφωνώ απόλυτα με τον Πρόχορο. Όντως ποιος είναι ο σκοπός του περιοδικού η Δράση μας; Σε ποιους απευθύνεται;
Και μόνο που αναφέρθηκε ότι το περιοδικό ακολουθεί “με επιτυχία” το τρίπτυχο “πατρίς – θρησκεία – οικογένεια”, λέει πολλά, τα οποία αν με ρωτάτε, δεν είναι υπέρ του. Βέβαια, εγώ θα συμφωνίσω σε ένα απ’ όσα ειπώθηκαν… το περιοδικό κατ’ εμέ και πολλούς άλλους ακόμη, έχει ξεφύγει καιρό τώρα από τη γραμμή του. Προσπαθώ να βρω κίνητρο για ανάγνωση, αλλά δεν τα καταφέρνω. Δεν υποτίθεται ότι είναι επιστημονικό;;;
Το συγκεκριμένο τεύχος της “Δράσης” με προβλημάτισε πραγματικά πάρα πολύ. Δέχομαι το ότι η συνύπαρξη σημαντικών εθνικών επετείων στον ίδιο μήνα απαιτεί αφιερώματα κλπ. Και καλώς γίνονται τέτοια αφιερώματα, γράφονται σχετικά άρθρα, μπαίνουν σχετικές φωτογραφίες. Όμως:
1) Εξεπλάγην πολύ (αρνητικά) με την πλήρη απουσία πνευματικών κειμένων από το τεύχος. Τα περιεχόμενα του τεύχους είναι: 1 κείμενο για την Κύπρο, 3 σχετικά με την πολιτική μας κατάσταση, 5 για το 1940 και την Κατοχή, 6 για τους Βαλκανικούς, 3… λοιπά πατριωτικά, 3 “διάφορα”, 1 για τη μετάλλαξη των θρησκευτικών στα σχολεία και 1 ανταλλαγή επιστολών σχετικά με το Big Bang και τη δημιουργία (εδώ υπάρχουν πνευματικές νύξεις). Πραγματικά κρίμα να μην υπάρχει άρθρο ουσιαστικά και αμιγώς σχετικό με την πνευματική ζωή, σε ένα τεύχος που ήδη μοιράζεται στα Πανεπιστήμια.
2) Ο εθνομηδενισμός που όντως υπάρχει σε όλους τους χώρους της Ελληνικής κοινωνίας, όντως απαιτεί απάντηση. Η απάντηση αυτή δεν είναι να “αγγίζουμε” το άλλο άκρο (με τη μορφή που είπα παραπάνω, θεωρώντας δηλαδή ως κύριο μέλημά μας μόνο τη διαφύλαξη της ιστορίας μας κλπ, βάζοντας το Χριστό στη δεύτερη θέση). Μια ψύχραιμη, τίμια, ειλικρινής και πνευματική στάση απέναντι στα εθνικά θέματα, απαλλαγμένη από ρομαντισμούς είναι καταλληλότερη. (φυσικά, για να μην γενικεύω, όταν απευθυνόμαστε σε μικρά παιδιά, τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά-το περιοδικό όμως απευθύνεται σε άλλες ηλικίες).
3) Μέσα στον ενθουσιασμό για τα εθνικά θέματα και την ιστορία μας, απαιτείται μεγάλη προσοχή σε ό,τι γράφουμε γιατί μπορεί να φθάσουμε σε αυθαιρεσίες ιστορικού περιεχομένου, αδικαιολόγητες μάλιστα. Παραπέμπω στη σιγουριά του περιοδικού ότι στο Β΄ Π.Π. οι Έλληνες πολεμήσαμε το “Φασισμό, τον Ναζισμό και τον Κομμουνισμό” (!!) και ότι είναι “ιστορικά βεβαιωμένο” ότι τη νίκη του Β΄ Π.Π. την κέρδισε η Ελλάδα (!!!).
4) Να επαναλάβω αυτό που είπε και ο prohoros παραπάνω, αναφορικά με τη Μικρασία. Αυτό το κομμάτι της ιστορίας μας (η Μικρασιατική καταστροφή) είναι από τα πιο διδακτικά και μάλιστα έχει πολλές ομοιότητες με τη σημερινή μας κατάσταση. Λυπάμαι που δεν είδα κάτι αναφορικά με αυτό στα τελευταία τεύχη. Ειδικά στο προηγούμενο, που θα μπορούσε άνετα να είναι επετειακό, αντί για Μικρασία υπήρχαν πάλι δύο άρθρα για τους Βαλκανικούς νομίζω.
5) Θα γίνω κουραστικός επαναλαμβάνοντας τους προβληματισμούς αναφορικά με τους ασταμάτητους πανηγυρισμούς για νικηφόρους μεν, πολέμους δε, αλλά και αναφορικά με το σκοπό του περιοδικού.
Ευχαριστώ και συγγνώμη για το κριτικό ύφος.
1. “Η απάντηση αυτή δεν είναι να “αγγίζουμε” το άλλο άκρο (με τη μορφή που είπα παραπάνω, θεωρώντας δηλαδή ως κύριο μέλημά μας μόνο τη διαφύλαξη της ιστορίας μας κλπ, βάζοντας το Χριστό στη δεύτερη θέση).”
Αυτό δεν είναι το άλλο άκρο Αλέξανδρε! Νομίζω ότι δεν είναι κακό το ένα από τα 10 περιοδικά του έτους να είναι εξ ολοκλήρου αφιερωμένο στην Πατρίδα!
2. “αυθαιρεσίες ιστορικού περιεχομένου, αδικαιολόγητες μάλιστα. Παραπέμπω στη σιγουριά του περιοδικού ότι στο Β΄ Π.Π. οι Έλληνες πολεμήσαμε το “Φασισμό, τον Ναζισμό και τον Κομμουνισμό” (!!) και ότι είναι “ιστορικά βεβαιωμένο” ότι τη νίκη του Β΄ Π.Π. την κέρδισε η Ελλάδα (!!!).”
Ξέρεις κάτι που δεν ξέρουμε;; Πώς μιλάς με τόση σιγουριά;!
3. “ασταμάτητους πανηγυρισμούς για νικηφόρους μεν, πολέμους δε,”¨
Εννοείς ότι κακώς πανηγυρίζουμε για τις εθνικές νίκες; Έπρεπε να πολεμήσουμε ή όχι;
Όσο για τους Βαλκανικούς Πολέμους, νομίζω ότι θα έπρεπε να έχουν αναφερθεί περισσότερα, μιας και είναι άκρως επίκαιρο ζήτημα. Για να συνειδητοποιήσουμε τον κίνδυνο, αρκεί να ανατρέξουμε στο youtube, στο “πρωτότυπο” ντοκιμαντέρ “Ξεχασμένα Βαλκάνια”…
Εν τέλει, έχεις να αντι-προτείνεις μια καλύτερη λύση-αφύπνιση από την ανθελληνική αποχαύνωση και προδοτική απέναντι στους προγόνους μας στάση που διακατέχει τη χώρα μας; (μάλλον είμαστε η μόνη χώρα της υφηλίου που έχουμε βαλθεί να αμφισβητούμε το παρελθόν μας…! κάποιος μας καταράστηκε!)
Καλημέρα! 🙂
Αφού ερωτήθηκα, απαντώ, όσο μπορώ ακολουθώντας τη δομή της ερώτησής σου (ελπίζω να μη θεωρηθώ εκτός θέματος! 😛 ) :
1. Ίσως έχεις δίκιο ότι δεν είναι αυτό το άλλο άκρο και ίσως το έγραψα λίγο εν θερμώ. Με τη συνέχεια όμως διαφωνώ, στο σκεπτικό της. Να εξηγήσω: εσύ μπορεί να θεωρείς ότι δεν είναι κακό. Ωραία. Εγώ μπορώ να θεωρώ ότι είναι κακό. Ωραία και πάλι. Αλλά τελικά δεν έχει σημασία ούτε η δική μου άποψη ούτε η δική σου. Αυτό που έχει σημασία είναι αν το περιοδικό ανταποκρίνεται στο στόχο του. Αυτό θέλω να πω. Αν το περιοδικό ήταν ξεκαθαρισμένο προς αυτή την κατεύθυνση (π.χ. 9 τεύχη πνευματικά-1 καθαρά εθνικό) δεν θα προβληματιζόμουν. Όμως ο στόχος αλλά και η αυτο-περιγραφή του περιοδικού δεν λέει ακριβώς αυτό… Εκεί είναι το πρόβλημα. Μήπως να αλλάξει κάπως ο αυτοπροσδιορισμός;
2. Δεν ήμουν τελείως σίγουρος για το τι ακριβώς εννοείς με την ερώτηση που μου κάνεις. Βλέποντας τη νέα σου απάντηση κατανόησα. Λοιπόν, αν και δεν το θεωρούσα απαραίτητο, θα γίνω συγκεκριμένος: στην πρώτη φράση πρέπει να εξαλειφθεί η λέξη “Κομμουνισμός”. Στις 31/10/1940 υπάρχει ανοιχτή επιστολή του Γ.Γ. του ΚΚΕ Ν. Ζαχαριάδη προς τον Υφυπουργό Δημοσίας Ασφαλείας κ. Μανιαδά, με τίτλο “Το Κ.Κ.Ε. εις τον Ιερόν αγώνα” όπου λέει μεταξύ άλλων “στον πόλεμο αυτόν, που τον διευθύνει η Κυβέρνηση Μεταξά όλοι μας πρέπει να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις, δίχως καμιά επιφύλαξη. Έπαθλο για τον Εργαζόμενο Λαό και επιστέγασμα για το σημερινό του αγώνα πρέπει να είναι και θα είναι μια καινούργια Ελλάδα της Δουλειάς, της Λεφτεριάς, λυτρωμένη από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική εξάρτηση και από κάθε εκμετάλλευση, με ένα πραγματικά παλλαϊκό πολιτισμό. Όλοι στον αγώνα, ο καθένας στη θέση του και η νίκη θά ναι νίκη της Ελλάδας και του Λαού της. Οι εργαζόμενοι όλου του κόσμου στέκουν στο πλευρό μας”. Όποιος θέλει να δει ολόκληρη την επιστολή, χειρόγραφη αλλά και δημοσιευμένη σε εφημερίδα, ας ανατρέξει στο -βραβευμένο από την Ακαδημία Αθηνών, είναι το πιο πλήρες από άποψη μαρτυριών για το έπος του ’40- βιβλίο “ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ 40-41” των Χατζηπατέρα-Φαφαλιού, εκδόσεις Κέδρος, σελίδα 74. Πρώτη αντίφαση αυτή. Οι κομμουνιστές πολέμησαν στον πόλεμο εναντίον των Ιταλών όπως όλοι. Την ώρα του πολέμου τα κομματικά/ιδεολογικά συμφέροντα, διαφωνίες κλπ παραμερίζονται (συνήθως). Μην ξεχνάμε ότι από τους στόχους του Ναζισμού ήταν και να χτυπηθεί ο Κομμουνισμός. Άλλωστε, στο άρθρο που ξεκινάει με την παραπάνω φράση, παρατίθενται επαινετικά σχόλια και ευχαριστίες του (κομμουνιστικού) ραδιοφωνικού σταθμού της Μόσχας προς τους Έλληνες. Κι αυτό αντίφαση μου μοιάζει. (Φοβάμαι ότι στο περιοδικό συγχέεται λιγάκι ο Β΄ Π.Π. με τον εμφύλιο όσον αφορά τους Κομμουνιστές).
Όσον αφορά τώρα τη δεύτερη φράση, η ιστορία δεν μπορεί να γράφεται με “αν”. Όντως, αν είχε απευθείας ηττηθεί η Ελλάδα, οι Γερμανοί δε θα είχαν καθυστερήσει και θα επιτίθενταν νωρίτερα στη Σοβιετική Ένωση. Τι σημαίνει όμως ότι θα ήταν οι Ρώσοι “εύκολη λεία”; Μήπως “εύκολη λεία” δεν ήταν και οι Έλληνες για τους Ιταλούς; Και “αν” έπεφτε η Ρωσία, ποιος εγγυάται ότι θα έπεφτε η Αγγλία; Και “αν” έπεφτε η Αγγλία, ποιος εγγυάται ότι οι Αμερικανοί δεν θα έκαναν ό,τι έκαναν; Δυστυχώς, δεν γίνεται να δουλεύουμε με συνειρμούς. Προφανώς η συμβολή της Ελλάδας στη νίκη ήταν σημαντική, και από πολεμικής/στρατηγικής άποψης αλλα και, ακόμα περισσότερο, από ηθικής πλευράς, καθότι ήταν η πρώτη χώρα που αντιστάθηκε τόσο “ψυχωμένα” απέναντι σε εμφανώς ισχυρότερο εχθρό. Από αυτή τη διαπίστωση όμως, μέχρι να φθάσει κάποιος να πει ότι η Ελλάδα νίκησε τον Β΄ Π.Π., η απόσταση είναι τεράστια και με μεγάλα λογικά κενά. Εάν δε, βάλεις στο παραπάνω συμπέρασμα τις λέξεις “είναι ιστορικά βεβαιωμένο”, η απόσταση είναι ακόμα πιο μεγάλη… Βλέπεις; Αν γραφόταν κάτι αντίστοιχο με αυτό που έχεις γράψει στη δεύτερη απάντησή σου, θα το δεχόμουν. Όμως, γράφτηκε κάτι το οποίο απαιτεί συνειρμούς για να γίνει (σε μικρό βαθμό) δεκτό. Γιατί το περιοδικό να απαιτήσει αυτούς τους συνειρμούς και μάλιστα από τον κάθε έναν που θα το πάρει στο Πανεπιστήμιο και θα παραξενευτεί; Δε συμμερίζομαι μια άποψη που γράφτηκε από τον bvxc και λέει ότι κάτι τέτοιο αποτελεί αφετηρία του κακώς εννοουμένου “υπερπατριωτισμού”. Δεν παύει όμως αυτή η πρόταση να είναι… λάθος.
3. Αν ξανακοιτάξεις το σχόλιό μου, θα δεις ότι δεν παίρνω θέση. Θέτω έναν προβληματισμό απλά. Είναι μεγάλο θέμα και ίσως κακώς το έθιξα σε μια ανάρτηση για το περιοδικό, καθότι δεν το αφορά τελείως άμεσα. Θα ψάξω να βρω κάποια σχετική ανάρτηση και αν θέλεις το συζητάμε εκεί – μη βγούμε και τελείως εκτός θέματος εδώ. 🙂 Απλώς να σημειώσω ότι στις δύο ερωτήσεις που θέτεις, θεωρώ τελείως λάθος να απαντήσει κάποιος με ένα απλό ΝΑΙ ή ένα απλό ΟΧΙ.
Δεν έχω δει το ντοκυμαντέρ που λες, οπότε δεν μπορώ να απαντήσω σε αυτό για τον κίνδυνο.
Για το τελευταίο, η πρότασή μου είναι σαφής από το προηγούμενο σχόλιό μου. “Μια ψύχραιμη, τίμια, ειλικρινής και πνευματική στάση απέναντι στα εθνικά θέματα, απαλλαγμένη από ρομαντισμούς είναι καταλληλότερη”. Ας δούμε και ας αγαπήσουμε την Ελλάδα μας και την Ιστορία μας όπως είναι και όχι όπως θα θέλαμε να είναι. Η υπερβολική εξιδανίκευση που επιχειρήθηκε σε κάποιες εποχές, έφερε ως αντίδραση το άλλο άκρο. Το άλλο άκρο ώθησε σε ακόμα περισσότερο ακραίες θέσεις τους “εξιδανικευτές”. Και πάει λέγοντας. Τι καλύτερο από το να συνειδητοποιήσουμε ακριβώς τι έχει γίνει (όσο αυτό είναι δυνατό), να κόψουμε τους ρομαντισμούς, να μη φοβόμαστε να αγγίξουμε τις μελανές σελίδες της ιστορίας μας. Να γίνουμε πρότυπα Ορθόδοξου πατριωτισμού και ταυτόχρονα να απαλλαγούμε από κάποια σύνδρομα “καταδίωξης” που πιθανόν υπάρχουν. Σε αυτό μπορεί και πρέπει να βοηθά το περιοδικό σημαντικά.
Οι εξωτερικοί κίνδυνοι είναι πάμπολλοι αλλά μια τίμια στάση πιστεύω πως και τους αντιμετωπίζει και συσπειρώνει υγιώς τους εν Ελλάδι παροικούντες.
Σημείωση: α) Έκανα κάποιες διορθώσεις στην αρχική ορθογραφία της επιστολής του Γ.Γ. του ΚΚΕ.
β) Δεν είμαστε η μόνη χώρα που έχει βαλθεί να αμφισβητήσει το παρελθόν της…
γ) Μην πιάσουμε εδώ τη συζήτηση για το τι είναι ορθόδοξος πατριωτισμός, γιατί δεν είναι θέμα που έτσι εύκολα λύνεται.
Συγγνώμη για το μακροσκελέστατο της απάντησης… Επικαλούμαι την καλή διάθεση της διαχείρισης να την εγκρίνει και ας είναι στα… όρια των κανόνων περί αμέσου σχέσεως με το θέμα…
Θα απαντήσω εν συντόμω γιατί δεν μου αρέσουν οι μακροσκελείς απαντήσεις.
1. Πού ακριβώς έχεις διαβάσει τον στόχο του περιοδικού;; Γιατί δεν έχει πέσει στη δική μου αντίληψη…
Κι επίσης, δεν υπεράσπισα το περιοδικό, απλώς, αντιτιθέμενη στη δική σου θέση, είπα ότι “δεν είναι αυτό το άλλο άκρο”. Και νομίζω πως τελικά συμφωνείς, ότι δεν είναι αυτό το άλλο άκρο! (μιλώντας πλέον με αντικειμενικούς όρους)
Και στο κάτω-κάτω…σιγά το πρόβλημα βρε Αλέξανδρε! “Επαναπροσδιορισμός του στόχου!” Ο κόσμος καίγεται κι εμείς κολλάμε στις λέξεις… Θα μας κρίνει ο κόσμος.
2.
Για το πρώτο, ευχαριστώ για την πληροφόρηση. Απλώς θα πω ότι, δεν νομίζω πως οι κομμουνιστές πολέμησαν υπέρ της Πατρίδος με τα κίνητρα που θα πολεμούσα εγώ και κάθε πιστός Ορθόδοξος Έλληνας! Και τελικά, αποδεικνύεται διαρκώς ότι η ύπαρξή τους στην Ελλάδα δεν εξυπηρετεί την επιβίωση της ελληνικής ορθόδοξης φυσιογνωμίας!
Όχι, όχι.. Κολλάς στο “αν”. Είναι γεγονός ότι η Ελλάδα καθυστέρησε τους Γερμανούς και αυτοί έχασαν τον πόλεμο στη Ρωσία. Είναι κατοχυρωμένη η συμβολή της Ελλάδας σ’ αυτό. Λάθος μου που έκανα αντίστροφη την πρόταση. Δεν είναι καθόλου συνειρμός.
Επίσης, δεν είπα ότι το περιοδικό ζήτησε αυτόν τον συνειρμό. Τη δική μου εύλογη απάντηση έδωσα, που δεν χρειάστηκε καθόλου συνειρμό. Στο μυαλό μου είναι έτσι αποθηκευμένο.
ΑΛΛΑ…γιατί μας πειράζει τόσο πολύ αυτό;
3. τότε λοιπόν δεν βλάπτει να λέμε “πανηγυρισμούς για νικηφόρους πολέμους” μιας και η φράση δεν παραπέμπει στο ότι ο πόλεμος είναι επιθυμητός..!
Όσο για το τελευταίο σου σχόλιο, δυσφόρησα όταν το διάβασα, πραγματικά… Ποιόν κατηγορείς για ρομαντισμό, εξιδανίκευση, φόβο για τις μελανές σελίδες…;! Μπορεί να μην το απευθύνεις σε μένα, θα σου πω ότι δεν είμαι τέτοια..!
Αλλά θα σου πω ΟΤΙ: νιώθω ντροπή μου να στρογγυλοκάθομαι στην καρέκλα μου και να σκοτίζομαι για το ότι κάποιοι βάλθηκαν να εξιδανικεύσουν το παρελθόν μας ΕΝΩ έχω φίλες που μάχονται εν μέσω πυρός για τους πραγματικούς κινδύνους που απειλούν τους αληθινούς Έλληνες!
Αλήθεια, από τι τελικά κινδυνεύουμε;!
Λοιπόν Αλέξανδρε, μήπως πρέπει κι εμείς να πάμε στη μάχη;;;
Τελικά, έδωσα μακροσκελή απάντηση, αλλά τα ερωτήματα ήταν πολλά. Να με συγχωρείς…
“Οι κομμουνιστές πολέμησαν στον πόλεμο εναντίον των Ιταλών όπως όλοι. Την ώρα του πολέμου τα κομματικά/ιδεολογικά συμφέροντα, διαφωνίες κλπ παραμερίζονται (συνήθως).”
μάλλον δεν έχεις δει άλλες επιστολές του ζαχαριάδη. Στην 3η επιστολή του τον γενάρη του ’41 αναφέρει ότι οι λαοί και φαντάροι της Ελλάδας και της Ιταλίας δεν είναι εχθροί μα αδέρφια και η συναδέρφωσή τους στο μέτωπο θα σταματήσει τον πόλεμο και ότι ο Μεταξάς είναι ο κύριος εχθρός. Η Κ.Ε. του καλούσε τον κόσμο σε ένα εθνικό μέτωπο απελευθερώσεως για την καθημερινή υποστήριξη και υπεράσπιση (ποιας άλλης;)της σοβιετικής ένωσης.Από το ’40 καλούσε τους στρατιώτες να αρνηθούν να πολεμήσουν. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε το γεγονός ότι ξεσηκώθηκαν όταν αθετήθηκε το σύμφωνο ρίμπεντροφ μολότωφ. Υπέρ του κομμουνισμού πολεμούσαν και όχι υπέρ της Ελλάδος. Για να μην θυμηθώ τι λέγανε για την μακεδονία και τη μικρά ασία…όπως και τι λένε τώρα…ωραίοι πατριώτες…σφαγίασαν τόσο κόσμο στον εμφύλιο…
Προσωπικά, ως φοιτήτρια του τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας του ΕΚΠΑ, πιστεύω ότι το να ξέρει κάποιος την ιστορία του είναι το μεγαλύτερο προσόν! Είναι μια γνώση που μένει στην ψυχή μας! Το περιοδικό όμως ονομάζεται ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΝΕΑΝΙΚΟ, συγχωρέστε με εάν ξεχνάω κάτι, όχι ΕΘΝΙΚΟ κτλ. Ήρθε χθες το ΠΡΟΣ ΤΗ ΝΙΚΗ, ούτε αυτό είχε περιεχόμενο πνευματικό, με την αυστηρή έννοια του όρου, αφού όλα τα άρθρα του ήταν “εθνικά” και ακόμη και το προφητικό ανάγνωσμα μας αφήνει να βγάλουμε μόνοι μας το αγιογραφικό μήνυμα. Στις μέρες μας για να επιβιώσουμε στον δύσκολο και ανηφορικό δρόμο του Πανεπιστημίου θέλουμε λόγο ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟ! Χρειαζόμαστε φάρους και οδοδείκτες, “κανόνες” επιβίωσης εάν θέλετε, παραδείγματα αγνότητας κτλ. Την ιστορία του ένας Ορθόδοξος νέος την γνωρίζει και είναι εύκολο να την μάθει εάν ψάξει και ρωτήσει και βρει τα κατάλληλα εγχειρίδια. Χριστό όμως που θα βρει; Στα αμφιθέατρα που καπνίζουν, που ειρωνεύονται κάθε ιερό και όσιο, στους διαδρόμους; Χριστό χρειαζόμαστε! Αυθεντικότητα και ειλικρίνεια χριστιανική και ορθόδοξη, μακριά από πουριτανισμούς και ηθικισμούς! Χρειαζόμαστε μία πίστη σαν αυτή που επιμένει ο Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής, π. Νικόλαος Χατζηνικολάου (βάζω π. Νικόλαος, γιατί ο ίδιος το επιθυμεί). Ας βάλει το περιοδικό μια συνέντευξή του, μια του π. Ανδρέα Κονάνου, του π. Γεωργίου Μεταλληνού, του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κ. Ιεροθέου κτλ. Μάλιστα ο π. Μεταλληνός μπορεί να μιλήσει και ιστορικά! Πραγματικά κάνω έκκληση στο περιοδικό, ως απλή αναγνώστρια-φοιτήτρια, να μην παρεκκλίνει της θρησκευτικής του πορείας και να συνεχίζει κάθε μήνα να μας δίνει ΧΡΙΣΤΟ και πίστη, χωρίς εννοείται να εξοβελίζουμαι και την χώρα και την ιστορία μας. “ΠΑΝ ΜΕΤΡΟΝ ΑΡΙΣΤΟΝ”.
1.” “αυθαιρεσίες ιστορικού περιεχομένου, αδικαιολόγητες μάλιστα. Παραπέμπω στη σιγουριά του περιοδικού ότι στο Β΄ Π.Π. οι Έλληνες πολεμήσαμε το “Φασισμό, τον Ναζισμό και τον Κομμουνισμό” (!!) και ότι είναι “ιστορικά βεβαιωμένο” ότι τη νίκη του Β΄ Π.Π. την κέρδισε η Ελλάδα (!!!).”
Ξέρεις κάτι που δεν ξέρουμε;; Πώς μιλάς με τόση σιγουριά;! “.
Χαίρετε. Πρωτάκουστες, κατά την γνώμη μου, απόψεις(όπως:στο Β΄ Π.Π. οι Έλληνες πολεμήσαμε το “Φασισμό, τον Ναζισμό και τον Κομμουνισμό” και:είναι “ιστορικά βεβαιωμένο” ότι τη νίκη του Β΄ Π.Π. την κέρδισε η Ελλάδα (!!!).”) θα έπρεπε, από τους ασπαζόμενους αυτές ή τους λέγοντες:πού το λάθος;, να έχουν λογική απόδειξη και επισύναψη ιστορικών στοιχείων (με παραπομπές σε ιστορικά βιβλία, βέβαια, για να μη μεταβληθούν σε αερολογίες) και όχι να βασίζονται στα “θεωρώ”, “πιστεύω” του καθενός. Η Ιστορία είναι μία και δεν χωράει αμφισβητήσεις ή παρερμηνείες κατά πως αρέσει του καθενός. Καλείται, λοιπόν, όποιος θεωρεί σωστές αυτές τις καινοτόμες απόψεις, γιατί περί τέτοιων πρόκειται, να τις αποδείξει με λογική και στοιχεία και όχι με ερωτήσεις που “πετούν την μπάλα στην εξέδρα”. Αν, βέβαια, θέλουμε να κάνουμε σοβαρή συζήτηση. Αλλιώς, λέει ο καθένας ό,τι θέλει και είναι όλοι πολύ χαρούμενοι.
2.Φαντάζομαι πως, κάθε “πατριώτης” Έλλην, διαβάζοντας την αστοχία:”είναι “ιστορικά βεβαιωμένο” ότι τη νίκη του Β΄ Π.Π. την κέρδισε η Ελλάδα” γίνεται ακόμα πιο “πατριώτης” και γι’ αυτό βγαίνει μετά στην κοινωνία υπό “πατριωτικές” σημαίες και πράττει πάντα “πατριωτικά”. Ο νοών νοείτω… Είναι απολύτως λογικό πως απόψεις οι οποίες ξεπερνάνε την πραγματικότητα, τουλάχιστον σε ιστορικά-εθνικά θέματα, με στόχο την “αφύπνιση” του Έλληνος και την αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας, θα οδηγήσουν στην “υπεραφύπνιση” του Έλληνος και στην διαστρέβλωση της ιστορικής αλήθειας.
3.Για το σύνολο του περιοδικού θα επανέλθω με νέο σχόλιο, αλλά έπρεπε να προλεχθούν του συνολικού σχολίου κάποια πράγματα.
Θα σου πω μόνο τα εξής:
1. απλώς απόρησα με τον Αλέξανδρο για τη σιγουριά με την οποία κατηγορεί τη σιγουριά του περιοδικού…
2. δεν είμαι ιστορικός και τα συναφή, απλώς εκθέτω τη γνώμη μου ως κοινός θνητός.. Αυτό που έχω πρόσφορο να πω, κι έπεσε πρόσφατα στην αντίληψή μου, δεν προήλθε από κάποια ελληνική πηγή. Στο History Planet της NOVA παρουσιαζόταν το καλοκαίρι ντοκιμαντέρ για τον β’ ΠΠ και όλες αναλυτικά τις μάχες που διεξήχθησαν. Η ουσία ήταν ακριβώς αυτή: οι Γερμανοί που συμμετείχαν στο μέτωπο της Μόσχας ομολογούσαν πως αν δεν είχαν καθυστερήσει στην Ελλάδα, η Μόσχα θα ήταν γι’αυτούς πολύ εύκολη λεία…
Ύστερα από αρκετή σκέψη αποφάσισα να προσπαθήσω να κάνω το “διαιτητή” γιατί είμαι σχεδόν σίγουρος πως αρκετοί -ακόμα και πρόσωπα που δεν πήραν μέρος- έχουν προβληματιστεί, ενδεχομένως και στενοχωρηθεί από την όλη εξέλιξη της συζήτησης. Και αυτό συνήθως είναι απόρροια παρερμηνείας κάποιων λέξεων-φράσεων-προτάσεων που αναφέρθηκαν.
1) Στη φράση “στο Β΄ Π.Π. οι Έλληνες πολεμήσαμε το “Φασισμό, τον Ναζισμό και τον Κομμουνισμό”” η διαφωνία θεωρώ πως έγκειται στην αναφορά ΚΑΙ του Κομμουνισμού, ο οποίος αφορά το αμέσως επόμενο κομμάτι της ιστορίας μας, τον εμφύλιο, και δεν έχει να κάνει με τον Β’ Π.Π.. Επίσης στη φράση “είναι ιστορικά βεβαιωμένο ότι τη νίκη του Β΄ Π.Π. την κέρδισε η Ελλάδα” νομίζω πως το περιοδικό θέλει να πει πως εξ αιτίας της Ελλάδας ουσιαστικά ανακόπηκε η ιμπεριαλιστική φόρα που διακατείχε τις δυνάμεις του “άξονα” τότε, εξ’ ου και οι πανηγυρισμοί παγκοσμίως για την Ελλάδα. Η διαφωνία θεωρώ πως έγκειται στο γεγονός ότι το περιοδικό ΘΕΛΕΙ να πει και ΔΕΝ το λέει ξεκάθαρα, με αποτέλεσμα να κάνει μία διακινδυνευμένη γενίκευση η οποία είναι λάδι στη φωτιά και άκρως παρεξηγήσιμη για τους όχι και τόσο ή και καθόλου πατριώτες. Δε νομίζω ότι το θέλουμε αυτό…
2) Η διαφωνία στη συνεχή αναφορά σε νικηφόρους πολέμους, από ότι καταλαβαίνω εδράζεται στο γεγονός ότι πανηγυρίζουμε για το ότι σκοτώσαμε ουσιαστικά συνανθρώπους μας, εικόνες του Θεού. Και νομίζω είναι αντιληπτό από όλους μας, ως χριστιανούς, ότι ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα ακόμα και αν ο πόλεμος είναι αμυντικός, ακόμα και αν προστατεύεις ανθρώπους πολύ προσφιλείς, ακόμα και αν προστατεύεις τα ιερά και όσια, τους ναούς κλπ. Νομίζω πρέπει να είναι κοινά αποδεκτό πως η τέλεια και άγια στάση σε έναν πόλεμο για έναν χριστιανό, είναι να χρησιμοποιήσει τα δύο όπλα που ξέρει -ως χριστιανός-, που δεν είναι άλλα από την προσευχή και την πίστη. Επειδή όμως δεν έχουμε όλοι αυτό το πνευματικό επίπεδο, επειδή είμαστε αδύναμοι άνθρωποι, ο Θεός οικονομεί τα πράματα και μας βοηθάει ακόμα και στον πόλεμο -πχ μαρτυρίες για εμφανίσεις της Παναγίας το ’40 στο μέτωπο- χωρίς βέβαια να σημαίνει ότι όλα είναι ωραία και καλά, απλά μάλλον δε μπορούσε να γίνει αλλιώς έτσι που είχαμε φτάσει γενικότερα σε όλα τα επίπεδα. Γι’ αυτό υπάρχει και το επιτίμιο στη Θεία Κοινωνία μετά. Αναγκαίο κακό που πηγάζει ακριβώς από την ίδια μας την αμαρτωλότητα. Γι’ αυτό λέω πάλι πως η διαφωνία έχει να κάνει με αυτό, ότι δηλαδή δε μπορείς να πανηγυρίζεις -τόσο πολύ τουλάχιστον- για κάτι τέτοιο που ξέρεις ότι θα μπορούσες να το είχες χειριστεί καλύτερα… Και μάλιστα ένα περιοδικό που ακριβώς αυτοτιτλοφορείται ως “Ορθόδοξο, χριστιανικό, μηνιαίο περιοδικό, φοιτητών και επιστημόνων”.
3) Την κύρια πηγή διαφωνιών πιστεύω πως αποτελεί ο σκοπός και στόχος του περιοδικού μας, ο οποίος δυστυχώς δεν είναι ξεκάθαρος… Η διαφωνία λοιπόν -όπως την αντιλαμβάνομαι- έχει ως εξής: Ξέρουμε πως η εκκλησία μας διδάσκει την άλλη λογική, του υπερλόγου, η οποία στα μάτια του κόσμου είναι λογική του παραλόγου. Μας διδάσκει για τη δικαιοσύνη του Θεού, που στα μάτια του κόσμου φαντάζει ως αδικία του Θεού. Το ξέρουμε… Εμείς οι χριστιανοί ορθόδοξοι, οι “μυημένοι”. Οι άλλοι; Αυτοί που δεν έχουν ακούσει ΠΟΤΕ γι’ αυτά; Ή πολύ περισσότερο αυτοί που έχουν ακούσει τα χειρότερα; Πώς θα τους προσεγγίσουμε; Πώς θα τους ενθουσιάσουμε; Πώς θα μάθουν τα βασικά πιστεύω της Ορθοδοξίας, τα οποία εμείς τα θεωρούμε κάτι περισσότερο από αυτονόητα; Εκτός βέβαια αν δε θέλουμε να απευθυνθούμε σε αυτούς. Αν προτιμάμε το περιοδικό να αναφέρεται σε ανθρώπους με συνειδητή πνευματική ζωή, τότε αλλάζει. Τότε οι απαιτήσεις αυξάνονται. Και επίσης στο χαρακτηρισμό του περιοδικού δεν αναφέρεται πουθενά το “εθνικό”. Εμείς ξέρουμε βέβαια πως ο σωστός χριστιανός ξέρει να αγαπάει -σωστά- και την πατρίδα του. Οπότε δε μπορεί σε ένα ορθόδοξο περιοδικό να μην υπάρχει και κάποια επετειακή αναφορά. Ωραία. Αλλά σίγουρα δε μπορεί να μονοπωλεί αυτή η επετειακή αναφορά, και πολύ περισσότερο στην περίπτωση που το περιοδικό μας απευθύνεται και σε “άσχετους”. Εάν είχε και το χαρακτηρισμό “εθνικό” τότε αλλάζει. Όμως δεν τον έχει! Όπως λέει και ο prohoros στην εποχή μας η σύζευξη πατριωσύνης και πίστης στο μυαλό του κόσμου συνιστά μια κοινή ιδεολογία όπως όλες οι άλλες -εγκόσμιες. Οπότε χρειάζεται ένας πολύ πιο προσεγμένος και διακριτικός τρόπος προσέγγισης του θέματος. Κατά τη γνώμη μου πάντως το σχόλιό του πρέπει να μας προβληματίσει αρκετά…
Ευχαριστώ για την υπομονή σας να το διαβάσετε!
” ότι δηλαδή δε μπορείς να πανηγυρίζεις -τόσο πολύ τουλάχιστον- για κάτι τέτοιο που ξέρεις ότι θα μπορούσες να το είχες χειριστεί καλύτερα…”
Α… Μάλλον πιστεύεις ότι θα μπορούσες να το χειριστείς καλύτερα! Εύχομαι μόνο να μην δοθεί η ευκαιρία! Είναι εύκολο να το λέμε στα λόγια…
Διαφωνώ με το ότι “δε μπορεί να μονοπωλεί αυτή η επετειακή αναφορά”. Αν δεις το ντοκιμαντέρ που ανέφερα, θα καταλάβεις γιατί χρειάζεται κάποτε κι αυτό, ΑΝ ΚΑΙ ούτως ή άλλως, είναι ντόμινο η Ελλάδα με την Πίστη..
Αλήθεια, γιατί λέτε ότι μονοπωλεί το εθνικό περιεχόμενο;;;;!
Εγώ διαβάζω ένα σωρό άρθρα που μιλούν για τον Χριστό και την Παναγία μας!!
Μα δεν βλέπετε πόσο επίκαιρα είναι όλα αυτά;; Χαίρομαι που μπορώ μέσα από αυτά τα άρθρα να καταλάβω πώς σε τέτοιες δύσκολες σαν τώρα μέρες κατάφερε ο Έλληνας να αγγίξει τον Θεό! Ίσως ένα απλό πνευματικό κείμενο να μου φαινόταν πιο απόμακρο από ό,τι βιώνω τώρα..
Θα θέλαμε να σας παρακαλέσουμε να αποφευχθούν στο εξής τυχόν προσωπικές αντιπαραθέσεις, καθότι ήδη η συζήτηση βρίσκεται στα όρια των κανονισμών. Ευχαριστούμε για την κατανόηση!
Νομίζω ότι ο Fany Vaio κάλυψε τους προβληματισμούς…
Όπως όμως είπε και η Υπατία ωφελούμαστε πνευματικά όταν βλέπουμε πως ακόμα και στις δύσκολες στιγμές του πολέμου ο Έλληνας κατάφερε να εγγισει το Θεό!
Νομίζω ότι αυτό πρέπει να είναι και το συμπέρασμα από όλη την επετειακή αναφορά του περιοδικού: η Ελλάδα έχει περάσει πιο δύσκολες στιγμές από την τωρινή. Όμως με την πίστη στο Θεό κατάφερε να επιζήσει! Ας μην απελπιζόμαστε λοιπόν, γιατί ηλπίκαμεν επί Θεώ ζώντι!!
Καλησπέρα εν Χριστώ αδελφοί….Καθώς διάβαζα τη συζήτηση για το περιοδικό μας, νομίζω ότι ήρθε η σειρά μου να τοποθετηθώ (σεβόμενος πάντα τους κανονισμούς και το επίπεδο των συνομιλητών),γιατί ως χριστιανοί που είμαστε οφείλουμε να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας.
Αρχικά να παρατηρήσω ότι ο κομμουνισμός είναι μία παρεξηγημένη έννοια…Προσέξτε, μιλάμε για έννοια…Ποιος μπορεί να αντιπαρατεθεί στον Εμμανουήλ Γλέζο, δεινό υποστηρικτή της αριστεράς, ο οποίος με περισσό θάρρος κ υπέρμετρη αγάπη για την πατρίδα, κατέβασε την σβάστιγγα από την ακρόπολη, μην αντέχοντας να βλέπει την πατρίδα του υπόδουλη….Γι αυτό το λόγο, ας προσέξουμε να μην τοποθετούμε όλους τους αριστερούς στα ίδια κυτία….Είναι πολύ της μόδας ο εθνικισμός.Είναι όμως και πολύ επικίνδυνος. Παλαιότερα, αλλά κ τώρα φανατίζονταν με τις ομάδες.Είναι όμως πολύ λυπηρό να ακούει κανείς για ξυλοδαρμούς αλλοδαπών από μαθητές γυμνασίου και λυκείου….Φανταστείτε τι μήνυμα περάσαμε στη νέα γενιά…
Ανακουφίστηκα καθώς διάβαζα την τόσο επίκαιρη δήλωση του Μητροπολίτη Σισανίου και Σιατίστης Παύλου:
“Είναι θλιβερό ότι κάποιοι «χριστιανοί αγωνιστές» ταυτίστηκαν με τη χρυσή αυγή για να υπερασπιστούν τον Χριστό.
Τον Χριστό που η «χρυσή αυγή» τον διώκει, τον προσβάλλει και τον εξευτελίζει καθημερινά και το πράττει στα πρόσωπα, των προσφύγων, των μεταναστών ακόμα και των παιδιών.
Ξεχάσατε αγαπητοί μου χριστιανοί το λόγο του Χριστού «εφόσον εποιήσατε, ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε;»
Δεν είναι ο άνθρωπος εικόνα του Χριστού όποιος και εάν είναι; Δεν είναι ένας μετανάστης, ένας πρόσφυγας, ελάχιστος αδελφός του Χριστού;
Δεν είναι ο «πλησίον» της Παραβολής του Καλού Σαμαρείτη; Σύμφωνα λοιπόν με την χρυσαυγίτικη αντίληψη θα έπρεπε ο Σαμαρείτης βλέποντας τον πληγωμένο Ιουδαίο να τον πετάξει στα σκουπίδια, τότε θα ήταν «καλός».”
Πόσοι από εμάς τους δήθεν πατριώτες, πηγαίνουμε στις παρελάσεις να καμαρώσουμε την νέα γενιά;Γνωρίζω ότι πολλοί από εμάς έχουμε ξεκοκκαλίσει πλήθος λογοτεχνικών βιβλίων.Πόσοι όμως από εμάς έχουμε διαβάσει την ελληνική ιστορία σε βάθος ξεκινώντας από Παπαρρηγόπουλο; Πόσοι από εμάς έχουμε μόνιμα τη σημαία μας στα μπαλκόνια μας;Μήπως έχουμε ευθύνη που η τηλεόραση κατακλύζεται από τούρκικα σήριαλ;Πήγαμε ποτέ να ανάψουμε το καντήλι κάποιου ήρωα της επανάστασης;Ή απλά αρκεστήκαμε να χειροκροτούμε όποιον έκανε μία εθνικόφρονη δήλωση, βολεμένοι στην άνεση του καναπέ μας;
Όντως θεωρώ άκρως υπερβολικό το να αναφέρεται όλο το περιοδικό σε εθνικά θέματα ακόμα και αν πρόκειται για επέτειο ενός αιώνα. Έχουμε δύο ταυτότητες. Την εθνική, αλλά πρωτίστως τη χριστιανική.Γιατί την παραμερίζουμε;Θα μπορούσε κανείς να υποθέσει, ότι είμαστε καλοί χριστιανοί, όσο ο Θεός ευλογεί την Ελλάδα..την Ελλάδα που τόσο έχει στενοχωρήσει τον Κύριό μας τελευταία…
Δε θέλω να σας κουράσω άλλο, απλά ήθελα να θέσω αφορμές για υγιή προβληματισμό. Κ να με συγχωρείτε αν κάπου έπεσα κ γω σε φανατισμό….
Το ότι ο Γλέζος κατέβασε την σημαία από την Ακρόπολη είναι ένα τεράστιο ψέμα που καλλιεργείται απιμελώς..Στο κάτω κάτω αν είναι τόσο πατριώτης γιατί αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε ένα από τα πλέον ανθελληνικά κόμματα του κοινοβουλίου; Άσε που εκείνη την εποχή (1941) που υποτίθεται ότι κατέβασε την σημαία δεν είχε καμμία σχέση με το ΚΚΕ και τον Κομμουνισμό οι οποίοι πιστώνονται κι αυτοί αυτή την πράξη αντίστασης, αλλά αποτελούσε μέλος της ΕΟΝ. Της νεολαίας δηλαδή, του δικτάτορα Ιωάννη Μεταξά. (!!!)
Λες ότι ο εθνικισμός είναι επικίνδυνος ενώ ο κομμουνισμός είναι μια παρεξηγημένη έννοια. Η ίδια ιστορία αποδεικνύει ότι ο κομμουνισμός επέφερε καταστροφικά αποτελέσματα όπου εφαρμόστηκε.Επίσης το να αιτιολογείς το ότι ο εθνικισμός είναι επικίνδυνος αναφερόμενος σε ξυλοδαρμούς (ασφαλώς κατακριτέους) δεν έχει βάση…Επομένως όπως βλέπω και ο εθνικισμός είναι μια παρεξηγημένη έννοια..
Όσον αφορά το περιεχόμενο του περιοδικού εφόσον απευθύνεται και σε άτομα που είναι μακριά από την εκκλησία θα έπρεπε να συμπεριλαμβάνει και πνευματικά θέματα σε όλα τα τεύχη χωρίς να παραγκωνισθούν όμως σε καμία περίπτωση τα εθνικά καθ’ ότι και η πατρίδα βάλλεται από χίλιες μεριές. Πάντως όπως λέει και ο οικονομολόγος πιο κάτω “εάν ρίξουμε μια δεύτερη ματιά στα άρθρα του περιοδικού και δη στα αφιερωμένα στο ’12 & ’40 θα διακρίνουμε πλείστες άμεσες και έμμεσες αναφορές στην θαυματουργική επέμβαση του Θεού και της Παναγίας αλλά και θα κατανοήσουμε σε βάθος το πνευματικό υπόβαθρο των αγωνιστών της Πατρίδας και των δύο περιόδων.Δηλαδή γίνεται φανερή η βαθιά και άδολη πίστη των Ελλήνων στα θεία όχι μόνο του απλού λαού αλλά ακόμη και εκείνων των βασιλέων και αρχηγών του στρατεύματος!”
Βασικά νομίζω πως το θέμα είναι να μη βάζουμε ταμπέλες!Δηλαδή πιστεύω ότι άνετα κάποιος κομμουνιστής μπορεί να είναι πολύ καλύτερος από κάποιον τάχα μου χριστιανό!
Επίσης, δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ πάντα ζήλευα το θάρρος των κομμουνιστών(και όποιων άλλων) στις συνελεύσεις της σχολής οι οποίοι είναι έτοιμοι να αντιμετωπίσουν κάθε χλευασμό για τα “πιστεύω” τους!Εμείς άραγε αν μας καλέσουν οι περιστάσεις, θα είμαστε έτοιμοι να σταθούμε μπροστά σε τόσο κόσμο και να δώσουμε Χριστό με τόση θέρμη;
Δε θα ασχοληθώ καθόλου με το αν ο Γλέζος κατέβασε τη σημαία ή όχι..Εμένα μου αρκεί πάντως ότι ο ίδιος θεωρεί κατόρθωμά του-τιμή του που το έκανε…Αν ήταν ανθέλληνας μάλλον θα το απέκρυπτε…
Μάλλον με παρεξήγησες…Δεν εννοούσα ότι ο κομμουνισμός είναι κάτι καλό και ο φασισμός κάτι κατακριτέο..Άκρα είναι και τα δύο και ως εκ τούτου, αμφότερα κατακριτέα…Όπου υπεισέρχεται ο φανατισμός, χάνεται το μέτρο.
Ως προς το τρίτο σημείο, προφανώς και υπάρχουν έμμεσες αναφορές..Θα περιμέναμε κάτι παραπάνω…Μη ξεχνάμε ότι αναφερόμαστε σε χριστιανικό περιοδικό…Και οι χριστιανοί μία πατρίδα έχουμε, την εκκλησία…
“Αν ήταν ανθέλληνας μάλλον θα το απέκρυπτε…”
Ίσα ίσα! Δεν είναι και λίγο να παρουσιάσεις τον εαυτό σου σαν ήρωα μπροστά σε ένα ολόκληρο έθνος! Αποκρύπτεις και άλλα πράγματα έτσι…;) Επίσης δεν είπα ότι είναι ανθέλληνας απλώς κρίνοντας από το κόμμα στο οποίο βρίσκεται μάλλον ούτε πατριώτης είναι.
Βλέπω ότι τώρα ταυτίζεις τον εθνικισμό με τον φασισμό…Και ο κόκκινος φασισμός (=κομμουνισμός) φασισμός είναι.
Ναι όπως είπα ίσως το περιοδικό θα έπρεπε να έχει και άρθρα καθαρά χριστιανικού περιεχομένου.
Αγαπητέ “έρρωσθε”,φοβάμαι ότι έχουμε αρχίσει να καταντάμε γραφικοί και κουραστικοί για τους λοιπούς αναγνώστες.
Δεν πιστεύω ότι θα κατορθώσουμε ποτέ να συμφωνήσουμε οι δυο μας..Και ξέρεις γιατί; Γιατί ταυτίζεις την αριστερά με την αμαρτία…Αρνείσαι να αποδεχθείς κάτι οφθαλμοφανές και υποστηρίζεις τις απόψεις σου σπιλώνοντας ένα πρόσωπο χωρίς λογικά επιχειρήματα.Με θεωρίες συνωμοσίας όμως, και μισά λόγια δε γράφεται ιστορία…
Δεν ταυτίζω εθνικισμό και φασισμό….Φασισμό και κομμουνισμό ταυτίζω σαν άκρα…όπως είπες κ συ σωστά…Θεωρώ όμως τον εθνικισμό,προστάδιο του φασισμού, εφόσον συμφωνούμε ότι ο εθνικισμός διέπεται από φανατισμό..
Κλείνοντας,και επανερχόμενος, αρνείσαι ότι σήκωσε τη σημαία…με γεια σου με χαρά σου…Σκοπός είναι(για να βγει και κάτι θετικό από την όλη συζήτηση) να μιμηθούμε κ μεις το παράδειγμά του(όποιου τελοσπάντων σήκωσε τη σημαία), κάνοντας και μεις κάτι χρήσιμο για την πατρίδα μας που βάλλεται τόσο πολύ τελευταία, αντί να λογομαχούμε ατέρμονα πίσω από μία οθόνη, χάνοντας εν τέλει και το νόημα…
Αρχικά συμφωνούμε σε κάτι: στο ότι η συζήτηση πρέπει να λήξει…Κάτι είναι κι αυτό! Όμως μη βάζεις λόγια στο στόμα μου που δεν είπα φίλε μου. Την αριστερά στην Ελλάδα την έχουν ήδη καταδικάσει πρώτοι από όλους οι πατριώτες αριστεροί.
Το ότι δεν έχω λογικά επιχειρήματα με κάνει να έχω κάτι κοινό με τον Γλέζο. Διάβασε την ιστορία για το κατέβασμα της σημαίας-υπάρχουν πάμπολλα λογικά κενά. Την αλήθεια ψάχνω. Η ιστορία δεν γράφεται όπως πολύ σωστά λες ούτε με μισά λόγια, ούτε με θεωρίες συνομωσίας αλλά ούτε και με ψεύδη. Διάβασε γενικότερα για τη ζωή του. Ό,τι λέω προφανώς το στηρίζω κάπου. Θα το θεωρούσα ντροπή μου το να σπιλώσω τον οποιονδήποτε και ειδικά έναν ήρωα.
Χαρακτηρίζεις τον εθνικισμό ως φασισμό άρα ταυτίζεις τις έννοιες. Από φανατισμό μπορεί να διέπεται οτιδήποτε κάνεις και πιστεύεις στη ζωή σου. Δεν βάζω τις έννοιες σε καλούπια.
Στο τελευταίο θα συμφωνήσω.
Καλή συνέχεια. 🙂
Χαίρετε και αγαλλιάσθε.
Με αφορμή το επίμαχο τεύχος του Οκτωβρίου, καθώς και την πολύ ζωντανή και ενδιαφέρουσα συζήτηση που αναφέρεται πιο πάνω, θα ήθελα να καταθέσω και τα δικά μου σχόλια επί του θέματος, τα οποία δεν απευθύνονται τόσο προς τους συντάκτες του περιοδικού «Η Δράση μας», όσο γενικότερα προς εμάς, τους Ορθόδοξους Έλληνες, και ελπίζω να αποτελέσουν τροφή προς προβληματισμό!
Αρχικά, να δηλώσω και εγώ την έκπληξη που μου προκλήθηκε βλέποντας τόσο την «Δράση μας», όσο και το «Προς τη νίκη» του Οκτωβρίου, διότι, εκτός από το βαρυφορτωμένο και αισθητικά κακόγουστο εξώφυλλο και οπισθόφυλλο του πρώτου περιοδικού, το περιεχόμενο και των δύο ήταν αποκλειστικά εθνικό και καθόλου αμιγώς(!) πνευματικό. Τα πατριωτικά άρθρα, φυσικά, είναι ευπρόσδεκτα, όμως δεν θα έπρεπε να είναι το πρώτο και μοναδικό μέλημα των χριστιανικών περιοδικών και μάλιστα με το συγκεκριμένο τρόπο. Και ποιος είναι αυτός;
Α) Ο εκθειασμός και η υπερβολική προβολή ενός και μόνου τμήματος της Ελληνικής ιστορίας, επειδή ακριβώς στην προκειμένη περίπτωση οι Βαλκανικοί πόλεμοι ήταν νικηφόροι -άλλη φορά μπορεί να ήταν κάτι άλλο, αλλά και πάλι κολακευτικό-. Μας βολεύει να ασχολούμαστε μόνο με θετικές περιπτώσεις της ιστορίας και του πολιτισμού μας διότι αυτό μας προσφέρει αυτοϊκανοποίηση. Πολλές φορές, μάλιστα, επειδή κι αυτά τα θετικά δεν ήταν και εξ ολοκλήρου όπως θα τα θέλαμε και θα μας βόλευαν, τα ωραιοποιούμε για να δικαιολογήσουμε τον εαυτό μας ή να παρουσιάσουμε το Έθνος μας σαν άψογο! Αυτή η πρακτική, δυστυχώς, δια της οποίας πιστεύουμε πως υπηρετούμε την Πατρίδα σαν γνήσιοι πατριώτες, είναι αυτοκαταστροφική, εφόσον καλλιεργούμε ένα είδος “εθνικής υπεροψίας” και την εικόνα πως οι προγονοί μας, άρα και εμείς, είμαστε τέλειοι! Συνέπεια όλων αυτών είναι να κομπάζουμε για την ιστορία και τον εαυτό μας ως Έλληνες θεωρώντας τα υπόλοιπα έθνη και λαούς ως δήθεν κατώτερους και βαρβάρους!!!
Β) Η παραπάνω πρακτική καλλιέργειας μιας συλλογικής εθνικής αλαζονείας, οδηγεί και στην αυτόματη ανάδυση της μισαλλοδοξίας απέναντι προς οτιδήποτε “τολμά” να αμφισβητήσει το στερεότυπο της τελειότητας του Έθνους μας, τουλάχιστον αναφορικά με το παρελθόν μας -γιατί το παρόν είναι μια άλλη υπόθεση-! Έτσι, όποιος έστω διανοηθεί να σκεφτεί λίγο πιο ορθά, λιγότερο ωραιοποιημένα και περισσότερο εκλογικευμένα, βάσει των ιστορικών δεδομένων που μας παρέχονται για κάθε εποχή και της σύγχρονης, όχι του 19ου αι, βιβλιογραφίας και τολμήσει να ξεφύγει από το “κλισέ” του εκθειασμού, είναι άξιος για την πυρά! Φυσικά, δεν σημαίνει πως όποιος μελετά και στηρίζεται σε πηγές και σύγχρονα βοηθήματα, ό,τι πει είναι και σωστό (βλ. ντοκιμαντέρ του ΣΚΑΪ για το 1821), αλλά σε εμάς έγκειται με ψυχραιμία, πολιτισμένο ήθος και κότσια να μελετήσουμε την προτεινόμενη άποψη, να την ερευνήσουμε και να καταλήξουμε στο τι είναι λάθος και τι όχι. Διότι η αλήθεια βρίσκεται πάντα κάπου στη μέση και δεν μπορεί σαν πεντάχρονα να πιστεύουμε πως υπάρχει μόνο άσπρο και μαύρο ή ότι εμείς είμαστε πάντα οι “καλοί” και όλοι οι άλλοι οι “κακοί” που μας επιβουλεύονται! Καθώς ένα Έθνος αποτελείται από ανθρώπους, δηλαδή έμψυχα και λογικά όντα, και δεν είναι μια αφηρημένη έννοια που προσωποποιείται σαν νέα, όμορφη κοπέλα με λυμένα μελαχρινά μαλλιά (βλ. πίνακες του Ε. Ντελακρουά). Ας αφήσουμε τον ρομαντισμό της εποχής του 19ου αι και ας προσεγγίσουμε την έννοια Έθνος πιο συνειδητοποιημένα! Εφόσον το Έθνος συνίσταται από ανθρώπους, ποιος μπορεί να πει πως κάποιος άνθρωπος είναι τέλειος; Άρα, ούτε για τους προγόνους μας οποιασδήποτε εποχής μπορούμε να πούμε πως ήσαν τέλειοι, όπως μας βολεύει να πιστεύουμε, κατ’ επέκταση ούτε το Ελληνικό Έθνος διεκδικεί την τελειότητα και το αλάθητο εν μέσω των υπολοίπων λαών του κόσμου, sui generis, κάτι σαν τον πάπα Ρώμης!
Γ) Αυτό που προσωπικά θα πρότεινα ως φοιτητής Ιστορίας και Αρχαιολογίας, είναι να μάθουμε να αποδεχόμαστε τον εαυτό μας και το Έθνος μας όπως πραγματικά είναι! Χωρίς ωραιοποιήσεις, χωρίς γλυκανάλατες φαμφάρες και κομπασμούς, αλλά με τιμιότητα και ειλικρίνεια, όπως αρμόζει σε συνειδητά αγωνιζόμενους Ορθόδοξους Χριστιανούς. Ας προσπαθήσουμε να μελετούμε και τις ένδοξες σελίδες της ιστορίας μας, χωρίς να παραβλέπουμε τα όποια αρνητικά στοιχεία που τυχόν αυτές περικλείουν, και συγχρόνως τις μελανές σελίδες!!! Έτσι μόνον θα μπορέσουμε να γνωρίσουμε πραγματικά και σε βάθος τον εαυτό μας ως κοινότητα εθνική και ατομική οντότητα, διότι, όπως προαναφέρθηκε, εμείς αποτελούμε το Έθνος! Βλέποντας και τα αρνητικά συνάμα με τα θετικά, όχι μόνον τα πρώτα φτάνοντας στο άλλο άκρο -τα άκρα πάντοτε είναι απόλυτα και καταστροφικά-, θα είμαστε σε θέση να ταπεινοφρονούμε, να αποδεχθούμε τα λάθη μας, να μετανιώσουμε για αυτά και να πάψουμε να τα επαναλαμβάνουμε! Όταν, όμως, ζούμε και αυτοτροφοδοτούμαστε με την πλάνη πως εθνικά και ιστορικά είμαστε μοναδικοί και ανεπανάληπτοι, επαναπαυόμαστε, με αποτέλεσμα να μη διδασκόμαστε και να μη διορθωνόμαστε. Όλα αυτά, πιστεύω, ισχύουν και στην προσωπική ζωή του κάθε Ορθοδόξου εφόσον η μετάνοια προϋποθέτει ταπείνωση για τη συνειδητοποίηση των λαθών και στη συνέχεια έμπρακτη μεταμέλεια.
Δ) Αυτή η αλλαγή, κατά τη δική μου γνώμη, θα έρθει μέσω της ενασχόλησης όλων μας με την εθνική ιστορία (πρωτίστως), αλλά και την ιστορία λαών με του οποίους για πολλούς αιώνες ήρθαμε σε αλληλεπίδραση (π.χ. Δυτική Ευρώπης, Περσίας, Μέσης Ανατολής, Βορείου Αφρικής, Σλαβικών λαών κ.ά.). Δεν είναι μέλημα μόνο των ιστορικών να μελετούν την ιστορία. Αυτοί αναλαμβάνουν το καθήκον και να την γράψουν (αυτοί και μόνον αυτοί!). Καθήκον, όμως, όλων όσων επιθυμούν να αυτοπροσδιορίζονται ως συνειδητοποιημένοι πατριώτες είναι να ασχολούνται με την ιστορία τους. Και ιστορία δεν είναι τόσο οι μάχες, οι πόλεμοι, η γεγονοτολογία και η προσωποκεντρικότητα, όπως ανεπαρκώς τη διδαχθήκαμε στα σχολεία από τους περισσότερους καθηγητές μας, επειδή ακριβώς πολλές φορές ούτε οι ίδιοι δεν τη γνώριζαν, και δυστυχώς όπως το περιοδικό «Η Δράση μας» του τρέχοντος μηνός έχει συλλάβει και αναπτύξει τα δεδομένα των Βαλκανικών πολέμων και του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου! Ιστορία είναι η προσπάθεια ανασύστασης της κοινωνίας μιας παρελθούσας εποχής, όχι για να αναφερθούν σαν ένα παπαγαλίστικο κατεβατό τα γεγονότα της εποχής εκείνης, αλλά μέσω των γεγονότων να ανιχνευθούν και να εκμαιευθούν οι νοοτροπίες, οι σκέψεις, οι αντιλήψεις των ανθρώπων της εποχής, να μελετηθούν συστηματικά ο τρόπος έκφρασής τους και τα μνημεία τους (γραπτά κείμενα, έργα τέχνης, κτίσματα, αντικείμενα, γλώσσα, παραδόσεις, ήθη και έθιμα κ. ά.), που μνημειώνουν και εμπεριέχουν αυτό τον πολιτισμό. Γι’ αυτό καλό θα ήταν να επικεντρωνόμαστε όχι τόσο σε πολεμικές επιχειρήσεις, που ναι μεν είναι αξιοσημείωτες για τα αποτελέσματα και τις αλλαγές που επιφέρουν, αλλά δευτερεύουσες, αλλά στον άνθρωπο και στις ποικίλες εκφάνσεις της κοινωνίας της εποχής του (οικονομία, κοινωνική διαστρωμάτωση, πολιτική σκέψη, κοινωνικά κινήματα, έμφυλοι ρόλοι, καθημερινή ζωή, λαογραφία, πολιτιστική έκφραση κ. ά.), παράλληλα, βέβαια, με τη συμμελέτη των πολιτικών, διπλωματικών, οικονομικών, επιστημονικών και άλλων εξελίξεων. Τότε μόνο η ιστορία θα μας φανεί ενδιαφέρουσα και άξια να διαθέσουμε χρόνο και μεράκι για να γνωρίσουμε την Πατρίδα μας και μέσω αυτής τον ίδιο τον εαυτό μας!
Τελειώνοντας, -επιτέλους, θα πουν κάποιοι-, θα ήθελα να πω πως αν αποφεύγουμε τέτοιου είδους αποπροσανατολιστικές τάσεις, όπως αυτές που αναλύθηκαν πιο πάνω, και καλλιεργηθεί μια έντιμη, υγιής και συνειδητοποιημένη φιλοπατρία με αγάπη για την Πατρίδα και κριτική ικανότητα συνάμα, θα είμαστε στην ευτυχή θέση, τουλάχιστον οι Ορθόδοξοι που επιθυμούμε να αγαπούμε υγιώς τον τόπο μας, να γίνουμε επιτέλους συνειδητοί πατριώτες και πολίτες του Κράτους αυτού, που ταυτίζεται με το Έθνος. Ούτε το Κράτος αυτό είναι κάτι αόριστο και θεωρητικό, αλλά είμαστε εμείς οι ίδιοι που το αποτελούμε! Αν οι Ορθόδοξοι Έλληνες ήμασταν συνειδητοί χριστιανοί και πατριώτες, η ελληνική κοινωνία του 2012 δεν θα είχε φτάσει στην ηθική, πνευματική, πολιτική και οικονομική σήψη που βιώνουμε. Αν οι Ορθόδοξοι Έλληνες ήμασταν “τὸ ἅλας τῆς γῆς” (Ματθ. ε, 13), θα λειτουργούσαμε ως μέσο αντισηψίας για την κοινωνία μας! Φαίνεται πως έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας!
Χαίρομαι που η ανάρτηση αυτή προκάλεσε πλήθος σχολίων και δόθηκε η ευκαιρία σε πολλούς να θέσουν ερωτήματα και απόψεις!
Συνεχίζοντας το συλλογισμό μου και συμφωνώντας εν μέρει με αρκετές από τις παραπάνω απαντήσεις θα ήθελα να προσθέσω ότι σίγουρα θα μπορούσε “η Δράση” Οκτωβρίου να έχει λίγα περισσότερα άρθρα με “καθαρό” πνευματικό περιεχόμενο όμως από την άλλη πλευρά εάν ρίξουμε μια δεύτερη ματιά στα άρθρα του περιοδικού και δη στα αφιερωμένα στο ’12 & ’40 θα διακρίνουμε πλείστες άμεσες και έμμεσες αναφορές στην θαυματουργική επέμβαση του Θεού και της Παναγίας αλλά και θα κατανοήσουμε σε βάθος το πνευματικό υπόβαθρο των αγωνιστών της Πατρίδας και των δύο περιόδων.Δηλαδή γίνεται φανερή η βαθιά και άδολη πίστη των Ελλήνων στα θεία όχι μόνο του απλού λαού αλλά ακόμη και εκείνων των βασιλέων και αρχηγών του στρατεύματος!
Έτσι ακριβώς! Τα ίδια τα εθνικά άρθρα μιλάνε για το Χριστό!
Εμπήκα στο διαδίκτυο, για λίγο να σερφάρω
πατάω και στην xfd κάτι καλό μπας πάρω.
Κι εκεί που σέρφαρα ήσυχος και με πολύ ελπίδα
διαβάζω για τη «Δράση μας» και μού ‘φυγε η σανίδα!
Διαβάζω ένα σχόλιο, σαν να ‘φαγα χαστούκι
και μέσα μου απόρησα: Ήταν κακοί οι Τούρκοι;
Μα γύρισα το μάγουλο, τι άλλο πια να πάθω;
Ήρθε όμως κι ένα δεύτερο κι έτσι άρχισα να γράφω.
Το τεύχος, διάβασα, αυτό του μήνα Οκτωβρίου
υπέρ το δέον εθνικό και κομιστής κινδύνου.
Όσοι το διάβασαν αυτό, κατεπλάγησαν μάλλον.
Αμάν! Λες να ‘κανα κακό που το ‘δωσα και σ’ άλλον;
Δεν είχε πια πνευματικά, κοινωνικά και άλλα
μόνο τις νίκες του στρατού εκθείαζε τα μάλα.
Θα γίνουμε μισαλλόδοξοι και αλαζόνες τόσο
γιατί γι’ αυτές τις νίκες μας κάνουμε τον καμπόσο.
Πρέπει λοιπόν να διώξουμε ίχνη ρομαντισμού
και όλα να τα ζήσουμε πια μόνο με το νου.
Να κάνουμε ενδελεχή έρευνα ιστορίας
γιατί τώρα δεν έχουμε… πνεύμα ευθυκρισίας.
Λέμε πως είμαστε άψογοι και τέλειοι σε όλα,
και τώρα που το σκέφτομαι… μπας φταίει η coca-cola;
Είμαστε σαν πεντάχρονα, μεγάλοι φαμφαρόνοι.
Πού ‘σαι ωρέ Νικηταρά κι εσύ Κολοκοτρώνη!
Δεν θέλω σίγουρα να μπω σε ιδεολογική τραμπάλα
μα έχω την εντύπωση πως χάθηκε η μπάλα!
Ανοίγω το επίμαχο, το τεύχος του Οκτώβρη
τον χαρακτηρισμό «ιστορικό» μάτι δε θε να το ‘βρει.
Δεν θέλει όπως φαντάζομαι να γράψει ιστορία
μα να εκφράσει στο χαρτί μιαν άλλη μαρτυρία.
Σ’ εκείνους που σκοτώθηκαν και χύσανε το αίμα
να στρέψει μόνο μια στιγμή και το δικό μας βλέμμα.
Να δούμε τι ανάστημα οι πρόγονοι ορθώσαν
και πως με πίστη στο Θεό τ’ αδύνατα κατορθώσαν.
Για να μπορέσουμε κι εμείς να παραδειγματιστούμε
και απ’ τις δύσκολες στιγμές ηρωικά να βγούμε.
Μα εμείς απ’ όλο τον καρπό κρατάμε το κουκούτσι
δεν είν’ καλό το εξώφυλλο γιατί δεν είναι Gucci!
Μας έπεσαν πολύ βαριά όλα μαζί παρέα
Σταυρός, Άγιος Δημήτριος, Ακρόπολη, Σημαία!
Άλλοι όμως τα σήκωσαν όλα αυτά στους ώμους
για να ‘μαστε ελεύθεροι άνοιξαν νέους δρόμους.
Κι αντί να περπατήσουμε σ’ αυτές εμείς τις στράτες
γκρεμίζουμε τα πρότυπα, τα ρίχνουμε στις στάχτες.
Στον ιερό τούτο βωμό πολιτισμού, προόδου
κλαίνε οι Μεσολογγίτισσες το πνεύμα της εξόδου.
Όμορφος κόσμος, μαγικός, αγγελικά πλασμένος
δεν μας πειράζει τίποτα, μόνο αυτό το τεύχος
δημιουργεί προβλήματα σ’ αυτήν εδώ τη χώρα.
Νομίζω πως τελείωσα, πέρασε και η ώρα.
Εύχομαι τέλος ο Θεός σε όλους μας να δίνει
αγάπη, ειρήνη, φωτισμό, χαρά και καλοσύνη.
Και να μη χρειαστεί ποτέ στη θέση τους να μπούμε
γιατί δεν είμαι σίγουρος πως άραγε θα βγούμε.
ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ!!!!!!!! Μπράβο στην ανάρτησή σου ¨ΠΥΡΣΟΣ¨!!! Ευχαριστούμε πολύ!! Έβαλες τα πράγματα στη θέση τους! Συνυπογράφω!!!
Πολύ καλό Πυρσέ!!! Το χιούμορ και οι αλήθειες του ήταν ό,τι έπρεπε!
Ομολογώ πως δεν είχα σκοπό να ξαναγράψω. Παρ’ όλ’ αυτά γράφω για να πω τα εξής: 1. Κάποια μηνύματα είναι σαν να έχουν γραφτεί για να εγείρουν πολιτική συζήτηση. Σας παρακαλώ, μην ευτελίσουμε το επίπεδο του site (το όποιο επίπεδο, καλό ή κακό-όπως το κρίνει ο καθένας) με τέτοιου είδους συζήτηση. Μην πέφτουμε στην παγίδα απ’ την Ιστορία να περνάμε στην πολιτική. 2. Μην κάνουμε κάτι το οποίο είναι πάρα πολύ άσχημο, δηλαδή επειδή διαφωνούμε με κάποιον (σε οποιοδήποτε επίπεδο) να διαγράφουμε ή να μηδενίζουμε πράξεις που έκανε και οι οποίες είχαν (ή έχουν) γενική αποδοχή αλλά και μεγάλη σημασία (κανονική ή συμβολική) αλλά είναι και ιστορικά καταγεγραμμένες. 3. Εγώ δεν κατάλαβα (από κανένα από τα παραπάνω σχόλια) πως το μείζον πρόβλημα της Ελλάδας σήμερα είναι το τεύχος της Δράσης. Είναι πολύ άσχημο να χρησιμοποιούμε ειρωνεία (οποιουδήποτε είδους) ως απάντηση όταν δεν έχουμε κάτι να απαντήσουμε επί της ουσίας. 4. Δεν σημαίνει πως, επειδή το περιοδικό θέλει να δείξει τι κατόρθωναν οι ήρωες με την βοήθεια του Θεού, νομιμοποιείται να προχωρά σε ιστορικές αυθαιρεσίες. Αφήστε που αν ο σκοπός του ήταν ο παραπάνω δεν θα είχαν αυτές γραφτεί γιατί, για κάποιον παρατηρητικό, αυτές οι αυθαιρεσίες ουδεμία σχέση έχουν με τα κατορθώματα των ηρώων με την βοήθεια του Θεού. 5. Δεν σημαίνει πως, αφού το περιοδικό δεν προορίζεται να διδάξει Ιστορία, δικαιούται να γράφει τέτοια πράγματα. Αυτά θα έπρεπε να μη τα γράφει σεβόμενο τον εαυτό του, ενός σοβαρού περιοδικού. Εκτός κι αν δεν θέλει να είναι σοβαρό… Χαίρετε πάντοτε.
Πολύ ευχάριστο να γίνεται τόσο εκτεταμένη συζήτηση για το περιοδικό μας!
Αν ο καθένας μας αφιέρωνε αντίστοιχο χρόνο κάθε μήνα ωστε να βρει κάτι ή να συντάξει ένα άρθρο για το περιοδικό, τότε πιθανόν η ύλη του θα ικανοποιούσε πολλούς περισσότερους αναγνώστες και θα ήταν όπως λέγαμε στις εξορμήσεις ένα περιοδικό φτιαγμένο από (ελληνες ορθόδοξους) φοιτητές για φοιτητές! Κάποια χρονιά είχε γίνει και προσπάθεια να συσταθεί τομέας της ΧΦΔ με αυτό το σκοπό!
Πολύ σωστά! Θα μπορούσαμε τουλάχιστον να στέλναμε τις απορίες-αμφισβητήσεις μας με ένα “γράμμα στη Σύνταξη”, ώστε να έχει και το περιοδικό την ευκαιρία να απολογηθεί για σχόλια όπως “Αυτά θα έπρεπε να μη τα γράφει σεβόμενο τον εαυτό του, ενός σοβαρού περιοδικού. Εκτός κι αν δεν θέλει να είναι σοβαρό…” και να απαντήσει στα ιστορικά “τρικ” που τέθηκαν. Έτσι τουλάχιστον θα παίρναμε μια σαφή απάντηση του επιπέδου και του στόχου της “Δράσης μας”.
Εν τέλει σε πολλά σημεία της όλης (άκρως ενδιαφέρουσας) συζήτησης επιβεβαιώνεται η γνωστή ρήση ότι ο μεγαλύτερος εχθρός των Ελλήνων είναι ο ίδος τους ο ευατός.
Δεν καταλαβαίνω για ποιο λόγο είναι κακό σε ένα περιοδικό που θέλει να προβάλλει αγνά ιδεώδη και ιδανικά να εκθειάζονται λαμπρές στιγμές από την ιστορία του έθνους μας. Να τις αποκρύψουμε; θα πει κάποιος να είμαστε λίγο πιο ταπεινοί και μετρημένοι στις εκφράσεις μας και στους διθυράμβους. Σύμφωνοι, όμως εκτός από ταπέινωση το έθνος μας χρειάζεται επειγόντως ανά(σ)ταση. Χρειάζονται πρότυπα να εμπνεύσουν τον λαό, οράματα και ιδέες μπολιασμένες με επιτυχίες που βασικά συστατικά τους ήταν η πίστη στο Θεό και η ψυχική δύναμη.
Η από πληκτρολογίου απίσχναση ηρωικών αγώνων το μόνο που κάνει είναι να ενισχύει την εσωστρέφεια κι έναν επικίνδυνο ουδετερισμό.
Ζούμε σε μια εποχή και σε μια κοινωνία που επικρατεί πλήρης ασυδοσία ως προς την έκφραση των απόψεων. Ο καθένας πιστεύει κι εκφράζει κάθε λογής εκτιμήσεις, που πολλές φορές φτάνουν στα όρια του παραλογισμού. Ε μέσα σε αυτήν την πανσπερμία των απόψεων ας υπάρχει και μια φορά τον χρόνο ή τα 2 χρόνια (γιατί για τέτοια συχνότητα μιλάμε) και ένα ολοκληρωτικά εθνικό τεύχος από ένα γνήσιο ελληνορθόδοξο περιοδικό. Πάντα βέβαια με μέτρο και απηχώντας την ουσιαστική Θεϊκή παρέμβαση στα κατορθώματα του έθνους όπως συμβαίνει κατά γενική ομολογία και στο εν λόγω τεύχος.
http://intv.gr/index.php?option=com_zoo&task=item&item_id=318&Itemid=82
Πολλά μηνύματα και απαντήσεις μπορούμε να πάρουμε!…